Official Venus Contest #1

Διαγωνισμοί της ομάδας αλλά και μελών της κοινότητας.
Locked
User avatar
MpoMp
Venus Former Team Member
Posts: 6620
Joined: Mon Oct 04, 2010 9:31 pm
Gender:
Contact:

Official Venus Contest #1

Post by MpoMp » Tue Mar 04, 2014 5:21 pm

Official Venus Contest #1

shrinked image
Survivor: Εσύ, ο καθηγητής και το σύγγραμμα
Είσαι στο γραφείο ενός καθηγητή για απορίες. Ενώ σου εξηγεί, τα φώτα σβήνουν μετά από ένα δυνατό κρότο. Η πόρτα του γραφείου δεν ανοίγει από μέσα. Πλέον είστε μόνοι εσύ, ο καθηγητής και το σύγγραμμα του μαθήματος.
Στόχος
Αναπτύξτε μια φανταστική (as in fictional and awesome) ιστορία με το παραπάνω σκηνικό.

Περιορισμοί
  • Ισχύουν οι γενικοί κανόνες για τους διαγωνισμούς.
  • Κάθε χρήστης δικαιούται μόνο μία συμμετοχή. Όλοι ανεξαιρέτως έχουν δικαίωμα να συμμετάσχουν.
  • Η συμμετοχή σας πρέπει να είναι το πολύ 500 λέξεις.
  • Υποβάλετε τις συμμετοχές στο παρόν thread, σε ένα μόνο ποστ.
  • Μπορείτε να υποβάλετε τα κείμενά σας μέχρι την 21/3/2014.
  • Αφού υποβάλετε τη συμμετοχή σας, δεν επιτρέπονται περαιτέρω αλλαγές. Επομένως, ελέγξτε προσεκτικά το κείμενό σας για λάθη πριν το υποβάλετε.
  • Μόνη εξαίρεση γίνεται αν η συμμετοχή σας είναι άκυρη και οι τροποποιήσεις που θα την κάνουν έγκυρη δεν επηρεάζουν το περιεχόμενο του κειμένου. Σε τέτοια περίπτωση, κατόπιν επικοινωνίας με την ομάδα συντονισμού θα κρίνεται αν θα επιτραπεί η επεξεργασία της συμμετοχής σας.
  • Δεν επιτρέπεται η υποβολή διπλής συμμετοχής ή η αναίρεση παλαιότερης. Η πρώτη συμμετοχή θεωρείται ως η μόνη έγκυρη. Διαγραφή της συμμετοχής σας και υποβολή νέας, θα οδηγήσει στον αποκλεισμό σας από τον διαγωνισμό.
  • Αποφύγετε αναφορές σε ονόματα πραγματικών (φυσικών ή νομικών) προσώπων.
Ανάδειξη νικητών και έπαθλα
  • Με το κλείσιμο των συμμετοχών, θα δημοσιευτεί δημοψήφισμα (poll) στο οποίο, για ένα χρονικό διάστημα μερικών ημερών, θα μπορείτε να ψηφίζετε μέχρι 2 κείμενα που θεωρείτε τα καλύτερα. Θα εξασφαλιστεί, κατά το δυνατόν, να αποτραπούν πολλαπλές ή μη έγκυρες ψήφοι.
  • Ο νικητής, κατόπιν συνεννόησης με την ομάδα διαχείρισης, θα επιλέξει ένα custom user title το οποίο θα διατηρήσει για 30 ημέρες.

Για απορίες, feedback και γενικότερα συζήτηση επί του διαγωνισμού, δείτε εδώ: viewtopic.php?f=132&t=11472

Καλή επιτυχία σε όλους! :)
Last edited by MpoMp on Sat Mar 22, 2014 3:47 pm, edited 2 times in total.
Reason: 500 words limit
Any fool can make something complicated. It takes a genius to make it simple.
MpoMp @ Discord
User avatar
MpoMp
Venus Former Team Member
Posts: 6620
Joined: Mon Oct 04, 2010 9:31 pm
Gender:
Contact:

Re: Official Venus Contest #1

Post by MpoMp » Sat Mar 08, 2014 6:28 pm

Αφού ντρέπεστε, κάνω την αρχή! :smt024
Στην αρχή νόμισε πως μας κάνουν φάρσα.
- Αυτό μας έλειπε, είπε με φωνή που έδειχνε απογοήτευση.
- Θα πάω έξω να δω τι συμβαίνει, απάντησα.
Όμως η πόρτα ήταν μπλοκαρισμένη απ' έξω. Ένα κλικ και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα βλέπω ένα φως πίσω από τον ώμο μου καθώς έσπρωχνα την πόρτα.
- Πάλι καλά που έχω ένα φακό για ώρα ανάγκης.
- Η πόρτα δεν ανοίγει, πρέπει να έχει γίνει κάτι σοβαρό απ' έξω.
- Κάτσε να κάνω ένα τηλέφωνο.
Ακούμπησε τον φακό στο γραφείο. Το φως έπεφτε κατευθείαν στο βιβλίο. "Ανάπτυξη web εφαρμογών με αγάπη και στοργή". Πόσες φορές είχα ξεφυλλίσει αυτό το "ευαγγέλιο του coding" όπως το αποκαλούσε ο συγγραφέας του.
- Δεν έχω καθόλου σήμα.
- Άρα ξεκίνησε...
- Τι ξεκίνησε?
- Η επανάσταση βέβαια!
Με κοίταξε με ένα βλέμμα που χαρακτηριζόταν από έκπληξη που την προκαλεί τρόμος. Τρόμος για το άγνωστο.
- Ποια επανάσταση λες?
Δεν απάντησα. Χαμογέλασα και τον κοίταζα κάθε μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια. Σταύρωσα τα χέρια πίσω από τη πλάτη και έκοβα βόλτες μπροστά στο γραφείο του.
- Λοιπόν?
- Έπρεπε να το περιμένετε ότι το προλεταριάτο θα ξεσηκωνόταν. Υπάρχει σχέδιο σύντροφε!
Δεν ήμουν ακόμα απολύτως πειστικός. Οπότε συνέχισα πριν απαντήσει:
- Υπάρχει σχέδιο για κατάληψη της σχολής από μια "τρομοκρατική" όπως την αποκαλούν τα ΜΜΕ οργάνωση. Όμως δεν είμαστε παρά απελευθερωτές.
- Ομολογώ πως δε καταλαβαίνω.
- Δεν χρειάζεται. Απολαύστε τον χρόνο που μας μένει σε τούτο το γραφείο.
- Τι εννοείς μ' αυτό?
- Ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο. Αποφάσισα να είμαι ένας από αυτούς που θα συμμετέχουν στη τζιχάντ αυτή για ένα καλύτερο αύριο. Εγώ θα θυσιάσω και θα θυσιαστώ.
Άρχισε να τα χάνει. Η απόλυτη ησυχία και το σκοτάδι με βοηθούσαν.
- Τι είναι αυτά που λες?
- Σας φαίνονται περίεργα?
- Απολύτως!
- Δεν έχει νόημα να εξηγώ άλλο, ας τελειώνουμε.
Ανοίγω την τσάντα μου, βγάζω τον σουγιά και ενώ τον ανοίγω κοιτάω προς τη δερμάτινη καρέκλα που καθόταν. Τότε, σα πολεμική ιαχή, ακούστηκε μέσα στο γραφείο βροντόφωνα:
- ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! ΠΑΠΠΟΥ ΣΟΥ 'ΡΧΟΜΑΙ!
Και κάνω να ορμήξω πάνω του. Βγάζει μια στριγγλιά και προσπαθεί να τρέξει. Τον στριμώχνω στην πόρτα. Ενώ παρακαλάει για τη ζωή του και εγώ γελάω σα μανιακός υπό το φως του φακού, ανοίγει η πόρτα. Πέφτει πίσω και σωριάζεται. Οι κάμερες βγάζουν φωτογραφίες, ακούγονται γέλια παντού και με το 3 φωνάζουν όλοι μαζί:
Spoiler: εμφάνιση/απόκρυψη
- ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΑΑΑΑ!
Any fool can make something complicated. It takes a genius to make it simple.
MpoMp @ Discord
User avatar
StRanastassis
Kilobyte level
Kilobyte level
Posts: 270
Joined: Tue Oct 05, 2010 8:18 pm
Academic status: N>4
Gender:

Re: Official Venus Contest #1

Post by StRanastassis » Sun Mar 09, 2014 3:17 pm

-Αργήσαμε έπρεπε να είχες φύγει, είχαμε πει ότι θα καθόσουν μόνο 10 λεπτά.
Η αλήθεια είναι ότι όταν είχαμε κανονίσει το ραντεβού απέφευγε αυτήν την ώρα όπως ο διάολος το λιβάνι, όμως εγώ επέμενα. Σε λίγο θα καταλάβαινα πόσο λάθος έκανα.
Αρχικά πήγα να ανοίξω την πόρτα αλλά δεν άνοιγε.
-Τις κλειδώνουν μου είπε.
-Ποιοι;
-Αυτό είναι μυστικό. Για το δικό σου καλό δεν μπορώ να αναφέρω τίποτα παραπάνω.
Βγάζει από μια ακρούλα ένα Johnnie Walker Blue.
-Άρχιζε να πίνεις μου λέει μόνο έτσι θα αντέξεις την σημερινή βραδιά.
Πριν προλάβω να πω κάτι άρχισα να ακούω φωνές και κάποιο είδος ψαλμωδίας. Πανικοβλήθηκα δεν είχα ιδέα για το τι γινόταν. Ακολούθησα την συμβουλή του και άρχισα να κατεβάζω τα ποτήρια ουίσκι με μανία. Μετά από κάποια ώρα άρχισαν να ακούγονται ουρλιαχτά και φωνές σε καμία γνωστή γλώσσα αυτού του κόσμου.
Οι ερωτήσεις μου έπεφταν βροχή το μόνο που κατάφερα να μάθω ήταν ότι επρόκειτο για το τάγμα του φοίνικα που στην βάση της ιδεολογίας του πιστεύει και τιμά το κτήνος. Επίσης αποτελείται από άτομα της επιστημονικής κοινότητας.
Στο δωμάτιο άρχισε να ανεβαίνει η θερμοκρασία σε αφύσικα υψηλά επίπεδα.
-Ποτέ θα φύγουμε, τον ρώτησα με αγωνία.
-Μόλις τελειώσουν και φύγουν, προς το παρόν πιες το ποτό σου,διάβασε το σύγγραμμα μου, προσπάθησε να ξεχαστείς.
Μετά από κάποια στιγμή δεν θυμάμαι τίποτα. Το επόμενο πρωί βρέθηκα να κοιμάμαι σε ένα καναπέ έξω από το γραφείο του έχοντας έναν πονοκέφαλο. Όταν τον ρώτησα για όσα είχαν συμβεί χτες το βράδι αρνήθηκε τα πάντα και μάλιστα μου απάντησε με ειρωνικό ύφος ότι τα ναρκωτικά κάνουν κακό.
Για ένα όμως είμαι σίγουρος ότι όσα ήξερα για το κόσμο είναι ένα ψέμα.
User avatar
Jami
Venus Former Team Member
Posts: 1065
Joined: Mon Nov 01, 2010 7:17 pm
Academic status: Alumnus/a
Gender:

Re: Official Venus Contest #1

Post by Jami » Sun Mar 09, 2014 10:48 pm

Πρώτος, ο Δάσκαλος έσπασε την σιωπή, ανάβοντας ένα κερί που είχε στο συρτάρι. Καθώς το πρόσωπο του φωτιζόταν, διέκρινα καθαρά την ανησυχία του.
- Δάσκαλος: «Δεν περίμενα να γίνει τόσο σύντομα. Δεν έχουμε πολύ χρόνο, πιάσε μου τον Τάντενμποϊμ από το 3ο ράφι».

Κινήθηκα αργά προς την βιβλιοθήκη, ενώ τον έβλεπα ότι είχε αρχίσει μανιωδώς να βάζει χαρτιά σε μια τσάντα. Εντοπίζοντας το βιβλίο, έκανα να το τραβήξω, αλλά σαν να είχε κολλήσει. Ξάφνου ένιωσα μια δόνηση και τραβήχτηκα πίσω, μη μπορώντας να πιστέψω την υποχώρηση της βιβλιοθήκης και την αποκάλυψη μιας σπειροειδούς σκάλας. Κρύος αποπνικτικός αέρας χτύπησε το πρόσωπο μου μαρτυρώντας ότι φέρει ηλικία άνω 50ετίας. «Δά-Δάσκαλε, τι γίνεται, τι είναι αυτό;» ρώτησα.
- Δάσκαλος: «Κράτα την τσάντα μου» μου είπε και έπιασε ένα μπουκάλι με υγρό και άρχισε να το ρίχνει σε όλο το δωμάτιο.

Με βία με σπρώχνει στη σκοτεινή σκάλα, και καθώς έμπαινε και αυτός πέταξε το κερί στο δωμάτιο, πυροδοτώντας μια αλυσιδωτή ανάφλεξη. Γυρνώντας τον μοχλό, ο τοίχος άρχισε να κρύβει το δωμάτιο, την στιγμή που άκουγα τζάμια να σπάνε, ακολουθούμενο από βαριές φωνές σε μια γλώσσα που δεν αναγνώρισα.
- «Αυτό θα τους καθυστερήσει για λίγο. Ακολούθησε με, πρόσεχε γλιστράει!» φώναξε ο Δάσκαλος, ενώ απομακρυνόταν κατεβαίνοντας σχεδόν τρέχοντας τις σκάλες.
Απ’ όλα τα ερωτήματα που σφυροκοπούσαν στο μυαλό μου, μόνο ένα μπόρεσα να διατυπώσω «Δάσκαλε, ποιοι ήταν αυτοί στο γραφείο;».
Μη σταματώντας καθόλου, αντίθετα επιταχύνοντας, μου φώναξε πίσω από τον ώμο του «Ρώσοι κυβερνητικοί, τρέχα!».

Μετά από λίγο οι σκάλες τελείωσαν και βγάλαμε τα κινητά μας, φωτίζοντας τον χώρο.
- «Δεν υπάρχει πουθενά στα σχέδια αυτό το πέρασμα, χτίστηκε για να προστατεύσει την ακαδημαϊκή έρευνα από τους αχρείους» τον άκουσα να λέει λαχανιασμένα.
- «Γιατί κρυβόμαστε, γιατί μας κυνηγάνε» πρόλαβα να τον ρωτήσω πριν αρχίσει να ωρύεται.
- «Θέλουν να μου κλέψουν την έρευνα πάνω στα δίκτυα που δουλεύω τα τελευταία 15 χρόνια, το πρωτόκολλο έχει σχεδόν τελειοποιηθεί! Ο άτιμος ο Grigory βρίσκεται πίσω από αυτό! Από τον καιρό του διδακτορικού μας ζήλευε την δουλειά μου!»

Αρχίζοντας να αντιλαμβάνομαι περί τίνος πρόκειται, «Και που πάμε τώρα Δάσκαλε;»
- «Εσύ σταματάς εδώ!» αποκρίθηκε, γυρνώντας απότομα και χτυπώντας με στο κεφάλι με την τσάντα του. «Συγνώμη, άλλα δεν μπορεί να γίνει αλλιώς» άκουσα αχνά, έχοντας πέσει κάτω ζαλισμένος. Το τελευταίο που θυμάμαι πριν χάσω τις αισθήσεις μου, ήταν τον Δάσκαλο να διαλύει το κινητό του και να μου βάζει κάτι στο παπούτσι λέγοντας:

- «Θα τους παρασύρω. Ό,τι και να γίνει δεν πρέπει να βρουν το φλασάκι»…
User avatar
Spongebobu
Mbyte level
Mbyte level
Posts: 702
Joined: Mon Jul 02, 2012 6:54 pm
Academic status: Alumnus/a
Gender:
Location: In yo house

Re: Official Venus Contest #1

Post by Spongebobu » Mon Mar 10, 2014 7:24 pm

Ηorror/Comedy/whatever
«1, 1, 2, 3, 5, 8...». Ο ψίθυρος ερχόταν απο την κατεύθυνση του καθηγητή. Το δωμάτιο ήταν βυθισμένο στο σκοτάδι και δεν μπορούσα να διακρίνω το παραμικρό.

«Συγγνώμη;» Η απορία μου έμεινε να αιωρείται στον χώρο που αποτελούvταν απο ενα γραφείο, 2 καρέκλες, μια βιβλιοθήκη και μια μαύρη κουρτίνα που σκέπαζε μέρος του δωματίου. Καθώς ανακαλούσα αυτές τις λεπτομέρειες ακούστηκε ενα απαλό φύσημα και ένιωσα κάτι αόρατο να με περιτριγυρίζει. Αρκετά ανησυχημένος, γύρισα για να δω τι συμβαίνει. Κατάφερα να εντοπίσω μια σιλουέτα στο σκοτάδι, αλλά εξαφανίστηκε προτού προλάβω να εστιάσω πάνω της. Ο χώρος πίσω μου ήταν γεμάτος με κάποιο είδος ομίχλης και ενα αχνό φώς τρεμόπαιζε στο βάθος.

«Κύριε καθηγητή;» Καμία απάντηση.

Ξεκίνησε σιγά στην αρχή, αλλά ολοένα αυξανόταν. «Ozzy, ozzy» μου φάνηκε πως πηγαίνει ο μονότονος ψαλμός, μια αλλόκοτη μίξη αντρικής και γυναικείας χροιάς.

«Σόζι, όζι...». Η πραγματική σημασία μου διέφευγε αλλά είχα πανικοβληθεί απο τη σαμανιστική ψαλμωδία και δεν έιχα την διάθεση να την αναλύσω. Έπρεπε να φύγω απο κει το γρηγορότερο.
Προτού προλάβω να σηκωθώ ο τοίχος πίσω απ’ το γραφείο, εκείνος με τις αφίσες του OSI stack, φωτίστηκε. Στο προσκήνιο εμφανίστηκε μια πύλη. Μεγαλειώδης και επιβλητική, ήταν διακοσμημένη με ανάγλυφα και αρχαϊκά σύμβολα. Ενα δυνατό υπόκωφο μπάσο γέμισε το δωμάτιο και ενώθηκε με την χορωδία απο πίσω μου. Η πύλη άρχισε να ανοίγει, απο πίσω έλαμπε εκτυφλωτικό φώς. Η φράση “ΓΝΩΣΗ=ΔΥΝΑΜΗ” εμφανίστηκε και το φόντο άλλαξε σε εικόνα του διαστήματος. Μια φωτογραφία του καθηγητή με αλαζονικό χαμόγελο ήταν κολλημένη στη μέση.

Η σκηνή εξαφανίστηκε και τα φώτα άναψαν αποκαλύπτοντας το άδειο κάθισμα του καθηγητή. Το μπάσο και η ψαλμωδία είχαν σταματήσει. Φοβούμενος το τι θα αντικρίσω, γύρισα προς τα πίσω. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο με ομίχλη που ερχόταν απο ενα μηχάνημα στον απέναντι τοίχο, πίσω απο την πλέον τραβηγμένη κουρτίνα. Πάνω απο το μηχάνημα υπήρχε ενα προβολικό και δίπλα στέκονταν δυο άτομα. Αχνά κατάφερα να διακρίνω τους υποψήφιους διδάκτορες που είχα γνωρίσει στα χρόνια μου ως προπτυχιακός. Έμοιαζαν υπνωτισμένοι, τα μάτια τους δεν εστίαζαν. Στα δεξιά μου κάτι κουνήθηκε και γύρισα να αντικρίσω τον καθηγητή που έβγαινε απο την ομίχλη με αργά βήματα.

«Δες το σαν μια τελετή υποδοχής», είπε με σοβαρότητα. «Αποφασίσαμε να χρηματοδοτήσουμε το διδακτορικό σου». Τον κοιτούσα, ανίκανος να μιλήσω.

«Είναι μια σημαντική στιγμή», συνέχισε. «Για σένα και την ακαδημαϊκή κοινότητα. Τα ευρήματά σου θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη του νέου πρωτοκόλλου, που θα κυριαρχήσει στο διαδίκτυο». Το πλατύ χαμόγελό του ήταν ανησυχητικό και στα μάτια του υπήρχε μια λάμψη που δεν είχα παρατηρήσει πιο πριν.

«Μπορώ να φύγω;» Το δεξί μου μάτι είχε αρχίσει να τρεμοπαίζει.

«Βεβαίως!» Μου πέταξε κάτι. Ήταν ενα χάλκινο κλειδί με το σήμα του IEEE.

«Η πόρτα είναι κλειδωμένη», με κοίταξε με πονηρό βλέμμα. «Δε θέλαμε να το σκάσεις στη μέση της τελετής».

Ξεκλείδωσα την πόρτα. Άρπαξα το χερούλι την στιγμή που ο καθηγητής με έπιασε απο τον ώμο. Τον κοίταξα στα δαιμονισμένα μάτια.

«Αυτή είναι μόνο η αρχή. Μαζί θα καταφέρουμε πολλά!».

Δεν περίμενα ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω. Καθώς απομακρυνόμουν με ταχύτητα απο το γραφείο στον διάδρομο αντήχησε ενα δυνατό γέλιο. Η αλλοίωση της ηχώς του προσέδιδε μια σατανική ιδιότητα.

- Απόκομμα απο το βιβλίο «Η θρησκεία του OSI»
Last edited by Loner on Tue Mar 11, 2014 12:47 am, edited 1 time in total.
Reason: Ανανεώθηκε για να υπακούει στους κανόνες αριθμού λέξεων
Every time you make a typo the errorists win.
Fabio 2 - 1 Funk
User avatar
Funk
Venus Former Team Member
Posts: 1834
Joined: Wed Oct 06, 2010 10:29 pm
Gender:
Location: Korriban

Re: Official Venus Contest #1

Post by Funk » Mon Mar 10, 2014 10:07 pm

Ο θόρυβος ηχεί ακόμα στα αυτιά μου.

Κοιτάζω προς το μέρος του καθηγητή αλλά δεν είναι πάνω στην καρέκλα του. Πλησιάζω προς το γραφείο και τότε τον βλέπω, μέσα στο σκοτάδι, πεσμένο στο πάτωμα, να κρατάει τα χέρια του πάνω από τα αυτιά του. Δεν ανταποκρίνεται όταν τον ρωτάω αν είναι καλά. Βγάζω το κινητό από την τσέπη μου με τη σκέψη να ανοίξω το φλας ως φακό, αλλά είναι σβηστό και δεν ανάβει.
"Τέλεια", λέω ειρωνικά, από μέσα μου. Προσπαθώ να τον καθήσω όρθιο και ενώ φαίνεται ότι ανακτά τις δυνάμεις του, ψάχνω τριγύρω για κάποιο μπουκάλι νερό ή κάτι παρόμοιο. Θυμάμαι ότι έξω, στο διάδρομο έχει ψύκτη, και παίρνω μία άδεια κούπα που βρωμάει καφέ και πάω προς την πόρτα του γραφείου.
"Πάω να σας φέρω νερό", του φωνάζω. Κάτι προσπαθεί να πει και κουνάει το κεφάλι του δεξιά κ' αριστερά, ψάχνοντας εμφανώς για κάτι.

Η πόρτα δεν ανοίγει.
"Περίεργο", σκέφτομαι, "δεν θυμάμαι να την κλείδωσε από μέσα."

Προσπαθώ να την ξεκλειδώσω, αλλά το κλειδι που είχε ήδη πάνω δε γυρίζει, λες και φτιάχτηκε για άλλη κλειδαριά.
Αρχίζω να τη σπρώχνω με δύναμη, αλλά σε λίγο με σταματά ένα χέρι που με ακουμπάει ελαφρά στον ώμο. Γυρίζω ξαφνιασμένος και βλέπω τον καθηγητή μου, εμφανώς εξουθενωμένο.
"Σταμάτα σε παρακαλώ."
"Τι λέτε κύριε; Πρέπει να ανοίξουμε και να βγούμε από 'δω μέσα."
"Νομίζω εδώ είμαστε πιο ασφαλείς. Έλα να δεις έξω από το παράθυρο."
Τον κοιτάω περίεργος, ενώ προσπαθώ να μαντέψω τι στο δι**λο συμβαίνει. Το βλέμμα του δεν προδίδει τίποτα και από το μυαλό μου περνάνε οι χειρότερες σκέψεις. Για κάποιο λόγο προσπαθώ να θυμηθώ τα πρώτα βήματα ενός αναλυτικού οδηγού επιβίωσης σε αστικό περιβάλλον που είχα διαβάσει στο διαδίκτυο. Γελάω με την ίδια μου τη σκέψη, κρίνοντάς την υπερβολική και αστεία.

Παρατηρώ το παράθυρο από εδώ που είμαι. Σκοτάδι. Λογικό για 9 η ώρα, το χειμώνα.
"Χιονίζει", μάλλον λέω δυνατά.
"Όχι."
Πλησιάζω και καταλαβαίνω πως αυτό που μου έμοιαζε για χιόνι είναι στάχτη. Μακριά στον ορίζοντα βλέπω παντού φωτιές και μεγάλες στήλες καπνού να ανεβαίνουν προς το γκρίζο ουρανό. Στο δρόμο όλα τα φώτα είναι σβηστά και επικρατεί μία περίεργη ηρεμία, ενώ ακούγονται ουρλιαχτά από κάπου μακριά που με κάνουν να ανατριχιάσω. Όταν ερχόμουν είχε ελάχιστα αμάξια και όσα υπάρχουν τώρα είναι σταματημένα, όλα με ανοιχτές πόρτες και σβηστά φώτα. Μέσα στο σκοτάδι, βλέπω ανθρώπους να περπατάνε αργά, σαν υπνωτισμένοι.
Απορημένος, δεν αντέχω να μη ρωτήσω δυνατά:
"ΤΙ ΕΙΝ-"
Πετάγομαι στον ήχο ξύλου να σπάει. Ο καθηγητής με ένα βαρύ, μεταλλικό bookstop στο χέρι κάθεται μπροστά από την πόρτα.
"Καλύτερα να φύγουμε."
"Μα, εσείς είπατε -"
"Φεύγουμε", με διακόπτει. "Τώρα!"
Καθώς αρπάζει την τσάντα του, ένα βιβλίο πέφτει από μέσα και προσγειώνεται στα πόδια μου. "Why We Need A New Plague" και από κάτω γνωστά ονόματα - "καθηγητές;;"

Παρατηρώ ότι δεν το έχει καταλάβει, το σηκώνω και το βάζω γρήγορα στην τσάντα μου. Τον βοηθάω να σπάσει την πόρτα και βγαίνουμε στο διάδρομο.
"Ακολούθα με και μην κάνεις φασαρία..."
Educate yourself. In time· share what you have learned.
shrinked imageshrinked image
User avatar
Eldebryn
Venus Former Team Member
Posts: 1116
Joined: Sat Sep 18, 2010 8:43 pm
Academic status: Alumnus/a
Gender:
Location: Somewhere in the Forgotten Realms...

Re: Official Venus Contest #1

Post by Eldebryn » Wed Mar 12, 2014 9:09 pm

Και τώρα που πέφτει το σκοτάδι, ήρθε η ώρα... Enjoy.

CLICK ME.Προτεινόμενη μουσική υπόκρουση για την ανάγνωση
Κινήθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στους σαθρούς, διαδρόμους του 3ου ορόφου. Ο ιδρώτας του αναμειγνύονταν με βρώμα και
ξεραμένο αίμα κάτω από τα χιλιοσκισμένα του ρούχα. Αίμα σαν αυτό που λίγδιαζε το περίστροφο στο δεξί του χέρι.
Ποτέ δεν θα πίστευε ότι ο Παπαγεωργίου είχε γράψει σύγγραμμα βιολογικής μηχανικής που περιέγραφε το σωστό ένζυμο. Το μοναδικό αντίτυπο
ήταν στα ερείπια του παλιού ΟΠΑ... Οι σπασμένοι σωλήνες κροτάλισαν κάτω από τα πόδια του καθώς εκείνος βαριανάσαινε από την κούραση. Η
τριβή του μετάλλου με την στάχτη και τα μπάζα είχε κάτι το φρικιαστικό.

Το αγκομαχητό του κόπηκε όταν τα άκουσε από τον κάτω όροφο. Μόλις το ρίγος διαπέρασε τα κόκκαλά του κρύφτηκε πίσω από την μισοσπασμένη
πόρτα της τουαλέτας. Τα τρεμάμενα χέρια του είχαν αδράξει το πιστόλι μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο όταν ακούστηκαν τα απόκοσμα μουγκρητά
μόλις μέτρα δίπλα του.
Ξεροκατάπιε. Το ρίγος επέστρεψε.
Ανοίγωντας το όπλου αντίκρυσε την τελευταία του σφαίρα. Ποτέ πριν δεν είχε νιώσει τόσο ειλικρινά την ανάγκη να προσευχηθεί. Έτσι έκανε, βυθισμένος στον φόβο και την μυρωδιά του σάπιου ξύλου. Άνοιξε ξαφνικά τα μάτια του, όταν ακούστηκαν οι απόμακρες ριπές των αυτόματων πολυβόλων του στρατού. Ο αέρας γέμισε αποκρουστικούς ήχους που άρχισαν να κατευθύνονται σκούζοντας προς τις σκάλες. Αποτρόπαιοι βηματισμοί...

Περίμενε τουλάχιστον πέντε λεπτά πριν βγει πάλι στον διάδρομο. Αγνοώντας την ταχυπαλμία του κοίταξε πίσω του και έπειτα έτρεξε προς την τέταρτη πόρτα δεξιά. "Νικ. Παπαγεωργίου - Εφαρμογές Βιοτεχνολογίας" έγραφε η μεταλλική επιγραφή κάτω από την πυκνή κάπνα που σκούπισε. Εδώ τον οδηγούσαν τα στοιχεία του Οργανισμού, συλλεγμένα από τα χρόνια πριν την επιδημία. Έπρεπε να είναι εδώ.
Άνοιξε γοργά την πόρτα και την κλείδωσε πίσω του, λες και ήταν η κόλαση η ίδια πίσω από το πλαίσιο αυτό. Λαχανιασμένος, βημάτισε προς το γραφείο. Το δωμάτιο ήταν σχετικά ανέπαφο, πλην της σκόνης πάνω στα έπιπλα, αν και τα περισσότερα έγγραφα είχαν αποσυντεθεί από καιρό. Κοίταξε το τοπίο της διελυμένης Πατησίων για μερικά δεύτερα. Έκανε μεταβολή και με ουδέτερο βλέμμα άρχισε να ψάχνει τα συρτάρια, όλο και πιο γρήγορα. Στα μάτια του ήταν ανάμικτη έξαψη και απόγνωση καθώς τα χέρια του μετακινούσαν μανιωδώς τις στοίβες εγγράφων.

Λεπτά αργότερα κρατούσε ένα βιβλίο στα χέρια του. Την προσοχή του τράβηξε ένας γδούπος στην πόρτα. Έπειτα κι άλλος. Και άλλος. Ένα μέρος της πόρτας υποχώρησε ενώ ταυτόχρονα πλημμύρισε το δωμάτιο με τα απάνθρωπα ουρλιαχτά αυτών των... πραγμάτων. Τα μάτια του γούρλωσαν βλέποντας τα να στριμώχνονται κραυγάζοντας πίσω από την μοναδική έξοδο. Τα σκουροπράσινα χέρια γεμάτα πληγές και γαμψά νύχια, κουβαλώντας την μυρωδιά της σαπίλας και της αποσύνθεσης, περνούσαν μέσα από την τρύπα συνθλίβοντας σιγά σιγά το εμπόδιο. Δεν τόλμησε να κοιτάξει τα άψυχα μάτια.
Το βιβλίο έπεσε από τα ασταθή χέρια του ενώ τα γόνατα του παραδόθηκαν, η πλάτη του γλίστρησε στον τοίχο. Ανοίγοντας ανάμεσα στα πόδια του, οι σκισμένες σελίδες στο εσωτερικό του τόμου αποκάλυπταν το πρώτο τεύχος 2014 του Playboy που είχε τοποθετηθεί στην θέση τους.
Η πόρτα κομματιάστηκε με έναν δυνατό θόρυβο. Την ίδια στιγμή που η κάνη άγγιζε το σαγόνι του Γιώργου...
Image<-- My profile playlists
User avatar
Δημήτρης Νάητμερ
bit level
bit level
Posts: 26
Joined: Wed Sep 11, 2013 6:44 am
Academic status: 2nd year
Gender:
Location: Athens

Re: Official Venus Contest #1

Post by Δημήτρης Νάητμερ » Thu Mar 20, 2014 8:36 pm

Δεν έχω ιδέα πόσες λέξεις είναι, σχωράτε με αν υπερβαίνει το όριο, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το μικρύνω. Κρατήστε το concept :razz:
Πάρτε και sounds effects http://www.rainymood.com/

(Sorry για ορθογραφικά, συντακτικά, νοηματικά λάθη, μου ξεφεύγουν όσες διορθώσεις και να κάνω :razz: )
Η σύνθεση της πλέον ακραία συναισθηματικά φορτισμένης ατμόσφαιρας και της βροχής που ασυνήθιστα ομοιάζει να προκαλεί ρυθμικούς παλμούς στα φώτα του δωματίου πλάθουν το διακρότημα που φαινόταν σαν ο πολλά υποσχόμενος αγύρτης των εφιαλτών και των ψευδαισθήσεών μου στο μέλλον να γεννιόταν.

"Άνοιξε το βιβλίο σου, Δ.", μου απευθύνθηκε με ήρεμο τρόπο έχοντας αυτό το σαρδόνιο μειδίαμα σκαλισμένο στο γέρικο πρόσωπό του. Γυαλιστερότατη φαλάκρα, μεγάλα χοντρά κιτρινισμένα γυαλιά μυωπίας, "ενυδρεία", όπως λέμε περιπεχτικά οι τρολλάδες της σχολής, κοφτά χαρακτηριστικά που σβήνουν από το σοφιστικέ του μουσάκι που τονίζει το βαθύ του βλέμμα.

-"Εμμ... ναι...", αποκρίθηκα αμήχανα και άνοιξα το βιβλίο στο σημείο που είχα απορία.

-"Ξέρεις κάτι παιδί μου. Αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο με πολύ πάθος, πόνο και προσπάθεια από μένα. Είναι γραμμένο με το ίδιο μου το αίμα!", είπε δείχνοντας τα κόκκινα καλλιγραφικά γράμματα στη μία σελίδα. "Χαχα, πλάκα κάνω φυσικά. Πού έχεις απορία;"

Το μυαλό μου δεν στροφάριζε γρήγορα αλλά έκανε το λάθος να επεξεργαστεί τα λόγια του και να τεθεί σε κατάσταση σκέψης.
-"Να, εδώ. Ξέρω πως φαίνεται λιγάκι χαζό, αλλά δε μπορώ να το συλλάβω.", του είπα ευθαρσώς.

-"Χαχα, ούτε εμένα μπορούσαν να με συλλάβουν. Είχα απίστευτες ιδέες μικρός, βλέπεις.", αποκρίθηκε και η φωνή του χάθηκε στο απόκρυμνο μέρος του μυαλού που καταλήφθηκε ξαφνικά από τον ήχο της τριβής των γερασμένων πατωμάτων του ΟΠΑ με τις αρβύλες ενός δρεπανυφόρου υπεύθυνου εργαστηρίων πληροφορικής... ή τουλάχιστον έτσι έπλασε ο νους μου την εικόνα.

Η εξ εμοῦ επίπλαστη ζεστασιά της φωνής του κυρίου Κ. με νανούριζε οδηγώντας με σε ένα παιχνίδι εθελοτυφλούσας ελευθερίας, σε έναν κόσμο που το μούχρωμα γίνεται η ανατολή σου και οι φιλοδοξίες σου ο ινστρούχτορας της πορείας σου. Ήταν απλό, ήθελα να φύγω αλλά ήμουν δειλός.

-"Λοιπόν, Δ., το κατάλαβες τώρα;", ρώτησε ο κύριος Κ. αλλά εγώ ήμουν χαμένος στα άδυτα των αβύσσων του μυαλού μου.
"Δ., με ακούς;;"
-"Ναι ναι! Βεβαίως. Ευχαριστώ πολύ. Πρέπει... εμμ.. πρέπει να φύγω.", απάντησα τρομαγμένος.
Στον εσωτερικο μου διάλογο υπερίσχυσε ο καχύποπτος εαυτός μου έναντι σε αυτόν που υποστήριζε πως όλα είναι απλά στο μυαλό μου και απλά είμαι υπερβολικός.

-"Δ., μη φεύγεις, έλα να το ξαναδούμε, μη ντρέπεσαι."
-"Όχι, όχι, είμαι οκ.", απάντησα και πήγα ν'ανοίξω την πόρτα με τρόπο τέτοιον ώστε να καταλάβω αν πράγματι ήταν κλειδωμένη αλλά και για να εξετάσω τους εξωτερικούς ήχους. "Εμμ, οκ, θα μείνω.", είπα ξεροκαταπίνοντας και βαυκαλιζόμενος πως όλα είναι ΟΚ. Η πόρτα, προφανώς, ήταν κλειδωμένη.

-"Δ., θα παώ να πάρω έναν καφέ. Θες και συ;", με ρώτησε.
-"ΝΑΙ!", απάντησα ταχύτατα. Ήταν ευκαιρία να σχεδιάσω τη φυγή μου από αυτόν τον ερασιπλόκαμο καθηγητή.

Ούτε λεπτό δεν περίμενα μέχρι να σηκωθώ να φύγω, τη στιγμή που μια αδήριτη ανάγκη να μείνω με κυρίευσε. Ήθελα να εξερευνήσω εκείνη την βαριά ξύλινη ντουλάπα στα δεξιά. Διστακτικά και πιο αβληχρός από πότε, πλησίασα την ντουλάπα αγγίζοντας απαλά το τραχύ της ξύλο και διερευνόντας την, όπως πίστευα, ψευδεπίγραφη σκαλισμένη μάρκα.
Το αμάλγαμα των χειρίστων των αισθήσεων με οδηγούσε αρμονικά στον ψυχοσυναισθηματικό λάκο προς τα έγκατα της λήθης ενώ τα χέρια μου άνοιγαν σιγά σιγά την ντουλάπα.
Το άλικο αίμα κύλησε στα πόδια μου και τα πότισε με θάνατο. Βρέθηκα αγκαλιά με ένα πτώμα. Η κρύα αίσθηση του θανάτου και η πένθιμη ησυχία με ζάλισαν, και έπειτα δε θυμάμαι πολλά... όχι πολλά μέχρις ότου να νιώσω την πλάτη μου να γδέρνεται συρώμενη στο προαύλιο του ΟΠΑ, τη μυρουδιά της καμένης σάρκας από τα σβησμένα πάνω μου τσιγάρα, τα γιουχαΐσματα των συμφοιτητών μου και το δρεπάνι να μου σκίζει τα ρούχα. Είχα δίκιο τελικά, έπρεπε να είχα φύγει. Ο κύριος Κ. καταφθάνει, με περιλούζει με τον "καφέ" μου, ένα φλυτζάνι H2SO4 να καταβροχθίζει το κορμί μου και η καλλίπυγη κοπέλα που πάντα ήμουν ερωτευμένος μαζί της να με φτύνει από μακριά. Τι συνέβη;
Ο κύριος Κ., συνδέει πάνω μου τα καλώδια του λάπτοπ του και πατάει decompile, ενώ ο κρότος ενός περιστρόφου μου σχίζει τις αισθήσεις.

----

Την επόμενη ημέρα, έγινε η κηδεία του καθηγητή Πληροφορικής του ΟΠΑ κυρίου Κ. Αλεξάνδρου. Ο κύριος Κ. έπασχε από συνδρομο διπλής προσωπικότητας, σχιζοφρένεια, καταδιωκτικό σύνδρομο και είχε τάσεις αυτοκτονίας, όπως ενημέρωσε η οικογένειά του, πνευματικές αρρώστιες που επέστρεφαν κατά καιρούς αλλά ποτέ δεν του προξένησαν σοβαρά προβλήματα υγείας ή κοινωνικά.
Η θέση του καθηγητή τον βοηθούσε να αντιμετωπίζει την ιδιότροπη κατάστασή του. Δεν ήθελε να εγκλειστεί σε ίδρυμα, ήθελε να ζει κανονικά πλάι στους αγαπημένους του μαθητές.

Ο κύριος Κ. βρισκόταν συχνά να μιλάει στον εαυτό του, στον δεύτερο εαυτό του, αυτόν του μαθητή με ανησυχίες, που όλα φάνταζαν εναντίον του.
Στη λυγρή σκηνή της αυτοκτονίας του, βρέθηκε στο γραφείο του ανοιγμένη η ντουλάπα στην οποία αποθήκευε μπογιές, μηχανήματα και τον σκελετούλη που έφτιαχνε παλιά (λελ), όλα πεσμένα κάτω, όλα κατακόκκινα, ενώ ο ίδιος βρέθηκε νεκρός στο προαύλιο αγκαλιά με το λάπτοπ του, με όλα τα τσιγάρα του σβησμένα πάνω του από τον ίδιο, τα ρούχα του σκισμένα με τον σουγιά που πάντα είχε μαζί του και μια σφαίρα ήταν σφηνωμένη στο κρανίο του. Είχε ρίξει τον ελληνικό καφέ του πάνω του και είχε ξύσει πολύ δυνατά την πλατη του μέχρι που είχε ματώσει. Στο λάπτοπ, είχε συντάξει κώδικα στο Eclipse που έκανε print στην οθόνη "Βοήθεια" και ακριβώς δίπλα του υπήρχε ένα περίστροφο.

Το παράδοξο ήταν πως το περίστροφο δεν είχε κανένα δακτυλικό αποτύπωμα πάνω του.
"Η τυχαιότητα θα είναι έτσι όπως τη θέλουμε."

~Σταύρος Τουμπής
User avatar
MpoMp
Venus Former Team Member
Posts: 6620
Joined: Mon Oct 04, 2010 9:31 pm
Gender:
Contact:

Re: Official Venus Contest #1

Post by MpoMp » Sat Mar 22, 2014 10:19 am

Image
Any fool can make something complicated. It takes a genius to make it simple.
MpoMp @ Discord
Locked

Return to “Venus Contests”