Venus AUEB Forum

Ηθελα να μάθω τη γνώμη σας για κάτι που με απασχολεί.....

ΥΠΟΘΕΣΗ:
Εχετε δεσμό με έναν τύπο ή τύπισσα και περνάτε τέλεια μαζί...

ΕΡΩΤΗΜΑ:
Θέλετε να...
(1) βγαίνετε μόνο μαζί του/της?
(2) βγαίνετε μαζί του/της και με παρέα?
(3) βγαίνετε ξεχωριστά με το μωρό σας και ξεχωριστά με την παρέα σας?

...και γιατί?

Χμ δύσκολη ερώτηση γιατί κάθε περίπτωση είναι μοναδική...
Αναλόγως το μωρό (πόσο κοινωνικός/ή και πόσο ανοιχτός/ή είναι) και αναλόγως και την παρέα (πόσο δεκτικοί είναι σε νέα άτομα). Πάντως - εκ πείρας- μπορώ να πω ότι μόνο το ζευγάρι όλη την ώρα έξω, αποξενώνει και τους δύο από την παρέα τους. Καλό θα είναι να υπάρχει συνδυασμός των τριών για να υπάρχει και μια ισορροπία!!

lumenintervalum wrote:Πάντως - εκ πείρας- μπορώ να πω ότι μόνο το ζευγάρι όλη την ώρα έξω, αποξενώνει και τους δύο από την παρέα τους. Καλό θα είναι να υπάρχει συνδυασμός των τριών για να υπάρχει και μια ισορροπία!!

Θα συμφωνήσω lumenintervalum...Αν και οι αναλογίες να κλείνουν περισσότερο προς το (1)...

Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να γίνονται και τα τρία...Βέβαια βασικότατο ρόλο θα παίξει και το πόσο κοινωνική/δεκτική/ανοιχτή είναι η παρέα του καθενός.Σαφώς και πρέπει να υπάρχουν προσωπικές στιγμές(αρκετές μάλιστα),αλλά μη ξεχνάμε ότι υπάρχει και ο κίνδυνος της φθοράς.Κάνοντας ένα συνδυασμό των παραπάνω,τότε δίνεις ένα διαφορετικό τόνο,μια νότα αλλαγής(πώς τα λέω!! ).Επιπλέον,όταν βγαίνεις με την παρέα,δείχνεις ότι αισθάνεσαι όμορφα με αυτόν/η που είσαι και θέλεις να δείχνεις ότι είστε μαζί(με την καλή έννοια και όχι με την έννοια του "επιδεικνύω").Εγώ προσωπικά έχω κατασταλλάξει σε ένα συνδυασμό αυτών,γιατί όπου υπάρχει ισορροπία/αρμονία,πολλά μπορούν να γίνουν και να έρθουν....

Είναι καθαρά θέμα συνθηκών.Παράδειγμα ένας γνωστός τα είχε με ένα πολύ μωρό και επέλεγε πάντα μέρη με πολύ δυνατή μουσική για να μην μιλάνε

Συμφωνώ με τον TaRaNTuLa. Το καλύτερο είναι ο συνδιασμός όλων αλλά με σωστές αναλογίες. Τα πάντα είναι θέμα πρoτεραιοτήτων...

Λοιπόν, εξαρτάται πιστεύω κατά πόσον ερωτευμένος είσαι και πόσο ελεύθερο χρόνο έχεις!!! Αν ο χρόνος σου είναι περιορισμένος, τότε δίνεις προτεραιότητα στο "φιλο"/"φίλη" σου. Ειδικά όταν οι περισσότεροι φίλοι σου είναι από την ίδια σχολή, οπότε μπορείς να τους βλέπεις και σε καθημερινή βάση. Φυσικά, και οι τρεις εναλλάκτικές είναι απαραίτητες για να μην έρθει η φθορά γρηγορότερα. Μέτρον άριστον, που έλεγαν και οι αρχαίοι!

TaRaNTuLa wrote:Επιπλέον,όταν βγαίνεις με την παρέα,δείχνεις ότι αισθάνεσαι όμορφα με αυτόν/η που είσαι και θέλεις να δείχνεις ότι είστε μαζί(με την καλή έννοια και όχι με την έννοια του "επιδεικνύω").

Σ' αυτό συμφωνώ..όταν νιώθεις καλά με κάποιον και χαίρεσαι, θες να το μοιράζεσαι με τους φίλους σου. Εδώ μοιράζεσαι τη χαρά σου για πιο ασήμαντα πράγματα!!
Θα πρέπει όμως να υπάρχουν και οι προσωπικές στιγμές σε βαθμό που να γεμίζει και τους δύο. Επίσης, καλό θα ήταν τη χρυσή τομή να τη βρίσκει το κάθε ζευγάρι μόνο του, γιατί το ιδανικό του καθενός διαφέρει. (πχ για μένα ίσως να είναι υπερβολή το να βρίσκομαι κάθε μέρα και να με φθίρει ή να με φθίρει το αντίθετο- να μην βρίσκομαι κάθε μέρα, ενώ για κάποιους άλλους αυτό να μην ισχύει)

lumenintervalum και EffiE συμφωνώ...

Βέβαια είναι δύσκολο να το κατορθώνεις πάντα.

Εγώ τη βρίσκω μόνο με το μωρό μου...που λέει και η Βίσση

Κατά την γνώμη μου το σωστότερο είναι και τα τρία όμως με βάρη.
Πρώτα φροντίζεις να εξασφαλίσεις τις απαραίτητες προσωπικές στιγμες σας.
Στην συνέχεια κανονίζεις να βγείτε με τις παρέες σας (και τις 2 ταυτόχρονα στην ιδανικότερη περίπτωση)
και μερικές φορές να βγαίνεται και μόνοι σας για να μην πείτε κάποια στιγμή "μου έλλειψε να βγω με τους/τις φίλους/φίλες μου" και αυτός/αυτή να ξινίσει βάζοντας τα χίλια δυό στο μυαλό.
Επιπλεόν το τελευταίο χρειάζεται και για την αποφυγή της φθοράς της σχέσης.

Σε αυτήν την ηλικία που είμαστε το να είσαι συνέχεια με το έτερον ήμισυ νομίζω ότι εκτός από την ευχαρίστηση σε βάζει και σε σκέψεις του τύπου "ρε μήπως παραδεσμεύομαι και είναι νωρίς;;;"

Τα παραπάνω είναι προσωπικές απόψεις. Μην αρχίσετε πάλι το κράξιμο για τους άντρες για οποιονδήποτε λόγο.

Έχουμε τα εξής δεδομένα:
1)ότι όταν είσαι τρελά ερωτευμένος θες τον περισσότερο χρόνο για το μωρό σου
2)η βασική σου παρέα είναι κοινή
3)στη δική σου και στη δική του παρέα να γουστάρετε να πηγαίνετε μαζί
4)νιώθεις την ανάγκη πολύ συχνά να βγεις με φίλες σου (και αντίστοιχα το μωρό σου με τους δικούς του) να πείτε και να κάνετε τα δικά σας, και το κάνεις κιόλας
Επειδή άλλα από τα παραπάνω τα έχω συμβιβάσει, άλλα έχουν τύχει και άλλα είναι ευκόλως εννοούμενα για μας, θεωρώ ότι είμαι πολύ κυριλέ.

silegav wrote:Σε αυτήν την ηλικία που είμαστε το να είσαι συνέχεια με το έτερον ήμισυ νομίζω ότι εκτός από την ευχαρίστηση σε βάζει και σε σκέψεις του τύπου "ρε μήπως παραδεσμεύομαι και είναι νωρίς;;;"

Tα πάντα είναι θέμα σχέσης. Εμένα μου αρέσει απίστευτα να ασχολείται μαζί μου και να μου αφιερώνει χρόνο χωρίς να σημαίνει ότι αισθάνομαι πιεσμένη ή να "δεσμεύομαι" για κάτι.

Το ίδιο επιθυμώ και δι υμάς

Σίγουρα το καλύτερο είναι να κρατάς τις ισορροπίες αλλά λίγο ο χρόνος πολύ ο έρωτας δεν το επιτρέπουν πάντα. Εμένα μ'αρέσει να βγαίνω με το φίλο μου και την παρέα μαζί φυσικά αν ταιριάζουν και δένει το γλυκό. θέλω όμως να βγαίνω και μόνη με την παρέα μου και εκείνος με τη δική του. Οι στιγμές που παιρνάς μαζί του/της είναι μοναδικές αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους φίλους και το χειρότερο να τους θυμόμαστε όταν χωρίζουμε. Άλλοστε και οι στιγμές με τους φίλους είναι εξίσου μοναδικές όσο και αν το ξεχνάμε μερικές φορές. Η αλήθεια είναι ότι όσο και να μιλάμε για ισορροπίες ξέρουμε ότι όλοι το "χέζουμε" άλλοι λίγο και άλλοι πολύ.
Κάτι που δεν μου αρέσει εμένα που βλέπω συχνά σε καφετέριες είναι να βλέπω ένα ζευγάρι με ένα φίλο ή φίλη και να καταλήγει το ζεύγος να μπαλ*** και ο άλλος να μην ξέρει τι να κάνει και να ασχολείται με το κινητό του. Γι'αυτό όταν έχουμε διάθεση για αγκαλίτσες και φιλάκια και δεν μπορούμε να την περιορίσουμε όυτε για μία ώρα καλύτερα να βγούμε μόνοι με το μωρό μας να χαρούμε τον έρωτα μας χωρίς κάποιον να μας κρατάει το φανάρι

xristina wrote: Οι στιγμές που παιρνάς μαζί του/της είναι μοναδικές αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους φίλους και το χειρότερο να τους θυμόμαστε όταν χωρίζουμε. Άλλοστε και οι στιγμές με τους φίλους είναι εξίσου μοναδικές όσο και αν το ξεχνάμε μερικές φορές.

πες τα χρυσοστομη!!

Απ' ό,τι βλέπω,η πλειοψηφία εδώ υποστηρίζει το συνδυασμό των 3 (ή την απλή μέθοδο των τριων,αν θέλετε... ).Βέβαια,σωστότερο κατ' εμέ είναι να γίνονται και τα τρια,αλλά να υπάρχει μια προσαρμοστικότητα στις εκάστοτε συνθήκες.Δηλαδή να μην υπάρχει η απαίτηση να γίνονται όλα,σε μια δύσκολη περίοδο,πχ εξεταστική,όπως θα γινόντουσαν άμα είμασταν χαλαρά...Για αυτό το βραχύ διάστημα των 3 περίπου εβδομάδων το να μπουν κάποιες "προτεραιότητες"(αν μπορούμε να το πούμε έτσι) είναι επιτρεπτό και θεμιτό....Όταν όμως δεν έχουμε τι να κάνουμε,τότε "παν μέτρο άριστον",όπως προείπε κάποιος....

Ethel wrote:

silegav wrote:Σε αυτήν την ηλικία που είμαστε το να είσαι συνέχεια με το έτερον ήμισυ νομίζω ότι εκτός από την ευχαρίστηση σε βάζει και σε σκέψεις του τύπου "ρε μήπως παραδεσμεύομαι και είναι νωρίς;;;"

Tα πάντα είναι θέμα σχέσης. Εμένα μου αρέσει απίστευτα να ασχολείται μαζί μου και να μου αφιερώνει χρόνο χωρίς να σημαίνει ότι αισθάνομαι πιεσμένη ή να "δεσμεύομαι" για κάτι.

Το ίδιο επιθυμώ και δι υμάς

Θα συμφωνήσω με τη γνώμη σου Ethel. Το νασαι όλη την ώρα με το ταίρι σου κάθε άλλο παρά δέσμευση είναι.Ειδικά σε αυτή την ηλικία πού έχουμε τουλάχιστον 1 χρόνο σπουδών και 1 χρόνο στρατιωτικό και ίσως 1-2 χρόνια μεταπτυχιακών...

Για να πω και εγώ την αλήθεια μου αρέσει να βγαίνω με το έτερον ήμισυ αρκετά. Σε περίπτωση όμως που θέλει να βγεί με αγοροπαρέα, τότε βγααίνω και εγώ με τις φίλες μου. Οσο για τις κοινές μας παρέες κάνουμε πολύ παρέα.

Επίσης συμφωνώ και με τη Χριστίνα. Πρέπει να σέβεσαι την παρέα με την οποία βγαίνεις...Δεν είναι υποχρεωμένη να σε βλέπει να ερωτοτροπείς με τον δικό σου. Μου έχει τύχει και με έχει φέρει σε ιδιαίτερα άβολη θέση.

xristina, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!!

silegav, δε νομίζω ότι παραδεσμεύεται κάποιος με το να περνάει χρόνο με το συντροφό του, εκτός αν ο συντροφός του (συνήθως η σύντροφος) έχει τη νοοτροπία "τα έχουμε και μετά θα παντρευτούμε"-υπάρχουν και αυτά, το άκουσα πρόσφατα από ένα καλό μου φίλο που του το έχει θέσει ως θέμα η κοπελιά (21 ετών αυτός, η κοπέλα 20) και φρικάραμε και οι δύο!!

Επίσης, μπορώ να πω πως το να θες να περνάς όσο περισσότερο χρόνο γίνεται με τον άλλο, είναι κι αυτό θέμα τι "είδους" άνθρωπο έχεις δίπλα σου. Εμένα μου έχει τύχει να είμαι με κάποιον και να βρισκόμαστε όλη την ημέρα και να τσακωνόμαστε διαρκώς γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, αλλά μου έχει τύχει και το να βρίσκομαι όλη την ημέρα και να νιώθω ότι αυτό με γεμίζει απίστευτα και να μη βαριέμαι ούτε να τσακώνομαι. Δηλαδή πάντα παίζει ρόλο ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου.

Όλοι οι παραπάνω με καλύψανε!Φυσικά και συνδιασμός και των τριών.
Το καλύτερο είναι και με τους φίλους μόνος-η,και με το αίσθημα μόνος
αλλά και όλοι μαζί γιατί φυσικά δεν έχουμε δύο διαφορετικές ζωές μια αυτή
με τους φίλους και μια αυτή με το αίσθημα.Όταν με τους φίλους είσαι κοντά και με το αίσθημα την έχεις πατημένη για τα καλά τότε
θες να μπορείτε να κάνετε και όλοι μαζί.Το ωραίο είναι μερικές φορές να διασκεδάζεις και με όλους τους δικούς σου ανθρώπους μαζί!Όσο για
τους πανταχού ερωτευμένους που βγαίνοντας με φίλους καταλήγουν
να καταντάνε τον φίλο φαναριώτη.Μαζευτείτε!Κι άλλοι ερωτευτήκαμε!!!

dimitra wrote:τον φίλο φαναριώτη

Ο νέος όρος του "κρατάει το φανάρι","μαζεύει τα σιρόπια" κου λου που κου λου που

lumenintervalum wrote:silegav, δε νομίζω ότι παραδεσμεύεται κάποιος με το να περνάει χρόνο με το συντροφό του, εκτός αν ο συντροφός του (συνήθως η σύντροφος) έχει τη νοοτροπία "τα έχουμε και μετά θα παντρευτούμε"-υπάρχουν και αυτά, το άκουσα πρόσφατα από ένα καλό μου φίλο που του το έχει θέσει ως θέμα η κοπελιά (21 ετών αυτός, η κοπέλα 20) και φρικάραμε και οι δύο!!

Δεν είπα ότι παραδεσμεύεται, είπα ότι νοιώθει σαν να παραδεσμεύεται.
Υπάρχει διαφορά.
Δεν ισχύει πάντα και συνήθως, είναι σκέψεις που περνάνε και φεύγουν, εμένα τουλάχιστον αν και μερικές φορές μου περνά από το μυαλό, είναι στιγμιαίο και το παρατάω γιατί μου αρέσει να είμαι μαζί της.

Χριστίνα θα συμφωνήσω πολύ μαζί σου και με εσένα lumenintervalum. Και με όλους τους υπόλοιπους εν μέρη...και με τον silegav ακόμη περισσότερο!!!
νομίζω πως το ιδανικό είναι ένας υγειής συνδιασμός των τριών.
Αρχικά, όπως υπόθηκε, έχει να κάνει με τη σχέση. Έχει υπάρξει περίπτωση που με την κοπέλα μου βρισκόμουν 1 φορά τη βδομάδα και ένιωθα αφόρητη καταπίεση, δεν την άντεχα. Και υπάρχει, τώρα, περίπτωση που δεν αντέχω μακρυά της. Αλλά όμως δεν θα άντεχα και χωρίς τους φίλους μου. Δεν νομίζω πως συγκρίνονται αυτά τα 2. Επίσης νομίζω πως ιδανικό είναι, να είναι το ζεύγος από διαφορετικές παρέες για ευνόητους λόγους και ιδίως για την περίπτωση του χωρισμού. Τώρα από κει και πέρα θέλω με την κοπελα μου να είμαστε μαζί, να βγαίνουμε με τους φίλους μας και να βγαίνουμε και χώρια. Αλλά αυτό που δεν αντέχω σίγουρα είναι η καθημερινή και συνεχής επαφή μαζί της. Δεν μιλώ για τις περιπτώσεις που αυτό γίνεται για λίγες μέρες, αλλά όταν συμβαίνει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε αυτές τις περιπτώσεις παθαίνω αυτό που περιγράφει ο silegav. Πολύ πίεση. Συγχίζομαι. Δεν χρειάζεται από αυτή την ηλικία να "δενόμαστε" τόσο πολύ, πιστεύω εγώ. Γιατί όντως αυτό φθίρει τη σχέση και οδηγεί (όχι πάντα) σε τρομερή βαρεμάρα και μία έντονη τάση για ανανέωσης.

lumenintervalum:

Εμένα μου έχει τύχει να είμαι με κάποιον και να βρισκόμαστε όλη την ημέρα και να τσακωνόμαστε διαρκώς γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, αλλά μου έχει τύχει και το να βρίσκομαι όλη την ημέρα και να νιώθω ότι αυτό με γεμίζει απίστευτα και να μη βαριέμαι ούτε να τσακώνομαι. Δηλαδή πάντα παίζει ρόλο ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου.

Ακριβώς αυτό!!!

semika:

Εγώ τη βρίσκω μόνο με το μωρό μου...

Και οι φίλοι σου? Ποιος σε στηρίζει στις δύσκολες στιγμές? Ποιος θα σε στηρίξει στις δύσκολες στιγμές?

Vasilis wrote:semika:

Εγώ τη βρίσκω μόνο με το μωρό μου...

Και οι φίλοι σου? Ποιος σε στηρίζει στις δύσκολες στιγμές? Ποιος θα σε στηρίξει στις δύσκολες στιγμές?

Η αλήθεια είναι οτι έχω ξεχωρίσει τις ώρες που κάνω παρέα με φίλους από τις προσωπικές στιγμές..Οι φίλοι είναι φίλοι και πάντα θαναι. Ολους τους αγαπώ ρε συ...Και δεν τους ξεχνώ..Ομως η αλήθεια είναι οτι τη βρίσκω με το μωρό μου (που λέει και η Βίσση). Πώς να το κάνω?

Εξάλλου (όποιος έχει αντίθετη άποψη να το πεί) όντας συναισθηματικό άτομο, δένομαι με τον εκάστοτε άνθρωπό μου. Δε μπορώ να είναι μακρυα. Με σκοτώνει. (εδώ όμως ήταν οι φίλοι για μένα - TaRaNTuLa κλπ )

Αρα αχάριστες δεν είμαστε. Για μένα μιλάω πάντα

Vasilis wrote:Έχει υπάρξει περίπτωση .....μία έντονη τάση για ανανέωσης.

semika:

Εγώ τη βρίσκω μόνο με το μωρό μου...

Και οι φίλοι σου? Ποιος σε στηρίζει στις δύσκολες στιγμές? Ποιος θα σε στηρίξει στις δύσκολες στιγμές?

Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
1. 1 φορά την εβδομάδα δεν θεωρείται υπερβολικός αριθμός περιγραφής συχνότητας. Το να μην αντέχεις ούτε τόσο πάει να πει ότι δεν είσαι ερωτευμένος οπότε γιατί να συνεχίζεις να έχεις σχέση;
2. αυτό το τώρα μου άρεσε πολύ :mrgreen:
3. είναι μλκία να σου υποβάλλει κάποιος να παρατήσεις τους φιλους σου για να είστε μαζί, αλλά είναι ακόμα χειρότερη να το δεχτείς
4. ο όρος "μεγάλο χρονικό διάστημα" έχει να κάνει με το πως το ορίζεις εσύ. Μπορεί ο άλλος να θεωρεί ως μεγάλο το 2βδόμαδο κι εσύ τις 5 μέρες. πως το προσδιορίζεις;;
5. θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος σύγχησης σε περιπτώσεις που βλέπεις ότι κουράζεσαι, απλά το λες. Δεν έχουν όλοι τα ίδια όρια αντοχής, μερικοί άνθρωποι κουράζονται εύκολα μερικοί άλλοι όχι. Αποφεύγεις μέρος από τη φθορά αν το εκφράσεις τη στιγμή που συμβαίνει.

Οι πραγματικοί φίλοι που σε αγαπάνε είναι εκεί και σε στηρίζουν όποτε χρειαστεί. Αρκεί να ξέρεις να τους διακρίνεις.