
Είδατε το σημερινό εξώφυλλο του
Goal; Πολύ αστεία γελιογραφία!
Ξέρετε τι ήταν αυτό που χάρηκα σήμερα; Πέρα από το ταλέντο και το θέαμα και όλα όσα μπορεί να πει κανείς, νομίζω τη διαφορά την έκανε το γεγονός πως οι δικοί μας παίζανε με ενθουσιασμό μικρού παιδιού! Η ατμόσφαιρα ήταν χαρούμενη, παρεϊστικη. Όταν τα πράγματα πήγαιναν χάλια δεν το έβαλαν κάτω, παίξανε, το παλέψανε. Στα σημεία όπου προηγούμαστε με μεγάλη διαφορά είχανε βλέμμα σαν να σκαρώνανε κάποια κατεργαριά.
Οι Αμερικάνοι ήταν φοβεροί, είχαν ταχύτητα, τρομερή ευστοχία (εκτός από τις βολές που τους έκλαιγαν κι οι ρέγγες), δεν φοβούνταν πουθενά. Ωστόσο μοιάζανε σαν να βαριούνταν. Σαν να έκαναν απλά μια αγκαρεία που θα τους εξασφάλιζε απλά συμμετοχή σε διαφήμιση της (όποιας) ΝΙΚΕ.
Τέλοσπάντων, αυτό που αποδείξαμε σήμερα δεν είναι πως θα πάρουμε σώνει και καλά τον τελικό, αλλά πως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε την ικανότητα και την ψυχή. Αρκεί να το δούνε ήρεμα και προσγειωμένα (όπως πάντοτε, δεν έχω παράπονο). Κι ας ελπίσουμε να είμαστε τυχεροί, οι αντίπαλοί μας να χαρούνε τόσο πολύ που ξεφορτωθήκανε τις ΗΠΑ, που να ξεχάσουνε και την ύπαρξή μας στο γήπεδο!
GOOD LUCK!
ΥΓ.. Την αμέριστη υποστήριξή μου σε όποιον γράφει σήμερα. Και ταλαιπωρία στις μετακινήσεις και μυαλά στα σύννεφα...