Γενικά προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ιδέα της παρακμής. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να πάω στον ΛΕΠΑ μια φορά και να αισθανθώ την απαραίτητη κιτσερέλλα που ρέει στο αίμα μου. Αλλά μέχρι εκεί. Και μια εθνική οδό στη ζωή σου ωραίο είναι να την βιώσεις. Πώς λέμε "ε μια φορά στη ζωή σου πρέπει να δεις την καπελα σιστίνα"; Έτσι ένα πράμα.
Χεχε. Γενικά δεν παρεξηγώ την ιδέα του να πας να ξεσκάς λιγάκι σε κ*λομάγαζα και να ρεμαλιάζεις. Αλλά όχι να το ανάγουμε σε "καλλιτεχνία", τέχνη, πες το όπως θες. Όταν έρθεις και μου πεις : "Μου αρέσει να πάω στον Πλανητάρχη να βγάζω τον βλάχο από μέσα μου και να λούζω τα μωρά στο γαρύφαλλο", μπορώ να δείξω κατανόηση. Αλλά διαμάχες για το πια ..φώλα είναι καλύτερη (βλ Βανδή vs Βίσση vs Γαρμπή vs whatever bitch) (καλύτερη ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ (?!?)) ε δεν μπορώ να τις ανεχτώ.
Εντάξει, ο Πλούταρχος είναι μια ευχάριστη φωνή, και τα κλάψε με μάνα κλάψε με που τραγουδάει, μπορούν να εξυπηρετήσουν το σκοπό τους (την καψουρομπακουροκατάσταση, και την ελαφρά (στο ύφος) διασκέδαση). Αλλά δεν μπορούμε να τον βάζουμε πχ στο ίδιο σακί με τα κλάψε με μάνα της Τσανακλίδου ή του Elvis Costello.
Αλλά τα ίδια γίδια είναι και αυτοί που ακούν ωλτέρνατιβ τρέντυ, και συνωστίζονται ωσάν τα ξωτικά ντυμένα στο "ντέκα" ή όποιο άλλο είναι τση μοδός στην παρούσα φάση.
Είτε αυτοί που μάθανε τους Tool και τους κάνανε θεούς σε μια μέρα. Ή το κα*λοhip hop του Mad TV, ή τους κουλτουρολάγνους αποτυχημένους ποιητές..
Γενικά, όλες οι "κατηγορίες" έχουν τα γίδια τους.
Μεγαλώνοντας σιγά σιγά καταλαβαίνεις ότι όλοι όσοι πάνε στις ίδιες συναυλίες με εσένα, δεν σημαίνει ότι "σου κάνουν". Ότι όλοι όσοι βγάλατε τον ίδιο βαθμο και διαλέξατε την ίδια σχολή δεν σημαίνει ότι σου μοιάζουν, και γενικά ότι όλες οι μικρο-κοινότητες είναι λίγο ή πολύ μία προβολή της κοινωνίας που ζούμε, απλά με άλλα ρούχα, μουσικά γούστα και hobby την κάθε φορά
(πωπω λογοδιάρροια)
Να εύχεσαι να παραμένουν μακρια!
)
