Παραθέτω τα εξής κείμενα...
(συγνώμη που είναι μεγάλο το post μου. Με bold είναι αυτά τα σημεία που έχω εστιάσει εγώ)
http://www.akrovates.com/akatergastos/79Α.Δελμούζος wrote:Όπως το κάθε άτομο χρειάζεται ένα σκοπό στη ζωή του για να πάρει νόημα η ζωή αυτή, για να συντονίζει όλες του τις προσπάθειες προς μία κατεύθυνση και να το βοηθά με όλες τις δυνάμεις του να γίνεται ολοένα και καλύτερο έτσι και ένας ολόκληρος λαός.
Αλλιώς, άτομο και λαός αφήνονται στην τύχη και ζουν ζωή της στιγμής, χωρίς προοπτική και ελπίδα για πρόοδο πραγματική
Όπως όμως στο άτομο ο σκοπός της ζωής του είναι δυναμικός αν βγαίνει από μέσα του, από τις δικές του ανάγκες και δυνατότητες, έτσι και για το λαό. Κι αυτόν μπορεί να τον συγκινήσει και τον εμπνεύσει μονάχα ένα ιδανικό που ριζώνει στο δικό του χώμα και στην δική του φυσική ζωή. Ιδανικό δηλαδή που πηγάζει από την ιστορία του και την ζωντανή του παράδοση, που ταιριάζει με την ψυχολογία του, με τον τόπο του και τις ανάγκες που δημιουργεί. Τέτοιο ιδανικό βγαλμένο μέσα από το ελληνικό χώμα και την ιστορία του λαού του είναι ο ανθρωπισμός.
Ανθρωπισμός θα πει να πλάθουμε ανθρώπους και γερό σώμα, με καθαρό στοχαστικό νου, με δυνατή θέληση και σεβασμό και την αγάπη στους συνανθρώπους τους κατά την γνώμη μου πάντα.
Ανοιχτομάτες που είναι σε θέση να κρίνουν οι ίδιοι υπεύθυνα όσα προβλήματα τους παρουσιάζει η ατομική και ομαδική τους ζωή, χωρίς να παρασύρονται σαν άβουλη αγέλη από τον πρώτο δυνατό ή δημαγωγό της ημέρας, ανθρώπους ικανούς να εξασφαλίσουν οι ίδιοι με την προσωπικοί τους εργασία τους υλικούς όρους της ζωή τους, όσοι χρειάζονται για να κρατιέται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να καταφάσκουν ελεύθερα τις δεσμεύσεις που επιβάλλει η ομαλή συμβίωση με τους συνανθρώπους τους και η προκοπή τους, ικανούς να οργανώσουν τη ζωή της λαϊκής ολότητας όπου ανήκουν, έτσι, που και τα άτομα και η ολότητα να προκόβουν και να καλυτερεύουν όλο και περισσότερο το επίπεδο της υλικής και πνευματικής τους ζωής για την προκοπή της να μην ρίχνουν την ευθύνη σε άλλους ή και στην τύχη, παρά να νιώθουν τον εαυτό τους όχι μόνο σε συνυπεύθυνο με τους φυσικούς ηγέτες αλλά και ως τον κυρίως υπεύθυνο!
…..
Ανθρωπισμός δεν θα πει ισοπέδωση των ατόμων σε μία πολιτεία! Ο κάθε πολίτης έχει βέβαια δικαίωμα να ζήσει και ν’ αναπτύξει ελεύθερα τον εαυτό του μέσα στα όρια οπ επιβάλλουν σε όλους οι δεσμεύσεις για την ομαλή ομαδική συμβίωση ενός λαού και την προκοπή του! Να τον αναπτύξει μάλιστα σύμφωνα με το φυσικό του, ακατέργαστο, γιατί μόνο έτσι μπορεί και τον ψυχικό του κόσμο να δουλέψει βαθύτερα και στην πιο μεγάλη απόδοση να φτάσει! Από την άποψη δηλαδή του δικαιώματος για τη συντήρηση και στην ελεύθερη ανάπτυξη της υλικής και πνευματικής τους ζωής όλοι είναι ίσοι. Η ισότητα όμως αυτή δεν εξαφανίζει της διαφορές ανάμεσα στα άτομα, διαφορές ως προς την ψυχοσύσταση και ως προς τις ικανότητες και την δυναμικότητα του καθενός. Αναγκαία συνέπεια των διαφορών αυτών σε μια πολιτεία καλά οργανωμένη είναι ο καθένας να παίρνει μέσα σ’ αυτή τη θέση που του έχει ορίσει το φυσικό του και όχι η κοινωνική και οικονομική θέση του σπιτιού του, και στις ηγετικές θέσεις σε όλους τους κλάδους της δημόσιας ζωής ν’ ανεβαίνουν εκείνοι που πραγματικά αξίζουν γι’ αυτές. Συνέπεια δηλαδή είναι η σωστή ιεραρχία των προσωπικών αξιών, ιεραρχία που όχι μόνο αναγνωρίζει ο κάθε πολίτης, παρά θα βοηθά στο στήσιμό της.
…..
linkΜαθήτρια wrote:Πολλοί υποστηρίζουν ότι η εποχή μας έχει ανάγκη από ένα νέο ανθρωπιστικό κίνημα που να έχει επίκεντρο την ευτυχία του ανθρώπου, σύμφωνα με τις σύγχρονες συνθήκες.
….
Το ανθρωπιστικό ιδανικό απουσιάζει από τη σύγχρονη ζωή, όπου επικρατεί ο ατομικισμός και η εγωπάθεια, η δοξασία ότι το κάθε ον υπάρχει μόνο ατομικά. Ο άνθρωπος ασχολείται περισσότερο με τον εαυτό του παρά με τους άλλους, ενώ φροντίζει να ικανοποιήσει τα προσωπικά του συμφέροντα και όχι την ευημερία του κοινωνικού συνόλου. Έτσι απομονώνεται, αποξενώνεται, με αποτέλεσμα η μοναξιά να “δέρνει” πολλές ψυχές και να αποτελεί γνώρισμα ακόμη και της νεανικής ηλικίας
….
Σαν γενική παρατήρηση μπορούμε να πούμε ότι ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει στη ζωή του στόχους χειροπιαστούς, δυναμογόνους και δεν κάνει πολλά όνειρα. Αντίθετα έχει σαν αρχή του το περίφημο: “Φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκωμεν”. Είναι φυσικό να μην είναι ευτυχισμένος μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, όπου όλες οι ενέργειές του αποβλέπουν στην ικανοποίηση της υλικής πλευράς της ύπαρξής του.
…..
Πώς θα επιτευχθεί όμως ο ανθρωπισμός, με τη σωστή του μορφή, με βάση πάντα τα σημερινά δεδομένα; Πρέπει ο σύγχρονος άνθρωπος, ατομικά και συλλογικά, να κάνει μία αναθεώρηση του τρόπου ζωής του. Αρχικά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει την αξία της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας που θα του δίνει ώθηση για να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, οπότε θα βλέπει και θα κρίνει τα γεγονότα και τις διάφορες καταστάσεις αντικειμενικά και σωστά. Θα πρέπει να αγωνιστεί με κάθε θεμιτό μέσο για την επαναφορά στη ζωή των μεγάλων αξιών, όπως ελευθερία, δικαιοσύνη, αγάπη, συντροφικότητα, ισότητα, που άστοχα έχει παραμερίσει από την πλεονεξία του.
Ακόμη, ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην παιδεία. Η σωστή διαπαιδαγώγηση θα δημιουργήσει αυριανούς πολίτες που θα ζουν σωστά και ανθρώπινα με τις αρχές του δικαίου και της ισότητας.
…..
Τελικά νομίζω ότι λειτουργούμε με βάση το εφήμερο συμφέρον μας...
Εφόσον ζούμε σε κοινωνίες οφείλουμε να σκεπτόμαστε και το συλλογικό συμφέρον. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να κάνουμε σωστή ιεράρχηση...
Δυστυχώς οι Νεοέλληνες είμαστε πολύ ατομικιστές. Κοιτάμε πρωτίστως τον εαυτό μας και ύστερα τους άλλους. Ευτυχώς, -όπως διαμένετε- οι νέοι(τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα) δεν λειτουργούμε έτσι. Τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω ότι είναι από αυτά που βλέπω γύρω μου όλο αυτό το καιρό....
