Πορνεία, οίκοι ανοχής, εργαζόμενοι στο σεξ, trafficking και κάτοικοι
Posted: Sun Jan 05, 2014 2:54 pm
Όταν υπερασπίζεσαι μόνο την μία πλευρά, τα πάντα φαίνονται αυτονόητα: έχουμε έναν αναχρονιστικό νόμο για τα εκδιδόμενα πρόσωπα, με συνταγματικά ανεξήγητους περιορισμούς (αριθμός εργαζόμενων, οικογενειακή κατάσταση συνεργατών κλπ), ένα σύστημα εκμετάλλευσης που πρέπει να αλλάξει. Αυτό το σύστημα επιτρέπει ακόμη και την απροκάλυπτη πολιτική εκμετάλλευση, όπως έγινε τον Μάιο του 2012, με την κρατική μηχανή να κυνηγάει, να κατακρεουργεί και να διαπομπεύει οροθετικά άτομα, με το πρόσχημα ότι ασκούσαν πορνεία, ενώ στην πραγματικότητα αυτό αφορούσε μόνο μία: την πρώτη συλληφθείσα. Η "ρετσινιά" της πορνείας τα καλύπτει όλα: "α, εντάξει, ήταν πόρνες". Ανεξάρτητα από όλα τα άλλα.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει ένα άγριο σύστημα εκμετάλλευσης και εμπορίας ανθρώπων, για το οποίο δεν επιτρέπεται να κλείνουμε τα μάτια. Χωρίς να μειώνεται η ευαισθησία μας για τους εργαζόμενους στο σεξ, αντιθέτως, ταυτόχρονα πρέπει κάθε φορά να τονίζεται ότι η εμπορία ανθρώπων είναι ποινικό αδίκημα και μάλιστα τόσο σοβαρό, ώστε ο νομοθέτης να έχει θεσπίσει ειδική θέση εισαγγελέα trafficking. Η διάκριση, λοιπόν, ανάμεσα στα δικαιώματα του sex worker και στις παρανομίες του trafficker είναι ουσιώδης για έναν συνεπή λόγο υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Και η διάκριση βασίζεται, στον πυρήνα της, σε μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή: την ύπαρξη ελεύθερης βούλησης. Εδώ όμως, κάπου, αρχίζει η ιδεολογική και φιλοσοφική ανάλυση, η οποία μπορεί να θέσει μεν ωραία το θέμα, αλλά θα αναδείξει και τις διαφωνίες που μπορεί να μην το κλείσουν ποτέ. Και σίγουρα δεν είναι μια νομική συζήτηση.
Ολόκληρο το άρθρο: http://elawyer.blogspot.gr/2014/01/trafficking.htmlΑλλά οι προδιαγραφές αυτές (υγειονομικές προδιαγραφές οίκων ανοχής) πρέπει να αφορούν μόνο τις επιστημονικά τεκμηριωμένες προϋποθέσεις για την καλή και ασφαλή ενάσκηση αυτού του επαγγέλματος, όχι τις αντιλήψεις περί ηθικής ενός τύπου ανθρώπου που δεν θα αναζητούσε ποτέ αυτές τις υπηρεσίες. Παράλληλα, δεν θεωρώ λάθος την ύπαρξη αποστάσεων των οίκων ανοχής από κάποιες δομές, όπως σχολεία, εκκλησίες κτλ. αφού ο σκοπός του νόμου πρέπει πάντα να είναι η ισορροπία και η εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης. Όταν βέβαια υπάρχουν πολλά σχολεία ή πολλές εκκλησίες, οι αποστάσεις γίνονται ασφυκτικές, αλλά και τότε πρέπει να υπάρχουν για να υπογραμμίζουν κάποτε και την υποκρισία μιας γειτονιάς που δεν θέλει τον οίκο ανοχής μπροστά στο σχολείο μεν, αλλά θα αναζητήσει τις υπηρεσίες του στο δεύτερο στενό. Και σίγουρα, όταν είναι τόσο ασφυκτικές ώστε να είναι στην πραγματικότητα αδύνατη η νόμιμη λειτουργία οίκου ανοχής, πρέπει να αλλάξει ο νόμος και να μικρύνουν οι αποστάσεις.Αλλά κι αυτό δεν είναι αυτονόητο: πρέπει να αποτελέσει συμπέρασμα συγκεκριμένων μελετών, όχι γενικόλογων διαπιστώσεων.