Venus AUEB Forum

Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.
Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός.
Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του το τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι –χωρίς καμία εξαίρεση– τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν –έστω και για λίγο– μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολάρια.
Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση. Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713.
Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή του φθηνότερου εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια. Ο Bell αμείβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό! Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τί εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τί μας αρέσει, και σε τί δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: «Σ' ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη αναμενόμενο περιβάλλον;»

sandra wrote:Jesus. Πρέπει να μάθεις να βάζεις σημεία στίξης, με έσκασες!

The Punisher wrote:βασικά, δεν είναι έτσι.

Πες ότι ήσουν στο δρόμο κι έπαιζε ο Dylan δίπλα με κιθάρα και φυσαρμόνικα. Θα γύρναγες ή όχι. Άλλο να τον βλέπεις τον άλλο στη συναυλία (με τα κυάλια) κι άλλο να το έχεις δίπλα σου εντελώς! Το όμορφο φαίνεται, όπου κι αν βρίσκεται. Τον καλό βιολιστή δεν τον κάνει το μέγαρο, όπως τον καλό χορευτή δεν τον κάνουν τα ρούχα. Απλά έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές μας. Πες το ενδιαφέρον, πες το παραξενιά, πες το μουσικό δαιμόνιο, θα καθόμουν, όπως κι έχω κάνει πολλές φορές (σε σημείο να τραβήξω και βίντεο για να τον θυμάμαι !)

Η ζωή δεν πρέπει να γίνει δρομολόγιο σπίτι-δουλειά-σπίτι και τηλεόραση για διάλειμμα. Γκρινιάζουμε για μια καθημερινότητα που αποφεύγουμε να διαλύσουμε!

Όμως το πιο περίεργο είναι ότι αν (στο ελληνικό) μετρό κατέβει ο Ρουβάς ή η στρουμφίτα(αφιερωμένο στον ultimate_aektzi) Βανδή, είμαι 10000% σίγουρος ότι όχι μόνο θα σταματήσουν να τους ακούσουν, ακόμα και αν καθυστερήσουν για την δουλειά τους, αλλά θα φτιάξουν αρκετή ουρά ώστε να υπάρχει πρόβλημα στην είσοδο/έξοδο του σταθμού...

Πόσοι έχουν σταματήσει να ακούσουν τους (θεούς) Ινδιάνους στο Μοναστηράκι για πάνω απο 2 λεπτα?

The Punisher wrote:βασικά, δεν είναι έτσι.

Πες ότι ήσουν στο δρόμο κι έπαιζε ο Dylan δίπλα με κιθάρα και φυσαρμόνικα. Θα γύρναγες ή όχι. Άλλο να τον βλέπεις τον άλλο στη συναυλία (με τα κυάλια) κι άλλο να το έχεις δίπλα σου εντελώς! Το όμορφο φαίνεται, όπου κι αν βρίσκεται. Τον καλό βιολιστή δεν τον κάνει το μέγαρο, όπως τον καλό χορευτή δεν τον κάνουν τα ρούχα. Απλά έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές μας. Πες το ενδιαφέρον, πες το παραξενιά, πες το μουσικό δαιμόνιο, θα καθόμουν, όπως κι έχω κάνει πολλές φορές (σε σημείο να τραβήξω και βίντεο για να τον θυμάμαι !)

Η ζωή δεν πρέπει να γίνει δρομολόγιο σπίτι-δουλειά-σπίτι και τηλεόραση για διάλειμμα. Γκρινιάζουμε για μια καθημερινότητα που αποφεύγουμε να διαλύσουμε!


[μπιχτή] Για τους αποκαλούμενους audiophiles, αυτός θα ήταν σαν ένα μυρμήγκι που σκούζει, κάπου μεταξύ φρένων και οχλαγωγής[/μπιχτή]

Stoupeace wrote: Πόσοι έχουν σταματήσει να ακούσουν τους (θεούς) Ινδιάνους στο Μοναστηράκι για πάνω απο 2 λεπτα?

necrofear_13 wrote:

Πόσοι έχουν σταματήσει να ακούσουν τους (θεούς) Ινδιάνους στο Μοναστηράκι για πάνω απο 2 λεπτα?

++++++++
Απειρες φορες last of the mohikans ftw!!!!

netharis wrote:Eπίσης, μια εταιρία δεν μπορεί να σε πείσει οτι κάτι είναι καλο. Αυτιά έχουμε Stoupeace