28 Οκτωμβρίου 1940, μια ημέρα τιμής

[John - John]

Έβλεπα κάποιες ιστορικές ελληνικές ταινίες στο youtube σχετικά με την αντίσταση της Ελλάδας κατά της Ιταλίας και της Γερμανίας και προβληματίστηκα μπορώ να πω.
Δεν επιδιώκω κάτι πολιτικό και δε μου αρέσει καθόλου όταν τέτοια εθνικά θέματα αναμιγνύονται με πολιτικά συμφέροντα.

Σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, που πέσανε επάνω στα σύνορα με την Αλβανία και στη Μακεδονία, στη πρώτη γραμμή.
Σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους που χαρούμενοι ( !! τουλάχιστον απ' ότι βλέπω από τις εικόνες ), γεμίζουν τα τρένα και κατευθήνονται για το μέτωπο.
Μου άρεσε και ένας ανθρωπάκος απλός, με το γαϊδουράκι του και το μπουζούκι που προχώραγε παράλληλα χαιρετώντας.

Είναι αξιοθαύμαστο πώς οι Έλληνες με 35.000 στρατό και 75 αεροπλάνα (άμα θυμάμαι καλά και παλιάς τεχνολογίας, κάποια είχαν περισέψει και από τους προηγούμενους πολέμους) τα έβαλε με Ιταλούς, που είχαν 96.000 στρατό και 500 αεροπλάνα.
Κάποια στιγμή μάλιστα πολεμάγαμε από τη μία την Ιταλία στην Αλβανία και από την άλλη την Γερμανία στην Μακεδονία, την ίδια στιγμή !!
Τις δυο δυνάμεις του άξονα !!
Και το αστείο είναι πως όχι μόνο αποκρούσαμε την επίθεση των Ιταλών, αλλά είχαμε και αντεπίθεση !!! (πριν μπούνε βέβαια οι Γερμανοί)
Και βγαίνει η Γαλλία και βγάζει ένα πανί στα σύνορά της που να μας λέει πως από εδώ αρχίζουν τα σύνορα της (ειρωνικά και καλά μη κατακτήσουμε δικά τους εδάφη). : P

Ακούσαμε ωραία λόγια υποστήριξης από άλλες χώρες κλπ., αλλά ....
Και για όλους αυτούς τους ανθρώπους δεν γνωρίζουμε κάτι.
Ονόματα, γεγονότα κλπ. δε βγαίνουν πολλά έξω ή τόσο συχνά τουλάχιστον.
Ας πούμε να δείξει κάποια ωραία, καινούργια (πολύ σημαντικό) ιστορική ταινία για το '40. Ακόμη δείχνουν τη ταινία "Παπαφλέσσα", άμα δε κάνω λάθος, για το '21.

Τέλος πάντων. Μια μνήμη και τιμή σε αυτούς είναι αυτό που αξίζει εδώ να δωθεί.

Γνωρίζω ένα συμβάν, που είχε συμβεί παλαιότερα (δεν γνωρίζω δυστυχώς ακριβώς ημερομηνία κλπ.), που έγινε στην Αθήνα :
Σε ένα φυλάκιο στην Αθήνα, κάποιος υπεύθηνος, φερόμενος κάποιας βαθμίδας στρατιωτικού, έκανε κάθε μέρα το πρωί ύψωση της σημαίας.
Όσοι Έλληνες πέρναγαν από εκεί, σταματούσαν για να πούνε μαζί τον εθνικό ύμνο.
Εκεί κοντά, σε ένα παγκάκι, καθότανε κάποιος ανθρωπάκος, που πούλαγε κάστανα.
Την ώρα που λέγανε τον εθνικό ύμνο, αυτός ο ανθρωπάκος δεν σηκωνόταν ποτέ όρθιος.
Αυτό νευρίαζε τον υπεύθηνο.

Κάποια μέρα, όπου συνέβει πάλι το ίδιο και την ώρα που όλοι είχαν απομακρυνθεί, γυρνάει και του λέει (δε θυμάμαι καλά τα λόγια του υπεύθηνου, αλλά θυμάμαι την απάντηση):
"Μα καλά άνθρωπέ μου. Δεν έχεις κάποιο σεβασμό. Δεν έχεις κάποια συνείδηση, που να σου λέει να σηκώνεσε όταν λέμε τον εθνικό ύμνο.
Ποτέ δεν σε έχω δει να σηκώνεσε."
"Δεν μπορώ. Τα έχω δώσει όλα για τη Πατρίδα."
Και την ίδια στιγμή, του δείχνει τα κομμένα πόδια του.
Ο υπεύθηνος αμέσως παίρνει στάση προσοχής.

Και πάλι δε θέλω να καταλήξω σε πολιτικό ή κάτι τέλος πάντων συμφεροντικό ή υπερβολικό.
Ανέφερα κάποια γεγονότα που γνωρίζω και γνώρισα.

[PASCAL]

Καλό είναι να μην μένουμε μόνο στην κρατικά οργανωμένη αντίσταση -που στο κάτω κάτω εκβιάσε τη συμμετοχή στο μέτωπο δια του στρατοδικείου/εκτελέσεων- η οποία μετά κάμφθηκε και έγινε συνθηκολόγηση(Τσολάκογλου/Ράλλης/Λογοθετόπουλος/Ταγματασφαλίτες/Χίτες/Μπουραντάδες). Καλό είναι είναι να θυμόμαστε την αυτοοργανωμένη αντίσταση του λαού μας που χωρίς κεντρική καθοδήγηση, χωρίς συνθηκολόγηση και με χίλιες δυσκολίες, ελευθέρωσε τεράστιες εκτάσεις, καθήλωσε χιλιάδες στρατιώτες του εχθρού στην Ελλάδα και έσωσε πολλούς από την πείνα και τις εκτελέσεις.

[John - John]

Πράγματι. Συγνώμη, παράλειψή μου.
Μη λες όμως σε παρακαλώ πως τους εκβίαζε.
Δεν θέλω να διαστρεβλώσω κάτι, απλά να δώσω έμφαση στην αρετή της αυτοθυσίας που είχαν δείξει οι άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ανέφερες).
Δεν πήγανε όλοι επειδή κάποιος τους εκβίαζε ...

Γιατί, επειδή ορισμένοι εκβιάστηκαν όπως λες, να παίρνουμε και το υπόλοιπο σύνολο ;

[PASCAL]

Ναι προφανώς και υπήρξε θέληση για αυτοθυσία.

[Αριωνας]

Πολύ ωραίο το σχετικό post, John! Οφείλω να πω ότι μ'άρεσε πραγματικά!

[John - John]

Να σημειώσουμε εδώ εκτός από τους άνδρες βέβαια, και τις γυναίκες, που τροφοδοτούσαν τα παλικάρια με τροφή, ρουχισμό (κάτι πλέκανε μόνες τους-"η φανέλα του στρατιώτη") και πολεμοφόδια σε δύσβατα βράχια και μέσα σε έναν από τους τσουχτερότερους χειμώνες που είχε σημειωθεί στα χρονικά της Ελλάδας.

Μακάρι τέτοια ομοψυχία να την αποκτήσουμε και εμείς.