Από κείμενο του Νότη Μαυρουδή:
Σχολιάκι 37.
(Μετά πάσης ειλικρίνειας…)
(7/2/2013)
Αιχμάλωτος πολέμου…
Το θέμα των ημερών είναι η τρομοκρατία κατώτατου (ηλικιακού) επιπέδου. Αυτή τη φορά δεν ξαφνιαστήκαμε τόσο με τις ένοπλες πράξεις, όσο με τα θλιβερά πρωτοεφανιζόμενα πρόσωπα νεαρών παιδιών που μόλις άφησαν τα παιδικά παιχνίδια, άρχισαν το τραγούδι «στ’ άρματα-στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα!!!» συνοδευόμενα από καλάσνικοφ, μαζί με περίστροφα και άλλα γκαγκστερικά μαραφέτια που έγιναν παιχνίδια στα χέρια τους…
Νεότατοι, 20, 23 χρονών, μέσα σε πυρήνες ένοπλου αγώνα! Αυτά εύκολα τα συναντάμε στον απελευθερωτικό αγώνα της Παλαιστίνης και σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ ή στην Αφρική. Εκεί συναντάς παιδιά κάτω των 10 ετών εξοπλισμένα με τουφέκια και βόμβες, θέαμα γνωστό και μακάβριο…
Τι να πω; τι να σκεφτώ; Μήπως ο ορισμός της παιδικής ηλικίας εξαρτάται από την κατάσταση της κάθε χώρας και όχι από τον πραγματικό χρόνο;
Εδώ τώρα, ένας εκ των συλληφθέντων των τελευταίων ημερών, δηλώνει με πάθος πως θεωρεί τον εαυτό του «αιχμάλωτο πολέμου»(!!!) Μια δήλωση που μας πάγωσε…
Το γνωρίζω πως ζω σε μια χώρα εν πλήρη κρίση, πτωχευμένη, με διεφθαρμένες εξουσίες δεξιών και «σοσιαλιστικών» αποκλίσεων, με νόμιμο ναζιστικό κόμμα, με απίστευτη γραφειοκρατία τού δημοσίου. Σε μια χώρα όπου δεν λειτουργεί τίποτα. Που όλα είναι έωλα και κατακερματισμένα. Δίχως να υπάρχει χρήμα, γίναμε εύκολοι υπήκοοι του Συστήματος! Τι να πρωτοπεί κανείς; Ωστόσο, μας έμεινε μια εύθραυστη και τρύπια δημοκρατία, που ακόμα στέκεται στα πόδια της παρά τις τόσες αγκυλώσεις και που πρέπει να την υπερασπιστούμε και να την ενισχύσουμε.
Αναρωτιέμαι: μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως, αυτή η τραυματική πραγματικότητα, σημαίνει «εμπόλεμη κατάσταση»; τόσο πια είμαι αδαής;
Είμαι η γενιά που θυμάται την μεταπολεμική Ελλάδα (και μετά τους δυο εμφυλίους) ως ένα τοπίο μακάβριο! Άνθρωποι πεινασμένοι, οικογένειες με ανάπηρους από μάχες, εξόριστους, φυλακισμένους, εξαφανισμένους, νεκρούς, σπίτια κατεστραμμένα, πληθυσμούς σε βαθειά κατάθλιψη, σε απόγνωση! Ποιες συγκρίσεις να κάνω; μου τις σκεπάζουν οι παλαιές εικόνες και οι μνήμες…
«Αιχμάλωτος πολέμου» ο νεαρός εικοσάχρονος, με το τόσο μίσος και την εκδικητικότητα σε πρώτο πλάνο κι εμείς του ’40, του ’50, του ’60, να ανακαλούμε τη δική μας μνήμη.
Τι θέλει να πει ο (νεαρός) ποιητής; το αντισυστημικό πάθος του πολιτικού αγώνα, όταν καταλήγει σε ληστείες και βομβιστικές πράξεις, όταν μπερδεύεται με ποινικά αδικήματα, όταν μετατρέπεται σε έναν κόσμο ανερμάτιστο, επικίνδυνο, σε έναν στραβό κόσμο που έθρεψε το ίδιο το Σύστημα εξουσίας, τότε ο αγώνας είναι ακριβώς αυτό που βολεύει το Σύστημα, που ο εικοσάχρονος «αιχμάλωτος πολέμου» νομίζει ότι αντιπαλεύει… Ακατανόητη φρίκη!
Μήπως αυτή η απόλυτη βία του Καλάσνικοφ είναι η λεγόμενη «καλή βία»; Να το αναπτύξουμε το θέμα ή να σταματήσουμε εδώ; ούτως ή άλλως, η συνέχεια των «αιχμαλώτων πολέμου» θα είναι άκρως ενδιαφέρουσα…
Θα μας αποκαλύψει τη συνέχεια μιας (δήθεν) αριστερής οπτικής που συνεχίζει να μπερδεύει τα είδωλα και να χάνει τους στόχους, τις προοπτικές και τα οράματα…
Νότης Μαυρουδής