Οι εξ ορισμού ύποπτοι-ένοχοι
Είναι δυνατόν να κρατηθούν ως ύποπτοι τρομοκρατίας, συνεργοί, υποστηρικτές ή οτιδήποτε άλλο παιδιά επτά και εννέα ετών; Ακούγεται παράλογο ακόμα και για μια δικτατορία. Ο εγκλεισμός παιδιών παραπέμπει στο Αουσβιτς των ναζί. Για τον Χίτλερ η ευθύνη ήταν συλλογική για τους Εβραίους, ανεξάρτητα από ηλικία ή φύλο. Φαίνεται πως αυτή η θεωρία εφαρμόζεται σήμερα για τους Αραβες και η ισλαμοφοβία έχει πάρει τη θέση του κλασικού αντισημιτισμού. Αυτή η φυλάκιση παιδιών έγινε στην «ισχυρότερη» δημοκρατία του κόσμου. Στις ΗΠΑ.
Η καταγγελία προέρχεται από τη Διεθνή Αμνηστία, που μαζί με πέντε άλλες έγκυρες οργανώσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δίνουν και τα ονόματα. Πρόκειται για τα παιδιά του Χαλίντ Σεΐχ Μοχάμεντ που θεωρήθηκε ύποπτος για τρομοκρατία.
Αλλοι τριάντα εννέα ύποπτοι και αυτοί, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, έχουν εξαφανιστεί. Βρίσκονται στις λεγόμενες «μαύρες τρύπες», δηλαδή στις κρυφές φυλακές της CIA που ελάχιστα πράγματα ξέρουμε γι' αυτές. Ο ειδικός εισηγητής του Συμβουλίου της Ευρώπης, Ντικ Μάρτι, εντόπισε τέτοιες φυλακές στην Πολωνία και τη Ρουμανία, ενώ η Γερμανία και η Ιταλία εμπόδισαν τη Δικαιοσύνη να κάνει έρευνες για αντίστοιχες φυλακές, ενέργεια που σημαίνει παραδοχή των δύο χωρών για την ύπαρξη «μαύρων τρυπών» στα εδάφη τους.
Ποιος είναι ύποπτος για τρομοκρατία; Εδώ δεν έχουμε κανένα σαφή νομικό ορισμό. Υποπτος είναι αυτός που οι Αρχές χαρακτηρίζουν ύποπτο. Δεν απαιτούνται στοιχεία ή αποδείξεις. Είναι ένοχος εκ προοιμίου και θα πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του. Για τη σύλληψή του δεν απαιτείται εντολή εισαγγελέα και γίνεται από πράκτορες της CIA διά της μεθόδου της απαγωγής. Στη συνέχεια φορτώνεται στα αεροπλάνα της CIA και μεταφέρεται σε χώρες εκτός ΗΠΑ, όπου τα βασανιστήρια είναι η καθιερωμένη μορφή ανάκρισης. Οι απαγωγές και οι πτήσεις ήταν γνωστές και όλοι τις χαρακτήριζαν παράνομες. Κανείς δεν φανταζόταν πως η δημοκρατική Ευρώπη τις είχε νομιμοποιήσει κρυφά («Ε» 9.6.07). Από τον Μάρτιο του 2001 υπάρχει συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Οι πράκτορες της CIA θα μπορούσαν να δρουν σε ευρωπαϊκό έδαφος με τη ίδια ευκολία που δρουν στις ΗΠΑ.
Η Ευρωβουλή αυτές τις μέρες ενσωμάτωσε στο κοινοτικό δίκαιο τη Συνθήκη του Προυμ ή, όπως την αποκάλεσαν, «Σένγκεν 3». Και τα 27 κράτη της Ευρώπης θα δημιουργήσουν μια τράπεζα δεδομένων, όπου θα φακελώνονται ηλεκτρονικά όλοι οι ύποπτοι τρομοκρατίας και θα υπάρχει και το DNA τους. Και αν δεν το έχουν, θα το παίρνουν με το ζόρι. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως αυτό το υλικό θα είναι στη διάθεση της CIA, άσχετα αν κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται στη συμφωνία. Γι' αυτά υπάρχει και το προηγούμενο των κρυφών συμφωνιών.
Αυτή η Συνθήκη ανατρέπει την «αρχή της αθωότητας» και επιβάλλει την «αρχή της ενοχής» και παραπέμπει στις μεθόδους της Ιεράς Εξέτασης. Αυτή η φοβερή βιοτεχνία βασανισμού και θανάτου δεν επινοήθηκε από τον πάπα Γρηγόριο (1231) για την απόσπαση ομολογιών για κάποιο έγκλημα, αλλά για να ελεγχθεί η ορθότητα της καθολικής πίστης. Η μοναδική ορθή πίστη προερχόταν από την Αγία Εδρα, όπως και η μοναδική πηγή γνώσης ήταν η Βίβλος (στα πρώτα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια ο Αριστοτέλης ήταν απαγορευμένος). Οι υπόλοιποι ήταν αιρετικοί και όργανα του Σατανά και καίγονταν στην πυρά.
Να σημειώσουμε πως αυτά τα εγκλήματα ουδέποτε καταδικάστηκαν από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και η Ιερά Εξέταση ουδέποτε καταργήθηκε. Απλώς άλλαξε όνομα. Μόλις το 1908 ονομάστηκε «Ιερή Υπηρεσία» και το 1965 ο πάπας Παύλος ΣΤ' τη μετονόμασε «Επιτροπή για το Δόγμα και την Πίστη». Και εδώ έχει τις απαρχές του το δόγμα Μπους που υποστηρίζει: «Οποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Η «Μοναδική Σκέψη» και αυτή με τη σειρά της παραπέμπει στην «ορθή πίστη». Και ο σημερινός ύποπτος είναι αυτός που δεν αποδέχεται το μονόδρομο της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και του νεοφιλελευθερισμού.
Πριν από την Ιερά Εξέταση δεν υπήρχαν βασανιστήρια. Στους Ρωμαίους υπήρχε ο μαρτυρικός σταυρικός θάνατος και η σωματική τιμωρία των δούλων, πράγμα που ίσχυε και στους αρχαίους Ελληνες. Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν υπήρχε η θανατική ποινή, γιατί θα ήταν μίασμα για την πόλη. Αλλά προέτρεπαν στην αυτοκτονία για να πάρει το μίασμα ο ίδιος ο νεκρός (περίπτωση Σωκράτη). Είναι γνωστό πως το θύμα των βασανιστηρίων κατά κανόνα παραδέχεται αυτό που θέλει ο βασανιστής του. Και ο «ύποπτος» μετά το βασανισμό του γίνεται ένοχος με τη δική του ομολογία. Αυτά στον 21ο αιώνα.
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=35608836
