http://emoglen.law.columbia.edu/publications/dcm.htmlThe dotCommunist Manifesto
Eben Moglen*
January 2003
A Spectre is haunting multinational capitalism--the spectre of free information. All the powers of ``globalism'' have entered into an unholy alliance to exorcize this spectre: Microsoft and Disney, the World Trade Organization, the United States Congress and the European Commission.
Where are the advocates of freedom in the new digital society who have not been decried as pirates, anarchists, communists? Have we not seen that many of those hurling the epithets were merely thieves in power, whose talk of ``intellectual property'' was nothing more than an attempt to retain unjustifiable privileges in a society irrevocably changing? But it is acknowledged by all the Powers of Globalism that the movement for freedom is itself a Power, and it is high time that we should publish our views in the face of the whole world, to meet this nursery tale of the Spectre of Free Information with a Manifesto of our own.
Owners and Creators
Throughout the world the movement for free information announces the arrival of a new social structure, born of the transformation of bourgeois industrial society by the digital technology of its own invention.
The history of all hitherto existing societies reveals a history of class struggles.
Freeman and slave, patrician and plebeian, lord and serf, guild-master and journeyman, bourgeois and proletarian, imperialist and subaltern, in a word, oppressor and oppressed, stood in constant opposition to one another, carried on an uninterrupted, now hidden, now open fight, a fight that has often ended, either in a revolutionary re-constitution of society at large, or in the common ruin of the contending classes.
The industrial society that sprouted from the worldwide expansion of European power ushering in modernity did not do away with class antagonisms. It but established new classes, new conditions of oppression, new forms of struggle in place of the old ones. But the epoch of the bourgeoisie simplified the class antagonisms. Society as a whole seemed divided into two great hostile camps, into two great classes, directly facing each other: Bourgeoisie and Proletariat.
But revolution did not by and large occur, and the ``dictatorship of the proletariat,'' where it arose or claimed to arise, proved incapable of instituting freedom. Instead, capitalism was enabled by technology to secure for itself a measure of consent. The modern laborer in the advanced societies rose with the progress of industry, rather than sinking deeper and deeper below the conditions of existence of his own class. Pauperism did not develop more rapidly than population and wealth. Rationalized industry in the Fordist style turned industrial workers not into a pauperized proletariat, but rather into mass consumers of mass production. Civilizing the proletariat became part of the self-protective program of the bourgeoisie.
In this way, universal education and an end to the industrial exploitation of children became no longer the despised program of the proletarian revolutionary, but the standard of bourgeois social morality. With universal education, workers became literate in the media that could stimulate them to additional consumption. The development of sound recording, telephony, moving pictures, and radio and television broadcasting changed the workers' relationship to bourgeois culture, even as it profoundly altered the culture itself.
Music, for example, throughout previous human history was an acutely perishable non-commodity, a social process, occurring in a place and at a time, consumed where it was made, by people who were indistinctly differentiated as consumers and as makers. After the adoption of recording, music was a non-persishable commodity that could be moved long distances and was necessarily alienated from those who made it. Music became, as an article of consumption, an opportunity for its new ``owners'' to direct additional consumption, to create wants on the part of the new mass consuming class, and to drive its demand in directions profitable to ownership. So too with the entirely new medium of the moving picture, which within decades reoriented the nature of human cognition, capturing a substantial fraction of every worker's day for the reception of messages ordering additional consumption. Tens of thousands of such advertisements passed before the eyes of each child every year, reducing to a new form of serfdom the children liberated from tending a productive machine: they were now compulsorily enlisted in tending the machinery of consumption.
Thus the conditions of bourgeois society were made less narrow, better able to comprise the wealth created by them. Thus was cured the absurd epidemic of recurrent over-production. No longer was there too much civilisation, too much means of subsistence, too much industry, too much commerce.
But the bourgeoisie cannot exist without constantly revolutionising the instruments of production, and thereby the relations of production, and with them the whole relations of society. Constant revolutionising of production, uninterrupted disturbance of all social conditions, everlasting uncertainty and agitation distinguish the bourgeois epoch from all earlier ones. All fixed, fast-frozen relations, with their train of ancient and venerable prejudices and opinions, are swept away, all new-formed ones become antiquated before they can ossify. All that is solid melts into air.
With the adoption of digital technology, the system of mass consumer production supported by mass consumer culture gave birth to new social conditions out of which a new structure of class antagonism precipitates.
The bourgeoisie, by the rapid improvement of all instruments of production, by the immensely facilitated means of communication, draws all, even the most barbarian, nations into civilisation. The cheap prices of its commodities are the heavy artillery with which it batters down all Chinese walls, with which it forces the barbarians' intensely obstinate hatred of foreigners to capitulate. It compels all nations, on pain of extinction, to adopt its culture and its principles of intellectual ownership; it compels them to introduce what it calls civilisation into their midst, i.e., to become bourgeois themselves. In one word, it creates a world after its own image. But the very instruments of its communication and acculturation establish the modes of resistance which are turned against itself.
Digital technology transforms the bourgeois economy. The dominant goods in the system of production--the articles of cultural consumption that are both commodities sold and instructions to the worker on what and how to buy--along with all other forms of culture and knowledge now have zero marginal cost. Anyone and everyone may have the benefit of all works of culture: music, art, literature, technical information, science, and every other form of knowledge. Barriers of social inequality and geographic isolation dissolve. In place of the old local and national seclusion and self-sufficiency, we have intercourse in every direction, universal inter-dependence of people. And as in material, so also in intellectual production. The intellectual creations of individual people become common property. Modern bourgeois society with its relations of production, of exchange and of property, a society that has conjured up such gigantic means of production and of exchange, is like the sorcerer's apprentice, who is no longer able to control the powers of the nether world whom he has called up by his spells.
With this change, man is at last compelled to face with sober senses his real conditions of life, and his relations with his kind. Society confronts the simple fact that when everyone can possess every intellectual work of beauty and utility--reaping all the human value of every increase of knowledge--at the same cost that any one person can possess them, it is no longer moral to exclude. If Rome possessed the power to feed everyone amply at no greater cost than that of Caesar's own table, the people would sweep Caesar violently away if anyone were left to starve. But the bourgeois system of ownership demands that knowledge and culture be rationed by the ability to pay. Alternative traditional forms, made newly viable by the technology of interconnection, comprising voluntary associations of those who create and those who support, must be forced into unequal competition with ownership's overwhelmingly powerful systems of mass communication. Those systems of mass communication are in turn based on the appropriation of the people's common rights in the electromagnetic spectrum. Throughout the digital society the classes of knowledge workers--artists, musicians, writers, students, technologists and others trying to gain in their conditions of life by copying and modifying information--are radicalized by the conflict between what they know is possible and what the ideology of the bourgeois compels them to accept. Out of that discordance arises the consciousness of a new class, and with its rise to self-consciousness the fall of ownership begins.
The advance of digital society, whose involuntary promoter is the bourgeoisie, replaces the isolation of the creators, due to competition, by their revolutionary combination, due to association. Creators of knowledge, technology, and culture discover that they no longer require the structure of production based on ownership and the structure of distribution based on coercion of payment. Association, and its anarchist model of propertyless production, makes possible the creation of free software, through which creators gain control of the technology of further production.[1] The network itself, freed of the control of broadcasters and other bandwidth owners, becomes the locus of a new system of distribution, based on association among peers without hierarchical control, which replaces the coercive system of distribution for all music, video, and other soft goods. Universities, libraries, and related institutions become allies of the new class, interpreting their historic role as distributors of knowledge to require them to offer increasingly complete access to the knowledge in their stewardship to all people, freely. The liberation of information from the control of ownership liberates the worker from his imposed role as custodian of the machine. Free information allows the worker to invest her time not in the consumption of bourgeois culture, with its increasingly urgent invitations to sterile consumption, but in the cultivation of her mind and her skills. Increasingly aware of her powers of creation, she ceases to be a passive participant in the systems of production and consumption in which bourgeois society entrapped her.
But the bourgeoisie, wherever it has got the upper hand, has put an end to all feudal, patriarchal, idyllic relations. It has pitilessly torn asunder the motley feudal ties that bound man to his ``natural superiors,'' and has left remaining no other nexus between man and man than naked self-interest, than callous ``cash payment.'' It has drowned the most heavenly ecstasies of religious fervour, of chivalrous enthusiasm, of philistine sentimentalism, in the icy water of egotistical calculation. It has resolved personal worth into exchange value. And in place of the numberless and feasible chartered freedoms, has set up that single, unconscionable freedom--Free Trade. In one word, for exploitation, veiled by religious and political illusions, naked, shameless, direct, brutal exploitation.
Against the forthcoming profound liberation of the working classes, whose access to knowledge and information power now transcends their previous narrow role as consumers of mass culture, the system of bourgeois ownership therefore necessarily contends to its very last. With its preferred instrument of Free Trade, ownership attempts to bring about the very crisis of over-production it once feared. Desperate to entrap the creators in their role as waged consumers, bourgeois ownership attempts to turn material deprivation in some parts of the globe into a source of cheap goods with which to bribe back into cultural passivity not the barbarians, but its own most prized possession--the educated technological laborers of the most advanced societies.
At this stage the workers and creators still form an incoherent mass scattered over the whole globe, and remain broken up by their mutual competition. Now and then the creators are victorious, but only for a time. The real fruit of their battles lies, not in the immediate result, but in the ever-expanding union. This union is helped on by the improved means of communication that are created by modern industry and that place the workers and creators of different localities in contact with one another. It was just this contact that was needed to centralise the numerous local struggles, all of the same character, into one national struggle between classes. But every class struggle is a political struggle. And that union, to attain which the burghers of the Middle Ages, with their miserable highways, required centuries, the modern knowledge workers, thanks to the network, achieve in a few years.
Freedom and Creation
Not only has the bourgeoisie forged the weapons that bring death to itself; it has also called into existence the men who are to wield those weapons--the digital working class--the creators. Possessed of skills and knowledges that create both social and exchange value, resisting reduction to the status of commodity, capable collectively of producing all the technologies of freedom, such workmen cannot be reduced to appendages of the machine. Where once bonds of ignorance and geographical isolation tied the proletarian to the industrial army in which he formed an indistinguishable and disposable component, creators collectively wielding control over the network of human communications retain their individuality, and offer the value of their intellectual labor through a variety of arrangements more favorable to their welfare, and to their freedom, than the system of bourgeois ownership ever conceded them.
But in precise proportion to the success of the creators in establishing the genuinely free economy, the bourgeoisie must reinforce the structure of coercive production and distribution concealed within its supposed preference for ``free markets'' and ``free trade.'' Though ultimately prepared to defend by force arrangements that depend on force, however masked, the bourgeoisie at first attempts the reimposition of coercion through its preferred instrument of compulsion, the institutions of its law. Like the ancien régime in France, which believed that feudal property could be maintained by conservative force of law despite the modernization of society, the owners of bourgeois culture expect their law of property to provide a magic bulwark against the forces they have themselves released.
At a certain stage in the development of the means of production and of exchange, the conditions under which feudal society produced and exchanged, the feudal organisation of agriculture and manufacturing industry, in one word, the feudal relations of property became no longer compatible with the already developed productive forces; they became so many fetters. They had to be burst asunder; they were burst asunder.
Into their place stepped free competition, accompanied by a social and political constitution adapted to it, and by the economic and political sway of the bourgeois class. But ``free competition'' was never more than an aspiration of bourgeois society, which constantly experienced the capitalists' intrinsic preference for monopoly. Bourgeois property exemplified the concept of monopoly, denying at the level of practical arrangements the dogma of freedom bourgeois law inconsistently proclaimed. As, in the new digital society, creators establish genuinely free forms of economic activity, the dogma of bourgeois property comes into active conflict with the dogma of bourgeois freedom. Protecting the ownership of ideas requires the suppression of free technology, which means the suppression of free speech. The power of the State is employed to prohibit free creation. Scientists, artists, engineers and students are prevented from creating or sharing knowledge, on the ground that their ideas imperil the owners' property in the system of cultural production and distribution. It is in the courts of the owners that the creators find their class identity most clearly, and it is there, accordingly, that the conflict begins.
But the law of bourgeois property is not a magic amulet against the consequences of bourgeois technology: the broom of the sorcerer's apprentice will keep sweeping, and the water continues to rise. It is in the domain of technology that the defeat of ownership finally occurs, as the new modes of production and distribution burst the fetters of the outmoded law.
All the preceding classes that got the upper hand, sought to fortify their already acquired status by subjecting society at large to their conditions of appropriation. Knowledge workers cannot become masters of the productive forces of society, except by abolishing their own previous mode of appropriation, and thereby also every other previous mode of appropriation. Theirs is the revolutionary dedication to freedom: to the abolition of the ownership of ideas, to the free circulation of knowledge, and the restoration of culture as the symbolic commons that all human beings share.
To the owners of culture, we say: You are horrified at our intending to do away with private property in ideas. But in your existing society, private property is already done away with for nine-tenths of the population. What they create is immediately appropriated by their employers, who claim the fruit of their intellect through the law of patent, copyright, trade secret and other forms of ``intellectual property.'' Their birthright in the electromagnetic spectrum, which can allow all people to communicate with and learn from one another, freely, at almost inexhaustible capacity for nominal cost, has been taken from them by the bourgeoisie, and is returned to them as articles of consumption--broadcast culture, and telecommunications services--for which they pay dearly. Their creativity finds no outlet: their music, their art, their storytelling is drowned out by the commodities of capitalist culture, amplified by all the power of the oligopoly of ``broadcasting,'' before which they are supposed to remain passive, consuming rather than creating. In short, the property you lament is the proceeds of theft: its existence for the few is solely due to its non-existence in the hands of everyone else. You reproach us, therefore, with intending to do away with a form of property, the necessary condition for whose existence is the non-existence of any such property for the immense majority of society.
It has been objected that upon the abolition of private property in ideas and culture all creative work will cease, for lack of ``incentive,'' and universal laziness will overtake us.
According to this, there ought to have been no music, art, technology, or learning before the advent of the bourgeoisie, which alone conceived of subjecting the entirety of knowledge and culture to the cash nexus. Faced with the advent of free production and free technology, with free software, and with the resulting development of free distribution technology, this argument simply denies the visible and unanswerable facts. Fact is subordinated to dogma, in which the arrangements that briefly characterized intellectual production and cultural distribution during the short heyday of the bourgeoisie are said, despite the evidence of both past and present, to be the only structures possible.
Thus we say to the owners: The misconception that induces you to transform into eternal laws of nature and of reason, the social forms springing from your present mode of production and form of property--historical relations that rise and disappear in the progress of production--this misconception you share with every ruling class that has preceded you. What you see clearly in the case of ancient property, what you admit in the case of feudal property, you are of course forbidden to admit in the case of your own bourgeois form of property.
Our theoretical conclusions are in no way based on ideas or principles that have been invented, or discovered, by this or that would-be universal reformer. They merely express, in general terms, actual relations springing from an existing class struggle, from a historical movement going on under our very eyes.
When people speak of ideas that revolutionise society, they do but express the fact, that within the old society, the elements of a new one have been created, and that the dissolution of the old ideas keeps even pace with the dissolution of the old conditions of existence.
We, the creators of the free information society, mean to wrest from the bourgeoisie, by degrees, the shared patrimony of humankind. We intend the resumption of the cultural inheritance stolen from us under the guise of ``intellectual property,'' as well as the medium of electromagnetic transportation. We are committed to the struggle for free speech, free knowledge, and free technology. The measures by which we advance that struggle will of course be different in different countries, but the following will be pretty generally applicable:
1. Abolition of all forms of private property in ideas.
2. Withdrawal of all exclusive licenses, privileges and rights to use of electromagnetic spectrum. Nullification of all conveyances of permanent title to electromagnetic frequencies.
3. Development of electromagnetic spectrum infrastructure that implements every person's equal right to communicate.
4. Common social development of computer programs and all other forms of software, including genetic information, as public goods.
5. Full respect for freedom of speech, including all forms of technical speech.
6. Protection for the integrity of creative works.
7. Free and equal access to all publicly-produced information and all educational material used in all branches of the public education system.
By these and other means, we commit ourselves to the revolution that liberates the human mind. In overthrowing the system of private property in ideas, we bring into existence a truly just society, in which the free development of each is the condition for the free development of all.
* Professor of Law, Columbia University Law School.
1 The free software movement has used programmers throughout the world--paid and unpaid--since the early 1980s to create the GNU/Linux operating system and related software that can be copied, modified and redistributed by all its users. This technical environment, now ubiquitous and competitively superior to the proprietary software industry's products, frees computer users from the monopolistic form of technological control that was to have dominated the personal computer revolution as capitalism envisioned it. By displacing the proprietary production of the most powerful monopoly on earth, the free software movement shows that associations of digital workers are capable of producing better goods, for distribution at nominal cost, than capitalist production can achieve despite the vaunted ``incentives'' created by ownership and exclusionary ``intellectual property'' law.
____
Ελληνική Μετάφραση από την Κοινότητα Ελεύθερου Λογισμικού ΕΜΠ:
http://foss.ntua.gr/wiki/index.php/The_ ... _ManifestoΈνα Φάντασμα πλανάται πάνω από τον πολυεθνικό καπιταλισμό, το φάντασμα της ελεύθερης πληροφορίας. Όλες οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης έχουν σχηματίσει μια ανίερη συμμαχία για να εξορκίσουν το φάντασμα: η Microsoft και η Disney, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Αμερικανικό Κογκρέσο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Μήπως υπάρχουν άραγε υπερασπιστές της ελευθερίας στην νέα ψηφιακή κοινωνία που να μην έχουν κατηγορηθεί σαν πειρατές, αναρχικοί, κομμουνιστές; Μήπως δεν έχουμε δει πως εκείνοι που ξερνούν αυτούς τους χαρακτηρισμούς δεν είναι παρά κλέφτες σε θέση ισχύος, των οποίων οι κουβέντες για “πνευματική ιδιοκτησία” δεν ήταν παρά μια προσπάθεια να κρατήσουν αδικαιολόγητα προνόμια σε μια κοινωνία που αλλάζει αμετάκλητα; Αλλά αναγνωρίζεται από όλες τις Δυνάμεις της Παγκοσμιοποίησης ότι το κίνημα για ελευθερία είναι καθεαυτό μια Δύναμη και ότι είναι πια καιρός να κάνουμε γνωστές τις απόψεις μας σε όλον τον κόσμο, για να συναντήσει αυτό το παιδικό παραμύθι για το Φάντασμα της Ελεύθερης Πληροφορίας ένα δικό μας Μανιφέστο.
Ιδιοκτήτες και Δημιουργοί
Σε ολόκληρο τον κόσμο, το κίνημα για την ελεύθερη πληροφορία αναγγέλλει την άφιξη μιας νέας κοινωνικής δομής, γεννημένης από τον μετασχηματισμό της αστικής βιομηχανικής κοινωνίας από της ψηφιακή τεχνολογία που η ίδια εφηύρε.
Η ιστορία όλων των μέχρι τώρα υπαρχουσών κοινωνιών αποκαλύπτει μια ιστορία ταξικής πάλης.
Ο ελεύθερος πολίτης και ο σκλάβος, ο αριστοκράτης και ο πληβείος, ο άρχοντας και ο δουλοπάροικος, ο συντεχνίτης και ο γυρολόγος, ο αστός και ο προλετάριος, ο ιμπεριαλιστής και ο παρίας, με δυο λόγια ο καταπιεστής και ο καταπιεσμένος, βρίσκονταν πάντα σε συνεχή αντιπαράθεση και πότε κρυφά πότε φανερά πάλευαν μια πάλη που συχνά τελείωνε είτε σε μια επαναστατική επανασύνθεση ολόκληρης της κοινωνίας, είτε στην κοινή καταστροφή των αντιμαχόμενων τάξεων.
Η βιομηχανική κοινωνία η οποία ξεπήδησε από της παγκόσμια εξάπλωση της Ευρωπαϊκής ισχύος δεν ξεμπέρδεψε με τους ταξικούς ανταγωνισμούς όταν πέρασε στην νεοτερικότητα. Αντίθετα δημιούργησε νέες τάξεις, νέες συνθήκες καταπίεσης, νέες μορφές πάλης στη θέση των παλιών. Αλλά η εποχή της αστικής τάξης απλοποίησε τους ταξικούς ανταγωνισμούς. Το σύνολο της κοινωνίας φαινόταν χωρισμένο σε δυο μεγάλα εχθρικά στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις η μία απέναντι στην άλλη: Αστική Τάξη και Προλεταριάτο.
Αλλά εν πολλοίς η επανάσταση δεν συνέβη και η “δικτατορία του προλεταριάτου”, όπου αυτή ξεπήδησε ή ισχυρίστηκε ότι ξεπήδησε, αποδείχτηκε ανίκανη να εγκαθιδρύσει την ελευθερία. Αντίθετα ο καπιταλισμός κατάφερε μέσω της τεχνολογίας να εξασφαλίσει για τον εαυτό του ένα βαθμό συναίνεσης. Ο σύγχρονος εργάτης στις ανεπτυγμένες κοινωνίες ανήλθε με την πρόοδο της βιομηχανίας, αντί να βυθιστεί βαθύτερα και βαθύτερα κάτω από τις συνθήκες ύπαρξης της ίδιας του της τάξης. Η εξαθλίωση δεν αναπτύχθηκε γρηγορότερα από τον πληθυσμό και τον πλούτο. Η εξορθολογισμένη βιομηχανία Φορντικού τύπου δεν μετέτρεψε τους βιομηχανικούς εργάτες σε εξαθλιωμένο προλεταριάτο αλλά σε μαζικούς καταναλωτές της μαζικής παραγωγής. Ο εκπολιτισμός του προλεταριάτου έγινε μέρος του προγράμματος αυτοπροστασίας της αστικής τάξης.
Με αυτόν τον τρόπο, η καθολική εκπαίδευση και το τέλος της βιομηχανικής εκμετάλλευσης των παιδιών μετατράπηκε από το περιφρονημένο πρόγραμμα του επαναστάτη προλετάριου σε νόρμα της αστικής κοινωνικής ηθικής. Με την καθολική εκπαίδευση, οι εργάτες εκπαιδεύτηκαν να ανταποκρίνονται στα μέσα τα οποία θα μπορούσαν να τους υποβάλλουν περισσότερη κατανάλωση. Η ανάπτυξη της εγγραφής και αναπαραγωγής ήχου, της τηλεφωνίας, των κινούμενων εικόνων, της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης άλλαξαν την σχέση των εργατών με την αστική κουλτούρα, την ίδια ώρα που μετέβαλλαν την κουλτούρα καθεαυτή.
Η μουσική για παράδειγμα, σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας ήταν ένα άμεσα φθαρτό μη-προϊόν, μια κοινωνική διαδικασία που συνέβαινε σε έναν τόπο και μια χρονική στιγμή και καταναλωνόταν εκεί που φτιαχνόταν από ανθρώπους που ήταν σαφώς διαφοροποιημένοι σαν καταναλωτές και παραγωγοί. Μετά την υιοθέτηση της ηχητικής εγγραφής, η μουσική έγινε ένα άφθαρτο εμπόρευμα που μπορούσε να μεταφερθεί σε μεγάλες αποστάσεις και ήταν αναγκαστικά αποξενωμένο από εκείνους που την έφτιαχναν. Η μουσική μετατράπηκε, ως καταναλώσιμο προϊόν, σε μια ευκαιρία για τους νέους της “ιδιοκτήτες” να κατευθύνουν περισσότερη κατανάλωση, να δημιουργήσουν επιθυμίες στην νέα μαζικά καταναλωτική τάξη και να καθοδηγήσουν την ζήτηση της σε κατευθύνσεις κερδοφόρες για την ιδιοκτησία. Το ίδιο και με το εντελώς νέο μέσο της κινούμενης εικόνας, το οποίο μέσα σε δεκαετίες επαναπροσδιόρισε τη φύση της ανθρώπινης αντίληψης, καταλαμβάνοντας ένα σημαντικό μέρος της ημέρας κάθε εργάτη για της λήψη μηνυμάτων που επιτάσσουν περισσότερη κατανάλωση. Δεκάδες χιλιάδες τέτοιες διαφημίσεις πέρασαν μπροστά στα μάτια κάθε παιδιού κάθε χρόνο, υποτάσσοντας τα παιδιά που απελευθερώθηκαν από την εργασία σε μια παραγωγική μηχανή σε μια νέα δουλοπαροικία: ήταν πλέον στρατευμένα να εργάζονται την μηχανή της κατανάλωσης.
Έτσι οι συνθήκες της αστικής κοινωνίας έγιναν λιγότερο στενές, καλύτερα προσαρμοσμένες στο να περιλαμβάνουν τον πλούτο που οι ίδιες δημιουργούσαν. Έτσι γιατρεύτηκε η παράλογη επιδημία της επαναλαμβανόμενης υπερπαραγωγής. Δεν υπήρχε πια υπερβολικά πολύς πολιτισμός, υπερβολικά πολλά μέσα επιβίωσης, υπερβολικά πολλή βιομηχανία, υπερβολικά πολύ εμπόριο.
Αλλά η αστική τάξη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς συνεχώς να αποζητά την επανάσταση στα εργαλεία της παραγωγής και συνεπώς στις σχέσεις παραγωγής και μαζί το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Η συνεχής παραγωγική επανάσταση, η αδιάκοπη διατάραξη όλων των κοινωνικών συνθηκών, η συνεχής αβεβαιότητα και αναταραχή διακρίνουν της εποχή της αστικής τάξης από όλες τις προηγούμενες εποχές. Όλες οι σταθερές σχέσεις, μαζί με την κληρονομιά αρχαίων και σεβάσμιων αντιλήψεων και προκαταλήψεων τους, παραμερίζονται, όλες οι καινούριες σχέσεις απαρχαιώνονται πριν σταθεροποιηθούν. Ότι είναι σταθερό εξατμίζεται στον αέρα.
Με την υιοθέτηση της ψηφιακής τεχνολογίας, το σύστημα της μαζικής καταναλωτικής παραγωγής που υποστηρίζεται από την μαζική καταναλωτική κουλτούρα γέννησε νέους κοινωνικούς όρους από τους οποίους αναδύεται ένα καινούριο οικοδόμημα ταξικών ανταγωνισμών.
Η αστική τάξη, μέσω της ραγδαίας βελτίωσης όλων των μέσων παραγωγής και της έντονης χρήσης μέσων επικοινωνίας φέρνει τον πολιτισμό σε όλα τα έθνη, ακόμα και τα πιο βάρβαρα. Οι χαμηλές τιμές των αγαθών της είναι το βαρύ πυροβολικό με το οποίο ρίχνει όλα τα Σινικά Τείχη, με το οποίο αναγκάζει το πεισματώδες μίσος των βαρβάρων να παραδοθεί. Εξαναγκάζει όλα τα έθνη, μπροστά στο φόβο της εξαφάνισης, να αποδεχτούν την κουλτούρα της και τις αρχές της σχετικά με την πνευματική ιδιοκτησία· τους αναγκάζει να φέρουν στο επίκεντρο αυτό που αποκαλεί πολιτισμό, δηλαδή να γίνουν οι ίδιοι αστοί. Με μία λέξη, δημιουργεί έναν κόσμο καθ' εικόνα της. Αλλά τα ίδια τα μέσα της επικοινωνίας και του εκπολιτισμού της συνιστούν τους τρόπους αντίστασης που στρέφονται εναντίον της.
Η ψηφιακή τεχνολογία μετασχηματίζει την αστική οικονομία. Τα κυρίαρχα αγαθά στο σύστημα παραγωγής --τα είδη πνευματικής κατανάλωσης που αποτελούν τόσο προς πώληση αγαθά όσο και οδηγίες προς τον εργάτη για το τι και πως να αγοράσει-- όπως και όλες οι άλλες μορφές κουλτούρας και γνώσης έχουν τώρα μηδενικό οριακό κόστος. Οποιοσδήποτε μπορεί να επωφεληθεί από όλα τα είδη πολιτισμού: τη μουσική, τις εικαστικές τέχνες, τις τεχνικές πληροφορίες, την επιστήμη και κάθε άλλη μορφή γνώσης. Οι φραγμοί της κοινωνικής ανισότητας και της γεωγραφικής απομόνωσης καταρρέουν. Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής απομόνωσης και αυτάρκειας έχουμε αλληλεπίδραση σε κάθε κατεύθυνση, διεθνή αλληλεξάρτηση των ανθρώπων. Τόσο στην υλική, όσο και στην πνευματική παραγωγή. Οι πνευματικές δημιουργίες μεμονωμένων ανθρώπων γίνονται συλλογική ιδιοκτησία. Η σύγχρονη αστική κοινωνία με τις σχέσεις παραγωγής, ανταλλαγής και ιδιοκτησίας που κατάφερε ως δια μαγείας να δημιουργήσει είναι σαν τον βοηθό του μάγου που δεν μπορεί πλέον να ελέγξει τις δυνάμεις του κάτω κόσμου που ξύπνησε με τα ξόρκια του.
Με αυτή την αλλαγή, ο άνθρωπος αναγκάζεται τελικά να αντιμετωπίσει νηφάλια τις πραγματικές συνθήκες ζωής του και τις σχέσεις του με το είδος του. Η κοινωνία αντιμετωπίζει το απλό γεγονός πως όταν οποιοσδήποτε μπορεί να κατέχει οποιοδήποτε πνευματικό έργο, όμορφο ή χρηστικό --αποκομίζοντας όλη την ανθρώπινη αξία κάθε αύξησης της γνώσης-- με το ίδιο κόστος με το οποίο μπορεί να το κατέχει κάθε άνθρωπος, δεν είναι πλέον ηθικά σωστός ο αποκλεισμός. Αν η Ρώμη είχε τη δύναμη να τους ταΐζει όλους πλουσιοπάροχα με το κόστος του τραπεζιού του ίδιου του Καίσαρα, ο λαός θα έδιωχνε βίαια τον Καίσαρα αν οποιοσδήποτε λιμοκτονούσε. Αλλά το αστικό σύστημα ιδιοκτησίας απαιτεί η γνώση και η κουλτούρα να διανέμονται με βάση την ικανότητα πληρωμής. Εναλλακτικές παραδοσιακές μορφές, που γίνονται εκ νέου βιώσιμες μέσω της τεχνολογίας διαεπικοινωνίας, συνθέτοντας εθελοντικές ενώσεις αυτών που δημιουργούν και αυτών που υποστηρίζουν, πρέπει να εξαναγκαστούν σε άνισο ανταγωνισμό με τα πανίσχυρα μέσα μαζικής επικοινωνίας της ιδιοκτησίας. Αυτά τα μέσα μαζικής επικοινωνίας βασίζονται με τη σειρά τους στον σφετερισμό των από κοινού δικαιωμάτων των ανθρώπων στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα. Καθ' όλο το μήκος της ψηφιακής κοινωνίας οι τάξεις των εργατών της γνώσης --καλλιτέχνες, μουσικοί, συγγραφείς, μαθητές, τεχνολόγοι και άλλοι που προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν αντιγράφοντας και τροποποιώντας πληροφορία-- ριζοσπαστικοποιούνται μέσω της σύγκρουσης αυτού που ξέρουν ότι είναι εφικτό με ότι η ιδεολογία της αστικής τάξης τους επιβάλλει. Από αυτή την ασυμφωνία πηγάζει η συνειδητοποίηση μιας νέας τάξης, και με την μετατροπή της σε αυτοσυνείδηση αρχίζει η πτώση της ιδιοκτησίας.
Η πρόοδος της ψηφιακής κοινωνίας, της οποίας απρόθυμος κινητήριος μοχλός είναι η αστική τάξη, αντικαθιστά την απομόνωση των δημιουργών, χάρη στον ανταγωνισμό, με τον επαναστατικό συνδυασμό τους, λόγω της συναδέλφωσης τους. Οι δημιουργοί της γνώσης, της τεχνολογίας και της κουλτούρας ανακαλύπτουν ότι δεν χρειάζονται πλέον δομές παραγωγής που βασίζονται στην ιδιοκτησία και μηχανισμούς διανομής βασισμένους σε εξαναγκασμένη πληρωμή. Η συναδέλφωση, και το αναρχικό μοντέλο παραγωγής της χωρίς ιδιοκτησία, κάνει εφικτή την δημιουργία ελεύθερου λογισμικού, μέσω του οποίου οι δημιουργοί αποκτούν τον έλεγχο της τεχνολογίας της περαιτέρω παραγωγής. [1] Το ίδιο το δίκτυο, απελευθερωμένο από τον έλεγχο των εκπομπών και άλλων ιδιοκτητών εύρους ζώνης, γίνεται το επίκεντρο ενός νέου συστήματος διανομής, βασισμένου στον συνεταιρισμό ομοτίμων χωρίς ιεραρχικό έλεγχο, το οποίο αντικαθιστά το επιβεβλημένο σύστημα διανομής για τη μουσική, το video και άλλα ψηφιακά αγαθά. Πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες και σχετικά ιδρύματα γίνονται σύμμαχοι της νέας τάξης, ερμηνεύοντας τον ιστορικό τους ρόλο ως διανομείς της γνώσης με τρόπο που τους επιβάλλει να προσφέρουν αυξανόμενα πλήρη, ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση προς όφελος όλων των ανθρώπων. Η απελευθέρωση της πληροφορίας από τον έλεγχο της ιδιοκτησίας απελευθερώνει τον εργάτη από τον επιβεβλημένο του ρόλο ως επιστάτη του μηχανήματος. Η ελεύθερη πληροφορία επιτρέπει στον εργάτη να επενδύσει τον χρόνο του όχι στην κατανάλωση αστικής κουλτούρας, με τις αυξανόμενα επίμονες προσκλήσεις σε στείρα κατανάλωση, αλλά στην καλλιέργεια του μυαλού και των ικανοτήτων του. Έχοντας αυξημένη επίγνωση της δυνατότητάς του να δημιουργήσει, δεν συμμετέχει πλέον παθητικά σε ένα σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης στο οποίο τον παγίδεψε η αστική κοινωνία.
Αλλά η αστική τάξη, οπουδήποτε έχει το πάνω χέρι, έχει δώσει τέλος σε όλες τις φεουδαρχικές, πατριαρχικές και ειδυλλιακές σχέσεις. Έχει χωρίς οίκτο ξεριζώσει τις ετερόκλητες ρίζες που ενώνουν τον άνθρωπο με τους "φυσικούς του ανώτερους" και ο μόνος συνδετικός κρίκος που μένει μεταξύ των ανθρώπων είναι το γυμνό συμφέρον και η σκληρή πληρωμή σε μετρητά. Έχει πνίξει τις πιο θαυμάσιες εξάρσεις του θρησκευτικού ζήλου, του ευγενούς ενθουσιασμού, του ανίδεου αισθηματισμού στα παγωμένα νερά των εγωιστικών λογαριασμών. Έχει ανάγει την προσωπική άνοδο σε ανταλλακτική αξία. Και στη θέση των αμέτρητων ελευθεριών που ήταν εφικτό να κατοχυρωθούν έχει τοποθετήσει μια μοναδική αδιαμφισβήτητη ελευθερία -- το Ελεύθερο Εμπόριο. Με μια λέξη, για την εκμετάλλευση, συγκαλυμμένη από θρησκευτικές και πολιτικές αυταπάτες, γυμνή, απροκάλυπτη, απευθείας, βίαιη εκμετάλλευση.
Ενάντια στην επερχόμενη ουσιαστική απελευθέρωση των εργαζόμενων τάξεων, οι οποίες μέσω της πρόσβασης στη γνώση και της δύναμης της πληροφορίας ξεπερνούν τον περιορισμένο τους ρόλο ως καταναλωτές μαζικής κουλτούρας, το σύστημα της αστικής ιδιοκτησίας αναγκαστικά καταφεύγει στα τελευταία του όπλα. Με το μέσο της επιλογής της, το Ελεύθερο Εμπόριο, η ιδιοκτησία προσπαθεί να φέρει την κρίση της υπερπαραγωγής που κάποτε φοβόταν. Απεγνωσμένη να παγιδέψει τους δημιουργούς στο ρόλο τους ως μισθωτούς καταναλωτές, η αστική ιδιοκτησία προσπαθεί να μετατρέψει τις ελλείψεις αγαθών σε ορισμένα μέρη του κόσμου σε πηγή φτηνών αγαθών με τα οποία θα επαναφέρει σε πολιτισμικά παθητικό ρόλο όχι τους βαρβάρους, αλλά την πιο ακριβή της περιουσία -- τους εκπαιδευμένους τεχνολογικούς εργάτες των πιο προηγμένων κοινωνιών.
Σε αυτή της φάση οι εργάτες και οι δημιουργοί ακόμα σχηματίζουν μια ασύνδετη μάζα διασκορπισμένη σε όλο τον πλανήτη και παραμένουν διασπασμένοι από τον αμοιβαίο ανταγωνισμό. Που και που κερδίζουν οι δημιουργοί, αλλά μόνο προσωρινά. Το πραγματικό κέρδος των μαχών δεν είναι το άμεσο αποτέλεσμα, αλλά η ενότητά τους που συνεχώς αυξάνεται. Στην ενότητα αυτή συντελούν τα βελτιωμένα μέσα επικοινωνίας που δημιουργεί η σύγχρονη βιομηχανία και που θέτουν τους εργάτες και τους δημιουργούς διαφορετικής καταγωγής σε επαφή. Αυτή και μόνο η επικοινωνία χρειαζόταν για να ενωθούν οι πολυάριθμοι τοπικοί αγώνες, όλοι της ίδιας μορφής, σε εθνική πάλη μεταξύ των τάξεων. Αλλά η ταξική πάλη πάντα είναι πολιτική πάλη. Και ενώ αυτή η ένωση στον Μεσαίωνα με τους απαίσιους δρόμους απαίτησε αιώνες οι σύγχρονοι εργάτες της γνώσης θα την πετύχουν μέσα σε λίγα χρόνια χάρη στο δίκτυο.
Ελευθερία και Δημιουργία
Η αστική τάξη δεν σφυρηλάτησε μόνο τα όπλα που φέρνουν τον θάνατό της· δημιούργησε επίσης τους ανθρώπους που θα χειριστούν αυτά τα όπλα --την ψηφιακή εργατική τάξη-- τους δημιουργούς. Προικισμένοι από ικανότητες και γνώση που δημιουργούν τόσο κοινωνική όσο και ανταλλακτική αξία, αντιστεκόμενοι στην υποβάθμισή τους σε εμπόρευμα, ικανοί να παράγουν συλλογικά όλες τις τεχνολογίες της ελευθερίας, τέτοιοι εργαζόμενοι δεν μπορούν να υποβαθμιστούν σε εξαρτήματα της μηχανής. Ενώ κάποτε οι δεσμοί της άγνοιας και της γεωγραφικής απομόνωσης έδεναν τον προλετάριο στο βιομηχανικό στράτευμα του οποίου και αποτελούσε μη διακριτό και αναλώσιμο συστατικό, οι δημιουργοί συλλογικά αποκτώντας έλεγχο του δικτύου των ανθρώπινων επικοινωνιών επανακτούν την ατομικότητα τους και προσφέρουν την αξία της πνευματικής τους εργασίας μέσω ποικίλων μορφών φιλικότερων προς την ευημερία και την ελευθερία τους, από όσα τους παραχώρησε ποτέ το σύστημα της αστικής ιδιοκτησίας.
Αλλά σε ακριβές ανάλογο της επιτυχίας των δημιουργών στην εγκαθίδρυση της ανόθευτης ελεύθερης οικονομίας, η αστική τάξη πρέπει να επιβάλλει ξανά τη δομή της εξαναγκασμένης παραγωγής και διανομής συγκαλυμμένης από την προτίμησή της για "ελεύθερες αγορές" και "ελεύθερο εμπόριο". Αν και απόλυτα προετοιμασμένη να υπερασπιστεί με την ισχύ διακανονισμούς που βασίζονται στην ισχύ, με οποιοδήποτε τρόπο συγκαλυμμένους, η αστική τάξη αρχικά προσπαθεί να επιβάλλει τον εξαναγκασμό μέσω της μεθόδου εξαναγκασμού που προτιμά, την εγκαθίδρυση του νόμου της. Σαν την Ancien Régime στη Γαλλία, η οποία πίστευε ότι η φεουδαρχική περιουσία μπορούσε να διατηρηθεί με συντηρητική επιβολή του νόμου παρά τον εκμοντερνισμό της κοινωνίας, οι ιδιοκτήτες της αστικής κουλτούρας περιμένουν ο νόμος της περιουσίας να τους προσφέρει έναν μαγικό κυματοθραύστη ενάντια στις δυνάμεις που οι ίδιοι έχουν απελευθερώσει.
Σε κάποιο συγκεκριμένο στάδιο στην ανάπτυξη των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η φεουδαρχική κοινωνία παρήγαγε και αντάλλαζε, η φεουδαρχική οργάνωση της αγροτικής παραγωγής και της βιομηχανίας, με μια λέξη, οι φεουδαρχικές σχέσεις ιδιοκτησίας δεν ήταν πλέον συμβατές με τις παραγωγικές δυνάμεις που είχαν ήδη αναπτυχθεί· έγιναν εμπόδιο. Έπρεπε να υπερνικηθούν· υπερνικήθηκαν.
Αντικαταστάθηκαν από ελεύθερο ανταγωνισμό, συνοδευμένο από μια κοινωνική και πολιτική δομή προσαρμοσμένη σε αυτόν και από την οικονομική και πολιτική δεσποτεία της αστικής τάξης. Αλλά ο "ελεύθερος ανταγωνισμός" δεν ήταν ποτέ κάτι περισσότερο από φιλοδοξία της αστικής κοινωνίας, η οποία διαρκώς βίωνε την ενδογενή προτίμηση των καπιταλιστών προς το μονοπώλιο. Η αστική ιδιοκτησία υπερασπιζόταν την έννοια του μονοπωλίου, αρνούμενη στο επίπεδο των πρακτικών διακανονισμών το δόγμα της ελευθερίας που ο αστικός νόμος με ασυνέπεια διακήρυττε. Καθώς, στη νέα ψηφιακή κοινωνία, οι δημιουργοί εγκαθιδρύουν αυθεντικά ελεύθερες μορφές οικονομικής δραστηριότητας, το δόγμα της αστικής ιδιοκτησίας έρχεται σε σύγκρουση με το δόγμα της αστικής ελευθερίας. Η προστασία της ιδιοκτησίας των ιδεών απαιτεί την καταπίεση της ελεύθερης τεχνολογίας, το οποίο σημαίνει την καταπίεση του ελεύθερου λόγου. Η ισχύς του Κράτους εφαρμόζεται για να απαγορέψει την ελεύθερη δημιουργία. Στους επιστήμονες, τους καλλιτέχνες, τους μηχανικούς και τους φοιτητές δεν επιτρέπεται να δημιουργήσουν ή να μοιραστούν γνώση, στη βάση ότι οι ιδέες τους θέτουν σε κίνδυνο την περιουσία των ιδιοκτητών στο σύστημα της πολιτισμικής παραγωγής και διανομής. Στα δικαστήρια των ιδιοκτητών είναι που οι δημιουργοί βρίσκουν πιο ξεκάθαρα την ταξική τους ταυτότητα και, αντίστοιχα, εκεί ξεκινάει η σύγκρουση.
Αλλά ο νόμος της αστικής ιδιοκτησίας δεν είναι μαγικό φυλακτό ενάντια στις συνέπειες της αστικής τεχνολογίας: η σκούπα του μαθητή του μάγου θα συνεχίσει να σκουπίζει και το νερό εξακολουθεί να πηγάζει. Είναι στο πεδίο της τεχνολογίας που η ήττα της ιδιοκτησίας τελικά συμβαίνει, καθώς οι νέες μορφές παραγωγής και διανομής σπάνε τις αλυσίδες του ξεπερασμένου νόμου.
Όλες οι προγενέστερες τάξεις που πήραν το πάνω χέρι προσπάθησαν να οχυρώσουν τη θέση που είχαν αποκτήσει υποβάλλοντας την κοινωνία γενικά στις δικές τους συνθήκες σφετερισμού. Οι εργάτες της γνώσης δεν μπορούν να γίνουν κύριοι των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, παρά εγκαταλείποντας το ίδιο της το προηγούμενο μοντέλο σφετερισμού, και κατά συνέπεια κάθε προηγούμενο μοντέλο σφετερισμού. Το δικό τους είναι η επαναστατική αφοσίωση στην ελευθερία: στην κατάργηση της ιδιοκτησίας των ιδεών, στην ελεύθερη κυκλοφορία της γνώσης, και την επαναφορά της κουλτούρας ως το συμβολικό συσσίτιο που μοιράζονται όλοι οι άνθρωποι.
Στους ιδιοκτήτες της κουλτούρας, λέμε: Σας τρομοκρατεί η επιδίωξή μας να ξεφορτωθούμε την ατομική ιδιοκτησία των ιδεών. Αλλά στην υπάρχουσα κοινωνία σας, η ατομική ιδιοκτησία έχει ήδη καταργηθεί για τα εννιά δέκατα του πληθυσμού. Ότι παράγουν ιδιοποιείται αμέσως από τους εργοδότες τους, που προβάλλουν το δικαίωμα στους καρπούς του νου τους μέσω του νόμου των πατεντών, των δικαιωμάτων αντιγραφής, των εμπορικών μυστικών και άλλες μορφές "πνευματικής ιδιοκτησίας". Το γενετήσιο δικαίωμά τους στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα, το οποίο μπορεί να επιτρέψει σε όλους τους ανθρώπους να επικοινωνήσουν και να μάθουν ο ένας από τον άλλο, ελεύθερα, με σχεδόν αστείρευτη χωρητικότητα για ονομαστικό κόστος, τους το έχει πάρει η αστική τάξη και επιστρέφεται σε αυτούς ως είδη κατανάλωσης --κουλτούρα που εκπέμπεται και υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών-- για τα οποία πληρώνουν με ευχαρίστηση. Η δημιουργικότητά τους δεν βρίσκει διέξοδο: η μουσική τους, η τέχνη τους, οι ιστορίες τους πνίγονται από τα εμπορεύματα της καπιταλιστικής κουλτούρας, ενισχυμένα από όλη την ισχύ του ολιγοπωλίου της "εκπομπής", μπροστά στο οποίο πρέπει να παραμένουν παθητικοί και να καταναλώνουν αντί να δημιουργούν. Εν συντομία, η περιουσία για την οποία οδύρεστε είναι τα κλοπιμαία: η ύπαρξή της για τους λίγους οφείλεται αποκλειστικά στην ανυπαρξία τους στα χέρια όλων των υπόλοιπων. Μας κατηγορείτε, λοιπόν, για την πρόθεση να τελειώνουμε με μια μορφή ιδιοκτησίας, απαραίτητη συνθήκη για την ύπαρξη της οποίας είναι η ανυπαρξία της για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.
Έχει ακουστεί ως επιχείρημα ότι με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στις ιδέες και την κουλτούρα όλη η δημιουργική εργασία θα σταματήσει λόγω έλλειψης "κινήτρων", και θα μας καταλάβει παγκόσμια τεμπελιά.
Σύμφωνα με αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχει μουσική, τέχνη, τεχνολογία ή μάθηση πριν την έλευση της αστικής τάξης, που μόνη της διανοήθηκε να υποβάλλει το σύνολο της γνώσης και της κουλτούρας στο πλέγμα των μετρητών. Αντιμέτωπη με την εμφάνιση της ελεύθερης παραγωγής και της ελεύθερης τεχνολογίας, με ελεύθερο λογισμικό, και με την ανάπτυξη της ελεύθερης τεχνολογίας διανομής που ακολουθεί, αυτό το επιχείρημα απλά αρνείται τα ορατά και αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Το γεγονός υποτάσσεται στο δόγμα, σύμφωνα με το οποίο οι διακανονισμοί που για μικρό χρονικό διάστημα χαρακτήριζαν την πνευματική παραγωγή και την πολιτισμική διανομή κατά τη σύντομη ακμή της αστικής τάξης είναι, αντίθετα με τις ενδείξεις τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος, οι μόνες δυνατές δομές.
Λέμε λοιπόν στους ιδιοκτήτες: την παρανόηση που σας παρασύρει να μετασχηματίσετε σε διηνεκείς νόμους της φύσης και της λογικής τις κοινωνικές δομές που πηγάζουν από το τωρινό μοντέλο παραγωγής σας και μορφή ιδιοκτησίας --ιστορικές σχέσεις που εμφανίζονται και εξαφανίζονται στην πρόοδο της παραγωγής-- , αυτή την παρανόηση μοιράζεστε με κάθε κυρίαρχη τάξη πριν από εσάς. Αυτό που βλέπετε ξεκάθαρα στην περίπτωση της αρχαίας περιουσίας, ότι παραδέχεστε ότι ίσχυε για την φεουδαρχική περιουσία, απαγορεύεται φυσικά να το παραδεχτείτε στην περίπτωση της δική σας αστικής μορφής ιδιοκτησίας.
Τα θεωρητικά μας συμπεράσματα σε καμία περίπτωση δεν βασίζονται σε ιδέες ή αξίες που εφευρέθηκαν ή ανακαλύφθηκαν από κάποιον υποτίθεται παγκόσμιο μεταρρυθμιστή. Απλά εκφράζουν, σε γενικές γραμμές, πραγματικές σχέσεις που πηγάζουν από την υπάρχουσα ταξική πάλη, από ένα ιστορικό κίνημα που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας.
Όταν οι άνθρωποι μιλούν για ιδέες που επαναστικοποιούν την κοινωνία, εκφράζουν απλά το γεγονός ότι στο εσωτερικό της παλιάς κοινωνίας τα στοιχεία μια νέας έχουν δημιουργηθεί, και η διάλυση των παλιών ιδεών συνεχίζεται με τον ίδιο ρυθμό με τη διάλυση των παλιών συνθηκών ύπαρξης.
Εμείς, οι δημιουργοί της κοινωνίας της ελεύθερης πληροφορίας, σκοπεύουμε να αποσπάσουμε βαθμιαία από την αστική τάξη την κοινή κληρονομιά του ανθρώπινου είδους. Σκοπός μας είναι η επανάκτηση της πολιτισμικής κληρονομιάς, η οποία μας κλάπηκε υπό το πρόσχημα της "πνευματικής ιδιοκτησίας", όπως επίσης και το μέσο της ηλεκτρομαγνητικής μετάδοσης. Είμαστε αφοσιωμένοι στον αγώνα για ελεύθερο λόγο, ελεύθερη γνώση και ελεύθερη τεχνολογία. Τα μέτρα με τα οποία θα προχωρήσει αυτός ο αγώνας θα είναι φυσικά διαφορετικά σε διαφορετικές χώρες, αλλά τα ακόλουθα θα είναι γενικά εφαρμόσιμα:
1. Κατάργηση όλων των μορφών ατομικής ιδιοκτησίας των ιδεών.
2. Ανάκληση όλων των περιοριστικών αδειών, προνομίων και δικαιωμάτων στη χρήση του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Ακύρωση όλων των μόνιμων παραχωρήσεων ιδιοκτησίας ηλεκτρομαγνητικών συχνοτήτων.
3. Ανάπτυξη υποδομής ηλεκτρομαγνητικού φάσματος που υλοποιεί το ίσο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να επικοινωνήσει.
4. Κοινή κοινωνική ανάπτυξη προγραμμάτων υπολογιστών και όλων των άλλων μορφών λογισμικού, συμπεριλαμβανομένης της γενετικής πληροφορίας, ως δημόσια αγαθά.
5. Πλήρης σεβασμός της ελευθερίας του λόγου, συμπεριλαμβανομένων όλων των μορφών του τεχνικού λόγου.
6. Προστασία για την ακεραιότητα των δημιουργικών έργων.
7. Ελεύθερη και ίση πρόσβαση σε όλη τη δημόσια παραγόμενη πληροφορία και όλο το εκπαιδευτικό υλικό που χρησιμοποιείται σε όλους τους τομείς του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος.
Με αυτά και άλλα μέσα αφοσιωνόμαστε στην επανάσταση που απελευθερώνει την ανθρώπινη σκέψη. Ανατρέποντας το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας των ιδεών, δημιουργούμε μια πραγματικά δίκαιη κοινωνία, στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η συνθήκη για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων.
[1] Το κίνημα του ελεύθερου λογισμικού έχει χρησιμοποιήσει προγραμματιστές από όλο τον κόσμο --πληρωμένους και απλήρωτους-- από τις αρχές της δεκαετίας του '80 για τη δημιουργία του λειτουργικού συστήματος GNU/Linux και του σχετικού λογισμικού το οποίο μπορεί να αντιγραφεί, να τροποποιηθεί και να αναδιανεμηθεί από όλους τους χρήστες του. Αυτό το τεχνικό περιβάλλον, τώρα πανταχού παρόν και ανταγωνιστικά ανώτερο από τα ιδιόκτητα προιόντα της βιομηχανίας λογισμικού, απελευθερώνει τους χρήστες υπολογιστών από τη μονοπωλιακή μορφή του τεχνολογικού ελέγχου που επρόκειτο να κυριαρχήσει στην επανάσταση των προσωπικών υπολογιστών, όπως ο καπιταλισμός την είχε οραματιστεί. Εκτοπίζοντας την ιδιοταγή παραγωγή του ισχυρότερου μονοπωλίου στη γη, το κίνημα του ελεύθερου λογισμικού δείχνει ότι συνεταιρισμοί ψηφιακών εργατών είναι ικανοί να παράγουν καλύτερα αγαθά για διανομή σε ονομαστικό κόστος, από ότι η καπιταλιστική παραγωγή μπορεί να επιτύχει, και παρά τα υποτιθέμενα "κίνητρα" που δημιουργεί η ιδιοκτησία και ο περιοριστικός νόμος για την "πνευματική ιδιοκτησία".
