Γιατί ας πούμε να μην μπαίνουν οι γυναίκες στο ιερό..?
Η νεοκόρος του ναού (αν αυτός που καθαρίζει τον ναό είναι γυναίκα) πέρνει ειδική ευχή και εισέρχεται στο ιερό...
----------------------------------------------------
HdKiller wrote:Ποιός τους έκανε άγιους;
Ουδέποτε έσπευσε η διοικούσα Εκκλησία να αγιοποιήσει άνθρωπον επί γης. Άγιοι είμεθα όλοι οι άνθρωποι ως εικόνες Θεού, διαφέρουμε όμως ως προς το βαθμό της αγιότητος. Σκοπός κάθε ανθρώπου η αγιοποίησης, γι' αυτό και κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους προσφωνούντο οι χριστιανοί, προσαγορεύοντας ο ένας τον άλλο άγιον για να μην ξεχνούν τον σκοπό τους επί της γης. Ο ίδιος ο Κύριος προτρέπει: " γίνεσθε άγιοι ότι Εγώ Άγιος ειμί". Το φυσικόν λοιπόν χαρακτηριστικόν που πρέπει να επιδιώκει κάθε χριστιανός επί της γης φαίνεται στις μέρες μας παρά-φυσικόν, και όταν κάποιος δια του βίου του και της επιγείου ζωής του εν γένει, επιτυγχάνει τον ως άνω στόχο γίνεται αντικείμενο χλευασμού, σχολιασμού και ειρωνείας... Για ποιους λόγους όμως αναγνωρίζεται κάποιος ως Άγιος;
Α) Βάπτισμα, Β) Μαρτύριο υπέρ της Ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως, Γ) Ενάρετος βίος, Δ) Εξέχουσες υπηρεσίες προς τη χριστιανική εκκλησία, Ε) Η επιτέλεση θαυμάτων από το Θεό δι' αυτού, αν και πολλοί άγιοι δεν έχουν να παρουσιάσουν θαύματα. Άλλωστε, προς όσους υποστηρίζουν ότι μέτρο της αγιότητος είναι τα θαύματα, δύναται κάλλιστα να προβληθεί το Γραφικόν λόγιον: " Ιωάννης μεν σημείον εποίησεν ουδέν". ΣΤ) Η διατήρηση μερικές φορές αδιάφθορου του σώματος των αγίων. Αλλά και αυτό δεν είναι πάντοτε δείγμα αγιότητος. Γι' αυτό και πάρα πολλών αγίων δεν υφίστανται τα τίμια λείψανα, χωρίς αυτό να εμποδίζει την αναγνώρισή τους. Άλλων αγίων υπάρχουν μόνο τμήματα των ιερών λειψάνων και άλλων δεν υφίστανται ούτε καν τμήματα των λειψάνων τους. Αυτό δεν εμποδίζει και πάλι την αναγνώρισή τους. Ζ) Ο χρόνος ο οποίος απαιτείται για την αναγνώριση κάποιου ως αγίου είναι συγκεκριμένος, εφόσον οι μάρτυρες της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας αναγνωρίζονταν συνήθως αμέσως μετά το θάνατό τους. Και τούτο δε συνέβαινε μόνο κατά την πρωτοχριστιανική εποχή αλλά και αργότερα. Έτσι, ο Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης (450-457) τιμήθηκε αμέσως μετά το θάνατό του. Η Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου άρχισε να τιμάται αμέσως μετά το θάνατό της, που συνέβη κατά το 10° αιώνα. Ο Άγιος Αρσένιος ο Κερκύρας κατά το 10° αιώνα κι αυτός. Ο Άγιος Φώτιος οκτώ ημέρες μετά το θάνατό του. Ο Άγιος Γρηγ. ο Παλαμάς αμέσως μετά το θάνατό του. Η νεομάρτυς Αργυρή αμέσως μετά το θάνατό της.
Ο τρόπος της Αναγνωρίσεως κάποιου ως Αγίου στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ανάγκη να αποτελεί πάντοτε αδιάκοπη και αδιάσπαστη συνέχεια της Παραδόσεως της Αποστολικής μας Εκκλησίας.
2. Η Αναγνώριση των Αγίων στην Ορθόδοξη Εκκλησία οφείλει ως εκ τούτου να γίνεται απαράλλακτα, όπως και στην αρχαία Εκκλησία, δηλαδή χωρίς εκ των προτέρων πρωτοβουλία και επίσημη επέμβαση της Εκκλησιαστικής Αρχής, αλλ’ απλώς δια της βοής και της συνειδήσεως του Πληρώματος ολόκληρης της Εκκλησίας, δηλαδή των Κληρικών, των Μοναχών και των Λαϊκών.
3. Ο Κλήρος, προϊστατο ανέκαθεν ιερατικώς των Εορταστικών Εκδηλώσεων για τη Μνήμη των Αναγνωριζομένων Αγίων και μετά καθόριζε τις λεπτομέρειες επί του Εορτολογίου. Κατέκρινε και επισήμως με Κανονικές Διατάξεις όσους δεν συμμετείχαν στις πανδήμως αποδιδόμενες τιμές προς τους Μάρτυρες, γι’ αυτό και ο Κ΄ Κανών της εν Γάγγρα Συνόδου ρητώς αναφέρει: «Ει τις αιτιώτο υπερηφάνω διαθέσει κεχρημμένος και βδελυσσόμενος τας Συνάξεις των Μαρτύρων ή τας εν αυταίς γενομένας Λειτουργίας και τας Μνήμας αυτών ανάθεμα έστω». Δηλαδή αν κάποιος συμπεριφερόταν με υπερηφάνεια και κατηγορούσε τις συνάξεις των Μαρτύρων ή τις Λειτουργίες και τα Μνημόσυνα που γίνονταν γι’ αυτούς, αναθεματιζόταν.
4. Η τυχόν κατ’ αρχήν και από αποκλειστική πρωτοβουλία της Διοικούσης Εκκλησιαστικής Αρχής ανακήρυξη κάποιου προσώπου ως Αγίου, και η από Αυτήν προερχόμενη Εντολή για απονομή σε αυτό τιμής και δόξας Μάρτυρος ή Αγίου ή Οσίου χωρίς τη σύμπραξη της συνειδήσεως του Πληρώματος της Εκκλησίας, δεν γινόταν αποδεκτή από αυτό και η Εκκλησιαστική Αρχή, έστω και αν αυτή αντιπροσωπευόταν υπό ισχυρή Προσωπικότητα, υποχρεωνόταν να υποταχθεί στην αρνητική Απόφαση ολοκλήρου της Εκκλησίας. Έτσι συνέβη, σύμφωνα με την μαρτυρία του Εκκλησιαστικού Ιστορικού Σωκράτη, όταν ο Άγιος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας, αποκάλεσε Μάρτυρα τον Αμμώνιο, ο οποίος σε μια συμπλοκή λιθοβόλησε τον Έπαρχο της Αλεξάνδρειας Ορέστη, και γι’ αυτό πέθανε με βασανιστήρια, «θαυμάσιον απεκάλεσε και Μάρτυρα χρηματίζειν εκέλευσεν, εγκωμιάζων αυτού επ’ Εκκλησίαις το φρόνημα, ως αγώνα υπέρ της ευσεβείας ανερχομένου, αλλ’ οι σωφρονούντες, καίπερ χριστιανοί όντες, ουκ απεδέχοντο την περί τούτου Κυρίλλου σπουδήν. Ηπίσταντο γαρ προπετείας δίκην δεδωκέναι τον Αμμώνιον ου μην ανάγκη αρνήσεως Χριστού εναποθανείν τοις βασάνοις. Διο και Κύριλλος κατά βραχύ το ησυχάζειν λήθην του γινομένου ειργάσατο» (Σωκρ. Εκκλ. Ιστορία ζ΄, ιδ΄, PG 67,765,768). Δηλαδή ο Άγιος Κύριλλος χαρακτήρισε τον Αμμώνιο εκλεκτό Μάρτυρα και εγκωμίασε το φρόνημά του προς την Εκκλησία ως αγώνα υπέρ της ευσεβείας αλλά οι σωφρονούντες, αν και ήσαν χριστιανοί, δεν δέχτηκαν την βιασύνη αυτή του Αγίου Κυρίλλου. Γιατί πίστευαν ότι με βιασύνη τίμησε τον Αμμώνιο που πέθανε με βασανιστήρια χωρίς όμως να υπάρξει ανάγκη να αρνηθεί το Χριστό. Γι’ αυτό και ο Άγιος Κύριλλος φρόντισε να ξεχαστεί βαθμιαία το γεγονός.
5. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι Χριστιανοί, σύμφωνα προς τις πολλές ιστορικές μαρτυρίες τις οποίες έχουμε, συγκεντρώνονταν ομαδικά στους τάφους των Μαρτύρων και τα Μαυσωλεία που κατασκευάζονταν πάνω σε αυτούς. Πάνω στους τάφους των Μαρτύρων και Αγίων όχι μόνο τελούσαν την αναίμακτη Λατρεία, όχι μόνο διάβαζαν τους Βίους και τα τυχόν Θαύματα αυτών, αλλά και προέβαιναν σε διάφορες εκδηλώσεις ευλαβείας προς τα Ιερά Λείψανα αυτών, είτε σε όσα βρίσκονταν μέσα στους Τάφους, είτε σε όσα με περισσότερη λαμπρότητα ήσαν τοποθετημένα σε πολυτελείς και βαρύτιμες μάλιστα λάρνακες.
6. Βεβαίως σε ορισμένους απλοϊκώτερους επικράτησε, και επικρατεί ως σήμερα, στην πράξη κατάχρηση και υποκατάσταση των αληθινών θρησκευτικών στοιχείων, με τα οποία νοθεύεται και αυτός ο μονοθεϊστικός ακόμη χαρακτήρας του Χριστιανισμού. Οι καταχρήσεις αυτές μάλιστα συνοδεύονταν συχνά, και ως σήμερα δυστυχώς και από οχλαγωγικές εκδηλώσεις και εμπορικές συναλλαγές και άλλες συμφεροντολογικές καταχρήσεις. Αλλά όλα αυτά δεν δικαιολογούν την παράλειψη της οφειλόμενης τιμής προς τους Ήρωες της Πίστεως, που παρέχουν μάλιστα σπουδαία ευκαιρία για παράλληλη Κατήχηση του Λαού του Θεού, που μερικές φορές δεν είναι ενήμερος, και παράλληλα αποτελεί επισήμανση της Εκκλησίας ότι δεν ανέχεται τέτοιες καταχρήσεις, δεδομένου ότι κάθε άλλη πράξη αναφορικά με Αναγνώριση των Αγίων θα ήταν άσχετη και ξένη προς την αδιάσπαστη Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
7. Από όλα τα ανωτέρω σαφώς φαίνεται ότι η Αναγνώριση των Αγίων γινόταν ανέκαθεν, από τους αρχαίους χρόνους, με πάνδημες και αυθόρμητες εκδηλώσεις του Λαού του Θεού, δηλαδή με εκτίμηση του Μαρτυρίου, της Αγιότητας ή της Οσιότητάς τους, χωρίς η αναγνώριση αυτή να εξαρτάται από την εκ των προτέρων πρωτοβουλία της Διοικούσης Εκκλησιαστικής Αρχής, και χωρίς να αναμένεται επίσημη επικύρωσή της. Σύσσωμος η Εκκλησία, δηλαδή Κληρικοί, Μοναχοί και Λαϊκοί, χωρίς ειδικό Τελετουργικό, το οποίο άλλωστε δεν υφίσταται και στα Λειτουργικά βιβλία, αναγνώριζαν την Αγιότητα των τιμωμένων και η πάνδημη αυτή αναγνώριση αποτελούσε ως ένα σημείο την επικύρωση και την καθιερωτική Πράξη της Ανακηρύξεως των Μαρτύρων ή Αγίων ή Οσίων στην Εκκλησία.
8. Κατά ταύτα η αναγνώριση των Αγίων γινόταν, γίνεται και οφείλει να γίνεται, συμφώνως προς την αδιάκοπη παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό της συνειδήσεως του Πληρώματος της Εκκλησίας. Η Εκκλησιαστική Αρχή δύναται, και πρέπον είναι, με ειδική Πράξη της να καθορίζει κάποιες λεπτομέρειες που συνεπακολουθούν της Αναγνωρίσεως του Αγίου, ιδίως λειτουργικής φύσεως, όπως ο καθορισμός της ημέρας της Μνήμης αυτού κ.λπ. Όμως πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητό ότι η Διοικούσα, η Ποιμαίνουσα Εκκλησία, δεν κάνει ούτε κατασκευάζει Αγίους, αλλ’ απλώς αναγνωρίζει την υπάρχουσα και αφ’ εαυτής υφισταμένη κατάσταση της Αγιότητος σε ορισμένα Πρόσωπα. Κάθε απόπειρα της Διοικούσης ή Ποιμαινούσης Εκκλησίας να ανακηρύξει Αγίους έχει επηρεαστεί από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η οποία αγιοποιεί και δεν αναγνωρίζει την υφισταμένη αγιότητα ορισμένων Προσώπων. Οι Ακολουθίες των Αγίων ουδέποτε κρίνονταν από τη Διοικούσα Εκκλησία, γι’ αυτό ως σήμερα το μόνο για το οποίο αποφαίνεται κάθε φορά είναι ότι η Ακολουθία δεν περιέχει δογματικές πλάνες και τίποτα περισσότερο.
9. Τέλος, πρέπει να επισημανθεί, ότι εάν επρόκειτο να εκτεθούν συστηματικά όχι οι όροι ή οι προϋποθέσεις, αλλά οι λόγοι για τους οποίους αναγνωρίζεται κάποιος ως Άγιος, θα αναφέραμε τους εξής:
α) Το Βάπτισμα.
β) Το Μαρτύριο υπέρ της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως (το Βάπτισμα του Αίματος).
γ) Η Αγιότητα του Βίου.
δ) Οι εξέχουσες υπηρεσίες προς την Χριστιανική Εκκλησία.
ε) Η δια των Αγίων επιτέλεση Θαυμάτων από το Θεό, αν και πολλοί Άγιοι δεν έχουν να παρουσιάσουν Θαύματα. Άλλωστε προς όσους υποστηρίζουν ότι μέτρο της Αγιότητος είναι τα θαύματα, δύναται κάλλιστα να προβληθεί το Γραφικόν λόγιον, «Ιωάννης μεν σημείον εποίησεν ουδέν» (Ιωάν. 10, 41).
στ) Η διατήρηση μερικές φορές αδιαφθόρου του σώματος των Αγίων. Αλλά και αυτό δεν είναι πάντοτε δείγμα Αγιότητος. Γι’ αυτό και πάρα πολλών Αγίων δεν υφίστανται τα Τίμια Λείψανα, χωρίς αυτό να εμποδίζει την Αναγνώρισή τους. Άλλων Αγίων υπάρχουν μόνο τμήματα των Λειψάνων τους, και άλλων δεν υφίστανται καν ούτε τμήματα των Λειψάνων τους. Αυτό δεν εμποδίζει και πάλι την Αναγνώρισή τους.
ζ) Ο χρόνος ο οποίος απαιτείται για την Αναγνώριση κάποιου ως Αγίου είναι συγκεκριμένος, εφ’ όσον οι Μάρτυρες της Πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας αναγνωρίζονταν συνήθως αμέσως μετά τον θάνατό τους. Και αυτό δε συνέβαινε μόνο κατά την Πρωτοχριστιανική εποχή, αλλά και αργότερα κατά τον ίδιο τρόπο αναγνωρίζονταν. Έτσι ο Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης (450-457) τιμήθηκε αμέσως μετά το θάνατό του. Η Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου άρχισε να τιμάται αμέσως μετά τον θάνατό της, που συνέβη κατά το 10ο αιώνα. Ο Άγιος Αρσένιος ο Κερκύρας κατά τον 10ο αιώνα αναγνωρίσθηκε αμέσως μετά το θάνατό του. Ο Άγιος Φώτιος οκτώ ημέρες μετά τον θάνατό του. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αμέσως μετά τον θάνατό του. Η Νεομάρτυς Αργυρή (1721) αμέσως μετά τον θάνατό της.
10. Από όλα τα ανωτέρω αποδεικνύεται ότι η Εκκλησία έχει τα δικά της κριτήρια προς αναγνώριση της αγιότητος ενός χριστιανού ανθρώπου και δεν επηρεάζεται από κοσμικά ή αντιχριστιανικά κριτήρια απιστίας ή αθεϊας. Αυτοί που χρησιμοποιούν τα κοσμικά κριτήρια αύριο θα μιλούν και θα επιζητούν την χημική ανάλυση του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου! Σε θέματα πίστεως τα πνευματικά και εκκλησιαστικά κριτήρια πρέπει να έχουν αποκλειστικότητα.
Το τελευταίο είναι ένα κείμενο της εκκλησίας με αφορμή το θέμα με τον μοναχό Βησαρίωνα...αλλά απαντάει στην ερώτηση σου πλήρως πιστεύω..
----------------------------------------------------
Ρε παιδιά τότε δημιουργήθηκε ο χριστιανισμός! Τι πάει να πεί γνωστικισμός ?
Υπήρχαν πολλές γνωστικές θρησκείες που διέφεραν μεταξύ τους σε πολλά ζητήματα. Ο όρος γνωστικισμός προέρχεται από την ελληνική λέξη «γνώσις». Γνωστικοί είναι εκείνοι που είναι «μέσα στη γνώση». Γνωρίζουν μυστικά και απόκρυφα πράγματα που μπορούν να τους χαρίσουν τη σωτηρία. Για τους γνωστικούς, κάποιος σώζεται όχι επειδή πιστεύει στο Χριστό και ζει σύμφωνα με το θέλημά Του, αλλά επειδή γνωρίζει την κρυμμένη (απόκρυφη) αλήθεια, που δεν γνωρίζει η μεγάλη μάζα. Επίσης πιστεύουν πως αυτή τη γνώση δεν μπορούν όλοι να τη διδαχτούν, αλλά μόνο κάποιοι επίλεκτοι. Αντίθετα, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν υπάρχουν κρυφά δόγματα και δεν σώζονται λίγοι, αλλά όλοι μπορούν να σωθούν, εφόσον το θελήσουν.
Γνωστική κοσμολογία - κοσμογονία: Οι γνωστικοί έχουν αναπτύξει πολύπλοκους και αντιφατικούς μύθους για τη δημιουργία του κόσμου. Είναι τόσο τυφλωμένοι από τις πλανεμένες κακοδοξίες τους που γράφουν ανοησίες. Ώρες - ώρες παθαίνει κανείς πονοκέφαλο για να βγάλει νόημα από τα γνωστικά κείμενα και ευαγγέλια. Τα διακρίνει αντιφατικότητα, παράνοια, ελιτισμός, μυθολογικά στοιχεία κλπ.
Σύμφωνα με το γνωστικισμό η (καλή) υπέρτατη θεότητα είναι εντελώς απομακρυσμένη από τον κόσμο, με την έννοια ότι είναι αποκλειστικά πνεύμα, χωρίς υλικές πλευρές ή ιδιότητες. Αυτό το θεϊκό ον παρήγαγε πολλούς απογόνους γνωστούς ως αιώνες(3), οι οποίοι, όπως και το ίδιο ήταν πνευματικές οντότητες. Αρχικά υπήρχε μόνο αυτό το θεϊκό βασίλειο που κατοικούσαν ο Θεός και οι αιώνες του. Όμως συνέβη μία κοσμική καταστροφή κατά την οποία ένας απ' αυτούς τους αιώνες εξέπεσε από το θεϊκό βασίλειο, οδηγώντας στη δημιουργία άλλων θεϊκών όντων, τα οποία επομένως έκαναν την εμφάνισή τους έξω από τη θεϊκή σφαίρα. Αυτά τα ελάσσονα θεϊκά όντα δημιούργησαν τον υλικό κόσμο μας.
Σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιούδα οι θεότητες που είναι υπεύθυνες γι' αυτόν τον κόσμο είναι ο Ελ(4), ο Νεμβρώ ή Γιαλνταμπαώθ(5) και ο Σακλάς(6). Αυτές είναι οι τρεις κατώτερες θεότητες που έφτιαξαν τον κόσμο που ζούμε. Η θεότητα Σακλάς (ανόητος) είναι που δημιουργεί τους ανθρώπους κατ' εικόνα του.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ, οι γνωστικοί λένε πως η δημιουργία του κόσμου που ζούμε είναι ένα «σφάλμα γέννας»!(7) Έκαναν τον κόσμο έναν τόπο παγίδευσης των «σπινθήρων» της θεότητας, τους οποίους («σπινθήρες») αιχμαλώτισαν για να τους εγκαταστήσουν εντός των ανθρωπίνων σωμάτων. Με άλλα λόγια, μερικοί άνθρωποι έχουν εντός τους, στον πυρήνα τους, ένα στοιχείο του Θείου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θνητές ψυχές, αλλά αθάνατες ψυχές, που είναι προσωρινά φυλακισμένες σ' αυτό το άστατο και θλιβερό βασίλειο της ύλης. Κι αυτές οι ψυχές πρέπει να δραπετεύσουν, να επιστρέψουν στο θεϊκό βασίλειο απ' όπου προήλθαν. Οι μύθοι που αφηγούνται οι ποικίλες ομάδες των γνωστικών διέφεραν πολύ μεταξύ τους σε πολλές από τις λεπτομέρειές τους. Κι αυτοί οι μύθοι δεν είναι τίποτα χωρίς τις λεπτομέρειές τους.
Αυτός ο κόσμος δεν είναι δημιούργημα του μοναδικού και αληθινού Θεού, αλλά μιας κατώτερης θεότητας, του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης!!! Επικίνδυνος ελιτισμός! Σύμφωνα με τα ψυχώλεθρα δόγματα των γνωστικών υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Το πρώτο είναι αυτοί που είναι παγιδευμένες θεότητες και πρέπει να αποδράσουν(8.). Το δεύτερο είναι οι άλλοι που είναι δημιουργήματα του κατώτερου Θεού(9). Ο γνωστικισμός εμπνέεται από τον Διάβολο με σκοπό να δημιουργήσει ένα είδος αντιστραμμένου χριστιανισμού. Όλα τα πρόσωπα της εβραϊκής και χριστιανικής ιστορίας που στράφηκαν κατά του Θεού(10) ήταν εκείνοι που είδαν την αλήθεια και κατανόησαν τα μυστικά που είναι αναγκαία για τη σωτηρία.
Στο ευαγγέλιο του Ιούδα, ο Ιούδας είναι ο μόνος μαθητής που καταλαβαίνει ποιος είναι πράγματι ο Ιησούς(11) και ο μόνος στον οποίο ο Ιησούς παραδίδει την απόκρυφη αποκάλυψη που οδηγεί στη σωτηρία. Στα κανονικά όμως ευαγγέλια ο ίδιος ο Ιησούς λέει: «Αλλοίμονο στον άνθρωπο εκείνο (εννοεί τον Ιούδα) που γίνεται όργανο για να παραδοθεί ο υιός του ανθρώπου. Θα ήταν πιο συμφέρον γι' αυτόν να μην είχε γεννηθεί ο άνθρωπος αυτός» (Κατά Ματθαίον, κεφ. 26, στιχ. 24/ Κατά Μάρκον, κεφ. 14, στιχ. 21/ Κατά Λουκάν, κεφ. 22, στιχ. 22). Επιπλέον, τονίζουμε ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχουν απόκρυφα και μυστικά δόγματα. Ο Τριαδικός Θεός είναι Φως, άρα και τα αποκεκαλυμμένα δόγματά Του φανερά και για όλους(12). Οποιοσδήποτε έχει πρόσβαση στην Αλήθεια. Βέβαια, ο κάθε πιστός, ανάλογα με την προσπάθειά του, κατανοεί όλο και καλύτερα τις ψυχοσωτήριες αλήθειες της Ορθοδοξίας.
Τώρα μπορείς AmmarKov, να καταλάβεις γιατί χαρακτηρίστηκε σαν αίρεση ο γνωστικισμός, και γιατί είναι εντελώς διαφορετικό από τον χριστιανισμό-
--------------------------------------------
Η μήπως αυτοί που υπερανέλησαν τους κανόνες όπως και αυτοί που διέσωσαν τις μαρτυρίες είχαν έμπιστες πηγές ?
Αυτοί που διέσωσαν τα ευαγγέλια, πολύ απλά τα έζησαν, ή τους εξιστορήθηκαν από αυτούς που τα έζησαν (για να μην επαναλάβω ότι υπάρχει και το Άγιο Πνεύμα...πως γίνεται οι ταπεινοί αυτοί ψαράδες να έχουν επιστολογραφία με πάρα πολλά έθνη?)
LoRdI
