Τα όρια του πολιτικού ακτιβισμού
Posted: Thu Feb 19, 2009 3:53 pm
Ποτέ δεν υποστήριζα ότι οι πολίτες πρέπει να είναι απαθείς σε μία κοινωνία. Αντίθετα, χρειάζεται να γρηγορούν και να αντιδρούν. Οι αντιδράσεις οφείλουν να έχουν ξεκάθαρους στόχους και αποτελέσματα, τα οποία πρέπει να έχουν ευθεία αναφορά στους προβληματισμούς και τα ζητήματα τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο.
Πολιτικός ακτιβισμός είναι, για παράδειγμα, το μποϊκοτάζ ενός προϊόντος, η καθιστική διαμαρτυρία, η διαδήλωση, η αποχή, η απεργία. Δεν είναι πολιτικός ακτιβισμός η χρήση βίας, η κατάληψη δρόμων, κτιρίων, σχολείων και Πανεπιστημίων. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει παρακμιακά φαινόμενα και έχει δει να αναπτύσσονται δράσεις όπως οι τελευταίες.
H κατάληψη, είναι μία καινούργια μορφή αγώνα που εμφανίστηκε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε με καταλήψεις εργοστασίων από εργάτες για διεκδίκηση των αιτημάτων τους. Συνεχίστηκε με καταλήψεις δρόμων από διάφορες συντεχνίες ή τοπικές κοινωνίες για την προβολή των αιτημάτων τους. Eπεκτάθηκε στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια σαν μέσο πίεσης στην κυβέρνηση από τους μαθητές/φοιτητές για τη βελτίωση της παιδείας στη χώρα μας.
Με την κατάληψη, μία μερίδα φοιτητών / ανθρώπων αποφασίζει να κλειδώσει κάποιους χώρους, να βρίσκεται σε αυτούς και να μην αφήνει άλλους να μπαίνουν. Εξ αρχής, ακόμη και από τη σημειολογική ερμηνεία της κατάληψης, διαφαίνεται ο άτοπος χαρακτήρας της. Το Πανεπιστήμιο (ή το σχολείο) είναι ένας ζωντανός οργανισμός, στον οποίο πρέπει και είναι αναγκαίο να υπάρχει πολυσυλλεκτικότητα.
Δεν είναι δυνατόν να ευνοείται η παρουσία ορισμένων ατόμων (των καταληψιών) έναντι των υπολοίπων (των «απεργοσπαστών»), διότι το Πανεπιστήμιο παύει πλέον να είναι ανοικτό προς όλες τις κατευθύνσεις και κομματικοποιείται. Είναι παράλογο σε έναν χώρο όπου πρέπει να γίνεται ανταλλαγή ιδεών, να υπάρχουν κλειστές πόρτες και λουκέτα και απαγόρευση εισόδου σε φοιτητές.
Και όλα αυτά όταν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς καμία εξαίρεση, δεν διανοούνται μορφές αγώνα τύπου «κατάληψη, ερήμωση του Πανεπιστημίου και διώξιμο από τους πανεπιστημιακούς χώρους των υπόλοιπων μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας». Το φαινόμενο πράγματι αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία...
Επιπλέον, κατάληψη από μέρους των φοιτητών σημαίνει παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν προστατεύει την ακαδημαϊκή ελευθερία διδασκαλίας, του διδάσκειν και του διδάσκεσθαι, απλά έναντι κρατικών παρεμβάσεων, αλλά έναντι πάσης παρεμβάσεως. Αυτό ήταν το νόημα της θέσπισής του το 1974. Ωστόσο, σήμερα πλέον, παραβιάζεται κατά κύριο λόγο από τις εισερχόμενες μειοψηφίες φοιτητών - ξέχωρα από το θέμα των καταστροφών και των κανιβαλισμών, που είναι θέμα οικονομικό, του φορολογούμενου πολίτη, της δημόσιας περιουσίας.
Οι σημερινές καταλήψεις των Πανεπιστημίων δεν έχουν καμία σχέση με την κορυφαία στιγμή του αντιδικτατορικού αγώνα. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973 νομιμοποιείται ως αντίδραση σε ένα δικτατορικό καθεστώς. Οι καταλήψεις της μεταπολίτευσης είναι παράνομες και σύμφωνα με δημοκρατικά ψηφισθέντες νόμους της ελληνικής πολιτείας τιμωρούνται. Ή πρέπει να τιμωρούνται.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, έχει επικρατήσει η νοσηρή μόδα των καταλήψεων. Τη διδάσκονται - χειροκροτούμενα μάλιστα! - τα παιδιά από τα μαθητικά τους χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι να καταλαμβάνονται δημόσια κτίρια για κάθε αίτημα. Η παρανομία έχει κοινωνικά νομιμοποιηθεί και ουδείς τολμά πλέον να την αμφισβητήσει ως μορφή αγώνα.
Πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Οι καταλήψεις δεν νομιμοποιούνται στη Δημοκρατία. Το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης μπορεί να ασκηθεί με ποικίλους τρόπους. Δεν χρειάζεται να παραβιαστούν τα δικαιώματα των υπόλοιπων πολιτών. Γι’ αυτό και οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. ΄Η είναι υπέρ της εφαρμογής των νόμων που δημοκρατικά ψηφίσθηκαν ή κατά των νόμων και υπέρ της παρανομίας και της αυθαιρεσίας...
Πηγή
Πολιτικός ακτιβισμός είναι, για παράδειγμα, το μποϊκοτάζ ενός προϊόντος, η καθιστική διαμαρτυρία, η διαδήλωση, η αποχή, η απεργία. Δεν είναι πολιτικός ακτιβισμός η χρήση βίας, η κατάληψη δρόμων, κτιρίων, σχολείων και Πανεπιστημίων. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει παρακμιακά φαινόμενα και έχει δει να αναπτύσσονται δράσεις όπως οι τελευταίες.
H κατάληψη, είναι μία καινούργια μορφή αγώνα που εμφανίστηκε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε με καταλήψεις εργοστασίων από εργάτες για διεκδίκηση των αιτημάτων τους. Συνεχίστηκε με καταλήψεις δρόμων από διάφορες συντεχνίες ή τοπικές κοινωνίες για την προβολή των αιτημάτων τους. Eπεκτάθηκε στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια σαν μέσο πίεσης στην κυβέρνηση από τους μαθητές/φοιτητές για τη βελτίωση της παιδείας στη χώρα μας.
Με την κατάληψη, μία μερίδα φοιτητών / ανθρώπων αποφασίζει να κλειδώσει κάποιους χώρους, να βρίσκεται σε αυτούς και να μην αφήνει άλλους να μπαίνουν. Εξ αρχής, ακόμη και από τη σημειολογική ερμηνεία της κατάληψης, διαφαίνεται ο άτοπος χαρακτήρας της. Το Πανεπιστήμιο (ή το σχολείο) είναι ένας ζωντανός οργανισμός, στον οποίο πρέπει και είναι αναγκαίο να υπάρχει πολυσυλλεκτικότητα.
Δεν είναι δυνατόν να ευνοείται η παρουσία ορισμένων ατόμων (των καταληψιών) έναντι των υπολοίπων (των «απεργοσπαστών»), διότι το Πανεπιστήμιο παύει πλέον να είναι ανοικτό προς όλες τις κατευθύνσεις και κομματικοποιείται. Είναι παράλογο σε έναν χώρο όπου πρέπει να γίνεται ανταλλαγή ιδεών, να υπάρχουν κλειστές πόρτες και λουκέτα και απαγόρευση εισόδου σε φοιτητές.
Και όλα αυτά όταν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς καμία εξαίρεση, δεν διανοούνται μορφές αγώνα τύπου «κατάληψη, ερήμωση του Πανεπιστημίου και διώξιμο από τους πανεπιστημιακούς χώρους των υπόλοιπων μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας». Το φαινόμενο πράγματι αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία...
Επιπλέον, κατάληψη από μέρους των φοιτητών σημαίνει παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν προστατεύει την ακαδημαϊκή ελευθερία διδασκαλίας, του διδάσκειν και του διδάσκεσθαι, απλά έναντι κρατικών παρεμβάσεων, αλλά έναντι πάσης παρεμβάσεως. Αυτό ήταν το νόημα της θέσπισής του το 1974. Ωστόσο, σήμερα πλέον, παραβιάζεται κατά κύριο λόγο από τις εισερχόμενες μειοψηφίες φοιτητών - ξέχωρα από το θέμα των καταστροφών και των κανιβαλισμών, που είναι θέμα οικονομικό, του φορολογούμενου πολίτη, της δημόσιας περιουσίας.
Οι σημερινές καταλήψεις των Πανεπιστημίων δεν έχουν καμία σχέση με την κορυφαία στιγμή του αντιδικτατορικού αγώνα. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973 νομιμοποιείται ως αντίδραση σε ένα δικτατορικό καθεστώς. Οι καταλήψεις της μεταπολίτευσης είναι παράνομες και σύμφωνα με δημοκρατικά ψηφισθέντες νόμους της ελληνικής πολιτείας τιμωρούνται. Ή πρέπει να τιμωρούνται.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, έχει επικρατήσει η νοσηρή μόδα των καταλήψεων. Τη διδάσκονται - χειροκροτούμενα μάλιστα! - τα παιδιά από τα μαθητικά τους χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι να καταλαμβάνονται δημόσια κτίρια για κάθε αίτημα. Η παρανομία έχει κοινωνικά νομιμοποιηθεί και ουδείς τολμά πλέον να την αμφισβητήσει ως μορφή αγώνα.
Πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Οι καταλήψεις δεν νομιμοποιούνται στη Δημοκρατία. Το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης μπορεί να ασκηθεί με ποικίλους τρόπους. Δεν χρειάζεται να παραβιαστούν τα δικαιώματα των υπόλοιπων πολιτών. Γι’ αυτό και οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. ΄Η είναι υπέρ της εφαρμογής των νόμων που δημοκρατικά ψηφίσθηκαν ή κατά των νόμων και υπέρ της παρανομίας και της αυθαιρεσίας...
Πηγή