Αποσπάσματα του αρχικού κειμένου που ξεχώρισα:
[...]Στο πειθαρχικό παραπέμπει η ΕΣΗΕΑ τους υπεύθυνους των ιστοσελίδων οι οποίες έσπασαν την απεργία στις 26 Νοεμβρίου και έβαλαν τους δημοσιογράφους τους να ανεβάζουν ειδήσεις – δηλαδή τους δημοσιογράφους που δουλεύουν στα σάιτς, τους οποίους η ΕΣΗΕΑ δεν θεωρεί κανονικούς δημοσιογράφους για να τους δεχτεί στα μητρώα της.
Στην ανακοίνωσή της η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών δίνει μια σειρά από απεργοσπαστικές ιστοσελίδες, τις οποίες θα παραθέσω στο τέλος του κειμένου γιατί όταν τις διαβάζεις μαζεμένες, ζαλίζεσαι, κι εγώ θέλω να γράψω κι άλλα.
Η ΕΣΗΕΑ λέει στην ανακοίνωσή της ότι οι δημοσιογράφοι των σάιτς –τους οποίους η ίδια δεν αναγνωρίζει ως δημοσιογράφους- δεν σεβάστηκαν τις συλλογικές αποφάσεις των σωματείων και δούλεψαν την ώρα που οι κανονικοί δημοσιογράφοι απεργούσαν.
[...]Η ΕΣΗΕΑ κάλεσε πριν από μερικούς μήνες όσους δουλεύουν στα σάιτς να πουν πού εργάζονται και να μπουν κάποια στιγμή στα μητρώα των δημοσιογράφων για να καταλάβουν πώς είναι να ασκείς αυτό το λειτούργημα.
Πάντως, κανείς ακόμη δεν γνωρίζει τι έχει συμβεί με αυτήν την ιστορία. Ίσως επειδή η ΕΣΗΕΑ έχει άλλες δουλειές και δεν προλαβαίνει να δει τι τρέχει στις γαλέρες των ιστοσελίδων. Γι’ αυτό και με ανακοινώσεις της καλεί τους απεργοσπάστες υπεύθυνους των ιστοσελίδων να λογοδοτήσουν, μιας και οι περισσότεροι από αυτούς είναι μέλη της. Δηλαδή κανονικοί δημοσιογράφοι.
Η ΕΣΗΕΑ αποτελεί μια από τις πιο σκληροπυρηνικές συντεχνίες στη χώρα. Ίσως η πιο σκληροπυρηνική από όλες. Παρόλα αυτά, τα περισσότερα από τα μέλη της –που είναι κανονικοί δημοσιογράφοι- σκυλοβρίζουν εδώ και τέσσερα χρόνια όλους τους άλλους εργαζόμενους όταν αντιδρούν επειδή δεν θέλουν να απελευθερωθούν.
Εκτός από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, πολλά από τα μέλη της ΕΣΗΕΑ έχουν κατασυκοφαντήσει ακόμη και τους συναδέλφους τους τεχνικούς, εικονολήπτες, ηχολήπτες, μοντέρ κλπ.
[...]Έχω ξαναγράψει κι άλλες φορές ότι μου προκαλεί τεράστια εντύπωση πως στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη ο όρος δημοσιογραφία, αφού όλα σχεδόν τα ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε γραφεία Τύπου τραπεζών, επιχειρηματιών και πολιτικών.
Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι το πρώτο βήμα που μπορεί να πάει μπροστά όσους εργάζονται στα μέσα ενημέρωσης είναι η δημιουργία ενός ενιαίου σωματείου Τύπου.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες διεκδίκησης των εργασιακών δικαιωμάτων όσων δουλεύουν στα ΜΜΕ και η εξασφάλιση ότι κανείς πλέον δεν θα τους ξεσκίζει χωρίς να υπάρχουν αντίποινα.
Όμως αυτό το ενιαίο σωματείο εργαζομένων στον Τύπο είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης όσων αισθάνονται «πραγματικοί δημοσιογράφοι» και των αφεντικών τους. Διότι, τότε, ίσως βγει παραέξω πόσοι δουλεύουν στα γραφεία Τύπου των εταιρειών, των κομμάτων και των τραπεζών το πρωί, και βάζουν την υπογραφή τού «δημοσιογράφου» το βράδυ.
Πλήρες άρθρο(Πριν από δύο χρόνια έδωσα μια συνέντευξη σε μια Γερμανίδα φοιτήτρια δημοσιογραφίας για την πτυχιακή της εργασία, η οποία είχε θέμα τη δημοσιογραφία των πολιτών στην Ελλάδα. Όταν της περιέγραψα πώς λειτουργεί το σύστημα της ένταξης των δημοσιογράφων στην ΕΣΗΕΑ και τις συνθήκες στις οποίες εργάζονται, δεν μπορούσε να το καταλάβει. Όχι γιατί είναι ηλίθια, αλλά επειδή δεν με πίστευε)
(Φυσικά και δεν θέλω να προστατέψω τα αφεντικά των σάιτς που σπάνε τις απεργίες. Όμως και να μην τις έσπαγαν, θα το καταλάβαινε κανείς;)
