Νομοσχέδιο: Υποχρεωτική Δωρεά Οργάνων

[PASCAL]

Νομίζω πιο ενδιαφέρον κείμενο -ως προς τους ελάχιστους προβληματισμούς που θέτει- είναι και το εξής από το link του *estrngd:

Πρόβατα επί σφαγή ή, αλλιώς, εν δυνάμει δότες οργάνων…
Σύμφωνα με σχέδιο νόμου που πρόκειται να ψηφιστεί στο κυνοβούλιο¨ « Εν δυνάμει δότες οργάνων για να χρησιμοποιηθούν σε μεταμόσχευση θα είναι όλοι οι πολίτες, [...]η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο, πραγματοποιείται εφόσον δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του».

Παράλληλα, σημειώνεται ότι κάθε πολίτης που έχει ενηλικιωθεί, μπορεί να δηλώνει την αντίθεσή του στην αφαίρεση οργάνων του μετά θάνατον, σε ειδικό αρχείο που θα τηρείται στον ΕΟΜ. Η σχετική δήλωσή του θα πρέπει να φέρει βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής. Επίσης, το νέο προσχέδιο αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να γίνονται κατά περίπτωση μεταμοσχεύσεις και από ιδιωτικά νοσοκομεία.

Η δυνατότητα για χειρουργική αφαίρεση οργάνων ή μεταμόσχευση δίνεται πλέον σε νοσηλευτικά ιδρύματα – νομικά πρόσωπα ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα αλλά και ιδιωτικές κλινικές.»

Ας δούμε λοιπόν πόσο «ανθρωπιστική» είναι αυτή η επιβολή της κυριαρχίας στις ζωές των ανθρώπων, παίρνοντας σημεία του υπό συζήτηση νόμου .

Εν δυνάμει δότες οργάνων θα είναι όλοι οι άνθρωποι και μόνο εκείνοι που θα έχουν δηλώσει την αντίθεση τους εγγράφως για την αφαίρεση οργάνων τους μετά «θάνατον» στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων με βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής τους θα γλυτώνουν το σφάξιμο… Η αντίθετη βούληση θα πρέπει να δηλώνεται μόνο στον οργανισμό μεταμοσχεύσεων που θα είναι και ο μόνος αρμόδιος για τη ζωή και τον θάνατο μας…δεν θα λαμβάνεται υπόψη η αντίθετη βούληση που θα έχει δηλωθεί σε φιλικά, συγγενικά πρόσωπα, είτε προφορικά είτε γραπτά.

Εως τώρα δότης οργάνων γινόταν όποιος είχε δηλώσει την επιθυμία του να είναι δότης…

Το πρώτο ψέμα στο προσχέδιο νόμου ξεκινά με την φράση «αφαίρεση οργάνων, μετά θάνατον»…

Είναι γνωστό ότι τα όργανα αφαιρούνται από ανθρώπους που ακόμα ζουν, γιατί ο φυσικός θάνατος επέρχεται όταν σταματήσουν καρδιά και πνεύμονες.

Στους δότες οργάνων ο «θάνατος» τους «βεβαιώνεται» από πέντε σημεία τα οποία έχει ορίσει το1968, μια ειδική επιτροπή του πανεπιστημίου του Harvard, που πρότεινε ένα νευρολογικό κριτήριο – την παύση των λειτουργιών του εγκεφάλου – ως τον αποφασιστικό παράγοντα του «θανάτου». Η στιγμή του θανάτου καθορίζεται από τη παύση της λειτουργίας καρδιάς-πνευμόνων. Η ως άνω «ειδική» επιτροπή ήθελε απλώς να καθορίσει ένα κριτήριο για τον εγκεφαλικό θάνατο με βάση το οποίο οι γιατροί να μπορούν να αποφασίσουν αν επήλθε ο «θάνατος» του ασθενούς ή όχι, για να του πάρουν τα όργανα

Τα αρχικά τους κριτήρια – τα οποία περιλάμβαναν απουσία ανταπόκρισης, ανυπαρξία αναπνοής ή κίνησης (χωρίς τον αναπνευστήρα), ανυπαρξία αντανακλαστικών και ένα επίπεδο εγκεφαλογράφημα – αποσκοπούσαν στο να αποφασιστεί κατά πόσο είχε παύσει κάθε εγκεφαλική δραστηριότητα και αν επήλθε ή όχι «πλήρης εγκεφαλικός» θάνατος. Το κριτήριο αυτό έγινε ευρέως αποδεκτό και αργότερα ψηφίστηκε σε νόμο. Εντούτοις, μπορεί σε κάποιον ασθενή να παρατηρηθεί απώλεια της «ανώτερης» (φλοιώδους) εγκεφαλικής λειτουργίας (εξ ου και η έλλειψη της ικανότητας για συναίσθηση της αυτο-συνείδησης), και όμως να διαθέτει ακόμη λειτουργίες του εγκεφαλικού στελέχους τέτοιες όπως είναι η αυτόβουλη αναπνοή, το άνοιγμα των ματιών κτλ.).

Σύμφωνα με τα αρχικά κριτήρια της επιτροπής του Harvard, η απώλεια αυτή των «ανώτερων» λειτουργιών του εγκεφάλου δεν συνιστούσε θάνατο, εφ’ όσον δεν αποτελούσε ολοκληρωτικό εγκεφαλικό θάνατο. Έτσι, θα έπρεπε να καθορίζαμε τον θάνατο ως τη μη αναστρέψιμη και ολοκληρωτική απώλεια της καρδιακής, της πνευμονικής και της εγκεφαλικής λειτουργίας.

Από την πρώτη στιγμή που τέθηκε η ιδέα του εγκεφαλικού θανάτου, κατά την έβδομη δεκαετία του περασμένου αιώνα, και μάλιστα μεταξύ των «ειδικών επιστημόνων» που συμμετείχαν στην πρώτη Επιτροπή του Ηarvard, παρά την τελικά ομόφωνα απόφαση τους, εμφανίσθηκαν έντονες διαφοροποιήσεις.

Και ήταν πολύ φυσικό, μια που είχε πλέον δημιουργηθεί μια νέα κατάσταση θανάτου, η οποία δεν θα ήταν αυταπόδεικτη, αλλά θα έπρεπε να πείσουν γι αυτήν:
Ο ιατρογενής (εγκεφαλικός) θάνατος

α) Ο εγκεφαλικός θάνατος, σε αντίθεση με τον ως τώρα γνωστό φυσικό θάνατο, είναι ιατρογενής έννοια, συνεπεία όχι της φυσιολογικής εξέλιξης του ανθρώπινου οργανισμού αλλά της τεχνολογίας.

β) Η υποψία ότι ο εγκεφαλικός θάνατος επινοήθηκε για να εξυπηρετήσει μια σκοπιμότητα, τις μεταμοσχεύσεις.

γ) Ο δικαιολογημένος φόβος ότι η αχαλίνωτη χρησιμοθηρία και ο ευδαιμονισμός οδηγούν σε ασέβεια απέναντι στο νεκρό σώμα και στο γεγονός του θανάτου.

δ) Η σύγχυση μεταξύ του εγκεφαλικού θανάτου και του κώματος ή της χρόνιας φυτικής κατάστασης.

ε) Ο φόβος ότι τα κριτήρια του εγκεφαλικού θανάτου δεν είναι ακριβή και συνεπώς η διάγνωση μπορεί να είναι εσφαλμένη και η κατάσταση αναστρέψιμη και

στ)Η αντίληψη ότι οι εγκεφαλικά νεκροί ενδεχομένως να διατηρούν κάποιες ανώτερες λειτουργίες, τα δε εγκεφαλονωτιαία αντανακλαστικά αποτελούν αποδείξεις μη οριστικής επέλευσης του θανάτου.

Επίσης το 1994, το Συμβούλιο Ηθικών και Δικαστικών Υποθέσεων (Council on Ethical and Judicial Affairs) του Αμερικάνικου Ιατρικού Συνδέσμου (American Medical Association – AMA), εξέδωσε την εκσυγχρονισμένη γνωμάτευσή του ότι είναι «ηθικά επιτρεπτό» να χρησιμοποιούνται τα «ανεγκέφαλα νεογνά» ως δότες οργάνων (βλ. Council on Ethical and Judicial Affairs). Η απόφαση αυτή λήφθηκε παρά την ύπαρξη του κείμενου νόμου, σύμφωνα με τον οποίο τα ανεγκέφαλα νήπια θεωρούνται ζωντανά.

Ο βιολογικός θάνατος είναι ένα συμβάν, όχι μια διαδικασία. Κάποιος είναι είτε ζωντανός είτε νεκρός δεν μπορεί να είναι και τα δύο ή τίποτε από τα δύο. Όταν κάποιος πεθαίνει είναι ζωντανός. ;Oταν έχει ήδη πεθάνει και έχει αρχίσει να αποσυντίθεται τότε είναι νεκρός.

Πώς λοιπόν τώρα που οι επιστήμονες δημιουργήσαν ανθρώπους που είναι και νεκροί και ζωντανοί να προσδιορίσουν το θάνατο τους;

Πώς μπορούμε το αδιαμφισβήτητο γεγονός του θανάτου να το αντικαταστήσουμε με ένα αμφισβητήσιμο ορισμό ή την απόφαση κάποιας αρμόδιας επιτροπής ή μια νομοθετική διατύπωση;
H ανοσοκαταστολή για την μη απόρριψη των μοσχευμάτων

Όμως το 1972 «ανακαλύφθηκε» η κυκλοσπιρίνη, ένα ισχυρό ανοσοκατασταλτικό φάρμακο, που έδινε τη δυνατότητα στους ασθενείς να δεχτούν όργανα (που να «ευδοκιμήσουν» μετά τη λήψη) και τα οποία δεν ήταν απολύτως ιστοσυμβατά. Εάν γινόταν κατορθωτό να παρεμποδιστεί η απόρριψη του μεταμοσχευθέντος οργάνου από το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς, τότε οι πιθανότητες έδειχναν να είναι απεριόριστες. Για τον λόγο αυτό, σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η προμήθεια δοτών οργάνων, πολλοί «ειδήμονες» γιατροί άρχισαν να ζητούν «εκσυγχρονισμό» των κριτηρίων που καθόριζαν τον θάνατο. Τα τελευταία χρόνια η ανάγκη για μεταμοσχεύσιμα όργανα είναι τόσο μεγάλη, ώστε, στην πραγματικότητα, ο καθορισμός του θανάτου γίνεται για να εξασφαλιστεί η παραγωγή και η προμήθεια των «αναγκαίων» οργάνων. Ο “τυχερός” λήπτης λοιπόν, θα ζήσει το όποιο υπόλοιπο της ζωής του με βαριά χημειοθεραπεία, και την καταστολή του ανοσοποιητικού του συστήματος, ώστε να μην αποβάλει το μόσχευμα…πχ ένας νεφροπαθής για να ζήσει στην καλύτερη των περιπτώσεων 10 χρόνια, κατά μέσο όρο θα χρειαστεί να κάνει τρεις μεταμοσχεύσεις νεφρών, γιατί θα τ΄αποβάλει παρά την ανοσοκαταστολή, με απλά λόγια αυτό σημαίνει, ότι τρεις υγιείς άνθρωποι, που θα πέσουν θύματα, τροχαίου ή άλλου ατυχήματος, θα γίνουν δότες…

Η υπόθεση των μεταμοσχεύσεων είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με τη δυνατότητα λήψης ζωτικών οργάνων σε κατάλληλη κατάσταση. Αυτό σημαίνει ότι τα όργανα αυτά θα πρέπει να αφαιρεθούν από το δότη οπωσδήποτε πριν καταπαύσει η καρδιακή λειτουργία, διότι η κυκλοφορία του αίματος είναι αυτή που τα συντηρεί στη ζωή. Από την άλλη πλευρά, η αφαίρεση των οργάνων δεν επιτρέπεται να προκαλέσει τον θάνατο, με άλλα λόγια, προκειμένου περί απλών συμπαγών οργάνων (καρδιά, ήπαρ, πάγκρεας κ.λ.π.) δεν μπορεί να γίνει ενόσω ο δότης είναι ακόμη ζωντανός.

Η «επινόηση» του αναπνευστήρα έλυσε αυτό το αδιέξοδο, μια που στις περιπτώσεις εγκεφαλικά νεκρών ατόμων στάθηκε έτσι δυνατό να διατηρηθεί η κυκλοφορία του αίματος παρά τη νέκρωση του εγκεφάλου. Αυτή όμως η ιδιόμορφη ιατρογενής κατάσταση οδήγησε στο παράδοξο να μιλούμε για νεκρούς που όμως διατηρούν ζωντανό σώμα ! Απόρροια αυτού του παραδόξου ήταν να χρειασθεί ένας επαναπροσδιορισμός της έννοιας του θανάτου και να προβληθούν έντονα και λεπτά διλήμματα ηθικής φύσεως, που προκλήθηκαν από την πάλη ανάμεσα στη διάθεση προσφοράς στο λήπτη και σεβασμό του δότη. Η επικρατούσα άποψη μεταξύ των ειδικών επιστημόνων και αρμοδίων επιτροπών είναι ότι βιολογικός θάνατος είναι η απώλεια της λειτουργικής συνοχής του σώματος ως οργανισμού.

Με άλλα λόγια ο θάνατος επέρχεται όταν έστω μία εκ των ζωτικών λειτουργιών (καρδιακή, εγκεφαλική, νεφρική, ηπατική, πεπτική, πνευμονική κ.λ.π.) αδυνατεί να επιτελεσθεί, διότι τότε. η ζωή του οργανισμού ως συνόλου καταργείται, έστω κι αν με κάποιο υποστηρικτικό τρόπο συνεχίσουμε τη λειτουργία ορισμένων εκ των υπολοίπων. Κι εδώ είναι και το παράδοξο, ο λήπτης δεν μπορεί να επιτελέσει μια ζωτική λειτουργία, και κανονικά θα πεθάνει, ο δότης λοιπόν θα πρέπει να είναι απολύτως υγιής, για να παρατείνει λίγο ακόμα τη ζωή του λήπτη… Έτσι λοιπόν οι θανατοποινίτες στη Κίνα δεν πυροβολούνται για να πεθάνουν αλλά για να τραυματιστούν αφού ο θάνατος θα επέλθει με την αφαίρεση των οργάνων τους για μεταμοσχεύσεις. Σύμφωνα με τους Βρετανούς χειρουργούς που έκαναν τη καταγγελία, οι ημερομηνίες εκτέλεσης των θανατοποινιτών επιλέγονται σε σχέση με τις ανάγκες των ασθενών που περιμένουν μοσχεύματα, μεταξύ των οποίων είναι πολλοί Δυτικοί.

Οι οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατηγορούν από καιρό την Κίνα για αφαίρεση και παράνομη πώληση οργάνων θανατοποινιτών, ο αριθμός των οποίων ανερχόταν σε 3.400 άτομα το 2004, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία. Πολλά νοσοκομεία κατηγορούνται επίσης ότι αφαιρούν παράνομα όργανα από τα θύματα των τροχαίων.(20-4-2006 BBC). Δηλαδή δικαστικές αποφάσεις ή ένας νόμος, όπως το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου έχει σκοπό ακριβώς την εύρεση με κάθε τρόπο οργάνων για μεταμόσχευση. Εξ άλλου, σε μια πρόσφατη μελέτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με τη διαμόρφωση του νομικού καθεστώτος για τις μεταμοσχεύσεις δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην οικονομική επιβάρυνση της χρόνιας νοσηλείας των θυμάτων από τροχαία και πόσο αυτή η ισόβια νοσηλεία επιβαρύνει το κρατικό προυπολογισμό….
Πως κατασκευάζεται ένας δότης οργάνων

Σε τραυματίες με σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, που βρίσκονται σε μηχανική υποστήριξη για τα πρώτες κρίσιμες ώρες της νοσηλείας τους, εφαρμόζεται η διαδικασία της άπνοιας. Η δοκιμασία της άπνοιας, για να καταστεί ένας τραυματίας με κρανοεγκεφαλικές κακώσεις “δότης”, χρειάζεται να γίνει χωρίς καθυστέρηση, γιατί αλλιώς η παραμονή του στη μηχανική υποστήριξη που θα έδινε καιρό πιθανά για βελτίωση, μειώνει την “ποιότητα” των οργάνων. Έτσι άμεσα ο ασθενής αποκόπτεται βίαια και για δέκα λεπτά από τη μηχανική αναπνευστική υποστήριξη, πριν δηλωθεί εγκεφαλικά «νεκρός». Στα 10 λεπτά που μένει αποκομμένος από τη μηχανική υποστήριξη, για να βεβαιωθεί ότι μπορεί να αναπνεύσει αυτόνομα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μη αναστρέψιμες ανδοκρανιακές διαταραχές της κυκλοφορίας ή και καρδιακή παύση. Είναι γνωστό ότι πολλοί ασθενείς με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ακόμα και σε βαθύ κώμα μπορούν να επανέλθουν. Με τη δοκιμασία της άπνοιας, ένα 60% των ασθενών ” ετοιμάζονται” για δότες, ενώ θα μπορούσαν να επανέλθουν. Αφού τελικά κάποιος «αποφασιστεί’ ότι είναι εγκεφαλικά «νεκρός» και άρα μπορούν να του αφαιρεθούν τα όργανα, υποβάλλεται σε αναισθησία….Γιατί άραγε ένας “νεκρός” να χρειάζεται οποιασδήποτε μορφής αναισθησία, πριν από το χειρουργείο αφαίρεσης των οργάνων του.

Για αυτό το λόγο το σχέδιο νόμου θέλει να περάσει την “σιωπηρή συναίνεση” για άτομα πάνω από 18 ετών, που δεν έχουν δηλώσει εγγράφως την αντίθεση τους, πριν να προλάβουν να ειδοποιηθούν φίλοι και συγγενείς ο υγιής τραυματίας θα μετατρέπεται σε δότης.
Φανταστικό περιστατικό ή πραγματικότητα;

Ένας νεαρός μοτοσικλετιστής προσκομίζεται μέσα στη νύχτα στο χειρουργείο, με σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές βλάβες . Οι φοιτητές ιατρικής της κλινικής έκπληκτοι παρατηρούν ότι ούτε ένας ιατρός δεν κουνά το δακτυλάκι του! Κανείς δεν κάνει τίποτα. Είναι φανερό ότι ο νεαρός, αν δεν τύχει άμεσης νοσηλείας, θα πεθάνει. Και όμως, δεν επεμβαίνει κανένας γιατρός.

Αργότερα , όταν έχει επέλθει ο κρίσιμος χρόνος, ένα άσπρο σύννεφο γεμίζει το διάδρομο, οι ιατρό-ύαινες, ντυμένες σε άσπρες φόρμες πλυμένοι, με άρτιο εξοπλισμό για την αφαίρεση οργάνων. Στόχος : Οι άνθρωποί να ‘διακόπτονται’ πρόωρα, πριν ακόμα να είναι νεκροί, να σφάζονται για τα όργανά τους, για να πουληθούν σε άλλους αντί πολλών χρημάτων. Δεν είναι μυθιστόρημα, δυστυχώς είναι πραγματικότητα. Πρόσφατα η ΕΕ σε μια μελέτη για το κόστος νοσηλείας των θυμάτων από τροχαία, τονίζει το δυσβάστακτο κόστος για το κράτος στα θύματα που επιζούν από τα τροχαία…!
Δημοσιεύτηκε από Ε.
http://anarchypress.wordpress.com/2011/ ... %B5%CE%B9/

[nachos]

Να και η παρέμβαση από τον υπαριθμόν ένα αναρχοπατέρα. Τι έγινε σύντροφε; Ξαφνικά δε σε βλέπω τόσο πρόθυμο για κοινωνική προσφορά!

By the way, ψιλοαργοπορημένη η συμμετοχή σου στο διάλογο. Δεν θα ήθελα να πιστέψω ότι δεν διαθέτεις δική σου άποψη και απλά περίμενες τις ντιρεκτίβες που θα πέσουν από τα διαδικτυακά αναρχοφυτώρια...

[shodanjr_gr]

Με άλλα λόγια ο θάνατος επέρχεται όταν έστω μία εκ των ζωτικών λειτουργιών (καρδιακή, εγκεφαλική, νεφρική, ηπατική, πεπτική, πνευμονική κ.λ.π.) αδυνατεί να επιτελεσθεί, διότι τότε. η ζωή του οργανισμού ως συνόλου καταργείται, έστω κι αν με κάποιο υποστηρικτικό τρόπο συνεχίσουμε τη λειτουργία ορισμένων εκ των υπολοίπων. Κι εδώ είναι και το παράδοξο, ο λήπτης δεν μπορεί να επιτελέσει μια ζωτική λειτουργία, και κανονικά θα πεθάνει, ο δότης λοιπόν θα πρέπει να είναι απολύτως υγιής, για να παρατείνει λίγο ακόμα τη ζωή του λήπτη… Έτσι λοιπόν οι θανατοποινίτες στη Κίνα δεν πυροβολούνται για να πεθάνουν αλλά για να τραυματιστούν αφού ο θάνατος θα επέλθει με την αφαίρεση των οργάνων τους για μεταμοσχεύσεις. Σύμφωνα με τους Βρετανούς χειρουργούς που έκαναν τη καταγγελία, οι ημερομηνίες εκτέλεσης των θανατοποινιτών επιλέγονται σε σχέση με τις ανάγκες των ασθενών που περιμένουν μοσχεύματα, μεταξύ των οποίων είναι πολλοί Δυτικοί.

Ο συγγραφέας λέει "Παράδοξο". Εγώ λέω straaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaawman.

That is all.

[nachos]

Το τραγικό είναι ότι ανάμεσα στις διάφορες παπάτζες, προσπαθούν να ταυτίσουν την έννοια της δωρεάς οργάνων με την λαθραία εμπορία αυτών. Να δω μέχρι τι επίπεδο θα φτάσει η "κόκκινη" προπαγάνδα.

moderation oriented comment by nachos
To flame μου είναι αδιάφορο, το έχω ξαναδηλώσει και στο παρελθόν. Αναμένω το ίδιο επίπεδο ευαισθησίας την επόμενη φορά που θα μου ζητηθεί να βάλω αποφάσεις του ΣτΕ κλπ εκεί που ξέρω.

Comment self-moderated.

[dexter]

Moderation message

@nachos Να λείπουν οι προσωπικοί και μη χαρακτηρισμοί , το πας για flame το θέμα

[chriskin]

Δεν υπάρχουν τόσο πολοί πλούσιοι. Εκτώς αν εννοείς ότι τα κρατάνε και κάβα.

-----------------

εγω παντως δεν βλεπω τιποτα κακο σε αυτο το νομοσχεδιο εκτος απο το οτι δεν προκειται να μπει ποτε στην πραξη




---

Δε βρίσκω το κακό σε αυτό... Είτε τα όργανα πάνε σε μεταμοσχεύσεις είτε για μάθημα σε ιατρικές σχολές, ειλικρινά δε βρίσκω κάτι κακό.

αυτο ακριβως

[stoupeace]

Το τι θα κάνει κάθε άνθρωπος με το σώμα του είναι δικαίωμά του τελεία και παύλα.Να θυμίσω στον στου και λοιπούς προχωρημένους ότι είναι τσάμπα μάγκες γιατί μία πρώτης τάξεως δωρεά είναι και η αιμοδοσία αλλά όταν οργανώνεται στην ασοεε δεν συμμετέχουμε..Μόνο από το φόρουμ ξέρουμε να το παίζουμε φιλάνθρωποι.
Από εκεί και πέρα είμαι φανατικά υπέρ της δωρεάς οργάνων ειδικά των εσωτερικών(καρδιά,ήπαρ κλπ) αλλά αν είναι δυνατόν να σε υποχρεώνουν να το κάνεις...

Ωπ τωρα το ειδα αυτο, εριστικέ τύπε.

Fact 1: Procrastination. Ναι δεν εχω δώσει αίμα στην ασοεε. ΣΟΡΡΥ!

Fact 2: Μετά το θάνατο δίνω όσο αίμα θες. Και όργανα. Εχω ακούσει ότι πονάει λιγότερο.

[ja_the_invincible]

Ωπ τωρα το ειδα αυτο, εριστικέ τύπε.
Fact 1: Procrastination. Ναι δεν εχω δώσει αίμα στην ασοεε. ΣΟΡΡΥ!
Fact 2: Μετά το θάνατο δίνω όσο αίμα θες. Και όργανα. Εχω ακούσει ότι πονάει λιγότερο.

Fact 1:Όταν δώσεις τότε μίλα..Το θέμα είναι τι κάνουμε ζωντανοί για τον συνάνθρωπο όχι πεθαμένοι.Αλλιώς όσο εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να μην δώσεις ζωντανός άλλο τόσο δικαίωμα έχω να πάρω όλα τα οργανάκια ΜΟΥ στο τάφο ΜΟΥ γιατί είμαι σκ&^%$ψυχος αλλά δικαίωμά μου.Και ξανατονίζω ότι είμαι υπερ της δωρεάς αλλά μόνο εφόσον το επιθυμεί ο δότης.
Fact 2:Κρίμα τα μούσια σου ρε..Ούτε οι κοπελίτσες δεν κάνουν έτσι για μία βελόνα

[stoupeace]

Fact 1:Όταν δώσεις τότε μίλα..Το θέμα είναι τι κάνουμε ζωντανοί για τον συνάνθρωπο όχι πεθαμένοι.Αλλιώς όσο εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να μην δώσεις ζωντανός άλλο τόσο δικαίωμα έχω να πάρω όλα τα οργανάκια ΜΟΥ στο τάφο ΜΟΥ γιατί είμαι σκ&^%$ψυχος αλλά δικαίωμά μου.Και ξανατονίζω ότι είμαι υπερ της δωρεάς αλλά μόνο εφόσον το επιθυμεί ο δότης.
Fact 2:Κρίμα τα μούσια σου ρε..Ούτε οι κοπελίτσες δεν κάνουν έτσι για μία βελόνα

Εχω δώσει στο σχολείο, νίκησα?

Δεν ειναι η βελόνα τρομακτική χαζούλη, είναι το γεγονός ότι σε ξεζουμίζουν. Δε θα γεμισω μια συριγγα μόνο.

Το δεύτερο για τον ανδρισμό μου, με πλήγωσε και έχω την ανάγκη να κατουρήσω σε όλο το φορουμ για να εδραιώσω την κυριαρχία μου.

[vasilaros69]

Εγω ευχαριστως ειτε νεκρος ή ζωντανος να δωρισω τα αρχ@#$ια μου σε ολους τους πολιτικους παντως...

[PASCAL]

Ασφαλέστατα κάθε βοήθεια, κάθε δωρεά στο συνάνθρωπο που τον βοηθά να ξεφύγει από μια δύσκολη κατάσταση, ιδιαίτερα αν αυτή πρόκειται για την βελτίωση της υγείας, είναι θεμιτή και ηθικά αποδεκτή. Ένα τέτοιο, ανώτερο μάλιστα δείγμα προσφοράς αποτελεί και η δωρεά ενός μέρους του σώματος, όπως το αίμα ή ακόμα και η θυσία της υγείας, όπως η προσφορά ενός εκ των δύο νεφρών. Ύψιστο δε παράδειγμα, προσφοράς είναι η θυσία ακόμα και της ίδιας της ζωής ενός ανθρώπου για τη σωτηρία κάποιου άλλου.

Ωστόσο, κάθε πράξη προσφοράς προκειμένου να έχει αλτρουιστικό βάρος , πρέπει να γίνεται αυτόβουλα, ελεύθερα και με πλήρη συναίσθηση των πραγμάτων. Σε αντίθετη περίπτωση χάνει τον όποιο ανθρωπιστικό χαρακτήρα της και καταντά μια έξωθεν επιβεβλημένη υποχρέωση, μια «εξαναγκαστική δωρεά». Όρος αντιφατικός αν σκεφτεί κανείς πως άλλο δωρίζω κι άλλο υποχρεούμαι να «δωρίσω». Όρος που προσβάλλει την ελεύθερη βούληση του δωρητή καθώς του αποσπά την πρωτοβουλία να αποφασίσει πως θα διαθέσει το σώμα του. Όρος επίσης που προσβάλλει και την πολυπλοκότητα του θέματος καθώς όταν η δωρεά πραγματοποιείται με όρους ωφελιμιστικούς και ποσοτικούς παραγκωνίζεται η δεοντοκρατική σκοπιά ή ακόμη και ο όποιος σκεπτικισμός και επιφυλακτικότητα πρέπει να διακρίνει τόσο δύσκολα θέματα.

Σε αυτά λοιπόν τα δύσκολα θέματα όπως οι εκτρώσεις ή η ευθανασία, ο άνθρωπος πρέπει να στέκει καταρχήν σκεπτικός και έπειτα επιφυλακτικός ως προς τις ενέργειές του. Και αυτό γιατί είναι αδύνατον ακόμα και μέσω της επιστήμης –που ασφαλώς δεν είναι πανάκεια- να κατανοήσει απόλυτα τον χαρακτήρα της ζωής και του θανάτου. Καλείται να αποφασίσει ίσως και για υπερβατικές καταστάσεις καθώς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποια είναι η φύση του ανθρώπινου σώματος παρά μόνο να πιστέψει. Το ανθρώπινο σώμα είναι κάτι ιερό και πέρα από θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Ένα δύσκολο θέμα είναι και η δωρεά οργάνων. Από το 1968 που δημοσιεύτηκαν τα κριτήρια του Harvard για τον εγκεφαλικό θάνατο ή το μη αναστρέψιμο κώμα, υιοθετήθηκαν από την πλειοψηφία της ιατρικής κοινότητας. Επίσης κάθε χρόνο εμπλουτίζονταν με νέες, ελαστικότερες κάθε φορά συνθήκες. Βέβαια όλα αυτά όχι χωρίς ενστάσεις για τις πλάνες που ενδεχομένως οδηγούν.

Οι τρεις βασικές ενστάσεις είναι οι εξής: πρώτον η δυνατότητα αναστρεψιμότητας από κώμα αναμένεται να βελτιωθεί στο άμεσο μέλλον με την πρόοδο της ιατρικής, της φαρμακολογίας και τεχνολογίας, δεύτερον ο ορισμός του θανάτου ενδέχεται επίσης να μεταβληθεί όπως έγινε και παλαιότερα όπου νεκρός θεωρούνταν αυτός που δεν είχε καρδιακή λειτουργία και τρίτον η ανθρώπινη ζωή ενδέχεται να συνεχίζεται ακόμα και με μηχανική υποστήριξη καθώς μπορεί το εγκεφαλικό στέλεχος να διατηρεί ακόμα κάποιες βασικές λειτουργίες.

Στα παραπάνω μπορούμε να προσθέσουμε και τα εξής: ο ιατρός ως άνθρωπος και άρα ως ον με περιορισμένη αντίληψη πότε δεν θα μπορέσει να ξέρει με βεβαιότητα αν κάποιος θα ανανήψει, ποτέ δεν θα μάθει τι είναι ακριβώς ο θάνατος και ποτέ δεν θα μπορέσει να ξαναδημιουργήσει αυτό που ενδεχομένως καταστρέψει, δηλαδή μια ζωή. Παρ’ όλα αυτά όμως υποβάλει χωρίς ενδοιασμό τραυματίες στο βασανιστήριο της άπνοιας και λίγο πριν τους εξοντώσει ολοκληρωτικά τους αφαιρεί τα όργανα. Είναι αυτό όμως ιατρική ή μήπως ωφελιμιστική δολοφονία; Σημείωση: πριν την αφαίρεση των οργάνων χορηγείται στο δότη αναισθητικό για κάθε ενδεχόμενο. Γιατί άραγε αναισθητικό σε ένα… νεκρό;

Και έπειτα είναι και η πλευρά του λήπτη που ζητά εξηγήσεις για το όφελος μια τέτοιας ενέργειας. Πόσο σίγουρο είναι ότι ο λήπτης δεν θα απορρίψει το μόσχευμα και δεν θα υπάρξουν δύο νεκροί; Πόσα χρόνια θα ζήσει με αυτό; Θα έχει σίγουρα καλύτερη ποιότητα ζωής με το νέο όργανο ή μήπως όχι; Οι στατιστικές και ιδιαίτερα για τους νεφροπαθείς δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξες. Επανέρχεται λοιπόν το βασικό ηθικό ερώτημα: πρέπει να ποσοτικοποιείται η ζωή, ο θάνατος, τα σώματα, τα όργανα, ο εγκέφαλος, η καρδιά; Χωράνε όλα αυτά σε αριθμούς ή μήπως κινούμαστε στη λάθος κατεύθυνση;

Στη συνέχεια είναι τα κρίσιμα πολιτικοοικονομικά θέματα. Ασφαλώς από τα μέσα του 20ου αιώνα άνοιξε ένας νέος κλάδος στην ιατρική που είναι οι μεταμοσχεύσεις. Πολλοί γιατροί άλλοτε σαν πειραματιστές και άλλοτε σαν χρυσοθήρες επιθυμούν να τον εξερευνήσουν. Μαζί τους ένα σινάφι από φαρμακευτικές εταιρείες που βλέπουν να ανοίγεται μπροστά τους μια νέα κερδοφόρα αγορά ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων καθώς και ένα νεοφιλελεύθερο κράτος που ανησυχεί για την άμεση μείωση των δαπανών στην υγεία. Όλοι μαζί ανυπομονούν για το πότε θα συμμετέχουν στο μεγάλο φαγοπότι πάνω απ’ τα πτώματα των δωρητών οργάνων και τους λήπτες τους. Οι γιατροί με τις λίστες αναμονής και τα φακελάκια, οι φαρμακευτικές εταιρείες με την υψηλότερη παραγωγή και την υψηλότερη τιμή για τα νέα φάρμακά τους και το κράτος με τη μείωση τους κόστους νοσηλείας.

Ασφαλώς τον πιο ανήθικο ρόλο αναλαμβάνει το κράτος. Μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο θέμα που θα έπρεπε να τηρεί στάση ουδέτερη/επιτρεπτική όπως έκανε μέχρι πρόσφατα, έρχεται και παίρνει ξεκάθαρα προτρεπτική/υποχρεωτική στάση στο θέμα. Ο λόγος της μεταβολής είναι εμφανής: προκειμένου να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες θα διακηρύξει ως «μια πληγή τους συστήματος» το υψηλό κόστος νοσηλείας των ατόμων με χρόνιες παθήσεις. Έτσι προκειμένου να απαλλαγεί από τους παθούντες είναι σχεδόν βέβαιο πως η γραμμή που θα δοθεί θα είναι ελαστικοποίηση των κριτηρίων για να θεωρηθεί κάποιος εγκεφαλικά νεκρός. Η γραμμή αυτή θα έχει σίγουρα δύο αποτελέσματα. Από τη μια θα μετατρέψει εξαναγκαστικά δεκάδες γιατρούς σε χασάπηδες και δεκάδες τραυματίες σε δότες ενώ από την άλλη με την υπερκάλυψη των διαθέσιμων μοσχευμάτων θα εξαναγκάσει εξίσου δεκάδες ασθενείς να υποβληθούν σε μεταμόσχευση παρά σε χρόνια νοσηλεία την οποία αν προτιμούν θα πρέπει να συνεχίσουν σε ιδιωτική κλινική. Ένα ερώτημα που επίσης τίθεται είναι ποιά θα είναι η τύχη αυτών θα δηλώσουν πως δεν επιθυμούν να είναι δωρητές οργάνων. Θα είναι άραγε οι ουραγοί στις λίστες αναμονής ή μήπως δεν θα συμπεριλαμβάνονται καν σε αυτές; Σε ποιο βαθμό θα προχωρήσει το κράτος την τιμωρία τους;

Τέλος, αν και όχι τόσο άμεσα ορατό καθώς ακόμα τον πρώτο λόγο έχει το κράτος, το εφιαλτικό σενάριο είναι οι βεβαιώσεις εγκεφαλικού θανάτου σε ιδιωτικές κλινικές. Εκεί που τον πρώτο λόγο έχει το χρήμα και τα πράγματα είναι σαφώς πιο ρευστά θα είναι ασφαλώς και πιο ωφέλιμα για τους πλούσιους. Οι συγγενείς που θα είναι σε θέση να πληρώσουν και περισσότερα θα έχουν τη δυνατότητα να παρατείνουν τη μηχανική υποστήριξη του τραυματία, δηλαδή τις πιθανότητες του να ανανήψει και επιπλέον με κάποιο «μαγικό τρόπο» θα βρίσκουν γρηγορότερα ιστοσυμβατό δότη. Αντίθετα «ο φτωχός συγγενής» θα βλέπει τον τραυματία του να κατακρεουργείται για χάρη κάποιου ισχυρότερου…

Έτσι, για όλους του παραπάνω λόγους, πιστεύω ότι η στάση μας πρέπει να είναι αρνητική στη μεταβολή του νομοθετικού πλαισίου. Να μην μεταβληθεί ο ουδέτερος-επιτρεπτικός χαρακτήρας του σε υποχρεωτικό καθώς κανένα κράτος δεν μπορεί να κρίνει σε τέτοιο βαθμό τι είναι ζωή και τι είναι θάνατος, πόσο μάλλον να εγγυηθεί μία λειτουργία ανιδιοτελούς διανομής μοσχευμάτων. Εάν είναι κάτι που πρέπει να προχωρήσει είναι σίγουρα η έρευνα στα βλαστοκύτταρα και η παραγωγή οργάνων εργαστηριακά και όχι ενδεχόμενες δολοφονίες.

[enum21]

Το υποχρεωτική που βρέθηκε?

[nookie]

Το υποχρεωτική που βρέθηκε?

And something by default contradicting...απο ποτε οι δωρεες ειναι δυνατον να θεωρουνται υποχρεωτικες??
Το δωρο ειναι κατι που δεν το κανεις υποχρεωτικα αλλα επειδη θες και νιωθεις την αναγκη..αλλιως δεν λεγεται δωρο,λεγεται υποχρεωση,καταναγκασμος,whatever u name it..νομιζω πως οι 2 λεξεις μαζι ειναι τοσο αδοκιμες οσο και αυτο που προσπαθει να κανει το νομοσχεδιο...

Εγω ευχαριστως ειτε νεκρος ή ζωντανος να δωρισω τα αρχ@#$ια μου σε ολους τους πολιτικους παντως...

Εγω τοσο αβερτος δεν θα ημουν..sorry!!

[barbarosa]

Συμφωνώ απόλυτα με το πνεύμα του νέου νομοσχεδίου. Τα επιχειρήματα υπέρ αυτής της πράξης έχουν ειπωθεί από τους προηγούμενους που συμφωνούν και δεν χρειάζεται να τα ξαναγράψω.
Αυτοί που φαντάζονται σενάρια συνομοσίας κι ότι θα έρθει μια νύχτα κάποιος κακός άνθρωπος (ή οι Αμερικάνοι βεβαίως βεβαίως) να τους κλεψουν τα όργανα έχουν το δικαίωμα να δηλώσουν στην αρμόδια αρχή και να κοιμούνται ήσυχοι. Δεν σας υποχρέωσε κανείς για τίποτα κύριοι. Υποχρεωτική θα ήταν αν δεν μπορούσες να δηλώσεις ότι δεν θες να το κάνεις!

Να μην ξεχνάμε και κάτι ακόμα όμως πολύ σημαντικό. Αν τυχόν περάσει και εφαρμοστεί το νέο νομοσχέδιο θα έχουμε πολύ σύντομα αρκετά όργανα για πολύ περισσότερες σωτήριες μεταμοσχεύσεις. Είναι ζωτικής σημασίας οι επιτροπές που αποφασίζουν σε ποιον θα δωθεί το κάθε μόσχευμα να στελεχωθούν από σωστούς γιατρούς ευρείας αποδοχής, με κύρος και αναγνωρισμένη προσφορά στον τομέα της ιατρικής και όχι από τον κάθε τυχάρπαστο ο οποίος θα παίρνει μίζες για να σπρώξει ποιο πάνω στη λίστα αναμονής τον "πελάτη" του.

[shodanjr_gr]

Το υποχρεωτική που βρέθηκε?

Στο indymedia/anarchypress/generic-pascalo-site.

[nachos]

Αντιπαρέρχομαι το τελευταίο κρούσμα συνομοσιολαγνείας σχετικά με τη δωρεά οργάνων για να σταθώ στο εξής.

Ένα ερώτημα που επίσης τίθεται είναι ποιά θα είναι η τύχη αυτών θα δηλώσουν πως δεν επιθυμούν να είναι δωρητές οργάνων. Θα είναι άραγε οι ουραγοί στις λίστες αναμονής ή μήπως δεν θα συμπεριλαμβάνονται καν σε αυτές;

Ενδιαφέρον ερώτημα. Άσχετα από το αν θα παίζει κάποιο ρόλο ή όχι, εσύ πως την κόβεις τη δουλεία; Δεν δωρίζεις, αλλά άμα πάθεις τη στραβή πρέπει να σαι και πρώτος πρώτος στη λίστα του καβατζώματος; Η κοινωνική συνείδηση στο μεγαλείο της! Ιδού το σθένος και το ήθος των επαναστατών που παλεύουν για την αλληλεγγύη των λαών!

Πόσο παρταλοκεντρική μπορεί να είναι η σφαίρα της αντιεξουσιαστικής φαντασίας; Πόσο άρικτα συνδεδεμένη με τη νεοελληνική εγωκεντρική υποκουλτούρα; Σε τελική ανάλυση, αυτό δεν είναι το πραγματικό κίνητρο του κάθε κοπτόμενου περί "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" σε αυτή την υπόθεση; Το πώς να γλυτώσουμε το "φακέλωμα" της άρνησής μας, μην τύχει ποτέ και μας κάτσει καμιά στραβη...

Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι για την πάρτυ σας.

[ala_mages]

Πραγματικά πιστεύω το να δώσεις όργανα δεν είναι δα και τίποτα τρελό.Γενικά ότι μπορούμε να κάνουμε το οποίο μπορεί να οφελήσει καλό είναι να το κάνουμε..Εν το μεταξύ αυτός ο τρόμος του τύπου "άμα δηλώσω ότι θα δώσω όργανα θα με φάνε για να τα πάρουν πιο γρήγορα.." σαχλός, άμα υπάρξει μεγάλη συμμετοχή στην δωρεά δεν θα χρειαστεί κάτι τέτοιο μιας και ο αριθμός των θανάτων είναι ικανός να καλύψει και με το παραπάνω τις ανάγκες σε όργανα(vip και μη) , τώρα το θέμα του νόμου ο καθένας με τα γούστα του...

Το θέμα με τις δωρεες είναι ένα πρόβλημα. αιμοδοσία το κλασσικό όπως και δωρεά αιμοπεταλίων και μυελού των οστών, είναι πράματα πολύ πιο σημαντικά σε πολλούς συναθρώπους μας από τα όργανα(μιλάμε για τρελές ανάγκες). δεν είδα όμως κανένα(γενικά) να μιλάει για αυτά ούτε είδα τίποτα ουρές στα νοσοκομεία. Το θέμα είναι κατά πόσο κάποιος έχει θέληση να βοηθήσει όλα τα άλλα είναι βερεσέ. Όπως και τα όργανα άμα θέλει κάποιος δίνει


Το θέμα στην ασοεε με την αιμοδοσία απαράδεκτο...χιλιάδες φοιτητές (και πολύς κόσμος κάθε μέρα) και το νούμερο από φιάλες που μαζεύεται είναι αστείο... κάπου 100 φιάλες τη φορά(δεν θυμάμαι ακριβώς το νούμερο). Μιλάμε για χιλιάδες ΝΕΟΥΣ. αλλά η ΞΕΦΤΙΛΑ είναι η εξής: Μια παράταξη(όποια να ναι) με χίλια βάλε μέλη, που αναγκάζει τα μέλη της να κατέβουν να ψηφίσουν σε μια απλή συνέλευση δεν μπορεί να κάνει μια κίνηση να μαζέψει αίμα(και μόνο από τα μέλη το νούμερο θα έκανε πολλά παιδάκια χαρούμενα) τεσπά τι να λέμε τώρα

[XaviannNJ]

Αντιπαρέρχομαι το τελευταίο κρούσμα συνομοσιολαγνείας σχετικά με τη δωρεά οργάνων για να σταθώ στο εξής.

Ένα ερώτημα που επίσης τίθεται είναι ποιά θα είναι η τύχη αυτών θα δηλώσουν πως δεν επιθυμούν να είναι δωρητές οργάνων. Θα είναι άραγε οι ουραγοί στις λίστες αναμονής ή μήπως δεν θα συμπεριλαμβάνονται καν σε αυτές;

Ενδιαφέρον ερώτημα. Άσχετα από το αν θα παίζει κάποιο ρόλο ή όχι, εσύ πως την κόβεις τη δουλεία; Δεν δωρίζεις, αλλά άμα πάθεις τη στραβή πρέπει να σαι και πρώτος πρώτος στη λίστα του καβατζώματος; Η κοινωνική συνείδηση στο μεγαλείο της! Ιδού το σθένος και το ήθος των επαναστατών που παλεύουν για την αλληλεγγύη των λαών!

Πόσο παρταλοκεντρική μπορεί να είναι η σφαίρα της αντιεξουσιαστικής φαντασίας; Πόσο άρικτα συνδεδεμένη με τη νεοελληνική εγωκεντρική υποκουλτούρα; Σε τελική ανάλυση, αυτό δεν είναι το πραγματικό κίνητρο του κάθε κοπτόμενου περί "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" σε αυτή την υπόθεση; Το πώς να γλυτώσουμε το "φακέλωμα" της άρνησής μας, μην τύχει ποτέ και μας κάτσει καμιά στραβη...

Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι για την πάρτυ σας.

Δηλαδή εσύ αν ήταν στο χέρι σου να αποφασίσεις για την τύχη ενός ανθρώπου που δεν θέλει να γίνει δωρητής θα τον άφηνες να ψοφήσει σαν το σκυλί?

[nachos]

Δηλαδή εσύ αν ήταν στο χέρι σου να αποφασίσεις για την τύχη ενός ανθρώπου που δεν θέλει να γίνει δωρητής θα τον άφηνες να ψοφήσει σαν το σκυλί?

Από φιλοσοφικής άποψης, το να τον άφηνα να ψοφήσει σαν σκυλί θα ήταν σα να σέβομαι την επιλογή του κατά της δωρεάς οργάνων. Βέβαια, η ιατρική δεν λειτουργεί με βάση το σαρκασμό, οπότε όχι δεν θα επέλεγα κάτι τέτοιο. Από την άλλη, αν ειχα δυο υποψήφιους για το ίδιο μόσχευμα που πληρούσαν τα ίδια κριτήρια, προσωπικά θα έδινα προεραιότητα σε αυτόν που είναι δωρητής έναντι αυτού που δεν είναι.

[*estrngd]

@Pascal

Το βρίσκω αρκετά ανεκτικό απλά να ξαναλες με άλλα λόγια αυτά που ήδη έχουν ειπωθεί μεταξύ άλλων, απλά και μόνο γιατί κάποιος, γεμάτος εμπάθεια και μην έχοντας κάτι να πει άρχισε να βρίζει την προέλευσή τους αλλά και εσένα. Στα σημαντικότατα αυτά επιχειρήματα, αγρόν αγόραζε.

[PASCAL]

Το υποχρεωτική που βρέθηκε?

Το γεγονός ότι σε αναγκάζουν να γίνεις δωρητής και πρέπει να πας εσύ με δική σου πρωτοβουλία να δηλώσεις ότι δεν επιθυμείς, υπερβαίνει τα όρια της προτρεπτικότητας στη *δωρεά*. Δεν υπάρχει ας πούμε κάποιο κίνητρο για να γίνεις δότης. Συνεπώς με έμμεσο τρόπο περνά στην πλευρά της υποχρέωσης για όποιον αμελήσει να δηλώσει εναντίωση. Άσε που δεν ξέρουμε τι συνέπειες θα έχει αυτός που θα διαφωνήσει εγγράφως για χ, ψ λόγους με την υποχρεωτική δωρεά οργάνων.

@Pascal

Το βρίσκω αρκετά ανεκτικό απλά να ξαναλες με άλλα λόγια αυτά που ήδη έχουν ειπωθεί μεταξύ άλλων, απλά και μόνο γιατί κάποιος, γεμάτος εμπάθεια και μην έχοντας κάτι να πει άρχισε να βρίζει την προέλευσή τους αλλά και εσένα. Στα σημαντικότατα αυτά επιχειρήματα, αγρόν αγόραζε.

Ναι πράγματι δεν έχει σημασία να ασχολείσαι με άτομα τύπου nachos. Το θέμα είναι αρκετά λεπτό για να έχεις μια επιφανειακή άποψη του στυλ "ναι είμαι υπερ" ή "όχι είμαι κατά". Εξού και το μακρυνάρι προς χάριν της συζήτησης. Χωράει πολύς προβληματισμός και σίγουρα όχι με τραπεζοτσολιάδες.

[nachos]

Δεν υπάρχει ας πούμε κάποιο κίνητρο για να γίνεις δότης

Με κάθε δωρεά μπαίνεις σε κλήρωση για ένα Audi TT. Ψήσου.

Το βρίσκω αρκετά ανεκτικό απλά να ξαναλες με άλλα λόγια αυτά που ήδη έχουν ειπωθεί μεταξύ άλλων, απλά και μόνο γιατί κάποιος, γεμάτος εμπάθεια και μην έχοντας κάτι να πει άρχισε να βρίζει την προέλευσή τους αλλά και εσένα.

Εκπληκτικό πως όταν η φωνή της συνείδησης κραυγάζει από τον πυθμένα, ξαφνικά θυμόμαστε έννοιες όπως "διάλογος", "εμπάθεια του συνομιλούντα" κλπ. Θυμηθείτε το την επόμενη φορά που θα επικαλείστε κρεμάλες και λοιπές σαχλαμάρες.

Το θέμα είναι αρκετά λεπτό για να έχεις μια επιφανειακή άποψη του στυλ "ναι είμαι υπερ" ή "όχι είμαι κατά"

Όλα τα θέματα είναι πολύ λεπτά σε τελική ανάλυση. Των λαθρομεταναστών, του πανεπιστημιακού ασύλου, του ΧΥΤΑ στην Κερατέα κλπ. Εντελώς τυχαία, σε αυτά που δεν άπτονται των προσωπικών σας ευθυνών, είχατε πάρα πολυ ξεκάθαρη άποψη. Τώρα όμως, που πρόκειται για ένα θέμα που άπτεται της προσωπικής συνείδησης και συνεισφοράς του καθενός, άρχισαν οι κωλοτούμπες.