Έτυχε να είμαι μέσα στους 2000 περίπου Έλληνες που βρέθηκαν εκεί...Έτυχε επίσης να είμαι από τους, ίσως, ελάχιστους ανθρώπους που είδαν τον Σουμάχερ να έχει έξοδο μπροστά στα μάτια τους...μόλις 25 μέτρα με χώριζαν!!!
Ήμουν όμως και μέσα στους πολλούς που αγανάκτησαν με την "υπέροχη" οργάνωση των Τούρκων, καθώς χρειάστηκε να μείνω 1,5 ώρες στο λεοφορείο μέχρι να φτάσω από την κεντρική είσοδο της πίστας στην κερκίδα "6" (2 χιλιόμετρα δρόμος) καθώς και 50 λεπτά στην ουρά του bar για να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό, μετά από τρελές συνεννοήσεις με τους τούρκους που δεν καταλαβαίναν αγγλικά. Μπορεί η κατάσταση μέσα στην πίστα να ήταν πολύ καλή, αλλά έξω από αυτή απλά έκοβες τις φλέβες σου!Παρ΄όλα αυτά δεν μπορώ να μη μοιραστώ την χαρά μου,για τη στιγμή που άκουσα το πρώτο μονοθέσιο να περνά...και ήταν μια απλή μινάρντι...Τι να πω για την αδρναλίνη, όταν άκουσα να φρενάρει και να κατεβάζει 3 ταχύτητες η Μακ Λάρεν μπροστά μου! Ήμουν σε άλλο κόσμο! Όνειρο.........
Πέστε μου ότι ήταν και κάποιος άλλος εκεί!!!!!!
