Τι διαβάζεις τώρα ?

[marios]

Όλα είναι πολύ καλές επιλογές(δεν έχω διαβάσει το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ", οπότε δεν ξέρω για αυτό), αλλά είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους...

Ο "Αλχημιστής" είναι "παιδικό", με την έννοια ότι σου τα λέει όλα όσα θέλει άμεσα και χωρίς να πρέπει να σκεφτείς και πολλά. Εκτός αυτού είναι και αρκετά μικρό(200-250 το πολύ). Θα σου πρότεινα να το διαβάσεις μετά από κάποιο άλλο πιο "βαρύ" αφού θα το τελειώσεις τσακ μπαμ

"Τα σταφύλια της οργής" από την άλλη, είναι αρκετά πιο "περίεργο". Προσωπικά το εκτίμησα περισσότερο διαβάζοντας 1-2 κριτικές και αναλύσεις πάνω σε αυτούς για να κάνω τους παραλληλισμούς. Είναι περισσότερο για να σε προβληματίσει και να σε κάνει να το ψιλοψάξεις το τι γίνεται με την εξέλιξη του χρόνου(πιάνει μέσα και πολιτικά ζητήματα)

Το "Όνομα του Ρόδου"(πέρα από το μαγαζί στην Καλλιθέα ) είναι περισσότερο μυστηρίου... Περνάει κάποια μηνύματα, αλλά δύσκολα γίνονται αντιληπτά όπως το διαβάζεις, αφού σε συνεπαίρνει η πλοκή και η εξέλιξη.

Το "Πόλεμος και ειρήνη" είναι απίστευτο αριστούργημα, από τα καλύτερα που έχω διαβάσει, αλλά αν δεν έχεις ασχοληθεί με Ρώσικη Λογοτεχνία πιο πριν, θα σου πρότεινα κάτι στον(ίσως αγαπημένο μου συγγραφέα ever) Ντοστογιέφσκι(μισώ τον εαυτό μου που γράφω το όνομα στα Ελληνικά), αφού (τουλάχιστον εμένα) με βοήθησε να κάνω μια πιο ομαλή μετάβαση.

Resume: Αν έχεις κάποια σχέση με την Ρωσική Λογοτεχνία εκείνης της εποχής ή αν δεν σε πειράζει να περάσεις τις πρώτες σελίδες για προθέρμανση, τότε για μένα το "Πόλεμος και Ειρήνη" είναι αυτό που θα σου πρότεινα. Αλλιώς, εξαρτάται από το τι ψάχνεις.(και προφανώς δεν ξέρω για το "Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ")

P.S.: Προσωπικές απόψεις και εμπειρίες. Προφανώς κάποιος άλλος μπορεί να πιστεύει κάτι διαφορετικό.
Ελπίζω να βοήθησα συνονόματε

[emperormario]

Thnx για το αναλυτικό review ρε!! Mαλλον καταλήγω στα 2 τελευταια..Για περισσότερα infos θα σε ρωτησω αυριο στη Σιδέρη (άμα κατεβεις)

[Crab]

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει... Μια πολιτική ανασκο(λο)πηση της Ιστορίας (1944-2007)

του Κώστα Παπαϊωάννου

Έπεσε πριν λίγες μέρες στα χέρια μου και πραγματικά την έχω καταβρεί!

Η πλήρης και λεπτομερής καταγραφή των γεγονότων + το καυστικό χιούμορ του συγγραφέα - δάκρυσα στο σημείο που περιγράφει τα καμώματα της Φρειδερίκης - δένουν τέλεια και δίνουν ένα απολαυστικό αποτέλεσμα.

Έτσι θα έπρεπε να διδάσκεται η ιστορία.

Spoiler: εμφάνιση/απόκρυψη

[quote="[url=http://archive.enet.gr/online/online_hprint?q=&id=67409648]Ελευθεροτυπία[/url]"]Η 60χρονη αμερικανική προσταΣΙΑ Εκτός από το διαβολεμένα οξύαιχμο χιούμορ που διαθέτει ο Κώστας Παπαϊωάννου (είναι ένας από τους μεγάλους τεχνίτες της σκωπτικής - κριτικής γραφής) εξακολουθεί να παραμένει εγγυητής των ερευνητικών, πολιτικών ρεπορτάζ που διακονεί μισόν αιώνα τώρα! Οι αρετές αυτές είναι τα καλύτερα εχέγγυα για τη συγγραφή ενός βιβλίου που περιέχει τα πολιτικά γεγονότα της χώρας, όπως εκτυλίχθηκαν από το 1944 και δώθε. Το δαιμόνιο του ερευνητή τον ωθεί να χώνει τη μύτη του παντού για να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τα γεγονότα· ποιοι τα αποφάσισαν, ποιοι συμμετείχαν σ' αυτές τις αποφάσεις, ποιοι ευθύνονται, ποιος είναι ο ένοχος, ποιος ο δουλόφρων και υποτελής, ποιος ο ανεξάρτητος και υπερήφανος. Τι ακριβώς διημείφθη στη Γιάλτα, αλλά και τι ακριβώς συμφωνήθηκε στη Ρώμη, στο εκεί «σεμινάριο» (19-23 Νοεμβρίου 1973) για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος; Πότε και πώς σφυρηλατήθηκε η «φιλία» του Κ. Καραμανλή με τον Α. Παπανδρέου; Πώς μας έβλεπαν (και εξακολουθούν να μας βλέπουν) οι Αμερικανοί «προστάτες»; Διαβάζουμε μικρό απόσπασμα από τον πρόλογό του ήδη: «Οταν λέμε "ο αμερικάνος" εννοούμε τον Αμερικάνο, εκτός βεβαίως αν παραφράζουμε τη λέξη: λέμε π.χ., "αμερικανάκια", εννοώντας "κορόιδα", όπως λέμε και τους Ευρωπαίους "κουτόφραγκους", έχοντας μια περίεργη τάση να υποβαθμίζουμε αυτούς που μας κηδεμονεύουν, δηλαδή που μας "πηδάνε" γενικώς. Κι ο Αμερικάνος ήταν πανταχού παρών και (εξασφάλιζε) τα πάντα... μη πληρών(ων): έτρωγε κι έπινε, γαμούσε κι έδερνε και σκότωνε - χωρίς να υφίσταται την παραμικρή συνέπεια, εξασφαλίζοντας την πλήρη ασυδοσία (...) Το "γ**ώ" ήταν το αγαπημένο ρήμα που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικάνοι (μεταφορικά και κυριολεκτικά) αναφερόμενοι στη σχέση τους με μας - και όχι μόνο... (Π.χ.: πρόεδρος Λ. Τζόνσον προς τον Ελληνα πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον: γ**ώ τη Βουλή σας και το Σύνταγμά σας...)». Το βιβλίο (υπόδειγμα και πρότυπο δημοσιογραφικής γλώσσας και επάρκειας) είναι χωρισμένο σε τρία μέρη. Και στα τρία, το πικρό χιούμορ επικρατεί. Καταχωρίζονται τα γεγονότα και τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν: Στο πρώτο: συμφωνία της Γιάλτας, Γ. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής, Φρειδερίκη, Βελουχιώτης, εκλογές του '61, «Βέλος», «ΑποσταΣΙΑ». Στο δεύτερο: δικτατορία, Κύπρος, Ιωαννίδης, συνάντηση στη Ρώμη Καραμανλή-Αβέρωφ, δίκη χούντας... Στο τρίτο καταγράφονται τα γεγονότα από το 1974-2007, το «φαινόμενο Μητσοτάκης», «Πού (πώς) πάμε;», «Ο καφές και η Δημοκρατία». Αξίζει να τονιστούν και οι 40 (!) σελίδες των Σημειώσεων, με συγκλονιστικές λεπτομέρειες των πολιτικών γεγονότων, με σπαραχτικές αλλά και σπαρταριστές αποκαλύψεις των παραασκηνίων καθώς και με παραπομπές σε πηγές. Λίγοι Ελληνες έχουν παρακολουθήσει από τόσο κοντά τα πολιτικά γεγονότα, με τόσο σεβασμό στην αντικειμενικότητα και με τόσο πάθος για την αλήθεια. Η κατακλείς, από την αγωνία του συγγραφέα: «Σήμερα; Δεν πρέπει κάτι να κάνουμε; Φτάνει να λέμε "δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλες νεκροθάφτες";» Κώστα Παπαϊωάννου «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει... Μια πολιτική ανασκο(λο)πηση της Ιστορίας (1944-2007)» Εκδόσεις Καστανιώτη, σελ. 506 [/quote]

Spoiler: εμφάνιση/απόκρυψη

[quote="[url=http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_13/04/2008_265960]Καθημερινή[/url]"]Μια επετειακή ανασκόπηση Η μεταπολεμική Ελλάδα, η δικτατορία και όλα όσα ακολούθησαν εξ αιτίας της Του Θαναση Βασιλειου Κώστας Παπαϊωάννου Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει… Μια πολιτική ανασκο(λό)πηση της ιστορίας (1944-2007) εκδ. Καστανιώτης - σελ. 506 «Στην πολιτική», έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, «υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται». Βέβαια, η αφοπλιστική φράση είναι ταυτόχρονα αφοριστική και, σαν τέτοια, αποκρύπτει τον πλούτο των κοιτασμάτων του ελληνικού πολιτικού φορτίου της μεταπολεμικής περιόδου. Οταν, όμως, η αφήγηση έχει τα κέφια της, τότε τα πράγματα αλλάζουν και πολλά πράγματα λέγονται με τ’ όνομά τους. «Πρέπει να ’σαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα», «ζαμάν φου κι απάνω τούρλα», «πονηρός ο βλάχος», «το κωλόχαρτο της Μόσχας» είναι ορισμένες από τις πολλές φράσεις που ενσωματώνονται στην παράθεση των ντοκουμέντων της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας μέσα τα σωρευμένα αρχεία της μεγάλης περιόδου 1944–2007. Ο ίδιος ο αφηγητής, ο Κώστας Παπαϊωάννου, υπηρετεί πάνω από μισόν αιώνα τη δημοσιογραφία. Τα έργα του, «Ο δράκος του Ζεΐχ-Σου: υπόθεση Παγκρατίδη» (ΜΕΔΑ 1966, «Το Ποντίκι», 1988), «Η ιστορία της κυρίας ΟΥ» (Καστανιώτης 1983), «Πολιτική δολοφονία, Θεσσαλονίκη ’48: Υπόθεση Τζωρτζ Πολκ» (1993), «Πολιτική δολοφονία, Θεσσαλονίκη ’63: Υπόθεση Γρηγόρη Λαμπράκη» (1993), «15 Ιουλίου 1965: “Επιχείρηση ΑποσταΣΙΑ”» (1995), «Αρχίστε από ’δω τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο» (1995) –όλα από «Το Ποντίκι»– έχουν δείξει έναν ερευνητή - συγγραφέα που έχει διασχίσει προ πολλού την ουδέτερη ζώνη και έναν κοφτερό αποκωδικοποιητή των πολιτικών σημάνσεων της μεταπολεμικής Ελλάδας. Τα ποσοστά του ’44 Το τελευταίο του βιβλίο «Η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει…» με τον υπονοούμενο υπότιτλο «Μια πολιτική ανασκο(λό)πηση της ιστορίας, 1944–2007», ο Παπαϊωάννου το θεωρεί επετειακό. Εξηντάρισε (1947-2007), όπως υποστηρίζει, η αμερικανοκρατία. Το ερώτημα που θέτει είναι το αν και κατά πόσο το όλο θέμα, η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική υπάγεται ακόμα στους ρυθμούς της συμφωνίας μεταξύ Τσώρτσιλ και Στάλιν του 1944, όπου τακτοποιήθηκαν τα θρυλικά πλέον ποσοστά με τα οποία η Ελλάδα «κατακυρώθηκε» (90%–10%) στη Δύση! Από την εποχή του Οθωνα, η πεποίθηση των Αγγλων (διά στόματος του πρεσβευτή Λάιονς) ήταν η εξής: «Μια Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη είναι παραλογισμός!» Οι Αγγλοι, συνεπείς στην παράδοση προστασίας, αφού ανέλαβαν επίσημα ως «κηδεμόνες» μας μετά τον Πόλεμο, τρία χρόνια μετά, μας παρέδωσαν στους Αμερικανούς. Αυτή η μετάβαση από την αγγλοκρατία στην αμερικανοκρατία έγινε όπως φάνηκε με μια βασική παραδοχή: Τα ποσοστά (90%–10%) να διατηρηθούν ανέπαφα… Το πιο περίεργο, αυτό λέει εδώ ο Παπαϊωάννου, είναι ότι αυτή η αμερικανοκρατία παρατραβάει (παρά τα όσα συνέβησαν στη χώρα μας και, γενικότερα, στον πλανήτη) και γι’ αυτό βέβαια δεν φταίει μόνον ο κηδεμόνας – μερίδιο της ευθύνης φέρει και ο… κηδεμονευόμενος! Ο «κηδεμονευόμενος» Η ανάπλαση του πρόσφατου –άρα ενεργού– πλαισίου πολιτικών και ιδεολογικών συμφραζομένων, το δίχως άλλο, υπηρετεί την τρέχουσα πολιτική και κοινωνική ατζέντα, επιδρά στον δημόσιο στίβο και, κυρίως, επικαιροποιεί αρκετά ανοικτά θέματα. Η περιγραφή των μύριων δυο κυβερνητικών πολιτικών που κατέληξαν σε ποικίλου βαθμού εγχώριες καταστροφές, από «ανώμαλες λύσεις» σε «εκτροπές», από προσπάθειες επίλυσης του «ελληνικού προβλήματος» σε βήματα «προς την κατεύθυνση της ομαλοποιήσεως», οι διάφορες εκδοχές για γεγονότα όπως αυτά της Αποστασίας, του «ελεγχόμενου κοινοβουλευτισμού», του Πραξικοπήματος, της Δικτατορίας, της Μεταπολίτευσης κ.ά., δείχνουν παγιωμένες αντιλήψεις και στάσεις. Από τη «θεωρία του ελέφαντα και του ψύλλου», στο «συγγνώμη» του Κλίντον και την επίσημη ακόμα και σήμερα αμερικανική θέση «δεν ξέραμε τίποτα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα!..», φαίνεται πως η Ελλάδα διατηρεί μιαν αφυδατωμένη σχέση με τις ΗΠΑ μέσα από μια πολιτική ζωή με πρωταγωνιστές το παλάτι και τη Φρειδερίκη, τον Καραμανλή και τους Παπανδρέου και έναν… γκεστ σταρ: τον Κων. Μητσοτάκη. Οι πολλές μεταλλάξεις της πολιτικής, με «άρχοντες και δέκτες δαχτυλιδιών», με κληρονόμους, με μεταπηδήσεις από τις ηγεσίες στα χρονοντούλαπα και από κει στους σκουπιδοτενεκέδες της Ιστορίας, έχουν μία σταθερά: Την παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες προσέφεραν το βασικό πρότυπο της δικής τους εξωτερικής μεταπολεμικής ψυχροπολεμικής πολιτικής, επιβάλλοντάς το ως πρότυπο μιας made in Greece μακαρθικής πρακτικής που οικοδομήθηκε γύρω από την έννοια της πολιτικής ορθοφροσύνης και κυρίως της «νομιμοφροσύνης». Το «διά ταύτα» Η όλη κατάσταση θυμίζει λίγο την κατανόηση, τότε, του Ροΐδη: «Παρ’ ημίν τα πάντα είναι ασβεστόχτιστα και χθεσινά. Τοιαύτη περίπου είναι και του σημερινού Ελληνος η διάνοια, η ολιγίστας έχουσα να συνδυάσει ιδίας αναμνήσεις και συγκινήσεις». Το «χθεσινό» είναι ένα διόλου κολακευτικό χαρακτηριστικό του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το σχόλιο για την «ελληνική διάνοια», ενώ ταιριάζει στην πολιτική φιλοσοφία –αν υπάρχει τέτοια–, σίγουρα είναι άσχετο με τον Κώστα Παπαϊωάννου, που και αναμνήσεις έχει και τις συνδυάζει και τις παραθέτει στο «Η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει…» – μια ιστοριογραφική ραχοκοκαλιά στοιχειοθετημένων αιτιοτήτων για όλα όσα έγιναν, για όλα όσα δεν έγιναν και για όλα όσα πρέπει να γίνουν ώστε η Ελλάδα να μην ξανανιώσει ποτέ τόσο… γυναίκα! Το «διά ταύτα» του Παπαϊωάννου δεν είναι και λίγο: Να δούμε εμείς τι κάνουμε, ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι άλλοι για μας.[/quote]

[enum21]

Εχθές ξεκινησα το Πώς τα μαθηματικα εξηγουν τον κοσμο

Για τους περισσότερους ανθρώπους τα μαθηματικά είναι γοητευτικά μεν αλλά…δυσνόητα. Στο βιβλίο αυτό ο καθηγητής Στάιν καταφέρνει να τα εξηγήσει με τρόπο διαυγή, φιλικό και διασκεδαστικό.

Ξεκινά με τις συναρπαστικές ιστορίες των ανθρώπων που συνέλαβαν τις σημαντικότερες μαθηματικές ιδέες και έννοιες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Μέσα από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, τις αυταπάτες και τις συχνές διαμάχες τους, εξυφαίνεται η ιστορία των μαθηματικών και ο αντίκτυπός τους στην κοινωνία.

Η κβαντική μηχανική, ο χωρόχρονος, η θεωρία του χάους και η λειτουργία των πολύπλοκων συστημάτων, καθώς και το ανέφικτο της «τέλειας» δημοκρατίες είναι όλα εδώ. Όπως είναι επίσης ο καλύτερος τρόπος για να σχεδιάσει ένας πωλητής το ταξίδι του, γιατί οποιαδήποτε σκέψη κι αν κάνετε εμπεριέχεται στον αριθμό π, και γιατί τα συνεργεία δεν μπορούν ποτέ να επισκευάσουν το αυτοκίνητό σας τη μέρα που σας το υποσχέθηκαν.

Ένα βιβλίο για κάθε αναγνώστη που θέλει να μάθει πώς τα μαθηματικά κάνουν την επιστήμη και τον κόσμο να λειτουργούν.

[dexter]

πολύ καλό!!!και εγώ το έχω ξεκινήσει αν και σε κάποια σημεία έχει σε βάθος ανάλυση της κβαντικής φυσικής..
αν σε κάποιον αρέσουν τα μαθηματικά και η θεωρητική φυσική σωματιδίων είναι λιώσιμο.
το συνιστώ

[enum21]

πολύ καλό!!!και εγώ το έχω ξεκινήσει αν και σε κάποια σημεία έχει σε βάθος ανάλυση της κβαντικής φυσικής..
αν σε κάποιον αρέσουν τα μαθηματικά και η θεωρητική φυσική σωματιδίων είναι λιώσιμο.
το συνιστώ

Ναι οντως ειναι υπεροχο!

[The Punisher]

ενδιαφέρον φαίνεται! εευχαριστώ για την πρόταση

[rose]

Αμαν ρε Punisher μην δεις μαθηματικά τσιμπάς αμέσως.

[dexter]

καλά κάνει τα μαθηματικά είναι το υψηλότερο νοητικό παιδί του ανθρώπου..
τα λατρεύω...

[rose]

Δεν διαφωνώ αλλα αυτά τα βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης ποτε δεν τα συμπάθησα - πιστεύω οτι η απουσία των μαθηματικών καθιστά μάλλον την ανάγνωση πιο εύκολη σε advance αναγνώστες, ειναι σαν να διαβάζεις software eng η αρχιτεκτονική δεν θα δεις ποτέ κώδικα μέσα. Σε γενικές γραμμές κάποιες προσπάθειες που εχω κάνει εχουν πέσει στο κενό, ευχαριστη εξαίρεση ειναι η αυτοβιογραφία του φωτός - Γιώργος Γραμματικάκης. Αν θέλετε να μάθετε φυσική υπάρχουν βιβλία.

[PASCAL]

Διαβάζω το "Διαφήμιση, η 5η εξουσία", του Μανώλη Ανδριωτάκη, μια κριτική στην καθιερωμένη αντίληψη περί διαφημίσεων.

[marios]

"Οι Δαιμονισμένοι"(The possessed) απο Fyodor Dostοevsky.
Από τα κορυφαία πολιτικά βιβλία που έχω διαβάσει.

[KMP]

"Οι Δαιμονισμένοι"(The possessed) απο Fyodor Dostοevsky.
Από τα κορυφαία πολιτικά βιβλία που έχω διαβάσει.

Σίγουρα το πιο απολαυστικό του βιβλίο εκτος των άλλων, και το πιο παρεξηγήσιμο (κατα την γνώμη μου και το πιο δυνατό). Δεν είναι κάτι που διαβάζεις και ξεχνάς.

[shodanjr_gr]

Visual Thinking for Design του Colin Ware.


To βιβλίο κάνει ένα overview του τρόπου με τον οποίο δουλεύει ο ανθρώπινος εγκέφαλος όσον αφορά την "απόσπαση" πληροφοριών μέσω της όρασης, και στη συνέχεια χρησιμοποιεί τα συμπεράσματα αυτά για να δώσει συμβουλές σε σχεδιαστές λογισμικού ώστε να παράγουν "καλύτερα" user interfaces.

Τα πρώτα ~2 κεφάλαια που έχω διαβάσει είναι πάρα πολύ καλά γραμμένα, και γενικά το βιβλίο φαίνεται να αποτελεί μία πολύ καλή εισαγωγή στο χώρο του Visualization χωρίς να είναι "στιφνό".

[rose]

Ωραίο, υπάρχει στην Αθήνα?

[shodanjr_gr]

Ωραίο, υπάρχει στην Αθήνα?

Βλέπω ότι ο Παπασωτηρίου το έχει:

http://www.papasotiriou.gr/product.eboo ... id=1000625

[rose]

Ειναι και Elsevier, γράφει για visualization components οπως treemap heatmap κτλ? Επικεντρώνεται σε information visualization.??

[shodanjr_gr]

Ειναι και Elsevier, γράφει για visualization components οπως treemap heatmap κτλ? Επικεντρώνεται σε information visualization.??

Είμαι στην αρχή ακόμα, αλλά έκανα ένα ξεφύλλισμα και δεν βλέπω κάτι σχετικό.

Το βιβλίο δεν είναι απαρύθμιση "components" για οπτικοποίηση δεδομένων. Είναι ανάλυση του τρόπου λειτουργίας της όρασης και της οπτικής σκέψης, και εφαρμογή των συμπερασμάτων στη σχεδίαση. Πχ. πως μπορείς μέσα από ένα group περίπου όμοιων αντικειμένων να "τραβήξεις" τη προσοχή του χρήστη σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο; Σου παραθέτει διάφορες εναλλακτικές (με διαφορά στο χρώμα, στο background, στη κίνηση, στον προσανατολισμό κ.α.) και σου εξηγεί γιατί κάποιες από αυτές δουλεύουν πολύ καλύτερα από κάποιες άλλες. Ουσιαστικά το βιβλίο συγκεκριμενοποιεί πράγματα τα οποία θεωρητικά ένας καλός designer ήδη ξέρει, απλά τα γνωρίζει ενστικτωδώς, ενώ μέσα από το Visual Thinking προκύπτουν και οι εξηγήσεις με βάση την επιστήμη.

[dexter]

στοβαίο βιβλίο πρώτο,τόμος 1

[Loner]

Ο Μαύρος Πύργος, του Stephen King...Έχω διαβάσει ήδη τα 4 πρώτα από τα 7 βιβλία της σειράς κι ανυπομονώ ν'αγοράσω το επόμενο...!

[AGGELOS197]

Το δακτυλίδι



Στα εικοστά έβδομα γενέθλιά της, η Κριστίνα, φιλόδοξη και επιτυχημένη δικηγόρος στη Νέα Υόρκη, παίρνει ως δώρο δύο δακτυλίδια. Το πρώτο είναι ένα μονόπετρο που της το δίνει ο πλούσιος χρηματιστής φίλος της. Το δεύτερο δακτυλίδι ένα πραγματικά εντυπωσιακό κόσμημα με κόκκινο ρουμπίνι θα την παρασύρει σε μία συναρπαστική περιπέτεια, η οποία θα της μάθει πολλά για τη ζωή, για τον έρωτα και για τον θάνατο... Το δακτυλίδι αυτό θα της δώσει ένα μάθημα που θα αλλάξει οριστικά το πεπρωμένο της, αλλά και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον κόσμο γύρω της.

Η Κριστίνα ξεκινά από την Βαρκελώνη ένα οδοιπορικό στα παράλια της Μεσογείου ξαναγυρίζοντας πίσω στο παρελθόν της, αλλά και ακόμη πιο πίσω στον χρόνο, φθάνοντας στην εποχή που διαδραματίζεται η τραγική ιστορία του Ναΐτη ιππότη στον οποίο ανήκε το ρουμπίνι...

Συγγραφέας : Molist, Jorge
Εκδότης : Ενάλιος
Έτος : 2007
ISBN : 9789605363048
Σελίδες : 480


Το δάκρυ της Πόλης

Χούλιο Μουρίγιο Γιέρδα

μετάφραση: Ιφιγένεια Σταροπούλου

Ενάλιος, 2008
406 σελ.
ISBN 978-960-536-359-8, [Κυκλοφορεί]
Τιμή € 18,50



Ισπανική πεζογραφία - Μυθιστόρημα [DDC: 863]
Ιστορικό μυθιστόρημα [DDC: 808.838 1]


Καλοκαίρι του 1452. Ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Β΄ σχεδιάζει την πολιορκία του τελευταίου ρωμαϊκού προπυργίου στην ανατολή. Μετά από χίλια χρόνια δόξας, η Κωνσταντινούπολή αποτελεί πλέον μια πόλη-κράτος που εξυπηρετεί τα εμπορικά συμφέροντα των Γενουατών και των Βενετών και κατασπαράζεται από τις διαμάχες καθολικών και ορθοδόξων. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος Δραγάσης, Τελευταίος Ρωμαίος Αυτοκράτορας, ετοιμάζει την άμυνα και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει βοήθεια από τον Πάπα και τις αυλές της Ευρώπης. Στην άλλη άκρη της γης, στο Τολέδο, ο Μπερνάρ Βιλιέ, ένας Γάλλος γιατρός του οποίου την ζωή σημάδεψε ένα τραγικό γεγονός, παίρνει μία ενυπόγραφη επιστολή και πληροφορείται ότι βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη ένα από τα περίφημα Δάκρυα του Καρσέμπ. Ο Μπερνάρ θα διασχίσει την Μεσόγειο και μαζί με τον παλιόφιλό του, Νίκο Παγαδάκη, σοφό και φιλόσοφο από την Κρήτη και τον μαθητή του, τον Στέλιο, θα ψάξουν για το μυστηριώδες διαμάντι. Δεν θα αργήσουν να καταλάβουν ότι το τρίτο δάκρυ που βρίσκεται στα χέρια του δολοφόνου, συνδέεται άμεσα με την τραγική μοίρα της πόλης και με μία πανάρχαια προφητεία. Από την άλλη πλευρά, ένας γέρος ιερωμένος της Αγίας Σοφίας, κρατά στα χέρια του το κλειδί που θα λύσει το μυστήριο.

Το "Δάκρυ της Πόλης" καταγράφει το τραγικό χρονικό της Άλωσης. Είναι ένα ταξίδι υπερβατικό στον μυστικισμό της ανθρώπινης καρδιάς, στα όνειρα, στον έρωτα και στην ειρήνη.







Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ

Η Κέρστιν Κβιστ φτάνει στο υπό κατάρρευση Λίντστεπ Ολντ Χολ για να ζήσει με την οικογένεια Κόζγουεϊ και να εργαστεί ως νοσοκόμα του Τζον - ενός ενήλικου άντρα του οποίου οι κρίσεις παράνοιας ελέγχονται με την τακτική χορήγηση ηρεμιστικών χαπιών. Η ιδιαιτερότητα του Τζον καθρεφτίζεται αλλόκοτα στη συμπεριφορά των τεσσάρων αδελφών του, οι οποίες ζουν μέσα στο σκοτεινό, δαιδαλώδες αρχοντικό κάτω από το αυστηρό βλέμμα της ογδοντάχρονης μητέρας τους.

Παρόλο που αντιμετωπίζεται σαν ξένη, η Κέρστιν είναι αποφασισμένη να βοηθήσει τον Τζον. Ωστόσο σύντομα θα ανακαλύψει ότι μες στην οικογένεια δεν έχουν όλοι τον ίδιο σκοπό, κάποιοι θέλουν ο Τζον να παραμείνει απομονωμένος, για τους δικούς τους, φρικτούς λόγους...

Συγγραφέας: ΡΕΝΤΕΛ ΡΟΥΘ
Κατηγορία: ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Εκδοτικός Οίκος: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Μετάφραση: ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΕΡΡΙΚΟΣ
Σελίδες: 480
Ημερομηνία Έκδοσης: Ιούνιος 2009
Διαστάσεις: 13Χ20
ISBN: 978-960-455-554-3
Τιμή: 20.1 € + 0.9 € 4.5% ΦΠΑ = 21 € -10% = 18.90 €

[abujafar]

Φερναντο Πεσσοα - Ο αναρχικος τραπεζιτης και πεντε διαλογοι για την τυραννια

Ειναι δυνατο να ειναι καποιος συγχρονως πλουσιος και δαιμονιος τραπεζιτης κι ενας ολοκληρωμενος αναρχικος που πολεμα για την απελευθερωση της κοινωνιας? Συμφωνα με τον Πεσσοα , ναι.