Αντιμετώπιση της δυσλεξίας Το παιδί μου είναι 8 ετών και υποπτεύομαι ότι έχει δυσλεξία. Τι με συμβουλεύετε να παρατηρήσω ως γονέας;
«Ελέγξτε αν θυμάται αυτά που ακούει ή βλέπει, αν χρειάζεται να επαναλάβετε αρκετές φορές αυτό που το ρωτάτε για να σας απαντήσει, αν είναι αδέξιο στις κινήσεις του, αν μπερδεύει το δεξί με το αριστερό, αν δυσκολεύεται να προσανατολιστεί στο χώρο και στο χρόνο, αν δυσκολεύεται να δέσει τα κορδόνια του, αν κάνει άσχημα γράμματα, αν δυσκολεύεται να βρει τη σωστή λέξη όταν διηγείται κάτι, αν δεν σημειώνει σωστά τις εργασίες του στο σχολείο, αν δυσκολεύεται σε δραστηριότητες ρουτίνας, αν δυσκολεύεται να μάθει κάτι «παπαγαλία» (π.χ. προπαίδεια), αν δεν έχει σταθερή απόδοση, αν γίνεται ενοχλητικός μέσα στην τάξη ή αν αδιαφορεί πλήρως, αν κουράζεται εύκολα, τότε καλό είναι να ζητήσετε τη βοήθεια ενός ειδικού».
Το παιδί μου παρακολουθεί πρόγραμμα αποκατάστασης και θέλω να ξέρω πόσο θα διαρκέσει.
«Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο αποκατάστασης. Αυτό εξαρτάται από τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού. Πάντως, τα περισσότερα προγράμματα αποκατάστασης διαρκούν από ένα μέχρι και τρία χρόνια. Προϋπόθεση επιτυχίας του, η συνέπεια στην παρακολούθηση. Τυχόν διακοπή του ενδέχεται να δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα στο παιδί».
Τι υποχρεώσεις έχει το παιδί μου που έχει δυσλεξία;
«Να μην εξαντλεί την επιείκεια των καθηγητών του και να είναι καθημερινά διαβασμένο».
Τι δικαιώματα έχει το παιδί μου που έχει δυσλεξία κατά τη διάρκεια της εξέτασής του στο Γυμνάσιο;
«Πρώτον, μπορεί να κρατάει σημειώσεις στο πρόχειρό του, χωρίς αυτές να συνυπολογίζονται στον τελικό του βαθμό. Δεύτερον, πρέπει να του παρέχονται διευκρινίσεις και, τρίτον, να του δίνεται επιπλέον χρόνος όταν ζητηθεί».
Το παιδί μου έχει διαγνωσμένη δυσλεξία και θέλω να ξέρω πώς πρέπει να εξετάζεται στο Γυμνάσιο.
«Σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις (Εγκύκλιος Γ2/1846/17-5-2000), ένας δυσλεκτικός μαθητής πρέπει να εξετάζεται προφορικά. Επιπλέον η εξέτασή του πρέπει να γίνεται μέσα σε κλίμα αποδοχής, ασφάλειας και σεβασμού της ιδιαιτερότητάς του».
Είμαι γονέας δυσλεκτικού παιδιού και θέλω να ξέρω αν η δυσλεξία «θεραπεύεται».
«Τα περισσότερα προγράμματα αποκατάστασης έχουν στόχο να 'θεραπεύσουν' τα προφανή συμπτώματα της δυσλεξίας που σχετίζονται με το γραπτό λόγο. Επιπρόσθετα, ολοκληρωμένο αποκαταστασιακό πρόγραμμα θεωρείται αυτό που πέραν της θεραπείας των συμπτωμάτων διδάσκει στο παιδί εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης των δυσκολιών του, βοηθώντας το έτσι να ανταποκριθεί εύκολα στις απαιτήσεις του σχολείου».
Είμαι δάσκαλος και θέλω να ξέρω τι πρέπει να κάνω για να βοηθήσω ένα δυσλεκτικό μαθητή μέσα στην τάξη;
«Βάλτε τον να κάτσει μπροστά για να του περιορίσετε τα οπτικά του ερεθίσματα, επιλέξτε για διπλανό του ένα μαθητή καλύτερο από αυτόν για να λειτουργήσει ως κίνητρο στην απόδοσή του. Επιβραβεύστε τον και επιδοκιμάστε τον όποτε μπορείτε, βαθμολογήστε την προσπάθεια και όχι τις γνώσεις. Γράψτε καθαρά στον πίνακα χρησιμοποιώντας χρώματα, δώστε του περισσότερο χρόνο σε δραστηριότητες αντιγραφής ή γραπτής εργασίας. Κάντε έντονη την παρουσία του μέσα στην τάξη με έμμεσους τρόπους (π.χ. να φέρει αυτός κιμωλίες από το γραφείο)».
Είμαι δάσκαλος και θέλω να ξέρω τι ΔΕΝ πρέπει να κάνω όταν έχω απέναντί μου έναν δυσλεκτικό μαθητή.
«Μην του βάζετε πολλή δουλειά για το σπίτι (δίνετε πάντα έμφαση στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα), μη διορθώνετε όλα του τα λάθη και μη χρησιμοποιείτε έντονα χρώματα όταν του τα διορθώνετε. Αποφύγετε τη δυνατή ανάγνωση μέσα στην τάξη και μην τον συγκρίνετε με άλλα παιδιά. Οταν τον εξετάζετε, μην του κάνετε δύσκολες, συντακτικά, ερωτήσεις».
Είμαι καθηγητής και θέλω να ξέρω πώς μπορώ να «βοηθήσω» το δυσλεκτικό μαθητή, πρακτικά, όταν αυτός εξετάζεται.
«Πρώτον, θέτοντάς του συγκεκριμένες και ξεκάθαρες ερωτήσεις. Δεύτερον, παρεμβαίνοντας όταν κάνει λάθη που πηγάζουν από τις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες του και, τρίτον, επαναφέροντάς τον στην εξεταστική διαδικασία με διακριτικούς χειρισμούς, αν έχετε παρατηρήσει ότι διασπάται η προσοχή του».
Είμαι καθηγητής και θέλω να ξέρω πώς μπορώ να ενισχύσω το δυσλεκτικό μαθητή ψυχολογικά;
«Πρώτον, αποφεύγοντας άστοχους χαρακτηρισμούς, όπως 'τεμπέλης' ή 'αδιάφορος'. Δεύτερον, ενθαρρύνοντάς τον να συνεχίσει την προσπάθεια. Τρίτον, καλλιεργώντας καλές σχέσεις με τους συμμαθητές του και, τέταρτον, εξατομικεύοντας το μάθημά του όταν αυτό είναι εφικτό».
Πηγή: e-Paideia
