Εσωτερικές αναζητήσεις.../ρητορικές ερωτήσεις

[Vasilis]

$p33dy έγραψε:

Γνωρίζεις κάποιον τέτοιο άνθρωπο και δεν κάνεις τίποτα γιατί κομπλάρεις από τις διαστάσεις αυτού που αισθάνεσαι και δεν μπορείς να το χειριστείς. Και νοιώθει και αυτός έτσι αλλά δεν κάνει τίποτα για τους ίδιους λόγους.

Είναι ότι πιο χαζό μπορεί να γίνει. Αλλά γίνεται πάντα! Και μετά χτυπάς το κεφάλι σου και λες "Τι έκανα?" Υπάρχει λύση σ' αυτό? Η λύση που εγώ βλέπω είναι μια βαθειά ανάσα και αρχίζεις να λες και να κάνεις αυτό που νιώθεις εκείνη την στιγμή. Απλά μέσα σου σκέφτεσαι ότι από λεπτό σε λεπτό θα φας τα μούτρα σου! Αλλά αν δεν τα φας δεν θα μάθεις.

lumenintervalum έγραψε:

dimitra έγραψε:

Το πρόβλημα είναι όταν συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος που
αγάπησες, ο άνθρωπος που έδωσες δεν είναι αυτό που νόμιζες!

όντως εκεί είναι σοβαρό πρόβλημα. Το συνειδητοποιείς, πονάει, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, κάνεις υπομονή και συνεχίζεις..

Όντως αυτό κάνεις γιατί υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που μπορείς να αγαπήσεις. Και το ότι κατάλαβες πως αυτό τον άνθρωπο δεν τον αγάπησες πραγματικά τότε πρέπει να χαίρεσαι γιατί ξέρεις να αναγνωρίζεις πότε αγαπάς!

[Ethel]

$p33dy έγραψε:

Γνωρίζεις κάποιον τέτοιο άνθρωπο και δεν κάνεις τίποτα γιατί κομπλάρεις από τις διαστάσεις αυτού που αισθάνεσαι και δεν μπορείς να το χειριστείς. Και νοιώθει και αυτός έτσι αλλά δεν κάνει τίποτα για τους ίδιους λόγους.

Είναι ότι πιο χαζό μπορεί να γίνει. Αλλά γίνεται πάντα! Και μετά χτυπάς το κεφάλι σου και λες "Τι έκανα?" Υπάρχει λύση σ' αυτό? Η λύση που εγώ βλέπω είναι μια βαθειά ανάσα και αρχίζεις να λες και να κάνεις αυτό που νιώθεις εκείνη την στιγμή. Απλά μέσα σου σκέφτεσαι ότι από λεπτό σε λεπτό θα φας τα μούτρα σου! Αλλά αν δεν τα φας δεν θα μάθεις.

Όταν μια φορά συνειδητοποίησα τις διαστάσεις του τι αισθανόμουν, τρομοκρατήθηκα με τον εαυτό μου. Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου, χωρίς κόσμο τριγύρω γιατί δεν ήξερα πώς να τα βγάλω πέρα με τον εαυτό μου. Όχι μόνο κόμπλαρα, αλλά δεν παραδεχόμουν καν τι ένιωθα σε μένα! (Αυτό κι αν είναι τραγικό)
Έμαθα όμως να το χειρίζομαι. Και ευτυχώς. Μια ωραία μέρα τα έκανα που***α. Το κυριότερο ήταν ότι αντιμετώπισα στα ίσα αυτό που αισθανόμουν. Ούτε το πνιξα, ούτε με έπνιξε τελικά. Και δεν το μετάνιωσα και δεν χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο. Όποια και αν ήταν η εξέλιξη ένιωσα καλύτερα. Έβγαλα κάτι που με βασάνιζε καιρό... Κι ας είναι ωραίος ο έρωτας και η αγάπη ξέρουμε πόσο βασανίζει μερικές φορές. Συνιστώ σε όποιον νιώσει ποτέ "πνιγμένος" από οποιοδήποτε λόγο, να κάνει το μεγάλο βήμα πέρα από τον εαυτό του....

[lumenintervalum]

$p33dy έγραψε:

Γνωρίζεις κάποιον τέτοιο άνθρωπο και δεν κάνεις τίποτα γιατί κομπλάρεις από τις διαστάσεις αυτού που αισθάνεσαι και δεν μπορείς να το χειριστείς. Και νοιώθει και αυτός έτσι αλλά δεν κάνει τίποτα για τους ίδιους λόγους.

Είναι ότι πιο χαζό μπορεί να γίνει. Αλλά γίνεται πάντα! Και μετά χτυπάς το κεφάλι σου και λες "Τι έκανα?" Υπάρχει λύση σ' αυτό? Η λύση που εγώ βλέπω είναι μια βαθειά ανάσα και αρχίζεις να λες και να κάνεις αυτό που νιώθεις εκείνη την στιγμή. Απλά μέσα σου σκέφτεσαι ότι από λεπτό σε λεπτό θα φας τα μούτρα σου! Αλλά αν δεν τα φας δεν θα μάθεις..

δεν μπορείς να το χειριστείς και χτυπάς το κεφάλι σου και λες "τι έκανα". οκ, αλλά γιατί θα φας όντως τα μούτρα σου από τη στιγμή που θα νιώθει κι αυτός έτσι;;;δεν το νομίζω!!
όταν το συνειδητοποιείς τι κάνεις;;το αφήνεις έτσι;;αν το κάνεις επειδή δεν μπορείς να το κυνηγήσεις-τότε συμβιβάζεσαι με αυτό, αλλιώς αν το κάνεις επειδή φοβάσαι, είσαι άξιος της μοίρας σου..εκεί είναι που αρχίζει το "παιχνίδι", νομίζω.

Έβγαλα κάτι που με βασάνιζε καιρό... Κι ας είναι ωραίος ο έρωτας και η αγάπη ξέρουμε πόσο βασανίζει μερικές φορές.

Δεν είναι το καλύτερο αυτό που νιώθεις μετά;;Μια ηρεμία και μια ελευθερία απίστευτη..Δε σε νοιάζει τίποτα πια, ότι και να γίνει αργότερα, εσύ νιώθεις καλά!!

[Ethel]

δεν μπορείς να το χειριστείς και χτυπάς το κεφάλι σου και λες "τι έκανα". οκ, αλλά γιατί θα φας όντως τα μούτρα σου από τη στιγμή που θα νιώθει κι αυτός έτσι;;;δεν το νομίζω!!
όταν το συνειδητοποιείς τι κάνεις;;το αφήνεις έτσι;;αν το κάνεις επειδή δεν μπορείς να το κυνηγήσεις-τότε συμβιβάζεσαι με αυτό, αλλιώς αν το κάνεις επειδή φοβάσαι, είσαι άξιος της μοίρας σου..εκεί είναι που αρχίζει το "παιχνίδι", νομίζω.

Έβγαλα κάτι που με βασάνιζε καιρό... Κι ας είναι ωραίος ο έρωτας και η αγάπη ξέρουμε πόσο βασανίζει μερικές φορές.

Δεν είναι το καλύτερο αυτό που νιώθεις μετά;;Μια ηρεμία και μια ελευθερία απίστευτη..Δε σε νοιάζει τίποτα πια, ότι και να γίνει αργότερα, εσύ νιώθεις καλά!!

M'αρέσει που ταυτίζονται οι απόψεις μας....
Μετά νιώθεις πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Είναι ωραίο να μην ξέρεις μέχρι που φτάνεις και τελικά να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Έχει βέβαια το ανάλογο τίμημα για τον καθένα, αλλά σε κάνει να γουστάρεις πολυ....

[dimitra]

Μετά νιώθεις πως μπορείς να κάνεις τα πάντα. Είναι ωραίο να μην ξέρεις μέχρι που φτάνεις και τελικά να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Έχει βέβαια το ανάλογο τίμημα για τον καθένα, αλλά σε κάνει να γουστάρεις πολυ....

Το σημαντικό είναι ότι γίνεσαι δυνατότερος και σοφότερος!Ότι γνωρίζεις τα όρια σου
και ξέρεις πως να το προλάβεις προκειμένου να μην ξαναφέρεις τον εαυτό σου
στην ίδια κατάσταση.

[lumenintervalum]

εγώ νομίζω ότι πλήρως τα όριά μας δεν τα γνωρίζουμε, αλλά έτσι γνωρίζουμε ένα μέρος τους.. κάπου μπορείς να βασιστείς. λες πχ αυτό δεν το ανέχομαι πλέον ή αυτό δεν το ξανακάνω ή αυτό μ' αρέσει πολύ και με γεμίζει θα το επιδιώκω..αν είσαι και λίγο έξυπνος αποφεύγεις λάθη που τείνουν να μοιάσουν με αυτά που έχεις ήδη κάνει..είναι κι αυτό κάτι ε;;

[xristina]

Επίσης, πιστεύω ότι αν είναι κάτι να γίνει, θα γίνει σίγουρα.

Εγώ νομίζω ότι τα ελαττώματά μας, όπως και τα προτερήματά μας όμως, είναι μέρος της "γοητείας" μας και μας κάνουν να ξεχωρίζουμε..

Σ'αυτά τα δύο όχι απλά συμφωνώ...όπως και σε πάρα πολλά που λές!

Ζεις... και εμπιστεύεσαι για να αξίζει ο άλλος; και αγαπάς για να σε αγαπάν; και δίνεις για να μην σε πατήσουν;
Ή μήπως εμπιστεύεσαι γιατί σε γεμίζει; και δίνεις γιατί σε γεμίζει. Και αγαπάς γιατί το να ξέρεις ότι μπορείς να νοιώθεις κάτι τόσο δυνατό είναι όμορφο.

Όταν έχεις τόσο γενναία ψυχή και δίνεις ακόμα και χωρίς να σου δώσουν και αγαπάς ακόμα και χωρίς να σε αγαπούν, νιώθεις τόσο γεμάτος άνθρωπος, νιώθεις το πάθος, τα συναισθήματα, την ανάγκη να βοηθήσεις όσο μπορείς να σε κατακυριεύουν και αυτά να δυναμώνουν και να θες να δίνεις όλο και περισσότερα ακόμα και την ίδια σου την ψυχή. Θέλει πολύ προσοχή όμως όλα αυτά να γίνουν χωρίς να αδειάσουν εσένα τον ίδιο. Ποιος δεν έχει φτάσει στο σημείο να πει “μ@λ@κ@ς είμαι πρέπει να κοιτάξω και τον εαυτό μου”. Το παν λοιπόν δεν είναι να δίνεις για να σου δώσουν, ούτε να αγαπάς για να σε αγαπούν-ούτως ή άλλως η καρδιά δε ρωτάει ακολουθεί τους δικούς της άγραφους νόμους-αλλά να δίνεις και να αγαπάς αυτούς που η δική τους αγάπη και το δικό τους ενδιαφέρον για σένα θα καταφέρουν να μη σε αδειάσουν ποτέ για να μπορείς να συνεχίσεις να δίνεις. Αν δε γίνει αυτό μπορεί να φτάσεις σε σημείο που να μη μπορείς ούτε να δώσεις, ούτε να δεχτείς από αυτούς που θα σου δίνουν και να αδειάσεις εσύ κάποιον. Δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο! Να μη μπορείς να δώσεις ή να μη μπορείς να δεχτείς αυτά που σου δίνουν…Όλα είναι απαραίτητα στη ζωή και ο πόνος και η χαρά είναι απαραίτητα το ένα συμπληρώνει το άλλο και από το ένα καταλαβαίνεις καλύτερα το άλλο. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτό το μεγάλο καλό-γιατί καλό είναι ο πόνος-για να γινόμαστε πιο δυνατοί. Η πραγματικότητα είναι ότι πρέπει να δεις όλες τις πτυχές της ζωής για να μάθεις να ζεις σε αυτό τον κόσμο.
Είπε κάποτε ένας άγγελος πληγωμένος:
“Αν θέλεις να σωθείς από την ομορφιά σου πάρε τσεκούρι και σπαθί και κόψε τα φτερά σου.”
Εγώ θα ακολουθήσω μία καλή συμβουλή και τη λέω και εγώ σε όλους
“Μην κόψεις τα φτερά σου για κανέναν και για τίποτα”!!!

Όσο για το ποιος πατάει πάνω σε ποιον...αυτή είναι η φύση μας

Το κακό με μένα είναι ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτή τη φύση!!!

Τέλειο δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχει το κοινά αποδεκτό τέλειο αλλά για τον καθένα μας υπάρχει το τέλειο το οποίο μπορεί να έχει πολλά ελλατώματα αλλά να μή σε πειράζουν γιατί το αγαπάς και το θεωρείς τέλειο γι'αυτό που είναι...με τα ελλατώματα και τα προτερήματά του συμφωνώ ότι αυτή είναι και η γοητεία του!

[Vasilis]

Χριστίνα ο άγγελος είπε και κάτι άλλο. "Ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια, γιατί καθρέφτης γίνεσαι και όλοι σε σπαν κομμάτια"

Αλλά εγώ λέω: Να τον κοιτάς και ας σε κάνει χίλια κομμάτια! Γιατί έγινες για κάποιον κομμάτια και αυτό έχει αξία όσο και αν σε πληγώνει.

Xristina έγραψε:

Vasilis έγραψε:

Όσο για το ποιος πατάει πάνω σε ποιον...αυτή είναι η φύση μας


Το κακό με μένα είναι ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτή τη φύση!!!

Ούτε εγώ δυστυχώς.

Δεν υπάρχει το κοινά αποδεκτό τέλειο αλλά για τον καθένα μας υπάρχει το τέλειο το οποίο μπορεί να έχει πολλά ελλατώματα αλλά να μή σε πειράζουν γιατί το αγαπάς και το θεωρείς τέλειο γι'αυτό που είναι...με τα ελλατώματα και τα προτερήματά του συμφωνώ ότι αυτή είναι και η γοητεία του!

Ναι ναι ναι ναι!!
Ακριβώς αυτό.
Συμφωνώ με ότι γράφεις.

Αν δε γίνει αυτό μπορεί να φτάσεις σε σημείο που να μη μπορείς ούτε να δώσεις, ούτε να δεχτείς από αυτούς που θα σου δίνουν και να αδειάσεις εσύ κάποιον.

Είναι απαίσιο! Και είμαστε φρικτοί όταν το κάνουμε ακόμη και ασυναίσθητα.

[Vasilis]

Βγαίνω στον δρόμο και περπατώ. Τα μάτια μου τα κρατώ σφιχτά κλεισμένα. Κι όμως βλέπω τόσα πολλά. Εικόνες του μυαλού μου. Να! Βλέπω ένα μικρό κοριτσάκι που παίζει με τις φίλες της. Βλέπω την γιαγιά της διπλανής πόρτας που κρατά το χέρι του κυρ-Κώστα και τον κοιτά στα μάτια. Και κάτι του ψιθυρίζει! Προχωρώ και βλέπω ένα ζευγαράκι σε ένα παγκάκι. Χαμογελούν. Σκύβει στον ώμο του και την χαιδεύει στο κεφάλι. Τα μάτια μου αρχίζουν και πονάνε, αλλά δεν τα ανοίγω. Θέλω να δω και άλλα. Βλέπω τον σουβλατζή που δίνει σε ένα ζητιανάκι μερικές πατάτες και του χαμογελά. Βλέπω το χαμόγελο της κοπέλας καθώς υποδέχεται τον αγαπημένο της σε ένα σταθμό τρένων. Βλέπω μια παρέα στην παραλία που τραγουδά και όλοι είναι αγκαλιασμένοι. Βλέπω την κοπέλα των ονείρων μου να στέκεται δίπλα μου. Βλέπω κόσμο χαρούμενο. Νιώθω όμορφα γιατί όλοι φαίνονται ευτυχισμένοι. Και δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια γιατί μετά δεν ξέρω αν θα βλέπω....Θα νιώθω τυφλός και φοβισμένος!



"Είμαι ένας γελοίος. Τώρα με λένε τρελό. Θα ήταν ένας τίτλος τιμής αν γι' αυτούς δεν εξακολουθούσα να είμαι το ίδιο γελοίος. Αλλά δεν δυσανασχετώ πια, όλος ο κόσμος μου είναι αρκετά συμπαθής, ακόμη κι όταν με κοροιδεύουν και θα έλεγε κανείς, πως τότε ίσα-ίσα μου είναι συμπαθής. Θα γελούσα και εγώ μαζί με αυτούς ευχαρίστως, όχι τόσο για μένα, αλλά για να τους κάνω ευχαρίστηση, αν δεν δοκίμαζα τόση θλίψη κοιτάζοντάς τους. Θλίψη να βλέπω πως δεν γνωρίζουν την αλήθεια, αυτή την αλήθεια που γνωρίζω εγώ. Τι σκληρό είναι να τη γνωρίζεις μόνος εσύ! Αλλά δεν θα καταλάβουν. Όχι, δεν πρόκειται να καταλάβουν."

Το όνειρο ενός γελοίου
Φιοντορ Μιχαηλοβιτς Ντοστογιεφσκι


Όλα αυτά γενικά για τις ανθρώπινες σχέσεις.

[lumenintervalum]

ας σε περιφρονεί κι ας σου φέρεται σκάρτα

Δεν είναι λίγο ηλίθιο να αγαπάς κάτι που αποδειξνύεται ότι δεν αξίζει τον κόπο;;αν σε περιφρονεί ο οποιοσδήποτε και δε σου φέρεται όπως πρέπει, τότε έχεις πρόβλημα αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης που θα μείνεις κοντά του και θα πρέπει να το λύσεις.. Γίνομαι μάλλον απόλυτη, αλλά όταν μου είχε τύχει, το δικό μου πρόβλημα ήταν αυτό..Δεν ξέρω αν μπορεί να φταίει κάτι άλλο..

[dimitra]

Φυσικά δεν εννοώ ότι είναι καλό
ούτε υγιές να μένεις με κάποιον
που σου φέρεται άσχημα και να τον
αγαπάς αλλά η καρδιά έχει τη δική της λογική
που λογική δεν γνωρίζει. Ήταν υπερβολή για
να δείξω ότι το χειρότερο είναι να αγαπάς
κάποιον που νόμιζες ότι είναι κάπως και τελικά
δεν είναι και σίγουρα είναι πιο υγιές να αγαπάς
κάποιον όπως είναι παρά να αγαπάς κάποιον όπως εσύ
νομίζεις ότι είναι.

[xristina]

ας σε περιφρονεί κι ας σου φέρεται σκάρτα

Δεν είναι λίγο ηλίθιο να αγαπάς κάτι που αποδειξνύεται ότι δεν αξίζει τον κόπο;;αν σε περιφρονεί ο οποιοσδήποτε και δε σου φέρεται όπως πρέπει, τότε έχεις πρόβλημα αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης που θα μείνεις κοντά του και θα πρέπει να το λύσεις..

Το θέμα είναι ότι αν όχι όλες(που μάλλον όλες) τις περισσότερες φορές αυτά τα συνειδητοποιείς κατόπιν εορτής...

Βγαίνω στον δρόμο και περπατώ. Τα μάτια μου τα κρατώ σφιχτά κλεισμένα. Κι όμως βλέπω τόσα πολλά. Εικόνες του μυαλού μου. Να! Βλέπω ένα μικρό κοριτσάκι που παίζει με τις φίλες της. Βλέπω την γιαγιά της διπλανής πόρτας που κρατά το χέρι του κυρ-Κώστα και τον κοιτά στα μάτια. Και κάτι του ψιθυρίζει! Προχωρώ και βλέπω ένα ζευγαράκι σε ένα παγκάκι. Χαμογελούν. Σκύβει στον ώμο του και την χαιδεύει στο κεφάλι. Τα μάτια μου αρχίζουν και πονάνε, αλλά δεν τα ανοίγω. Θέλω να δω και άλλα. Βλέπω τον σουβλατζή που δίνει σε ένα ζητιανάκι μερικές πατάτες και του χαμογελά. Βλέπω το χαμόγελο της κοπέλας καθώς υποδέχεται τον αγαπημένο της σε ένα σταθμό τρένων. Βλέπω μια παρέα στην παραλία που τραγουδά και όλοι είναι αγκαλιασμένοι. Βλέπω την κοπέλα των ονείρων μου να στέκεται δίπλα μου. Βλέπω κόσμο χαρούμενο. Νιώθω όμορφα γιατί όλοι φαίνονται ευτυχισμένοι. Και δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια γιατί μετά δεν ξέρω αν θα βλέπω....Θα νιώθω τυφλός και φοβισμένος!

Και τι δε θα έδινα για να μπορούσαμε όλοι να τα βλέπουμε όλα αυτά με ανοιχτά μάτια!!!Ωρες ώρες που τα σκέφτομαι νιώθω ότι πολύ πιθανό να τα διαβάσω σε ένα ωραίο παραμύθι αλλά όσο και να λαχταρώ δε θα τα δω σ'αυτό τον κόσμο. Μπορεί να σου ακουστεί γελοίο αλλά έχω φτάσει κάποιες φορές σε σημείο να πω ότι "Δεν είμαί για αυτό τον κόσμο..."

[Ethel]

Μπορεί να σου ακουστεί γελοίο αλλά έχω φτάσει κάποιες φορές σε σημείο να πω ότι "Δεν είμαί για αυτό τον κόσμο..."

Toν κόσμο εσύ τον πλάθεις. Ότι δεν ανήκει στον κόσμο σου απλά το πετάς. Αυτή είναι και η δύναμή σου

[lumenintervalum]

ααα μ αρέσει έτσι όπως τα λέτε...μου πάει!!

[Sreak]

Τα πράγματα κάποιες φορές είναι αρκετά απλά και άλλες αρκετά σύνθετα.
Τα πάντα κρίνονται από την ικανότητα σου να βγαίνεις από τα πράγματα και να παρατηρείς τον ευατό σου από ψηλά.
Όταν γίνει αυτό καταλαβαίνεις πως πληγώθηκες, αλλά και πλήγωσες.
Καταλαβαίνεις ότι σε στεναχώρησαν, αλλά και στεναχωρήθηκες.
Όλοι νιώθουμε θύματα, όμως για να υπάρχουν θύματα πρέπει να υπάρχουν και θύτες.
Δεν πρέπει να βάζουμε τον ευατό μας στη διαδικασία της αυτολύπης. Δεν ξέρω αν είναι ωραία η αίσθηση να νομίζουμε πως αυτά που συμβαίνουν σε εμάς δεν συμβαίνουν σε κανέναν άλλο, πάντως είναι ωραίο να διογκώνεις το πρόβλημα σου προκειμένου να νιώσεις πως οι άλλοι σε προσέχουν.
Γενικότερα πιστεύω πάρα πολύ στις ισορροπίες. Είναι άλλωστε και φυσικός νόμος. Όση αγάπη έλαβες, τόση αγάπη κάποια στιγμή θα εισπράξεις. Όση λύπη ένιωσες, τόση λύπη έχεις μυράσει στους ανθρώπους.
Δεν ζούμε σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο για τον μόνο λόγο ότι εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε άγγελοι.
Όχι δεν μου αρέσει ο κόσμος που ζω, δεν με ικανοποιεί η καθημερινότητα. Τί έκανα όμως για να αλλάξω όλα τα παραπάνω? Πότε ένιωσα πως σαν ένα μικρο κομμάτι του συνόλου μπορώ να αλλάξω το ίδιο το σύνολο?
Άνθρωποι γύρω αγαπούν και δεν τους καταλαβαίνουμε, αγαπάμε ανθρώπους που ποτέ δεν θα το καταλάβουν. Ο καθένας ζει στον δικό του κόσμο και μόνο αυτόν προσπαθεί να κάνει καλύτερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι κοιτάει τον εαυτό του, αλλά περιορίζεται στα δικά του προβλήματα και στην δική του αγάπη.
Με ένα χαμόγελο θα είναι όλα λίγο καλύτερα.
Όταν σταματήσουμε να φοβόμαστε τη λύπη και είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε, τότε όλα θα είναι καλύτερα.
Όταν καταλάβουμε πως υπάρχουμε τόσο ως θύματα όσο και ως θύτες τότε σίγουρα θα είμαστε όλοι περισσότερο επιεικείς.

[dimitra]

Έχω νιώσει πάρα πολλές φορές για μερικούς ανθρώπους και έχω αναρρωτηθεί:"Θεέ μου τι πρέπει
να έχω κάνει σ'αυτόν τον άνθρωπο,τι πρέπει να έκανα στην ψυχή του για να μου φερθεί έτσι".Μπήκα
πολλές φορές σ'αυτήν την διαδικασία και αναρρωτήθηκα πάρα πολύόσο κι αν οι άλλοι γύρω μου
θα με θεωρούσαν τρελή αν το εξωτερίκευα.Όμως υπάρχουν πράξεις που δεν δικαιολογούνται.
Έχω μάθει να δικαιολογώ στο έπακρο τους ανθρώπους και να μπαίνω στη θέση τους
αλλά πραγματικά όσο και να προσπάθησα κάποιες φορές δεν μπόρεσα
ούτε να καταλάβω ούτε να συγχωρέσω συμπεριφορές.Δεν είμαι τέλεια,
δεν λέω ότι εγώ έχω φερθεί άψογα στη ζωή μου αλλά έμαθα κάτι πολύ
σημαντικό αν δεν μπορείς να είσαι όπως πρέπει τουλάχιστον προσπάθησε
να είσαι ειλικρινής όπως μπορείς. Είμαι επιεικής με τους ανθρώπους ίσως
και περισσότερο από όσο θα έπρεπε, έχω μάθει σε κάθε τι άσχημο να αναζητώ
και τη δική μου ευθύνη. Το να είσαι επιεικής είναι καλό
όμως όταν καταλαβαίνεις και καταλαβαίνεις συνέχεια κάποιον και δεν μιλάς
τότε ούτε κι εκείνος θα καταλαβαίνει ότι κάτι δεν κάνει καλά και θα συνεχίζει
να κάνει όλο και χειρότερα.Γενικά οι άνθρωποι έχουμε την τάση όσο μας
επιτρέπουν να πατάμε κάποιον να τον πατάμε.Δεν μπορούμε να αλλάξουμε
τον κόσμο αλλά μπορούμε να προσπαθούμε να κάνουμε καλύτερους τους
εαυτούς μας και ίσως να τον λυπόμαστε είναι το χειρότερο αλλά και το να
αφήνουμε τους άλλους να τον εκμεταλλεύονται είναι ακόμα χειρότερο.
Θα πάρουμε ότι θα δώσουμε αλλά δεν είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε
τα σπασμένα αλλωνών, δεν είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτούμε τι μπορεί
να έχει περάσει ο άλλος που δεν φταίμε εμείς. Είναι όμορφο να καταλαβαίνουμε
αλλά δεν είναι ωραίο κάποιος να κρύβεται πίσω από αυτά που έχει περάσει και
να απαιτεί να δικαιλογείται λόγω αυτών. Δεν μιλάω έξω από το χορό έχω κι εγώ
φερθεί αναλόγως αλλά δεν θέλω κανείς να είναι επιεικής απέναντι μου γιατί ούτε
κι εγώ είμαι επιεικής απέναντι στον εαυτό μου γιατί αυτό δεν θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Το να μας αποδοκιμάζουν
μας βάζει στην διαδικασία της σκέψης και της βελτίωσης, το να είναι επιεικής
απέναντι μας ούτε μας δίνει αυτή τη δυνατότητα αλλά και δείχνει πόσο
λίγα περιμένουν από εμάς,ότι ίσως απο εμάς δεν περίμεναν και κάτι καλύτερο

[TaRaNTuLa]

Το να μας αποδοκιμάζουν
μας βάζει στην διαδικασία της σκέψης και της βελτίωσης, το να είναι επιεικής
απέναντι μας ούτε μας δίνει αυτή τη δυνατότητα αλλά και δείχνει πόσο
λίγα περιμένουν από εμάς,ότι ίσως απο εμάς δεν περίμεναν και κάτι καλύτερο

Όταν σου δείχνει σχετικά "έντονα" ο άλλος ότι μια πράξη σου,η συμπεριφορά σου ξέφυγε από κάποια νοητά πλαίσια/όρια,αυτό βέβαια όντως μπορεί να δείχνει ότι περιμένει περισσότερα εκείνος από εσένα.Όμως έχει υπόψη σου ότι μπορεί να είναι ιδίοτροπος,ανάποδος,στριφνός χαρακτήρας και με τον τρόπο του να σου δημιουργεί εσένα την αίσθηση ότι πράττεις σωστά,τη στιγμή που ΑΥΤΟΣ πρέπει να εισάγει τον εαυτό του σε μια διαδικασία σκέψης και βελτίωσης.Γι'αυτό θα πρέπει πρώτα να κάνουμε μια σχετικά αυστηρή αυτοκριτική,αλλά και μια στοιχειώδης ποσότητα(δε μιλάμε για υπέρμετρο) εγωισμού,θα σε βοηθήσει να πατάς καλύτερα στα πόδια και να μην πληγώνεσαι από τον "καθένα" που μπορεί να την έχει δει ο "διορθωτής των πάντων"....Σε αυτό αναφέρομαι μετά από μια πικρή εμπειρία που έζησα κάποτε,όπου είχα φτάσει σε σημείο να νομίζω ότι δεν κάνω τίποτα σωστό.Όμως έβαλα όλη τη λογική μου κάτω και είδα ότι τελικά ο αδικημένος στην όλη φάση ήμουν εγώ..και ευτυχώς η επιβεβαίωση ήρθε και από άλλα στόματα και αυτό ήταν η καλύτερη επιβράβευση,γιατί έτσι φανερώθηκε ότι δεν ήμουν εγώ λάθος και έπραξα σωστά...


Υ.Γ. Δημητρούλα,βλέπεις την ώρα postαρα,εεεεε;;; Με πιανς;;;;

[dimitra]

Φυσικά και όλοι πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας
και νομίζω ότι έκανα σαφές ότι εγώ την κάνω πολύ. Και όσο
αφορά τον τρόπο που αποδοκιμάζουμε τους άλλους δεν είπαμε
να τους μαστιγώσουμε και ούτε να τους στήσουμε στον τοίχο
απλά να τους κάνουμε να καταλάβουν τι μας ενόχλησε.

[xristina]

Όλοι αξίζουν την επιείκια μας.Καλό είναι να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και όταν είμαστε έξω από αυτήν όχι να τον καταλαβαίνουμε μόνο όταν βρεθούμε στην ίδια θέση. Εγώ το κάνω αυτό αρκετά. Κανένας δεν είναι τέλειος ούτε και εγώ. Όλοι κάνουμε λάθη. Το παν δεν είναι να ανακαλύψεις ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα-αυτές οι έννοιες άλλοστε δεν είναι ξεκάθαρες-ούτε να διογκώσεις το πρόβλημα σου για να σε προσέξουν. Εγώ προτιμώ να με προσέχουν για αυτό που είμαι όχι για το πρόβλημα μου. Δε μ’αρέσει η αυτολύπηση, ούτε να με λυπούνται, προτιμώ την αυτοεκτίμηση και την εκτίμηση των άλλων. Όλοι θα αδικήσουμε και θα αδικηθούμε, θα πληγώσουμε και θα πληγωθούμε, θα παρεξηγήσουμε συναισθήματα που αλλίως φαίνονται και αλλίως είναι. Πρέπει πάντα όμως να είσαι μέσα στα όρια που αντέχεις.

Βλέπει κάποτε ένας ένα μεγάλο, όμορφο ακριβό κάδρο.Δεν έχει και τον καταλληλότερο χώρο, ούτε του έχουν μείνει πολλά χρήματα για να δώσει. Είναι όμως όμορφο και ξεχωριστό και κάνει ότι μπορεί και το αγοράζει, γιατί μπορεί μέχρι να αποκτήσει αρκετά χρήματα και κατάλληλο χώρο να μη το βρει. Μετά από καιρό αρχίζει κάτι και δεν του πάει καλά. Έχει και συναισθηματική αξία δεν του πάει η καρδιά να το πετάξει, θα δείχνει και ο τείχος πολύ άδειος μετά. Αρχίζει και μετακινεί λίγα έπιπλα αλλά πάλι τα ίδια. Το δοκιμάζει πιο ψηλά πιο χαμήλα, σε άλλα σημεία σε άλλους τοίχους, βρίσκει μία θέση που του φαίνεται καλύτερη και το αφήνει ακόμα λίγο καιρό ώσπου μια μέρα αποφασίζει ότι ο τοίχος χρειάζεται βάψιμο. Διαλέγει το χρώμα και επειδή το κάδρο δεν πολυταιρίαζει το βγάζει αλλά δεν το πετάει μήπως το μετανιώσει. Αργότερα παίρνει άλλο. Δεν ξέρει αν του αρέσει καλύτερα αλλά τα χρώματα ταιριάζουν περισσότερο με τον τοίχο. Πάλι όμως δεν πετάει το παλιό.

Το βάψιμο για άλλους είναι πραγματικός λόγος και για άλλους αφορμή.
Αν νιώσεις κάδρο στη ζωή κάποιου τότε έχεις βγει από τα όρια που αντέχεις και πονάς γιατί εσύ έχεις ψυχή το κάδρο όχι. Το κάδρο όμως πάντα θα είναι εκεί που το άφησε ενώ εσύ μπορείς και να φύγεις!
Ίσως το κάδρο να μην κατάλαβε ποτέ την προσπάθεια του ιδιοκτήτη να το κρατήσει, γιατί αν ήθελε θα έβρισκε μέρος να το βάλει, ίσως και να κατάλαβε αλλά να μην άντεξε να περιμένει τη μέρα που θα το πετάξει βρώμικο και φθαρμένο!!!

Μπορεί να σου ακουστεί γελοίο αλλά έχω φτάσει κάποιες φορές σε σημείο να πω ότι "Δεν είμαί για αυτό τον κόσμο..."

Toν κόσμο εσύ τον πλάθεις. Ότι δεν ανήκει στον κόσμο σου απλά το πετάς. Αυτή είναι και η δύναμή σου

Δεν είναι εύκολο και δεν μπορείς πάντα να πετάς ότι δε σ'αρέσει. Ίσως να το πάρεις απόφαση και να αρχίσεις να πετάς και να πετάς και στο τέλος να δημίουργήσεις έναν κόσμο δικό σου αλλά ψεύτικο, άδειο, νεκρό. Τότε τι κάνεις? Καλό είναι να προσπαθείς και να αλλάξεις μερικά πράγματα πριν τα πετάξεις, μπορεί και να μη τα καταφέρεις πάντως θα έχεις προσπαθήσει!

[TaRaNTuLa]

Δεν είναι εύκολο και δεν μπορείς πάντα να πετάς ότι δε σ'αρέσει. Ίσως να το πάρεις απόφαση και να αρχίσεις να πετάς και να πετάς και στο τέλος να δημίουργήσεις έναν κόσμο δικό σου αλλά ψεύτικο, άδειο, νεκρό. Τότε τι κάνεις? Καλό είναι να προσπαθείς και να αλλάξεις μερικά πράγματα πριν τα πετάξεις, μπορεί και να μη τα καταφέρεις πάντως θα έχεις προσπαθήσει!

Το να μπορείς να προσαρμόζεσαι στις εκάστοτε συνθήκες είναι κατά τη γνώμη μου το ιδανικότερο.Έτσι προσπαθείς να βρεις τα "ωραία και όμορφα" που υπάρχουν κάθε στιγμή και επίσης προσπαθείς να ζεις την κάθε στιγμή.Με το να μένει το μυαλό σου κολλημένο κάπου και να νομίζεις ότι δεν ανήκεις εδώ και όλα σου φαίνονται ξένα και παράξενα,το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεσαι εσύ ο ίδιος δυστυχισμένος επειδή δεν μπορείς να έχεις "εκείνα τα ωραία",που στην παρούσα φάση μετατρέπονται στα "πιο άσχημα και βλαβερά" για τον εαυτό σου,επειδή αφήνεις τις υπόλοιπες χαρές της ζωής ανεκμετάλευτες,κάνοντας πως δεν τις βλέπεις...

[Vasilis]

Διαβάζω σκέψεις από μερικούς ανθρώπους που θέλουν να μιλήσουν γι' αυτά που νιώθουν μέσα τους! Και αυτό που σκέφτομαι καθώς διαβάζω ένα προς ένα ότι λέτε είναι ότι δεν ξέρω σε τι να πρωτοαπαντήσω και έπιτα....τη όμορφο που θα ήταν αυτά να τα λέγαμε και με τους γύρω μας και να μην τα γράφαμε μόνο. Το να γράφεις κάτι είναι πάντα πολύ πιο εύκολο από το να το λες. Βλέπω μόνο μερικά λόγια από ανθρώπους που δεν έχω δει ποτέ. Μακάρι τέτοιες συζητήσεις να είχανε μεγαλύτερο μέρος στη ζωή μας. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τις θεωρούν ξενέρωτες....νιώθω πολύ όμορφα με αυτά που διαβάζω. Μακάρι να ήταν έτσι η ζωή μας. Γεμάτη με ανθρώπους που θέλουν να σκέφτονται και να συζητούν τέτοιες ανησυχίες. Δεν θα ήταν όλα πιο όμορφα? Πιστεύω ναι.

xristina:

Ίσως το κάδρο να μην κατάλαβε ποτέ την προσπάθεια του ιδιοκτήτη να το κρατήσει, γιατί αν ήθελε θα έβρισκε μέρος να το βάλει, ίσως και να κατάλαβε αλλά να μην άντεξε να περιμένει τη μέρα που θα το πετάξει βρώμικο και φθαρμένο!!!

Το κράτησε όμως! Δεν το πέταξε ούτε βρώμικο ούτε φθαρμένο! Γιατί ένιωθε κάτι γι' αυτό!

[lumenintervalum]

πόσα και πόσα δεν έχουμε κρατήσει επειδή μας θυμίζουν κάτι;;νομίζω αν ο καθένας το σκεφτεί θα διαπιστώσει ότι είναι πάρα πολλά αυτά...

τη όμορφο που θα ήταν αυτά να τα λέγαμε και με τους γύρω μας και να μην τα γράφαμε μόνο. Το να γράφεις κάτι είναι πάντα πολύ πιο εύκολο από το να το λες.

θα ήταν όντως πολύ όμορφο, αλλά μερικοί άνθρωποι δεν ανοίγονται πολύ εύκολα και θέλουν το χρόνο τους και πολλή υπομονή..(για μένα τουλάχιστον ισχύει αρκετά αυτό)