nickpro wrote:Ωραία τα λέμε πάντως, αλλά ας σκεφτούμε και πάρα πολλούς εργαζομένους του ιδιωτικού κυρίως τομέα, που βασίζονται στις συγκοινωνίες για να πάνε στη δουλειά τους.
Που και πολύ τυχεροί είναι που έχουν ακόμα δουλειά, που πολλοί από αυτούς δίνουν καθημερινά "εξετάσεις" για το αν θα κρατήσουν τη θέση τους, που κάποιοι έχουν οικογένεια και χρέη, και μοναδικό μέσο μετακίνησης την δημοσια συγκοινωνία. Κάποιοι προϊστάμενοι μπορεί να μην δικαιολογήσουν το ότι δεν πήγες 8 μέρες στη δουλειά λόγω συγκοινωνιών. Οπότε πρέπει να κόψεις το λαιμό σου να τα σκάσεις σε ένα ταξί, και πιθανόν να μην έχεις λεφτά για αυτό. Κάποιοι έχουν υπερβολικά μικρούς μισθούς και τους έχουν ανάγκη όσο μικροί και αν είναι.
Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ, καλώς ή κακώς είναι σε άπειρα καλύτερη θέση, θα είναι σε άπειρα καλύτερη θέση ακόμα και αν τους βάλουν στο ενιαίο μισθολόγιο. Η δουλειά τους δύσκολα θα κινδυνέψει, και πολλούς από αυτούς δεν τους απασχόλησε ποτέ αν μπορεί να μην έχουν δουλειά, πολλοί μπήκαν με ρουσφέτι, χωρίς προσόντα, πχ κάποιες όμορφες νεαρές που πουλάνε εισιτήρια στο μετρο, που μιλάνε και 19238 ωρες στο τηλέφωνο.
Σύμφωνοι κανείς δεν θέλει να μειωθεί ο μισθός του, όλοι έχουν δικαίωμα στην απεργία (η οποία όμως υπόκειται σε κανόνες νομιμότητας), πολλά μέτρα είναι άδικα και εξουθενωτικά, αλλά καλό θα ήταν οι απεργοί να ζυγίζουν καλά τις πράξεις τους και να αποφεύγουν να δρουν εγωιστικά και συνδικαλιστικά, και να σκέφτονται και τον υπόλοιπο κόσμο.
Βάζεις πολλά διαφορετικά θέματα
Καταρχάς για το πρώτο, ένα παράδειγμα θα σου πω από τη δουλειά μου που 3 εργαζόμενοι συνεννοήθηκαν και ήρθαν όλοι μαζί με 1 αυτοκίνητο. Πράγματα που γίνονται σε άλλες χώρες εδώ πρέπει να ζοριστούμε για να τα σκεφτούμε. Απλά το λέω σαν παράδειγμα. Δεν ήρθε η καταστροφή του κόσμου επειδή δεν είχε μετρό. Δηλαδή αυτοί που μένουν βούλα πως καταφέρνουν κάθε μέρα και πηγαίνουν για δουλειά? Οκ ξεβολευτήκαμε, τι να κάνουμε.
Για το δεύτερο: Το ότι μπήκαν πολλοί με ρουσφέτι, δε σημαίνει και το ότι μπήκαν όλοι. Αντιθέτως αυτοί που θα φύγουν πρώτοι σε περίπτωση μείωσης προσωπικού, θα είναι αυτοί που δε μπήκαν με ρουσφέτι. Και μην ξεχνάμε ποιοι προωθούν αυτό το επιχείρημα κάθε φορά που έχει κάτι να κάνει με το δημόσιο. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που υποστηρίζουν την κυβέρνηση που διόρισε αυτούς με ρουσφέτι.
Για το τρίτο: Αυτό που βάζεις καταλήγει σε ζήτημα που είναι εκτός από πολιτικό και ηθικό ίσως. Το ίδιο είχε μπει και με τους φαρμακοποιούς. Να ρωτήσω ανάποδα λοιπόν. Ένας γιατρός που θα πει "δεν μπορώ να απεργήσω γιατί κρέμονται ζωές από τα χέρια μου", πως θα πιέσει την κυβέρνηση όταν του κόβει το μισθό; Μοιράζοντας φυλλάδια και βγαίνοντας στα κανάλια? Αυτά σε μια άλλη χώρα ίσως να είχαν σημασία. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως δυστυχώς έχει αποδειχθεί στην ελλάδα ότι αν δεν κάνεις σαματά να προκαλέσεις πρόβλημα και δυσφορία στην ίδια τη δομή του κράτους (το οποίο γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις με το να προκαλείς κοινωνική δυσφορία που ζητάει τα ρέστα από την κυβέρνηση) δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά και οι νόμοι περνάνε με εσένα στη μουρμούρα. Αν η κοινωνία στην καθημερινότητά της δεν πιεστεί έτσι ώστε να αναγκάσει το κράτος να παρέμβει με κάποιο τρόπο να επιλύσει το πρόβλημα, για ποιον λόγο να ασχοληθεί το κράτος? Το ίδιο ζήτημα μπαίνει και με τους σκουπιδιάρηδες. Όταν βάζουν στο τραπέζι αιτήματα, δεν το μαθαίνει ούτε η γραμματέας του υπουργού. Όταν όμως γίνει μια στοίβα με σκουπίδια απ'έξω από το σπίτι σου και εσύ γκρινιάξεις, η μπάλα πάει στην κυβέρνηση που πρέπει να απαντήσει. Και φυσικά το επιχείρημα ότι καταπατά την ελευθερία του πολίτη είναι της μόδας και χρησιμοποιείται πολύ και για τις πορείες που ξεβολεύεται ο κόσμος και αργεί να πάει στη δουλειά του ή στο σπίτι του. Για οτιδήποτε πιέζει, θα βρίσκεται κάποιο "επιχείρημα" για το γιατί είναι κακό. Στο τέλος θα μαζεύουμε απλά υπογραφές για να είμαστε morally correct.
Και ξαναλέω: Οι αγώνες που γίνονται αυτή την περίοδο και αφορούν τα ενιαία μισθολόγια και τις συλλογικές συμβάσεις, είναι αγώνες που δημιουργούν δεδικασμένα. Αν οι εργαζόμενοι του μετρό κέρδιζαν και δεν έμπαιναν στο ενιαίο μισθολόγιο, θα έβγαινες εσύ την επόμενη μέρα και θα έλεγες "θέλω και εγώ, αφού εγίνε για αυτούς να γίνει και για μένα". Αυτό η κυβέρνηση μια χαρά το αντιλαμβάνεται και για αυτό χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να κερδίσει και να μη δημιουργηθεί δεδικασμένο. Ο κόσμος όμως δυστυχώς μια ζωή καταδικασμένος στη ζήλια του νεοέλληνα, αντί να σκεφτεί "αν κερδίσουν αυτοί, μπορεί να κερδίσω και εγώ", σκέφτεται "αφού δεν κέρδισα εγώ, γιατί να κερδίσουν αυτοί? Στα χάλια που είμαι εγώ ας έρθουν και αυτοί". Ας σκεφτεί κάποιος ποιους βολεύει αυτό το σκεπτικό...
