Venus AUEB Forum

Οπως «δύο ταινίες, σεξ - καράτε» κατά το ελληνικότερον. Το διπλό κινηματογραφικό πρόγραμμα, με φιλμ τρίτης διαλογής. Λίγο γυμνό, λίγο ξύλο, πολλή... παρακμή. Σε αίθουσες παλιές και αραχνιασμένες με κόπιες ανεπανόρθωτα σακατεμένες. Παρακμή αλλά και εμπειρία. Την οποία επιχείρησαν να μεταφέρουν οι Κουέντιν Ταραντίνο και Ρομπέρτο Ροντρίγκεζ, γυρίζοντας ο καθένας τη δική του ταινία και ενώνοντάς τες στη συνέχεια σ' έναν κοινό φόρο τιμής. Για την επίσημη συμμετοχή του στις Κάνες, το «Death proof» του Ταραντίνο αυτονομήθηκε από το σύνολο και επεκτάθηκε από 90 σε 127 λεπτά - όπως άλλωστε θα προβληθεί σε όλες τις εκτός ΗΠΑ χώρες για εμπορικούς λόγους. Ας δούμε πώς βλέπει μεταξύ άλλων, αυτή την απόσχιση ο ίδιος, ο 43χρονος σκηνοθέτης, που από υπάλληλος επαρχιακού βιντεοκλάμπ στη Μινεσότα εξελίχθηκε σε μορφή εμβληματική του μοντέρνου αμερικάνικου σινεμά, με μόνα όπλα το ταλέντο και την κινηματογραφοφιλία του.

Το «Death proof» αυτονομήθηκε ως ταινία από ένα δίπτυχο με συνολικό τίτλο «Grindhouse», που περιλαμβάνει άλλο ένα φιλμ το «Ρlanet terror» του Ρομπέρτο Ροντρίγκεζ καθώς και διάφορα επινοημένα τρέιλερ. Πόσο δύσκολο ήταν να το αποσπάσετε και να προσθέσετε τις σκηνές που είχατε αρχικά αφαιρέσει;

Πιο δύσκολο ήταν το αρχικό εγχείρημα της αφαίρεσης. Κοιτάξτε, κάναμε τρεις διαφορετικές ταινίες. Το «Death proof», το «Ρlanet terror» και το «Grindhouse». Οι πρώτες δύο στέκονται ως ταινίες από μόνες τους. Το «Grindhouse» ήταν κάτι άλλο, κάτι ακόμα πιο σημαντικό από τις ίδιες μας, εμένα και του Ρόμπερτ, τις ταινίες. Ηταν η εμπειρία που προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε. Μια νύχτα με ταινίες από το 70 που δεν υπάρχουν πια, παιγμένες σε αίθουσες παρακμιακές με κόπιες φθαρμένες, κομπλέ με τα τρέιλερ και όλα τα σχετικά. Λοιπόν, όσο κι αν αγαπώ την ταινία μου, την πλήρη αρχική εκδοχή, έπρεπε να αφαιρέσω οτιδήποτε αποσπά απ αυτή την εμπειρία. Κι αυτό ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πρόκληση. Μια ευκαιρία όχι μόνο να φτάσω στο κόκαλο, αλλά και να το θρυμματίσω λιγάκι. Πόσες σκηνές μπορείς να βγάλεις και η ταινία να λειτουργεί ακόμα, να βγάζει νόημα; Εν πάση περιπτώσει η εκδοχή που παίχτηκε στις Κάνες είναι η πρώτη εκδοχή, η πριν το «Grindhouse». Είναι η ίδια που θα δείτε εσείς και θα παιχτεί σε όλες τις μη αγγλόφωνες χώρες που δεν είναι εξοικειωμένες με τη λογική του «διπλού προγράμματος».

(...)

Η εμπειρία
«Ηθελα να δώσω την αίσθηση μιας κόπιας - σπαγγέτι»

Αν και έχει την αίσθηση της δεκαετίας του 70, η ιστορία σας διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή...

Οντως. Η πλάκα ήταν να μηχανευτούμε τους τρόπους κινηματογράφησης του 70, ενώ η πλοκή είναι σύγχρονη. Τα μπλουζάκια των κοριτσιών ας πούμε, είναι όλα ρετρό. Οχι αυθαίρετα όμως. Πολλές κοπέλες που ξέρω φοράνε τέτοια μπλουζάκια. Τους αρέσει να κυνηγάνε μακό με τη στάμπα του Κέρμιτ ή του Σον Κάσιντι. Τα θεωρούν σέξι όπως κι εγώ. Οσον αφορά τώρα την αισθητική, η ιδέα ήταν όχι ακριβώς να αντιγράψω το 70 αλλά να μιμηθώ την εικόνα μιας «grindhouse» ταινίας. Θα σας πω γιατί. Αυτές οι ταινίες βγαίνανε τότε σε 6, 7 κόπιες το πολύ - όχι σε 3.000 όπως βγαίνουν τα φιλμ σήμερα. Και τις πήγαιναν όχι από πολιτεία σε πολιτεία, αλλά από μεγαλούπολη σε μεγαλούπολη. Εκανε, ας πούμε, πρεμιέρα η ταινία στο Ντάλας, μετά την μετέφεραν στο Ελ Πάσο, μετά στο Οστιν, κ.ο.κ. Από μια εβδομάδα προβολής στην κάθε πόλη. Και περνούσε ένας χρόνος, με τις 6 κόπιες να ταξιδεύουν σ' όλη την Αμερική, να παίζονται στις πιο άθλιες αίθουσες με τις χειρότερες μηχανές προβολής. Ηταν λογικό κάποια στιγμή οι κόπιες αυτές να γίνονται... σπαγγέτι. Ομως αυτό ήταν αναπόσπαστο μέρος της εμπειρίας. Γι αυτό και ήθελα στο «Death proof» να δώσω την αίσθηση της φθαρμένης κόπιας. Κάτι σαν το τέρας του Φρανκενστάιν, φτιαγμένο από διαφορετικές πηγές. Οι 4 πρώτες μπομπίνες είναι επίτηδες εκεί, χάλια, γρατσουνισμένες, με καρέ να λείπουν ξεθωριασμένες. Και οι δύο τελευταίες ξαφνικά άψογες στην εικόνα και το τεχνικολόρ.

ΜE AΦΟΡΜΗ το διπλό, μεταμοντέρνο b-movie των Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ, που έφερε ξανά στην επικαιρότητα τα περιθωριακά φιλμ του '60 και του '70, με τους ανίερους χώρους που τα φιλοξένησαν, οι φετινές «Νύχτες Πρεμιέρας» στο φετινό 13ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας αποτίουν φόρο τιμής στο ανυπόληπτο Grindhouse.
...
...
Το 13ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» ξεσκονίζει την ιστορία και παρουσιάζει στους θεατές του ορισμένες από τις διασημότερες ταινίες Grindhouse, μεταξύ των οποίων τα Cannibal Holocaust του Ρουγκέρο Ντεοντάτο, Supervixens του Ρας Μέγιερ, The Candy Snatchers του Γκέρντον Τρούμπλαντ, Coffy του Τζακ Χιλ και School of the Holy Beast του Νοριφούμι Σουζούκι.