Ανθολόγιο φράσεων από βιβλία

[redlabel]

"Χωρίς χρόνο
Χωρίς ησυχία
Τρέχοντας πάντοτε τρέχοντας
Έγραφα"

Έξοδος με το άλογο - Νικηφόρος Βρεττάκος

Για την αντιγραφή,

Δ. Γκρ.

[Ethel]

Για την αντιγραφή,

Ίσως και για το thesis μου...

[redlabel]

Για την αντιγραφή,

Ίσως και για το thesis μου...

Είναι κάπως πεσιμιστικό για ένα thesis, που δείχνει το αύριο...

Δ. Γκρ.

[StormRider]

Επειδή πάει για εξαφάνιση από το web, καθώς κατέβηκε από πολλές σελίδες (προφανώς για λόγους συντήρησης) παραθέτω ένα ανθολόγιο ποιητικών αποσπασμάτων που γέμισαν την Αθήνα το 2005 (καμπάνια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που διοργανώνε το ΕΚΕΒΙ για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, 21 Μαρτίου 2005)) [από εδώ]

Code: Select all

Ἒρος δ’ ἐτίναξέ μοι
φρένας, ὠς ἄνεμος κάτ’ ὂρος δρύσιν ἐμπέτων
ΣΑΠΦΩ
 
Διψάν οι κάμποι για νερά και τα βουνά για χιόνια
και τα γεράκια για πουλιά, κι’ εγώ, βλάχα μ’, για σένα.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
 
Αν εν’  πικρός ο πόθος, γοιον λαλούσιν,
πώς εν’  γλυκιά τα πάθη τα δικά του;
κι αν εν’  γλυκύς, πώς εν’ σκλερή η καρδιά του;
κι αν εν’  σκλερός, πώς όλοι τον ποθούσιν;
ΚΥΠΡΙΩΤΙΚΟ ΕΡΩΤΙΚΟ
 
Δεν ειν’ πνοή στον ουρανό,
στη θάλασσα, φυσώντας
ούτε όσο κάνει στον ανθό
η μέλισσα περνώντας,
όμως κοντά στην κορασιά,
που μ’ έσφιξε κ’ εχάρη,
εσειότουν τ’ ολοστρόγγυλο
και λαγαρό φεγγάρι×
και ξετυλίζει ογλήγορα
κάτι που εκείθε βγαίνει,
κι’ ομπρός μου ιδού που βρέθηκε
μία φεγγαροντυμένη.
Έτρεμε το δροσάτο φως
στη θεϊκιά θωριά της,
στα μάτια της τα ολόμαυρα
και στα χρυσά μαλλιά της.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ, Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ
       
Χτες βράδι οι λογισμοί κόκκινοι κρίνοι,
φωτιά η καρδιά, η στιγμή πανώρια ρούσα,
με αλάφιασμα χαλκιά, μπρος στο καμίνι
σκληρή ηδονή σκληρά σφυροκοπούσα
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ,  Τα Δεκατετράστιχα
 
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στην φωνή - και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,
θυμήσου μες στα μάτια που σε κύτταζαν×
πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ, ΘΥΜΗΣΟΥ, ΣΩΜΑ..., ΠΟΙΗΜΑΤΑ
 
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων
 
Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει
χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει
χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση
δέντρα... πουλιά... κυνήγι...
Κορμί,  μαύρο μες στο λιοπύρι σαν το σταφύλι
κορμί πλούσιο καράβι μου, πού ταξιδεύεις;
Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι
και κουράζομαι ψάχνοντας τα ερέβη...
(Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει).
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ, ΡΙΜΑ, ΣΤΡΟΦΗ
 
Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι  η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ
 
Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ’ στα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια
ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΥΜΝΟΣ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Π’ ΑΓΑΠΟΥΜΕ, ΕΛΕΥΣΙΣ
 
Τούτη η αιθρία με το σύννεφο που πλέχει στον αέρα
Είναι γαλάζιος πλους μιας κάτασπρης φρεγάδας
Ιστάμενος  ακουμπιστός στην κουπαστή κοιτάζω
Και βλέπω τα θηράματα των λογισμών μου
Δελφίνια που αναδύονται κ'  εισδύουν  μεσ'  στο κύμα
Πεδιάδες ακρογιάλια και βουνά
Και μια ξανθή νεάνιδα που στέκει στο πλευρό μου
Μεσ' στης οποίας τα γαλήνια μάτια βλέπω
Το μέλλον της ολόκληρο και το παρόν μου.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ, ΤΟ ΡΗΜΑ ΑΓΝΑΝΤΕΥΩ, ΕΝΔΟΧΩΡΑ
 
Όλα τα σώματα που άγγιξα, που είδα, που πήρα, που ονειρεύτηκα   
όλα
πυκνωμένα στο σώμα σου.
Ω, σάρκινη εσύ Διοτίμα,
Στο μεγάλο συμπόσιο των Ελλήνων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, Τα Ερωτικά
 
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις  άσπρες κερασιές
μια τρυφερή  μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ, Αμοργός
 
Σκισμένα τα κορίτσια σα χαρτόνι
με στίγματα από θειάφι μέσα στο κεφάλι
με χόρτο θυμωμένο μεσ’ στο στόμα
να σπάζουν το φλυτζάνι τ’ ουρανού
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ, Σφραγίδα ή Η Όγδοη Σελήνη
 
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ, Τραβέρσο
 
Υδρογόνο μαύρο κουρταλεί τις πόρτες...
διακονεύει ισπανικό κερί ψωμί τορνέζια
βυζαίνοντας την οπλή του Ήλιου...
ότι τόσον ωραία η ποθητή μου
ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ, Οιακισμοί του Μενεσθέα
 
Έλα ρομαντικά ν’ αγαπηθούμε
εγώ ο Μιμίκος νάμαι κι εσύ η Μαίρη
Έλα στης Πλάκας τις ανηφοριές να πλανηθούμε
να περάσουμε κι απ’ το σπίτι του Σεφέρη
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, Ο Ποιητής Μανούσος Φάσης
 
Η πιο δημοκρατική στιγμή
 είναι του αμοιβαίου οργασμού
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, Αντικριστοί Καθρέφτες
 
Τα κόκκινα μαλλιά της ανασήκωνε
τα κόκκινα μαλλιά καθώς χυνόντανε πάνω από τη φωτιά
τα χείλη ρόδιζαν με τ’ αντιφέγγισμα της φλόγας.
ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ,  Μεταίχμιο
 
Να νομίζουμε. Να νομίζουμε πάση θυσία. Αλλιώς
δεν μας αγάπησε κανείς.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Η Εφηβεία της Λήθης
 
 «Ο έρωτας! Ο έρωτας κάνει τα πράγματα φωτεινά!»
λέγαμε μες στα γέλια στα γέλια μας η φιλενάδα μου κι  εγώ
Στροβιλιζόταν εκείνη μαζί με τις παρτιτούρες της
Κι ανάτειλε το πρόσωπό της σαν φρούτο γυαλιστερό
Ακουμπισμένο σε πρωινό πεζούλι.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ, Άδεια Φύση
 
Προσπαθώ να κάνω ανθρώπινο τον έρωτα,
όμως ο έρωτας δεν γίνεται ποτέ εντελώς ανθρώπινος.
ΝΙΚΟΣ ΦΩΚΑΣ, Δύο Φορές τ’ Όνειρο
 
Δυο μήνες τώρα σε λιμπίζομαι
και δεν το λέω
Μες στο μπλουτζίν λαμποκοπάς
όλο δροσιά και νιάτα
ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, Το Κορμί και το Σαράκι
         
           
Το φιλί που μου έδωσες
μάρανε τις Μέδουσες.
Άφθορο, μου πρόσφερε
Ουρανούς, στρατόσφαιρες.
Όμως με γυρίσαν πίσω
τα σκυλιά του Παραδείσου.
ΝΑΣΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ, Σκοτεινές Μπαλλάντες
 
Έχουμε πολύ ταξιδέψει
Το σώμα σου κι εγώ
Έχουμε φανταστεί
Όσα ένα σώμα κι ένα εγώ
Μπορούν να φανταστούν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ, Ο Θάνατος το Στρώνει
 
Καθώς κοιμάσαι
τα φύκια του ύπνου
προβαίνουν απ’  τα βλέφαρά σου
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ, Τα Μικρά
 
Απόγευμα με ώχρα και φως.
Έκανε κρύο. Είχα το σώμα σου
στην τσέπη και πήγαινα σπίτι
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ, Τα Οστά   
                     
Έφτασα από πάνω της και έσκυψα ως εκεί. Απλώνω το χέρι μου και δεν την άγγιξα.  Ως τα μαλλιά της και δεν την άγγιξα. Απλώνω ένα πανί.
ΜΑΡΙΑ ΛΑΪΝΑ, Το Φαγητό
 
Στο ψύχος της αλήθειας
συμπληρώνεται το φως
και με το πένθος μεγαλύνεται.
Αίμα στο ρόδι και σάλιο στεγνωμένα
άγγελος θα δοξάσει ως την αφάνεια.
Χωροφύλακες και τριαντάφυλλα.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΛΙΟΝΤΑΚΗΣ, Ο Ροδώνας με τους Χωροφύλακες
 
Θα ’ρθω κοντά σου πάλι
σαν παιδί που το αγαπούν οι γυναίκες.
Είσαι το πλατύ ποτάμι.
Στην ερημιά σου
Να ’ρχονται το απόγευμα οι βοσκοί
Να πλένουν τη φωνή τους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ, Η Θλίψις του Προαστίου
 
 Ας πάψει πια εκείνο το τραγούδι, κι άλλο μην
 πεις, και μη ρωτάς, που κλείδωσαν, απ’ τα ψηλά
της παραθύρια γκρέμιζε τα λόγια αλλιώς
ΤΖΕΝΗ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ, Μ’ Ένα Στεφάνι Φως
 
Τα χέρια μας μιλήσανε
 μ’ όλους τους συμπλεκτικούς συνδέσμους.
Τα μάτια μας πιαστήκανε
από τα χέρια μας και τα μαλλιά μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ, Μη Καπνιστής σε Χώρα Καπνιζόντων
 
Τα περιπλανώμενα φιλιά μας
μπορούν να διατρέξουν τον κόσμο όλο
αλλά η αγάπη δε μπορεί να σβήσει τις αποστάσεις
που μας χωρίζουν αιώνια
τον ένα απ’ τον άλλο.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ, Το Αλληγορικό Σχολείο
 
Και στο σεντόνι ανάερη να η φτέρνα της περπάτησε
ρηχά στη στέρνα του ύπνου ίσα σηκώνοντας σταγό-
νες χώμα μαλ ακό ζυμάρι ονείρου
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, Ραμμένο Στόμα
                       
Έλα ανθρώπινο κορμί πέρνα επάνω μου
θαυματουργή εικόνα πέρνα επάνω μου
κι απ’ την αρρώστια του θανάτου γιάτρεψέ με
ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ, Μανθρασπέντα
               
Νεαρέ γιε του μπακάλη
λατρεμένε διαβάτη της νύχτας
για σένα αφήνει η Αφροδίτη
τα κλειδιά στην πόρτα
για σένα ξενυχτάνε οι φοιτητές
της Γεωπονικής Σχολής
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ, Ο Αναιδής Θρίαμβος
 
Ένας μεγάλος έρωτας
κρύβει μέσα του
το πένθος για τον έρωτα
ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ, Ο Άγγελος της Ιστορίας
 
Κυρά της μοναξιάς, μάννα του πλήθους,
κυρά του ξεπεσμού, του χαμού μάννα,
σταμάτα του αναθέματος τους λίθους.
Κι εμπρός στον επερχόμενο χειμώνα
μέμνησο να ταΐζει στην αλάνα
το περιστέρι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ, Βιβλίο της Μαριάννας,
 
είδα προχθές την Ομορφιά
να μπαίνει αδιάφορη
σ’  ένα βαγόνι
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ, Κωμωδία   

-Τα έβαλα σε κώδικα για να μην παραμορφωθεί η σελίδα. Η λέξη "μαλ ακό" έγινε "μ@...ό" (στο "ραμμένο στόμα" του Κ.Παπαγεωργίου) πέφτωντας θύμα λογοκρισίας από το τεχνοκρατικό phpBB.

Αφιερώστε τα, ψυθιριστά!

[mikem4600]

"If you want to serve the age, betray it." Irish Poet, Brendan Kennelly ‘The Book of Judas.’

[rose]

Ένα εξασθενισμένο σώμα αδυνατίζει την ψυχή. Εξ ου και η δεσποτεία της ιατρικής, τέχνης πιο ολέθριας για τους ανθρώπους απ οσο τα δεινά που ισχυρίζεται ότι θεραπεύει. Οσο για μένα, δεν ξέρω από ποια αρρώστια μας θεραπεύουν οι γιατροί , ξέρω όμως ότι μας προκαλούν πολλές και ολέθριες : τη δειλία , την ανανδρία ,την ευπιστία, τον φόβο του θανάτου. Γιατρεύουν το σώμα αλλα σκοτώνουν το θάρρος. Τι μας νοιάζει αν κάνουν πτώματα να περπατούν; Μας χρειάζονται άνθρωποι και δεν βλέπουμε να βγαίνουν άνθρωποι από τα χέρια τους.

Ζαν Ζακ Ρουσσώ


Εκείνο που ο θεολόγος πιστεύει για αληθινό πρέπει να είναι λάθος:αυτό γίνεται σχεδόν κριτήριο αλήθειας.

ΝΙΤΣΕ


Όμως οι γιατροί με τις συνταγές τους , οι φιλόσοφοι με τις θεωρίες τους και οι ιερείς με τις παραινέσεις τους είναι που του ευτελίζουν την καρδιά και τον κάνουν να μην γνωρίζει πλέον πώς να πεθαίνει.

JEAN JACQUES ROUSSEAU


Οι άνθρωποι θρησκεύονται , επειδή πιστεύουν ,όχι τόσο ότι είναι ατελείς οσο ότι είναι άρρωστοι.

ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΤΓΚΕΝΣΤΑΪΝ

[StormRider]

Λόγια που προκαλούν προβληματισμό, rose...

Ας παραθέσω το ποίημα του καββαδία που μου χει κολλήσει τον τελευταίο καιρό:


ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ

Στο Γιώργο Σεφέρη

Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές.
Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Cabes.

Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος
κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς.
Στο κάθε χάδι κ' ένας κόμπος φεύγει ματωμένος
απ' το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής.

Ο παπαγάλος σου 'στειλε στερνή φορά το «γεια σου»
κι απάντησε απ' το στόκολο σπασμένα ο θερμαστής,
πέτα στο κύμα τον παλιό που εσκούριασε σουγιά σου
κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς.

Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω: «Σε προδίνω»,
κι ο γρύλος το ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού.
Μη φεύγεις. Πες μου, το 'πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο
ή στα βρωμιάρικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού;

Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν
κι απέ να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά.
Τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν
και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά.

Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν
και συ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές
στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα
που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές.


Με την ευκαιρία, παραθέτω ένα μοναδικό site που περιέχει εξ' ολοκλήρου (με μια γρήγορη ματιά που του 'ριξα) τις ποιητικές συλλογές του Καββαδία! Εδώ. Και εδώ ένα γλωσσάρι για την αποσαφήνιση των ναυτικών λέξεων που χρησιμοποιεί ο ποιητής.

[StormRider]

He was a man, take him for all in all,
I shall not look upon his like again.

-William Shakespeare, Hamlet
(Άνθωπος, κι ύστερα βασιλιάς. Άλλος σαν αυτόν δεν θα γεννηθεί ποτέ.)
Hamlet, The Complete Works of William Shakespeare

...και λόγω των ημερών:

Φοβᾶμαι...

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατί, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

Νοέμβρης 1983 - Μανόλης Αναγνωστάκης

Εδώ, αρκετά από τα ποιήματά του...

[rapadder]

Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
σταμάτα στον Ισθμό και χτύπα ένα σουβλάκι .

Από τηλεοπτική σειρά παλαιότερης σεζόν.

[StormRider]

...No man is an island, entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main. If a clod be washed away by the sea, Europe is the less, as well as if a promontory were, as well as if a manor of thy friend's or of thine own were. Any man's death diminishes me, because I am involved in mankind; and therefore never send to know for whom the bell tolls; it tolls for thee...

- John Donne

Από τον πρόλογο του "Για ποιον χτυπά η καμπάνα" του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Είμαι τυχερός, που το διαβάζω σε μια -ταλαιπωρημένη- ελληνική έκδοση του 1953!

[Michelle]

"Every impulse that we strive to strangle broods in the mind and poisons us. The body sins once, and has done with its sin, for action is a mode of purification. Nothing remains then but the recollection of a pleasure, or the luxury of a regret. The only way to get rid of a temptation is to yield to it. Resist it, and your soul grows sick with longing for the things it has forbidden to itself, with desire for what its monstrous laws have made monstrous and unlawful."

Από το The Picture of Dorian Gray του Oscar Wilde. Το τελείωσα προχθές οπότε το είχα φρέσκο ακόμα. Καταπληκτικό βιβλίο, κυρίως για τους εξ-αιρετικούς witty διαλόγους του, όχι τόσο για την υπόθεση αυτή καθεαυτή.

Έκανα bold αυτό που έχει γίνει περισσότερο γνωστό ως quote του Wilde, αλλά πιστεύω ότι και το context έχει νόημα διότι τεκμηριώνει την εν λόγω θέση η οποία από μόνη της φαντάζει ίσως παράδοξη σε κάποιους (σιχαμένους ηθικολόγους ).

[chriskin]

"Every impulse that we strive to strangle broods in the mind and poisons us. The body sins once, and has done with its sin, for action is a mode of purification. Nothing remains then but the recollection of a pleasure, or the luxury of a regret. The only way to get rid of a temptation is to yield to it. Resist it, and your soul grows sick with longing for the things it has forbidden to itself, with desire for what its monstrous laws have made monstrous and unlawful."

Από το The Picture of Dorian Gray του Oscar Wilde. Το τελείωσα προχθές οπότε το είχα φρέσκο ακόμα. Καταπληκτικό βιβλίο, κυρίως για τους εξ-αιρετικούς witty διαλόγους του, όχι τόσο για την υπόθεση αυτή καθεαυτή.

Έκανα bold αυτό που έχει γίνει περισσότερο γνωστό ως quote του Wilde, αλλά πιστεύω ότι και το context έχει νόημα διότι τεκμηριώνει την εν λόγω θέση η οποία από μόνη της φαντάζει ίσως παράδοξη σε κάποιους (σιχαμένους ηθικολόγους ).

δεν ηταν στο ιδιο ομως βιβλιο που λεει παρακατω πως καταστραφηκε ο πρωταγωνιστης επειδη πιστευε αυτο που λεει το bold ;

το καλυτερο απο αυτο το βιβλιο ειναι αλλη φραση, αλλα ειναι προσβλητικη προς τις γυναικες και δεν σκοπευω να την γραψω εδω

[Michelle]

δεν ηταν στο ιδιο ομως βιβλιο που λεει παρακατω πως καταστραφηκε ο πρωταγωνιστης επειδη πιστευε αυτο που λεει το bold ;

το καλυτερο απο αυτο το βιβλιο ειναι αλλη φραση, αλλα ειναι προσβλητικη προς τις γυναικες και δεν σκοπευω να την γραψω εδω

Πφφφφ, μη μου το χαλάς
Το ότι ο συγγραφέας του βιβλίου τελικά επέλεξε να καταρρίψει με τα γεγονότα που συνέβησαν τη φράση αυτή δεν μειώνει την αξία της (άλλωστε είναι standalone -- δεν χρειάζεται τεκμηρίωση από την πορεία του βιβλίου για να σταθεί, τεκμηριώνεται στο ίδιο το passage). Μπορεί κάποιος κάλλιστα να διαφωνήσει με την πορεία του βιβλίου αντί με την κοσμοθεωρία του Lord Henry ή να τηρήσει μια πιο ενδιάμεση στάση.
Πάντως ο ίδιος ο Wilde είχε πει ότι ο Lord Henry δεν αντιπροσωπεύει τον εαυτό του, αλλά τον τρόπο με τον οποίο τον βλέπουν οι άλλοι (τον Wilde). Ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του όπως τον Basil Hallward και θα ήθελε να είναι όπως ο Dorian, σε μια άλλη εποχή. (πηγή) Οπότε είναι "λογικό" να επέλεξε να οδηγήσει το βιβλίο σε τέτοιους δρόμους ώστε να εκφράσει την αντίθεση του με αυτό για το οποίο τον "κατηγορούν".
Μια άλλη σκέψη είναι ότι αν το βιβλίο προωθούσε με την εξέλιξη της υπόθεσης του την ηδονιστική φιλοσοφία του εν λόγω πρωταγωνιστή, πιθανόν να μην γινόταν αρκετά γνωστό λόγω του πουριτανισμού της εποχής (και θα ήταν και βαρετο ως μυθιστόρημα). Άλλωστε ακόμα και ως έχει, ο Wilde αναγκάστηκε να κόψει κάποια σημεία που υπαινίσσονταν ομοφυλοφιλικές εμπειρίες των πρωταγωνιστών.

2-3 φράσεις προσβλητικές για τις γυναίκες θυμάμαι αλλά δεν τις πήρα και πολύ σοβαρά. 100 χρόνια πριν γράφτηκε το βιβλίο. Το πρόβλημα είναι όσοι έχουν τέτοιες απόψεις για τις γυναίκες σήμερα, όχι πριν από 100 χρόνια που ήταν και αποδεκτό/συνηθισμένο. Είμαι πάντως τρομερά περίεργη σε ποιά φράση αναφέρεσαι, αλλά κάτι μου λέει ότι θα εκνευριστώ τα μάλα αν μάθω

[chriskin]

δεν ηταν στο ιδιο ομως βιβλιο που λεει παρακατω πως καταστραφηκε ο πρωταγωνιστης επειδη πιστευε αυτο που λεει το bold ;

το καλυτερο απο αυτο το βιβλιο ειναι αλλη φραση, αλλα ειναι προσβλητικη προς τις γυναικες και δεν σκοπευω να την γραψω εδω

Πφφφφ, μη μου το χαλάς
Το ότι ο συγγραφέας του βιβλίου τελικά επέλεξε να καταρρίψει με τα γεγονότα που συνέβησαν τη φράση αυτή δεν μειώνει την αξία της (άλλωστε είναι standalone -- δεν χρειάζεται τεκμηρίωση από την πορεία του βιβλίου για να σταθεί, τεκμηριώνεται στο ίδιο το passage). Μπορεί κάποιος κάλλιστα να διαφωνήσει με την πορεία του βιβλίου αντί με την κοσμοθεωρία του Lord Henry ή να τηρήσει μια πιο ενδιάμεση στάση.
Πάντως ο ίδιος ο Wilde είχε πει ότι ο Lord Henry δεν αντιπροσωπεύει τον εαυτό του, αλλά τον τρόπο με τον οποίο τον βλέπουν οι άλλοι (τον Wilde). Ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του όπως τον Basil Hallward και θα ήθελε να είναι όπως ο Dorian, σε μια άλλη εποχή. (πηγή) Οπότε είναι "λογικό" να επέλεξε να οδηγήσει το βιβλίο σε τέτοιους δρόμους ώστε να εκφράσει την αντίθεση του με αυτό για το οποίο τον "κατηγορούν".
Μια άλλη σκέψη είναι ότι αν το βιβλίο προωθούσε με την εξέλιξη της υπόθεσης του την ηδονιστική φιλοσοφία του εν λόγω πρωταγωνιστή, πιθανόν να μην γινόταν αρκετά γνωστό λόγω του πουριτανισμού της εποχής (και θα ήταν και βαρετο ως μυθιστόρημα). Άλλωστε ακόμα και ως έχει, ο Wilde αναγκάστηκε να κόψει κάποια σημεία που υπαινίσσονταν ομοφυλοφιλικές εμπειρίες των πρωταγωνιστών.

2-3 φράσεις προσβλητικές για τις γυναίκες θυμάμαι αλλά δεν τις πήρα και πολύ σοβαρά. 100 χρόνια πριν γράφτηκε το βιβλίο. Το πρόβλημα είναι όσοι έχουν τέτοιες απόψεις για τις γυναίκες σήμερα, όχι πριν από 100 χρόνια που ήταν και αποδεκτό/συνηθισμένο. Είμαι πάντως τρομερά περίεργη σε ποιά φράση αναφέρεσαι, αλλά κάτι μου λέει ότι θα εκνευριστώ τα μάλα αν μάθω

ελεγε καπου οτι "υπαρχουν δυο ειδων γυναικες, οι ασχημες και οι βαμμενες"
για την ηλικια που ημουν τοοοοτε που το διαβαζα ηταν εξυπνο, αν και μια απλη γυρα το καταριπτει ευκολα, ειδικα αμα ορισεις την ομορφια διαφορετικα απο οτι την οριζε ο Lord Henry στο βιβλιο

οσο για αγαπημενη φραση απο βιβλιο, πρεπει να ειναι και ποιητικα καλη;
εμενα μ εχει κολλησει το "Ποτε πια Χιροσιμα" απο τον προλογο στα "λουλουδια τις Χιροσίμα" από Εντίτα Μόρρις
φραση που η πολιτικη σημασια της μπορει να ειναι μεγαλη, αλλα ως ποιητικη δν λεει και πολλα

[Michelle]

ελεγε καπου οτι "υπαρχουν δυο ειδων γυναικες, οι ασχημες και οι βαμμενες"
για την ηλικια που ημουν τοοοοτε που το διαβαζα ηταν εξυπνο, αν και μια απλη γυρα το καταριπτει ευκολα, ειδικα αμα ορισεις την ομορφια διαφορετικα απο οτι την οριζε ο Lord Henry στο βιβλιο

A ok, οι φράσεις που θυμόμουν εγώ ήταν πολύ χειρότερες, αυτό μπροστά τους είναι πολύ light.

[chriskin]

ελεγε καπου οτι "υπαρχουν δυο ειδων γυναικες, οι ασχημες και οι βαμμενες"
για την ηλικια που ημουν τοοοοτε που το διαβαζα ηταν εξυπνο, αν και μια απλη γυρα το καταριπτει ευκολα, ειδικα αμα ορισεις την ομορφια διαφορετικα απο οτι την οριζε ο Lord Henry στο βιβλιο

A ok, οι φράσεις που θυμόμουν εγώ ήταν πολύ χειρότερες, αυτό μπροστά τους είναι πολύ light.

δεν θυμαμαι και πολλα πια, πρεπει να το ειχα διαβασει αρχες λυκειου

[MpoMp]

Why is this thread buried?

Ξαναδιαβάζω Καρυωτάκη τις τελευταίες μέρες:

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

[...]
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --
το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Νοσταλγία από το Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων

[Black Diamond]

Ο θάνατος τ΄αητού από Αλεξάντρ Πούσκιν

Ένα βόλι πικρό στα φτερά του έχει σπάσει
κι από κει που περήφανος πρώτα πετούσε
αστραπή μελανή πέφτει μέσα στα δάση
μεσ' τα δάση,
που κάποτες είχε αγκαλιάσει.

Σε μια ρίζα πλατάνου βουβού,
που δεν ξέρει
παρηγοριά γλυκιά στο φτωχό να χαρίσει
τα φτερά του διπλώνει δειλά κι υποφέρει
των ματιών του η φωτιά
μεσ' τη στάχτη έχει σβήσει.

Βασιλιάς τ' ουρανού, κυβερνήτης τ' αγέρα
την ορμή του αντικρύζει
να σβήνει με θάρρος κι έχει μπρος του
ορθωθεί με θυμό και φοβέρα ζητάει
να τον πάρει ο κατάμαυρος χάρος!

Μ'ένα βλέμμα στερνό
τον αιθέρα ικετεύει
να του δώσει ξανά τα μεγάλα φτερά του.
Φτερουγάει μια στιγμή
μα τη δύναμη κλέβει των σπασμένων
φτερών ο ρυθμός του θανάτου.

Δεν του μέλλει τ'αητού
που πεθαίνει και μόνος
ξεψυχά σε μια ρίζα ριγμένος πλατάνου.
Είναι κι άλλος βαθύς,
μεγαλύτερος πόνος.
Κι απ'τα δάση αν θα πάψει
να χαίρεται πάνου,

μα περήφανη σκέψη
ταράζει τα βάθη της πικρής του ψυχής
και λυγάει τα φτερά του.
Τάχα ποιος θα βρεθεί δυνατός
για να μάθει
πως πετούνε οι αετοί
στα ορφανά παιδιά του.

[MpoMp]

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος...

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ -
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλον ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!"

Κ. Γ. Καρυωτάκης