Οι Answer πρέπει να παίξαν αρκετά καλά, αλλά κάτι το (τραγικά πολύ) χαμηλομένο volume που του έβαλαν, κάτι η ανυπομονησία για τους AC/DC, το μόνο που μου έμεινε από αυτούς είναι η άσπρη μπλούζα του τραγουδιστή που φωσφόριζε(
)Οι AC/DC ξεκίνησαν με αυτό εδώ:
Link
Πάντα όταν βλέπεις τέτοιες μπάντες, θέματα αντικειμενικότητας δεν παίζουν. Αρκεί που τους βλέπεις(ακόμα και αν κάνουν τα τρελά φαλτσα) για να θεωρήσεις ότι τα 80 ευρώ τα άξιζαν.
Πόσο μάλλον όταν τα μέλη ποτίζουν την σκηνή με ιδρώτα, έχουν πολύ καλή απόδοση μουσικά(το μόνο που με χάλασε ήταν ότι δεν είχε πολύ "γκάζι" η κιθάρα του Malcom) και το stage show είναι μαγεία...
Τι είδαμε λοιπόν:
Είδαμε έναν Malcom να είναι (και να το δείχνει) η ήρεμη δύναμη της μπάντας. Κανείς δεν τον προσέχει συνέχεια, αλλά κανείς δεν μπορεί και να τον ξεχάσει... Ακριβώς αυτό που θέλει δηλαδή.
Είδαμε το ρυθμικό δίδυμο(Rudd/Williams) να μην χάνει το ρυθμό σε κανένα σημείο και να αποτελεί την ισχυρότερη(μαζί με τον Malcom) ραχοκοκαλία του ήχου.
Είδαμε έναν Angus, που πραγματικά αν δεν ήξερα ότι είναι 56 ετών, θα έλεγα ότι είναι 30 και απλά φαίνεται μεγάλύτερος. Απίστευτη κίνηση, άπειρο τρέξιμο, στο "The Jack" έδωσε ρέστα(κάτι τέτοια σε κάνουν να λες ότι αν ο άλλος ροκάρει, δεν γίνεται να το ξεχάσει σε οποιαδήποτε ηλικία), στο "Let there be rock" αποφάσισε ότι πρέπει να μας πεθάνει στην πραγματικότητα(απίστευτο σόλο, 10 λεπτά περίπου, με το κλασικό "όταν το πρωτοέγραφα ήμουν σε στριπτιζάδικο" attitude), το υπερ-κλασικό περπάτημα της πάπιας κλπ. Πραγματικά, αν οι (κατα 30+ χρόνια μικρότεροι ηλικιακά) παίκτες της ΑΕΚ έτρεχαν τόσο, θα παίρναμε το CL χαλαρά(
)Και είδαμε και έναν Brian Johnson, ο οποίος (στα 62 του παρακαλώ) απέδειξε τι θα πει είμαι η απόλυτη φωνή του hard rock. Τι δεν έκανε ο άνθρωπος... Χόρευε, δεν έχασε νότα, έδωσε πραγματικά ένα show, το οποίο σε τραγούδια σαν το "The Jack" σε μετέφεραν σε μπαράκια και την συνέχεια τους, και σε τραγούδια σαν το "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" σε μετεφεραν σε μέρη που μπορούσε, με μια κίνηση του, να σε αναγκάσει να τον υπακούσεις χωρίς δεύτερη σκέψη...
Το stage show είχε τα πάντα όλα. Τραίνο που βγήκε στην σκηνή, την καμπάνα του "Hell's Bells", την μικροσκοπική Rosie(42-39-56
), κανόνια στο "For those about to rock", βεγγαλικά, εκρήξεις, τα κλασικά κερατάκια του Angus κλπΌσο για το τελείωμα της συναυλίας, νομίζω ότι αποτελούσε την απόλυτη ονείρωξη κάθε fan.
You shook me all night long, T.N.T, Whole lotta Rosie, Let there be rock, Highway to hell και For those about to rock... we salute you.
Από μόνα τους μιλάνε τα τραγούδια, δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω...
Αυτή η συναυλία πάντως, σίγουρα θα φτιάξει μια νέα γενιά από κιθαρίστες στην Ελλάδα, καθώς τα riff των τραγουδιών, είναι η απολυτη απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να παίζεις 300000 τρίηχα το δευτερόλεπτο για να αποκτήσεις τον σεβασμό. Αρκουν 3 ακόρντα, πολύ ροκ ψυχή, και απλά riff που είτε, στιχουργικά, μιλάνε για rock, κιθάρες κλπ, είτε τους δίνεις βιάγκρα και λένε άλλου είδους ιστορίες.
Όταν τελειώνει το "You Shook Me All Night Long" και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο, από το να κοιτάς τον ουρανό έχοντας ένα χαμόγελο ίσα με τα αυτιά, είναι σίγουρο ότι είδες 5 (ημί-)θεους για 2 ώρες!
WE SALUTE YOUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU!!!!
