Πανεπιστήμιο εχθρικό, αδιάφορο προς τις εργαζομενες τάξεις

[rose]

Σχετικά με τα ωράρια: Δεν πιστεύω ότι έχουμε φοβερά δύσκολο πρόγραμμα! Το πρόβλημα του Πανεπιστημίου είναι η παντελής έλλειψη οργάνωσης,πχ:

1. Οι εργασίες δεν είναι σωστά μοιρασμένες
2. Οι καθηγητές δε συνεννοούνται μεταξύ τους για τις εργασίες
3. Οι καθηγητές δε συνεννοούνται μεταξύ τους για την ύλη
4. Τα χρονικά περιθώρια για τις εργασίες, πολλές φορές, είναι απλά αστεία
5. Το πρόγραμμα είναι κακοφτιαγμένο, και το μαθαίνουμε τελευταία στιγμή
6. Ασαφείς εκφωνήσεις, που πολλές φορές αναδεικνύουν τις μαντικές ικανότητες των φοιτητών
7. Εργασίες χωρίς σκοπό
8. Καθημερινό ωράριο το οποίο έχει ως βασικό σκοπό να βολεύει τους καθηγητές, με αποτέλεσμα να μη δίνεται βάρος στους φοιτητές (θυμάμαι πρώτο έτος: πήξιμο κάθε μέρα όλη μέρα, ενώ Παρασκευή βράδυ και Δευτέρα πρωί κενό -> καλά να περάσετε στο τριήμερο σας! )

Οπότε βλέπεις ότι στην τελική δεν είναι ο σοβαρός φόρτος σοβαρός, ούτε καν η αυξημένη δυσκολία που οφείλεται για το χάος που ζούμε. Η ανοργανωσιά είναι!

Τόσο άσχημα...
θεωρητικά θα συμφωνήσω με τον stormRider. StormRider, έχετε κάνει ποτε κάποια συζήτηση για την ανάπτυξη ενός project; Μήπως τελικά υπάρχει και αδιαφορία...

[StormRider]

@punisher: έχουμε και προβλήματα οργάνωσης. Είναι φυσικό, όταν πολλές φορές έχεις μέσα σ' ένα τριήμερο είναι τα deadlines 3 εργασιών, τότε ακόμα και 3 βδομάδες να σου έχουν δώσει πριν, δεν πιστεύω ότι μπορείς πολύ εύκολα να κάνεις καταμερισμό του χρόνου.

Η κακή οργάνωση, κάνει το πρόβλημα της εντατικοποίησης, να φαίνεται χειρότερο.

@rose: Με συμφοιτητές μου, αρκετές φορές, ακόμη και για απλές εργασίες. Είτε το προτείνουν, είτε όχι οι διδάσκοντες. Σίγουρα, μεχρι στιγμής, στο δεύτερο έτος στο project των βάσεων, υπήρξε πέρα από τη δουλειά, ομαδικότητα και συζήτηση για τους τρόπους ανάπτυξής του. Στη Java (2006-2007, με τις καταλήψεις) υπήρξε αδιαφορία ή -καλύτερα- άγνοια διότι τα μαθήματα έγιναν, εν τάχυ, και πολλοι τα βρήκαν σκούρα.

[PASCAL]

Περί full time (sic) σπουδών:

Πρέπει να καταλάβουμε ένα πράγμα: ότι η φύση των σπουδών είναι διάφορετική από τη φύση της εργασίας(σπουδές!= εργασίας). Και αυτό για δύο λόγους: πρώτον διότι οι πνευματικές εργασίες(παρακολούθηση, διάβασμα, λύσιμο ασκήσεων, εκπόνηση εργασίας, φροντιστήρια, εργαστήρια κ.α.) είναι πολύ πιο απαιτητικές και κουραστικές από τις "πνευματοσωματικές" εργασίες γραφείου(που μπορεί να είναι και ρουτίνας πχ στον ΟΤΕ) και τις σωματικές εργασίες πεδίου(πχ σερβιτόρος). Η πνευματική και ψυχική κούραση από τις πνευματικές εργασίες έχει αποδειχθεί ότι αποβάλεται δυσκολότερα από τις σωματικές(και αυτός είναι και ένας λόγος που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν δουλεύουν 8-ωρα και 12-ωρα αλλά και ένας λόγος που εξηγεί το μειωμένο ενδιαφέρον των πρωτοετών φοιτητών από την υπερκόπωση της πνευματικά και ψυχολογικά οδυνηρής διαδικασίας των πανελληνίων). Επιπλέον για να είναι αποδοτικές οι πνευματικές εργασίες θα πρέπει να μην υπάρχει υπερτροφία της μίας κατηγορίας έναντι των άλλων για να μπορεί το άτομο να ανταπεξέρχεται εξίσου ικανοποιητικά σε όλες και να μην υστερεί/αδιαφορεί στις υπόλοιπεςς(πχ να μην είναι οι διαλέξεις 8-ωρα και 12-ωρα όπως στο 1ο έτος (καλή ώρα) και ο χρόνος για διάβασμα, λύσιμο ασκήσεων, εκπόνηση εργασίας, εργαστήρια κ.α. 2 με 3 ώρες). Δεύτερον ένα 8-ωρο σπουδών έχει την εξής αδικία, αδυναμία και διαφορά με ένα 8-ωρο εργασίας: την απουσία οικονομικού κινήτρου. Οι φοιτητές σε αντίθεση με τους εργαζομένους πρέπει να έχουν ένα εσωτερικό/προσωπικό κίνητρο (και εσωτερική πειθαρχεία φυσικά) για να σπουδάσουν χωρίς να αμοιφθούν γι' αυτό. Κάνουν δηλαδή με απλά λόγια κάτι που τους αρέσει πέρα από την οικονομική αμοιβή. Αυτή όμως η πνευματική ενασχόληση έχει και ορισμένα όρια τα οποία προφανώς σύμφωνα με τα παραπάνω δεν αγγίζουν τα όρια του 8-ώρου ώστε κάποιος να επιδείξει τον ανάλογο ζήλο χωρίς να ανταμοιφθεί γι' αυτόν. Θα ήταν όμως μέσα στη φιλοσοφία των σπουδών μία αμοιβή των φοιτητών για την 8-ωρη σπουδή τους; Ασφαλώς και όχι. Διότι πέρα από το ενδοπανεπιστημιακό οκτάωρο -το οποίο μπορεί να αμοίβεται- υπάρχει και η εξωπανεπιστημιακή ενασχόληση που ενώ είναι απαραίτητη δεν αμοιβεται από κανένα. Επομένως η λύση δεν βρίσκεται ούτε στην FULL TIME ενασχόληση με τις σπουδές ούτε στην οικονομική ανταμοιβή αλλά σε μια φιλοσοφία ισορροπημένης σχέσης με τις παρακολουθήσεις, τα φροντηστήρια,τα εργαστήρια και το εξωπανεπιστημιακό διάβασμα.

Περί υποχρεωτικής παρακολούθησης:

Σίγουρα η ποσότητα της παρεχώμενης γνώσης από μια ζωντανή διάλεξη και γενικά της αλληλεπίδρασης φοιτητών - καθηγητών είναι ουσιαστικότερη και περιεκτικότερη της απλής ανάγνωσης ενός βιβλίου και το λύσιμο μερικών ασκήσεων αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν εγκυάται ότι η υποχρεωτική παρακολούθηση θα δημιουργήσει εξυπνότερους φοιτητές και με περισσότερες γνώσεις πάνω στο αντικείμενο. Έπειτα κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δέχεται το στυλ, τις παρεξενιές, το ύφος, τις ιδιοτροπίες και γένικα τον τρόπο διδασκαλίας του κάθε καθηγητή επειδή μόνο και μόνο είναι καθηγητής. Και επειδή κανένας άνθρωπος και άρα κανένας καθηγητής δεν είναι αρεστός σε όλους, όλοι έχουν το δικαίωμα να τον αποφεύγουν και να μην τον παρακολουθούν αν δεν τους αρέσει. Το πανεπιστήμιο δεν είναι σχολείο να υποφέρουν οι διδασκόμενοι τις επιλογές του κράτους καθώς οι φοιτητές είναι (και πρέπει να συνεχίσουν να είναι) μέρος της εξουσίας στις επιλογές της εκπαιδευτικής διαδικασίας τους. Και εκτός των άλλων κάποτε κέρδισαν το δικαίωμα της μη υποχρεωτικής παρακολούθησης με αγώνες ώστε μην το παραδώσουν σήμερα τόσο εύκολα στην πειθάρχηση και εντατικοποιήση των σπουδών τους που ορισμένοι θέλουν να επιβάλουν.

Περί προαπαιτούμενων μαθημάτων:

Ότι πιο παράλογο έχει ακουστεί. Πόσοι και πόσοι δεν έχουμε προσωπικά ή φίλων μας παραδείγματα που πέρασαν τουλάχιστον ένα μάθημα μεγαλύτερου εξαμήνου και με βαθμό χωρίς να έχουν περάσει ούτε ένα δήθεν προαπαιτούμενο μάθημα; Και για να το συγκεκριμένοποιήσω να αναφερθώ στους πόσους πέρασαν Java 2 χωρίς να έχουν περάσει java 1 ή στους πόσους πέρασαν Τεχνητή Νοημοσύνη χωρίς να έχουν περάσει Πιθανότητες, Java 1,2 και Λογισμό; Και δεν θα περάσουν όλοι φυσικά αλλά κάποιοι θα περάσουν. Και επειδή πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν αυτοί οι κάποιοι θα ήταν η μεγαλύτερη αδικία να ακυρώνεται με ένα σύστημα αλυσίδων μαθημάτων όλο το διάβαμσ και οι δεξιότητες που ανεπτυξαν αυτοί οι φοιτητές σε μάθημα με προαπαιτούμενα. Για να αφήσουμε τέλος το πόσο χρόνο καθυστερεί τη λήψη του πτυχίου ένα τέτοιο σύστημα ώθωντας ουστιαστικά του φοιτητές στα 2ν χρόνια που δικαιούνται να σπουδάσουν. Φυσικά όπως είναι παράλλογη η γενίκευση της υποχρεωτικής παρακολούθησης μαθημάτων σε όλες τις σχολές άλλο τόσο παράλογο είναι και η γενίκευση της μη υποχρεωτικής παρακολούθησης μαθημάτων σε όλες τις σχολές(βλέπε για παράδειγμα την Ιατρική).

Περί δωρεάν παιδείας:

Προφανώς δωρεάν παιδεία νοείται για όσους δεν πληρώνουν φόρους αυτοί καθ' εαυτοί ως πρόσωπα δηλαδή για την πλειοψηφία των φοιτητών. Οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι και ο Χ, Υ άγνωστος που εργάζεται δεν απολαμβάνει δωρεάν παιδεία καθώς δεν είναι φοιτητής. Αν γίνει φοιτητής και πάλι δεν θα απολαμβάνει δωρεάν παιδεία(με τη στενή έννοια του όρου) καθώς καταθέτει φορολογική δήλωση και φόρους στο κράτος. Και πάλι όμως το ποσοστό του φόρου που του αναλογεί για την παιδεία είναι πολύ μικρό σε σχέση με τους άλλους φόρους και σε σχέση με το 3.5% που δαπανάται πάγια γι' αυτόν τον τομέα στη χώρα μας. Επομένως η δωρεάν παιδεία υφίσταται, έστω και με την ευρεία έννοιά της.

[mikem4600]

Υπάρχουν πολλοί δίοδοι για τον κομμουνισμό.

...όλες τους τελικά αποτυχημένες, αν κρίνω από το τελικό αποτέλεσμα. Και όχι, ούτε το παράδειγμα του Star Trek στέκει, αφού πετάει ΠΟΛΛΕΣ κρίσιμες λεπτομέρειες κάτω από το χαλί. Πράγμα λογικό, αφού πρόκειται για παραμυθάκι.

[PASCAL]

[off]

Υπάρχουν πολλοί δίοδοι για τον κομμουνισμό.

...όλες τους τελικά αποτυχημένες, αν κρίνω από το τελικό αποτέλεσμα. Και όχι, ούτε το παράδειγμα του Star Trek στέκει, αφού πετάει ΠΟΛΛΕΣ κρίσιμες λεπτομέρειες κάτω από το χαλί. Πράγμα λογικό, αφού πρόκειται για παραμυθάκι.

Μάλλον θα πρέπει να διαβάσεις λίγο παγκόσμια ιστορία και ειδικά τα κεφάλαια που αφορούν την Ισπανία της δεκαετίας του '30 και τη Χιλλή του '70-'73 για να καταλάβεις και ποιοί άλλοι δρόμοι πλην της βίαιης επαναστασης υπάρχουν για την πορεία προς την αριστερά (ίσως και για τον κομμουνισμό) και ποιοί τους εμποδίζουν και πώς. Για να μην πώ πώς πρέπει να διαβάσεις και λίγο περί Ελληνικού Εμφυλίου για το ποιοί εμπόδισαν την ειρηνική επικράτηση της αριστεράς και πώς. Κι ας αφήσουμε φυσικά τη μελέτη των σοσιαλιστικών πειράματων της Αφρικανικής ηπείρου.
[/off]

[shodanjr_gr]

[off]και τη Χιλλή του '70-'73 για να καταλάβεις και ποιοί άλλοι δρόμοι πλην της βίαιης επαναστασης υπάρχουν για την πορεία προς την αριστερά (ίσως και για τον κομμουνισμό) και ποιοί τους εμποδίζουν και πώς
[/off]

Άλλο οι δρόμοι προς την αριστερά (όχι ότι ο δρόμος της Χιλλής ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα...με ~35% βγήκε η αριστερή κυβέρνηση το 70...χώρια που όποια ιδεολογία έχει στο "πρόγραμμά" της τις λέξεις "ανακατανομή πλούτου/αγαθών" αποκλείεται να μην είναι βίαιη), άλλο τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ των καθεστώτων...(που ας πούμε στη Χιλλή ήταν -μεταξύ άλλων- η οικονομική διάλυση της χώρας).

[StormRider]

Υπάρχουν πολλοί δίοδοι για τον κομμουνισμό.

...όλες τους τελικά αποτυχημένες, αν κρίνω από το τελικό αποτέλεσμα. Και όχι, ούτε το παράδειγμα του Star Trek στέκει, αφού πετάει ΠΟΛΛΕΣ κρίσιμες λεπτομέρειες κάτω από το χαλί. Πράγμα λογικό, αφού πρόκειται για παραμυθάκι.

Λυπάμαι, που δεν έγινα αντιληπτός εξ' αρχής και που συνεχίζω το offtopic, αλλά ανέφερα το δρόμο προς το σοσιαλισμό μέσω των μηχανισμών του Κόμματος, είτε αυτος ήταν επαναστατικός, είτε δημοκρατικός. Στην πρώτη περίπτωση, το οικοδόμημα του Κόμματος, έδειξε εξουσιοφρένεια και μετατράπει σε μία άλλη όψη του γραφειοκρατικού καπιταλισμού. Στη δεύτερη περίπτωση, η μετριότητα που επιδεικνύουν οι κομματικοί μηχανισμοί σε συνδιασμό με την αμερικανική παρέμβαση, δεν έχει απότοκο το σοσιαλισμό, καθότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν τον δικαιώνει πάντα. Όπως είδες κάνω λόγο, για επίτευξη του σοσιαλισμού -μέσω ιεραρχικών δομών- που θα οδηγήσει, μετά από πολλούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς, στον κομμουνισμό. Δεν έχω αναφέρει μέχρι στιγμής, ούτε για ελευθεριακό κομμουνισμό, ούτε για κάποιο είδος αυτονομίας (κοινωνική, ατομική, εργατική), ούτε φυσικά για αυτοοργάνωση ή αναρχία.
Αναρωτιέμαι, αν με την ίδια ευκολία "εκ του αποτελέσματος" δέχεσαι και "γεγονότα" που συναντάς, ως επιστημονικά. Περιμένω, λίγη περισσότερη σοβαρότητα όσον αφορά την πολιτική φιλοσοφία που αναπτύσσεται -σχεδον δύο αιώνες- από την πλευρά της αριστεράς (επαναστατικής ή μη, μαρξιστικής ή αντιεξουσιαστικής), αλλά μπροστά στον Smith, που έχει αποτέλεσμα (και το βλέπουμε), τα άλλα μοιάζουν όνειρα θερινής νυκτός, σωστά?

[Erevodifwntas]

Αναρωτιέμαι, αν με την ίδια ευκολία "εκ του αποτελέσματος" δέχεσαι και "γεγονότα" που συναντάς, ως επιστημονικά. Περιμένω, λίγη περισσότερη σοβαρότητα όσον αφορά την πολιτική φιλοσοφία που αναπτύσσεται -σχεδον δύο αιώνες- από την πλευρά της αριστεράς (επαναστατικής ή μη, μαρξιστικής ή αντιεξουσιαστικής), αλλά μπροστά στον Smith, που έχει αποτέλεσμα (και το βλέπουμε), τα άλλα μοιάζουν όνειρα θερινής νυκτός, σωστά?

http://eroessa-1.pblogs.gr/2008/05/272198.html δεν είναι θέμα αποτελέσματος αλλά αν μπορεί να εφαρμοστεί.

P.S. Ο κόσμος του Star Trek μπορεί να μην είναι υλοποιήσιμος, αλλά δε σημαίνει ότι δε θα ήθελα να είναι :-)

[rose]

Εγώ όμως θέλω να σας θέσω ένα άλλο θέμα. Υπάρχει σε αυτήν τη χώρα μια νέα φοιτητική σύνθεση. Υπάρχουν χιλιάδες φοιτητές οι οποίοι είναι εργαζόμενοι, είναι έγγαμοι, πολλοί απ’ αυτούς δεν έχουν τη δυνατότητα καθημερινής παρακολούθησης.

Υπάρχει πολιτική στη χώρα μας σήμερα για τον εργαζόμενο φοιτητή; Ξέρουμε πόσοι φοιτητές είναι εργαζόμενοι στην Ελλάδα; Υπάρχει κάποια μελέτη; Και έρχεστε και κάνετε μια εντελώς άσχετη ρύθμιση που αφορά μόνο τους αιώνιους φοιτητές.

Υπάρχουν ορισμένα ζητήματα, τα οποία είναι κρίσιμα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για την πορεία του πανεπιστημίου από εδώ και πέρα: αυτοδιοίκηση, αξιολόγηση, χρηματοδότηση. Σε αυτά νομίζω συμφωνούμε όλοι σε αυτήν την Αίθουσα.

http://www.chrisochoidis.gr/2007/03/06/ ... ekpaideysi

Οι εργαζόμενοι φοιτητές δεν φοβούνται τον νόμο - πλαίσιο για τα ΑΕΙ
Του Κωστα Ονισενκο

Yπάρχουν και φοιτητές ελληνικών πανεπιστημίων που δεν έχουν την πολυτέλεια να... παίζουν τάβλι τα μεσημέρια, διότι είναι ταυτόχρονα και εργαζόμενοι. Ο χρόνος και οι οικονομικές ανάγκες τους πιέζουν, ενώ η οριοθέτηση της διάρκειας σπουδών, με την οποία θεσμοθετείται η κατάργηση του φαινομένου των αιωνίων φοιτητών ίσως τους επηρεάσει, καθώς καλούνται να ανταποκριθούν σε πολλαπλές υποχρεώσεις και επομένως δεν προλαβαίνουν πάντοτε να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στον προβλεπόμενο χρόνο.

Οι ίδιοι, πάντως, δεν φαίνεται να ανησυχούν ιδιαίτερα...

Από την Παλαιστίνη

«Κάποιος που θέλει να τελειώσει τη σχολή του θα το κάνει χωρίς μεγάλη δυσκολία» λέει στην «Κ» ο φοιτητής της Ιατρικής Αθηνών Σάμερ Αλπεσέρ. Ο Σάμερ κατάγεται από την Παλαιστίνη και ήρθε στην Ελλάδα για να γίνει ιατρός. Επειδή η οικογένειά του βρίσκεται στην Παλαιστίνη και δεν είναι σε θέση να τον στηρίζει οικονομικά, ο ίδιος πρέπει να καλύπτει μόνος όλα τα έξοδά.

Δουλεύει όσο καιρό σπουδάζει με αποτέλεσμα τα μαθήματα να πηγαίνουν πίσω και ο ίδιος να διανύει τον ένατο χρόνο σπουδών, χρωστώντας άλλα 15 μαθήματα: «Το γεγονός ότι δουλεύω έπαιξε μεγάλο ρόλο στην καθυστέρηση των σπουδών μου, αλλά δεν θα υπερβώ με τίποτα τη διορία. Υπάρχει βέβαια και αυτό το άγχος αλλά πιστεύω ότι είναι αρκετός χρόνος για να τελειώσει κάποιος ακόμα και αν δουλεύει».

Οπως λέει, υπάρχουν και άλλα πράγματα που πρέπει να ληφθούν υπόψη αφού «δεν είναι πάντα και στο χέρι μας, ξέρετε, έχω χάσει τουλάχιστον δύο χρόνια από απεργίες και καταλήψεις. Μετριούνται αυτά; Πρέπει να διευκρινιστεί αυτό γιατί, αν είναι να εφαρμοστεί ο νόμος, να μην την πληρώσουν άδικα κάποιοι φοιτητές»

«Το να δουλεύεις σε μανάβικο δεν σημαίνει ότι κάθεσαι μονίμως πίσω από μια ταμειακή», λέει στην «Κ» ο Σταύρος Μπονάρος, τρίτο παιδί πολύτεκνης οικογένειας και φοιτητής Νομικής Αθηνών. Ο Σταύρος εργάζεται χρόνια στο κατάστημα των γονιών του, που είναι η βασική πηγή εσόδων για την οικογένεια. «Μέχρι πρόπερσι ο ανεφοδιασμός γινόταν στις τρεις το πρωί, έπρεπε να ξυπνάω εκείνη την ώρα και να πηγαίνω με το φορτηγάκι στην κεντρική λαχαναγορά για να φορτώσω. Εσπαγε τη νύχτα μου στη μέση και συνήθως αναγκαζόμουν να διαβάζω όλο το βράδυ για να πηγαίνω απευθείας στην αγορά, κοιμόμουν μέχρι το μεσημέρι, μετά στο μαγαζί και στη συνέχεια πάλι διάβασμα. Είναι δύσκολα, πολλά πράγματα είναι δύσκολα αλλά πρέπει να γίνονται. Εχω διαλύσει και μια σχέση γι' αυτό τον λόγο, γιατί δεν είχα καθόλου χρόνο, αλλά δεν το μετάνιωσα εντέλει. Νομίζω πως όσοι βλέπουν σοβαρά τις σπουδές τους κάνουν ανάλογες θυσίες, όταν έχεις ένα στόχο κοιτάς κυρίως αυτόν και μπαίνεις σε μια ρότα για όσο καιρό χρειάζεται».

Και ο Σταύρος θεωρεί δίκαιη τη ρύθμιση για το χρονικό περιορισμό στη διάρκεια σπουδών: «Αυτό που ειπώθηκε αρχικά, για παράταση δύο ετών, ήταν υπερβολικό, θα δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα σε πολλούς φοιτητές. Ο τωρινός περιορισμός όμως δε θα κάνει κακό σε κάποιον που θέλει πραγματικά να σπουδάσει».

Το θέμα της εργασιακής αποκατάστασης θεωρεί ως κύριο η Γιούλη Μπόλη, ομογενής από την Αλβανία και φοιτήτρια στο Οικονομικό της Νομικής. Αν και η ίδια μένει στη φοιτητική εστία, αναγκάζεται να δουλεύει σε ένα εστιατόριο για να καλύπτει τα έξοδα της. «Ολοι ζητάνε προϋπηρεσία για να σε πάρουν σε κάποια σοβαρή δουλειά. Και στα οκτώ χρόνια να τελειώσεις, που είναι το μικρότερο όριο, θα πλησιάζεις ήδη στα 30. Πότε θα εργαστείς για να πάρεις την απαιτούμενη προϋπηρεσία; Στα 40;» αναρωτιέται η Γιούλη και συνεχίζει: «Οι φοιτητές πρέπει να έχουν και ένα δημιουργικό ανταγωνισμό μεταξύ τους, να είναι ζωντανοί και όχι να βαλτώνουν στα χρόνια».

Το μυστικό

Η Μαρία Καραγιώργου κατάγεται από ένα μικρό χωριό έξω από την Κατερίνη και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει νοσηλευτική. Σήμερα κάνει το μεταπτυχιακό της στο ίδιο τμήμα ενώ παράλληλα εργάζεται. «Οσο σπούδαζα εργαζόμουν, έκανα διάφορες δουλειές, συνήθως χωρίς ένσημα και ασφάλιση. Δεν δυσκολεύτηκα να τελειώσω τις σπουδές μου χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση», δηλώνει περήφανα.

«Είναι διάφορα έξοδα, φαγητά, σημειώσεις, συνέδρια, βόλτες. Δεν μπορείς να τα περιμένεις όλα από τους γονείς σου και έτσι ψάχνεις να βρεις μια δουλειά. Πρέπει να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου και να έχεις πρόγραμμα, Αυτό είναι το μυστικό».

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 007_217147

Νομιζω οτι η συζήτηση μπορεί να συνεχιστεί από εκεί που σταμάτησε...

Μπορούμε να παραλείψουμε τα σχετικά με τον νόμο-πλαίσιο.

[PASCAL]

[Aρχή OFF]

[off]και τη Χιλλή του '70-'73 για να καταλάβεις και ποιοί άλλοι δρόμοι πλην της βίαιης επαναστασης υπάρχουν για την πορεία προς την αριστερά (ίσως και για τον κομμουνισμό) και ποιοί τους εμποδίζουν και πώς
[/off]

Άλλο οι δρόμοι προς την αριστερά (όχι ότι ο δρόμος της Χιλλής ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα...με ~35% βγήκε η αριστερή κυβέρνηση το 70...χώρια που όποια ιδεολογία έχει στο "πρόγραμμά" της τις λέξεις "ανακατανομή πλούτου/αγαθών" αποκλείεται να μην είναι βίαιη), άλλο τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ των καθεστώτων...(που ας πούμε στη Χιλλή ήταν -μεταξύ άλλων- η οικονομική διάλυση της χώρας).

Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας Χ

Στις 4ης Σεπτεμβρίου του 1970 έγιναν βουλευτιικές εκλογές στη Χιλή. Ο πρόεδρος της "Λαικής Ενότητας" Σαλβαδόρ Αλιέντε πήρε 36,3%, ο δεξιός Χόρχε Αλεσσάντρι 35% και ο χριστιανοδημοκράτης Ραδομίρο Τόμιτς 27,8%. Σύμφωνα με το σύνταγμα της Χιλλής ο Αλιέντε δεν μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση και ή αυτός ή ο Αλεσάντρι έπρεπε να συμμαχήσει με τον Ραδομίρο. Τελικά μέσα από την συμφωνία του "Νόμου περί Δημοκρατικών Εγγυήσεων" ο Αλιέντε σχηματίζει πανηγυρικά κυβέρνηση 153 εδρών σε σύνολο 200. Εδώ να σημειωθεί ότι η προεκλογική εκστρατεία (και άρα η δημοτικότητα) του δεξιού Αλεσάντρι είχε προηγουμένως χρηματοδοτηθεί από την εταιρεία τηλεπικοινωνιών Αμερικανικών συμφερόντων ΙΤΤ.

Μετά την εκλογή της "Λαικής Ενότητας" αρχίζει μία οξεία και ριζική εκδημοκράτηση της οικονομίας της Χιλής μέσω πολλών εθνικοποιήσεων εργοστασίων εκμεταλέυσης του εθνικό πλούτο της χώρας ενώ παράλληλα μεγάλος μέρος της διοίκησης τους περνά και στα χέρια των εργατών. Επίσης πολλές τράπεζες και εταιρείες της Αμερικανικών συμφερόντων τίθονται υπό εθνικό έλεγχο. Μέσω αυτών των μεταρυθμίσεων μισθοί και ρυθμοί παραγωγής αυξάνουν ραγδαία καθώς επίσης δημιουργούνται και νέες θέσεις εργασίας και η ανεργία πέφτει από το 8.8% στο 3%. Παράλληλα δημιουργείαται Εθνικό Σύστημα Υγείας με πρώτη επιτυχία την πτώση της τότε υψηλής παιδικής θνησιμότητας κατά 20,1%. Συγχρόνως μεγάλες εκτάσεις γης απολλοτριώνται και αναδιανέμονται στους αγρότες και τους ιθαγενείς ινδιάνους. Το βιωτικό επίπεδο των Χιλιανών ανεβαίνει ενώ συγχρόνως αυεβαίνει και η δημοτικότητα της αριστεράς γεγονός που γίνεται άμεσα ορατό από τον πρώτο κιόλας χρόνο. Στις δημοτικές εκλογές του 1971 το κόμμα του Αλιέντε κερδίζει στα 2/3 σχεδών των εκλογικών περιφερειών της Χιλής με ποσοστό 50.8% ενώ στις βουλευτικές του 1973 αναδυκνύεται ξανά κυβέρνηση με 44% ανεβάζοντας έτσι μέσα σε 3 χρόνια το ποσοστό του κατα 8 ποσοστιαιές μονάδες.

Βέβαια ούτε η δημοτικότητα της αριστεράς ούτε οι μεταρυθμίσεις του Αλιέντε ούτε ευρύτερα το περιβάλλον της Λατινικής Αμερικής ευχαρίστησαν ιδιαίτερα τις ΗΠΑ που κάθε άλλο μετά την νίκη του Κάστρο στην Κούβα και του Αλιέντε στη Χιλή είδαν να χάνουν μία μία τις καπιταλιστικες επιχειρήσεις τους και τις μετοχές τους. Έτσι αποφασίζουν τον οικονομικό στραγγαλισμό της Χιλής και τον φυσικό θάνατο του Αλιέντε. Μέσω τραπεζικών τεχνασμάτων αυξάνουν μήνα με το μήνα το εξωτερικό χρέος της Χιλής ενώ παράλληλα μέσω οικονομικών τεχνασμάτων ρίχνουν την τιμή του Χιλιανού χαλκού (που αποτελούσε το κύριο εξαγωγικό προϊόν της χώρας) στις διεθνείς αγορές. Παράλληλα η κυβέρνηση Νίξον μέσω της CIA και συγγεκριμένα του Κισινγκερ με κολοσιαίες χρηματοδοτήσεις του Αλεσάντρι και των δεξιών σωματείων υποκινεί μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στη χώρα. Αξιοσημείωτη είναι αυτή του 1972 στον κλάδο των μεταφορών που παραλύει ολόκληρη τη Χιλή. Συγχρόνως πολλοί στρατιωτικοί χρηματοδοτούνται υπογείως για να προδώσουν τον Αλιέντε και να καταλάβουν με πραξικόπημα την διακυβέρνηση του κράτους. Πρώτο δείγμα αυτής της πολιτικής αποτελεί η αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα κατά του πρωθυπουργού το 1972. Τελικά μέσα από πολλές περιπλοκές και συγκρούσεις το Σεπτέμβρη του '73 οι ένοπλες δυνάμεις της Χιλής με αρχηγό το αμερικανόδουλο φασίστα Αουγκούστο Πινοσέτ ανατρέπουν τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της αριστεράς και δολοφονούν τον Αλιέντε εγκάθιδύωντας έτσι μία από τις πιο σκληρές δικτατορίες του κόσμου και παράλληλα επαναφέρουν στη χώρα τα απωλεσθέντα Αμερικάνικά κεφάλαια.

[Τέλος OFF]

___________________________________________________________________________________________________________________________________

Rose νομίζω πώς το αρθράκι της φιλοκυβερνητικής δεξιάς φυλλάδας "Καθημερινής" στην ουσία δεν αποδεικνύει κάτι. Γιατί με την ίδια λογική θα μπορούσε κάποια άλλη εφημερίδα ας πούμε το γνωστό "Όργανο της Κεντρικής Επιτροπής και τα ρέστα" να βρει άλλους 4 εργαζόμενους φοιτητές και να λένε τα ακριβώς αντίθετα. Ότι οι σπουδές και εργασία δεν μπορούν να συνάδουν, ότι το νέο μέτρο τους εκτοξεύει αυτόματα στο 2ν, ότι δεν έχουν προσωπική ζωή και πολλά άλλα. Σε κάθε περίπτωση όμως η αλήθεια ή θα βρίσκεται πιό κοντά στη μία άποψη ή στην άλλη. Και εν προκειμένω με δεδομένο τον όγκο και την ένταση που είχαν οι φοιτητικές αντιδράσεις στο νέο νόμο πλαίσιο μάλλον η αλήεθια δεν βρίσκεται κοντά στην εκδοτική χάλκευση της κοινής γώμης που επιχειρεί η "Καθημερινή".

[Erevodifwntas]

[Aρχή OFF]

[off]και τη Χιλλή του '70-'73 για να καταλάβεις και ποιοί άλλοι δρόμοι πλην της βίαιης επαναστασης υπάρχουν για την πορεία προς την αριστερά (ίσως και για τον κομμουνισμό) και ποιοί τους εμποδίζουν και πώς
[/off]

Άλλο οι δρόμοι προς την αριστερά (όχι ότι ο δρόμος της Χιλλής ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα...με ~35% βγήκε η αριστερή κυβέρνηση το 70...χώρια που όποια ιδεολογία έχει στο "πρόγραμμά" της τις λέξεις "ανακατανομή πλούτου/αγαθών" αποκλείεται να μην είναι βίαιη), άλλο τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ των καθεστώτων...(που ας πούμε στη Χιλλή ήταν -μεταξύ άλλων- η οικονομική διάλυση της χώρας).

Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας Χ

Στις 4ης Σεπτεμβρίου του 1970 έγιναν βουλευτιικές εκλογές στη Χιλή. Ο πρόεδρος της "Λαικής Ενότητας" Σαλβαδόρ Αλιέντε πήρε 36,3%, ο δεξιός Χόρχε Αλεσσάντρι 35% και ο χριστιανοδημοκράτης Ραδομίρο Τόμιτς 27,8%. Σύμφωνα με το σύνταγμα της Χιλλής ο Αλιέντε δεν μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση και ή αυτός ή ο Αλεσάντρι έπρεπε να συμμαχήσει με τον Ραδομίρο. Τελικά μέσα από την συμφωνία του "Νόμου περί Δημοκρατικών Εγγυήσεων" ο Αλιέντε σχηματίζει πανηγυρικά κυβέρνηση 153 εδρών σε σύνολο 200. Εδώ να σημειωθεί ότι η προεκλογική εκστρατεία (και άρα η δημοτικότητα) του δεξιού Αλεσάντρι είχε προηγουμένως χρηματοδοτηθεί από την εταιρεία τηλεπικοινωνιών Αμερικανικών συμφερόντων ΙΤΤ.

Μετά την εκλογή της "Λαικής Ενότητας" αρχίζει μία οξεία και ριζική εκδημοκράτηση της οικονομίας της Χιλής μέσω πολλών εθνικοποιήσεων εργοστασίων εκμεταλέυσης του εθνικό πλούτο της χώρας ενώ παράλληλα μεγάλος μέρος της διοίκησης τους περνά και στα χέρια των εργατών. Επίσης πολλές τράπεζες και εταιρείες της Αμερικανικών συμφερόντων τίθονται υπό εθνικό έλεγχο. Μέσω αυτών των μεταρυθμίσεων μισθοί και ρυθμοί παραγωγής αυξάνουν ραγδαία καθώς επίσης δημιουργούνται και νέες θέσεις εργασίας και η ανεργία πέφτει από το 8.8% στο 3%. Παράλληλα δημιουργείαται Εθνικό Σύστημα Υγείας με πρώτη επιτυχία την πτώση της τότε υψηλής παιδικής θνησιμότητας κατά 20,1%. Συγχρόνως μεγάλες εκτάσεις γης απολλοτριώνται και αναδιανέμονται στους αγρότες και τους ιθαγενείς ινδιάνους. Το βιωτικό επίπεδο των Χιλιανών ανεβαίνει ενώ συγχρόνως αυεβαίνει και η δημοτικότητα της αριστεράς γεγονός που γίνεται άμεσα ορατό από τον πρώτο κιόλας χρόνο. Στις δημοτικές εκλογές του 1971 το κόμμα του Αλιέντε κερδίζει στα 2/3 σχεδών των εκλογικών περιφερειών της Χιλής με ποσοστό 50.8% ενώ στις βουλευτικές του 1973 αναδυκνύεται ξανά κυβέρνηση με 44% ανεβάζοντας έτσι μέσα σε 3 χρόνια το ποσοστό του κατα 8 ποσοστιαιές μονάδες.

Βέβαια ούτε η δημοτικότητα της αριστεράς ούτε οι μεταρυθμίσεις του Αλιέντε ούτε ευρύτερα το περιβάλλον της Λατινικής Αμερικής ευχαρίστησαν ιδιαίτερα τις ΗΠΑ που κάθε άλλο μετά την νίκη του Κάστρο στην Κούβα και του Αλιέντε στη Χιλή είδαν να χάνουν μία μία τις καπιταλιστικες επιχειρήσεις τους και τις μετοχές τους. Έτσι αποφασίζουν τον οικονομικό στραγγαλισμό της Χιλής και τον φυσικό θάνατο του Αλιέντε. Μέσω τραπεζικών τεχνασμάτων αυξάνουν μήνα με το μήνα το εξωτερικό χρέος της Χιλής ενώ παράλληλα μέσω οικονομικών τεχνασμάτων ρίχνουν την τιμή του Χιλιανού χαλκού (που αποτελούσε το κύριο εξαγωγικό προϊόν της χώρας) στις διεθνείς αγορές. Παράλληλα η κυβέρνηση Νίξον μέσω της CIA και συγγεκριμένα του Κισινγκερ με κολοσιαίες χρηματοδοτήσεις του Αλεσάντρι και των δεξιών σωματείων υποκινεί μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στη χώρα. Αξιοσημείωτη είναι αυτή του 1972 στον κλάδο των μεταφορών που παραλύει ολόκληρη τη Χιλή. Συγχρόνως πολλοί στρατιωτικοί χρηματοδοτούνται υπογείως για να προδώσουν τον Αλιέντε και να καταλάβουν με πραξικόπημα την διακυβέρνηση του κράτους. Πρώτο δείγμα αυτής της πολιτικής αποτελεί η αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα κατά του πρωθυπουργού το 1972. Τελικά μέσα από πολλές περιπλοκές και συγκρούσεις το Σεπτέμβρη του '73 οι ένοπλες δυνάμεις της Χιλής με αρχηγό το αμερικανόδουλο φασίστα Αουγκούστο Πινοσέτ ανατρέπουν τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της αριστεράς και δολοφονούν τον Αλιέντε εγκάθιδύωντας έτσι μία από τις πιο σκληρές δικτατορίες του κόσμου και παράλληλα επαναφέρουν στη χώρα τα απωλεσθέντα Αμερικάνικά κεφάλαια.

[Τέλος OFF]

Ορίστε και μία άλλη πηγή http://en.wikipedia.org/wiki/Salvador_Allende

P.S. Αυτό το πράγμα με την Καθημερινή έχει γίνει λίγο αστείο... Συμφωνώ ότι μπορεί να είναι χρωματισμένη, μπορεί τα άρθρα της να τα γράφει ο ίδιος ο Ρουσόπουλος, αλλά δε μπορεί ως μοναδικό αντεπιχείρημα να είναι το "ε, καλά τα γράφει η καθημερίνη". Ας βάζουμε και την κριτική μας ικανότητα...

[rose]

Rose νομίζω πώς το αρθράκι της φιλοκυβερνητικής δεξιάς φυλλάδας "Καθημερινής" στην ουσία δεν αποδεικνύει κάτι. Γιατί με την ίδια λογική θα μπορούσε κάποια άλλη εφημερίδα ας πούμε το γνωστό "Όργανο της Κεντρικής Επιτροπής και τα ρέστα" να βρει άλλους 4 εργαζόμενους φοιτητές και να λένε τα ακριβώς αντίθετα. Ότι οι σπουδές και εργασία δεν μπορούν να συνάδουν, ότι το νέο μέτρο τους εκτοξεύει αυτόματα στο 2ν, ότι δεν έχουν προσωπική ζωή και πολλά άλλα. Σε κάθε περίπτωση όμως η αλήθεια ή θα βρίσκεται πιό κοντά στη μία άποψη ή στην άλλη. Και εν προκειμένω με δεδομένο τον όγκο και την ένταση που είχαν οι φοιτητικές αντιδράσεις στο νέο νόμο πλαίσιο μάλλον η αλήεθια δεν βρίσκεται κοντά στην εκδοτική χάλκευση της κοινής γώμης που επιχειρεί η "Καθημερινή".

Αυτό το πράγμα με την Καθημερινή έχει γίνει λίγο αστείο... Συμφωνώ ότι μπορεί να είναι χρωματισμένη, μπορεί τα άρθρα της να τα γράφει ο ίδιος ο Ρουσόπουλος, αλλά δε μπορεί ως μοναδικό αντεπιχείρημα να είναι το "ε, καλά τα γράφει η καθημερίνη". Ας βάζουμε και την κριτική μας ικανότητα...

Αρχικά τα άρθρα ειναι άσχετα με το θέμα, απλά θυμήθηκαν τον φορολογούμενο φοιτητή, επειδή η δεξιά κυβέρνηση έβαλε όρια στους αιώνιους φοιτητές...

Εγώ λέω αυτο να γίνει κανόνας, γιατι πραγματικά υπάρχουν χιλιάδες φοιτητές που εργάζονται και έχουν δυσκολίες. Αν αυτό δεν ειναι διπρόσωπη τακτική...

[The Punisher]

να μείνουμε όμως λίγο στο θέμα?

[rose]

Λοιπόν έβλεπα χτές το πρόγραμμα για να κοιτάξω τι θα πάρω. Πέρα απο τα ενδιαφέροντα μου, πρόσεξα φυσικά και τις ώρες για να δώ αν μπορώ να παρακολουθώ και τπτ και προς μεγάλη μου απογοήτευση είδα οτι κανένα μάθημα δεν γίνεται 7-9 και μόνο 2 γίνονται 5-7 - και την ίδια μέρα...Είπα οκ πρέπει να το πάρω απόφαση, αλλα με την ευκαιρία έριξα και μια ματιά στο τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής (που με ενδιαφέρει για επιλογές μαθημάτων) και διαπίστωσα οτι πάνω απο 12 μαθήματα πραγματοποιούνται αυτές τις ώρες και φυσικά δεν βάζω μέσα φροντιστήρια και ξένες γλώσσες.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.

[rapadder]

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό (για όλους). Θυμάμαι κάποιες φορές που είχα ένα μάθημα 13:00 - 15:00 και μετά ένα μάθημα 17:00 - 19:00. Αν είχες και ένα μάθημα νωρίτερα είχες φάει όλη την μέρα σου. Βέβαια στο μεταξύ μπορούσα να πάω στο εστιατόριο να φάω κάτι ή να κάτσω στο εργαστήριο (αν έβρισκα υπολογιστή) κλπ αλλά γενικά δεν αρέσει σε όλους αυτό το 17:00 - 19:00. Ειδικά το 19:00 - 21:00 είναι σκότωμα αν μένεις και μακριά από την σχολή.
Ίσως είναι καλύτερα για κάποιον να εργαστεί σε full ρυθμούς για έναν χρόνο, να μαζέψει κάποια χρήματα και μετά να σταματήσει τελείως την εργασία για ένα χρονικό διάστημα (π.χ. τον επόμενο χρόνο). Από την άλλη είναι δύσκολο να βρείς μια καλά αμειβόμενη εργασία ως φοιτητής, οπότε το part time μοντέλο είναι μονόδρομος και εκεί πράγματι υπάρχει πρόβλημα.

[rose]

Φίλε rappader πιστεύω οτι πρέπει να υπάρχει μια στοιχειώδη μέριμνα, χωρίς υπερβολές, όπως έχει πει και ο punisher εμείς πρέπει να κάνουμε θυσίες οχι το πανεπιστήμιο. Αλλα εδώ υπάρχει θέμα. Μα ούτε ένα μάθημα, την στιγμή μάλιστα που δεν προκύπτει απο πουθενα οτι αποτελεί standard (πχ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ). Κρίμα και το ξαναλέω.

μαζέψει κάποια χρήματα και μετά να σταματήσει τελείως την εργασία για ένα χρονικό διάστημα

Είναι μια σκέψη που εχει βάση, αλλα δεν έχουμε όλοι τις ίδιες οικονομικές δυνατότητες (μπορεί κάποιος να έχει οικονομικά προβλήματα, η απλα να ειναι πολυ ακριβός για να παραιτηθεί).

[rapadder]

Έχεις δίκιο. Θα μπορούσε να υπάρχει σε αυτό το κομμάτι κάποια μέριμνα.

[rose]

Σκεψου την απογοήτευση ενός φοιτητή που πάει για δεύτερο πτυχίο, καταφέρνει να μπει και αργά η γρήγορα συνειδητοποιεί οτι δεν μπορεί να παρακολουθεί τιποτα. Προφανώς μιλάω για εργαζόμενο άτομο. Πώς το κράτος θα δικαιολογήσει τα λεφτά που χάνει ο φορολογούμενος, oταν υπάρχουν - επιτρέψτε μου - φοιτητές φαντάσματα; Πώς θα πετύχουμε προστιθέμενη αξία;

[proskopos]

Μα δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα των μαθημάτων... Αυτό είναι απλά ένα κομμάτι.. Εγώ για παράδειγμα (φαντάζομαι και οι περισσότεροι) έχουμε ήδη γεμάτο πρόγραμμα, ενώ ακόμα δεν έχουν βγεί όλα τα φροντιστήρια και εργαστήρια... Προφανώς αυτά και κυρίως τα εργαστήρια που γίνονται πρωί, θα είναι τις ίδιες ώρες μαζί με άλλα μαθήματα... Επομένως θα χαθούν και άλλες ώρες... Που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν κάποιο απόγευμα... Και μιλάω μόνο για μαθήματα του ίδιου έτους...

[tsilochr]

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.

Εγώ νομίζω είναι απαράδεκτο που υπάρχουν μαθήματα μετά τις 5, και αυτό γίνεται λόγω του κτιριακού προβλήματος, όχι γιατί το γουστάρουν. Κανονικά θα πρέπει να τα μαθήματα να διδάσκονται το πρωί (9-3, άντε μέχρι τις 5) και η υπόλοιπη μέρα να μένει ελεύθερη.

Νομίζω είναι εκτός πραγματικότητας να αποκαλείς απαράδεκτο ένα πανεπιστήμιο που λέει ότι κάνει σπουδές full time και εσύ θες να μεριμνήσει για να το κάνεις part time. Αν θες δεύτερο πτυχίο και παράλληλα να δουλεύεις (είτε γιατί έχεις ανάγκη είτε γιατί είσαι σε μονοπάτι καριέρας) υπάρχει το ΕΑΠ.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο (δυστυχώς) πρέπει πρώτα να λύσει προβλήματα για τους φοιτητές που παίρνουν το πρώτο πτυχίο.

[rose]

Εγώ νομίζω είναι απαράδεκτο που υπάρχουν μαθήματα μετά τις 5, και αυτό γίνεται λόγω του κτιριακού προβλήματος, όχι γιατί το γουστάρουν. Κανονικά θα πρέπει να τα μαθήματα να διδάσκονται το πρωί (9-3, άντε μέχρι τις 5) και η υπόλοιπη μέρα να μένει ελεύθερη

.

Καλά κάνεις και το πιστεύεις ο καθένας υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα. Ολα καλα.

Νομίζω είναι εκτός πραγματικότητας να αποκαλείς απαράδεκτο ένα πανεπιστήμιο που λέει ότι κάνει σπουδές full time και εσύ θες να μεριμνήσει για να το κάνεις part time. Αν θες δεύτερο πτυχίο και παράλληλα να δουλεύεις (είτε γιατί έχεις ανάγκη είτε γιατί είσαι σε μονοπάτι καριέρας) υπάρχει το ΕΑΠ.

Αν θες πτυχίο και παράλληλα να δουλεύεις...ειναι το σωστό - το θέμα μας.

Το ελληνικό πανεπιστήμιο (δυστυχώς) πρέπει πρώτα να λύσει προβλήματα για τους φοιτητές που παίρνουν το πρώτο πτυχίο

Να και η ωραία θεωρία για να δέσει το γλυκό.

[tsilochr]

Αν θες πτυχίο και παράλληλα να δουλεύεις...ειναι το σωστό - το θέμα μας.

Part-time σπουδές, εκπαίδευση δια αλληλογραφίας