Λόγια - έτσι απλά

[zweistein]

θέλω να το θέσω απλά...

ΘΕΛΩ ΔΙΑΚΟΠΕΕΕΕΕΣ!!!!!!!!!!

ή όπως λέει κ ενα τραγουδάκι...
"θελω να παω σε ενα εξωτικο νησι! να ψαρευω καρχαριες με τα πλοκαμια τους μαζι!"


“A vacation is having nothing to do and all day to do it in.”
Robert Orben

[sandra]

-- Η μόρφωση είναι στολίδι στην ευτυχία, κ καταφύγιο στη δυστυχία.
Αριστοτέλης

[Crab]

The government of your country! I am the government of your country; I, and Lazarus. Do you suppose that you and half a dozen amateurs like you, sitting in a row in that foolish gabble shop, can govern Undershaft and Lazarus?

No, my friend; you will do what pays us. You will make war when it suits us, and keep peace when it does not. You will find out that trade requires certain measures when we have decided on those measures.

When I want anything to keep my dividends up, you will discover that my want is a national need. When other people want something to keep my dividends down, you will call out the police and military.

And in return you shall have the support and applause of my newspapers, and the delight of imagining that you are a great statesman.

Government of your country! Be off with you, my boy, and play with your caucuses and leading articles and historic parties and great leaders and burning questions and the rest of your toys. I am going back to my counting house to pay the piper and call the tune.

Major Barbara
George Bernard Shaw

[The Punisher]

“Don't gain the world and lose your soul, wisdom is better than silver or gold...” Bob Marley

[stoupeace]

"Life's a bitch, life's a whore. Nothing less, nothing more." - Jon Schaffer

Αισιοδοξία και γαλήνη στην ψυχή αυτού του ανθρώπου.

[zweistein]

«Θα περάσουν πολλά χρόνια -ούτε καν στην εποχή μου- μέχρι μια γυναίκα να γίνει πρωθυπουργός».
Μάργκαρετ Θάτσερ, 1969, δέκα χρόνια πριν την εκλογή της.

«Ο,τι έχει εφευρεθεί, έχει ήδη εφευρεθεί. Δεν υπάρχει χώρος για άλλες εφευρέσεις»
Τσαρλς Ντούελ, ανώτατο στέλεχος του αμερικανικού γραφείου για νέες πατέντες, 1899

«Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο το βιβλίο μου μπορεί να εξάψει τα θρησκευτικά πάθη»
Κάρολος Δαρβίνος, στον πρόλογο του βιβλίου του «Περί της Καταγωγής Των Ειδών», 1869

«Αν κάτι μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο, αυτό είναι ο ρόλος των γυναικών»
Ντέιβιντ Ράισμαν, συντηρητικός αμερικανός κοινωνιολόγος, 1967

«Θα έχει τελειώσει μέχρι τον Ιούνιο»
Το περιοδικό Variety για την έκρηξη του rock 'n roll, 1955

«Θα είστε σπίτια σας πριν το φθινόπωρο»
Ο Κάιζερ Γουλιέλμος στα γερμανικά στρατεύματα τον Αύγουστο του 1914, στις αρχές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

«Σιγά! Ο ιός αυτός είναι μια άκακη γατούλα»
Πίτερ Ντούεσμπεργκ, καθηγητής μοριακής βιολογίας, για τον ιό του AIDS, 1988.

«Ο άνθρωπος δεν θα καταφέρει να πετάξει για τα επόμενα πενήντα χρόνια»
Ο Ουίλμπουρ Ράιτ στον αδελφό του, Ορβιλ, μετά την πρώτη τους αποτυχία να πετάξουν, 1901

«Αυτές οι πανηγυρικές διακηρύξεις είναι ανάξιες της πραγματικής επιστήμης»
Σερ Γουίλιαμ Ζίμενς σχετικά με την ηλεκτρική λυχνία του Τόμας Εντισον, 1880


«Το άλογο είναι εδώ και θα μείνει -το αυτοκίνητο είναι απλά μια καινοτομία, μια άπατη»
Ο πρόεδρος της τράπεζας Michigan Savings Bank συμβουλεύει τον δικηγόρο του Χένρι Φορντ να μην επενδύσει τα χρήματά του στην Ford Motor Co., 1903.

«Ποιος ο λόγος να έχουμε ένα προσωπικό κομπιούτερ σπίτι μας;»
Κεν Ολσον, πρόεδρος και ιδρυτής της Digital Equipment Corp. (DEC), 1977.

«Το ραδιόφωνο δεν έχει μέλλον»
Λόρδος Κέλβιν, σκωτσέζος μαθηματικός και φυσικός, πρώην πρόεδρος του Royal Society, 1897.

«Το ταξίδι στο διάστημα είναι αρλούμπες»
Σερ Χάρολντ Σπένσερ Τζόουνς Harold Spencer Jones, βασιλικός αστρονόμος του Ηνωμένου Βασιλείου, 1957, δυο εβδομάδες πριν οι Ρώσοι στείλουν τον Σπούτνικ σε τροχιά γύρω από τη Γη.

«Δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι θα καταφέρουμε κάποτε να παράγουμε πυρηνική ενέργεια»
Αλβέρτος Αϊνστάιν, 1932.

«Διάολε, ποιος θεατής θα ήθελε τους ηθοποιούς του να μιλάνε;»
H. M. Ουόρνερ, συνιδρυτής της Warner Brothers, 1927.

«Η τηλεόραση δεν θα αντέξει επειδή οι άνθρωποι θα βαρεθούν κάποια στιγμή να κοιτάνε ένα χαζοκούτι όλη την ώρα»
Ντάριλ Ζάνουκ, κινηματογραφικός παραγωγός της 20th Century Fox, 1946.

«Το ταξίδι με τρένο μεγάλης ταχύτητας είναι μια ουτοπία επειδή μπορεί να προκαλέσει ασφυξία κι άλλα προβλήματα υγείας στους επιβάτες»
Δόκτωρ Διονύσιος Λάρντερ (1793-1859), καθηγητής Φυσικής Φιλοσοφίας κι Αστρονομίας του University College London.

«Η φαντασία μου αδυνατεί να δει οποιαδήποτε πιθανότητα μελλοντικής κατασκευής ενός υποβρύχιου σκάφους».
Χέρμπερτ Τζορτζ Ουέλς, βρετανός συγγραφέας φανταστικής λογοτεχνίας, 1901.

«Ο φωνογράφος δεν έχει καμία εμπορική προοπτική»
Τόμας Εντισον, 1880.

«Οι δυνατότητες του νέου μέσου, του αεροπλάνου, έχουν ένα όριο και σύντομα θα πρέπει να στραφούμε αλλού»
Τόμας Εντισον, 1895

Είσαι μεσήλικας όταν έχεις συναντήσει τόσο πολύ κόσμο ώστε κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις σου θυμίζει κάποιον άλλο .
Ogden Nash Αμερικανός ποιητής

Ποτέ μην πηγαίνεις σε ένα γιατρό που αφήνει τα φυτά του γραφείου του να πεθαίνουν .
Erma Bombeck

Tο έντυπο δεν μπορεί να πεθάνει ( ... ) Kανείς δεν θα πάρει τον υπολογιστή του στη θάλασσα, ούτε μπορεί να σκοτώσει μια μύγα με ένα laptop.
Nick Alexander Διευθυντής Κινηματογραφικής εταιρείας

Όλοι είμαστε άσχετοι, αλλά σε διαφορετικά αντικείμενα ο καθένας .
Will Rogers Αμερικανός κωμικός

Η εκπαίδευση είναι θαυμάσιο πράγμα, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε κάπου-κάπου ότι από αυτά που αξίζει να μάθει κανείς τίποτα δεν μπορεί να διδαχθεί .
Oscar Wilde Ιρλανδός λογοτέχνης, μυθιστοριογράφος, ποιητής, κριτικός και θεατρικός συγγραφέας

[S.a.kiss.007]

Have you ever noticed that blue is the primary color in the logos of IBM, Dell, HP and Microsoft? The reason for this is that blue also conveys a sense of stability and clarity of purpose ... that is, until you 've experienced the blue screen of death!

[sandra]

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Από τη σονάτα του σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου. Το είδα σήμερα σε μια οθόνη του μετρό.
Από τους πιο όμορφους στίχους. Δεν είμαι μεγάλος φαν της ποίησης αλλά ο Ρίτσος μιλάει κατευθείαν στην καρδιά.

[PASCAL]

Συγχωρέστε με για το μεγάλο post αλλά δεν θα ήθελα να μοιραστώ πετσοκομένο το αριστούργημα.

Spoiler: εμφάνιση/απόκρυψη

Διονύσης Καψάλης - "ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ", Αθήνα 1952 [b]"Μέρες Αργίας" Ι. Μέρες αργές, και πιο αργές του Οκτωβρίου αυτές οι μέρες που περνούν· επιβιώνω μετά τον έρωτα, την ποίηση, τον πόνο, με λίγες μόνο αμυχές προτέρου βίου. Κυλούν οι ώρες σ' ένα πέλαγος Κυρίου, χάρτινοι κόσμοι κυματίζουν, επανδρώνω παλιά απόρρητα γραμμένα σ' άλλο χρόνο, κάτι κρυφούς εορτασμούς εργαστηρίου, κι αύτανδρος μέσα μου βυθίζομαι. Πατέρα άλλον δεν είδα να με θέλει πο κοντά του απ' τον απρόσιτο προσήγορο αιθέρα· κι όλα που κράτησα πατρώα και μητρώα, όσα μιλούσαν κι όσα σώπασαν αθρόα, καίνε στον ύπνο μια παράσταση θανάτου. ΙΙ. Τα σεραφείμ, τα χερουβείμ, οι μαύρες σκέψεις, μέσα στο λίγο που κοιμάμαι συγυρίζουν· βάζουν παράθυρα της νύχτας, ευμενίζουν κλεισμένες πόρτες - περιμένουν επισκέψεις. Κι ας διαφωνώ με τόση πένθιμη σοφία, φιλοτεχνώ πειθήνια σε κάποιο βάζο λουλούδια της γεντιανής κι επισκευάζω ημερολόγια, αισθήματα, λοφία. Λέω, θ' ανοίξει σαν αυλαία τ' όνειρό μου, και θα παιχτεί ξανά ο πρώτος εαυτός μου, θ' αποδοθεί επακριβώς και θα τελειώσει· κι αυτό το άθλιο παράπηγμα του τρόμου, αυτό το θέατρο του ειπωμένου κόσμου, με μια πνοή βρεγμένου δρόμου θα παλιώσει. ΙΙΙ. Κάποτε θα 'φτασα ψηλα στην ομορφιά· ακόμη βλέπω το κενό να κατεβάζει πυρακτωμένο φως, κι ο ύπνος αποστάζει πυρήνες κόσμου γαληνεύοντας βαθιά. Μα τόσος κόπος, τόσος θάνατος, παρείλκε: έτσι κι αλλιώς ο τόπος θα 'πιανε τραγούδι, μόλις αμίλητος στα χείλη σαν το χνούδι, κι αρκούσε λίγος Σολωμός ή λίγος Ρίλκε. Ό,τι ευτύχησα να πάθω περιττεύει, ό,τι καρπώθηκα νωρίς με καταργεί· ένα απόγευμα ζωής να με μαγεύει, μια καλοσύνη της ακάλεστης κι αργή, και το τραγούδι ανεπίδοτο θ' ανέβει μέσα σε νάρκη φθινοπώρου και σιγή. ΙV. Ο ουρανός δεν έχει άλλες ιστορίες, άλλο σκοτάδι, φως κρυφό που δεν ειπώθη, άλλη ψυχή να του χαλάμε για να κλώθει πολέμους, έρωτες, λαμπρές εκεχειρίες. Όμως απόψε που είχε θέατρο να φύγει, πορφύρας άπλωμα για την υπόκλισή του, με πυρπολεί το φως με δάφνες του απροσίτου, όλα ισχύουν και μια δόξα τα τυλίγει. Όλα πυργώνουν, πάλι πέφτουν, και βραδιάζει στα χρονικά του έρωτα και του θανάτου, σκόνη και σκύβαλα, συντρίμματα και χνώτα· ένα μικρό παιδί μες στα σκεπάσματά του ανοίγει πάλι λίγο κόσμο και διαβάζει πριν κοιμηθεί σ' ένα παράπονο από φώτα. V. Αλλοτε θα 'παιρνες αργόπλοα τα χρόνια όπως ανέβαιναν του ύπνου το ποτάμι· θαμποί παράδεισοι θα 'φεγγαν απ' το τζάμι, όχθες με λίκνισμα του θέρους και τριζόνια. Τώρα στο βύθισμα του υπνοδότη νόμου ακούς τη φρίκη των βωμών, όλους τους κρότους του σαρκασμού, και στην αργή καρδιά του σκότους μετρά τις μέρες η κραυγή του υλοτόμου. Αλλοτε, τώρα, χρόνια μπρος και χρόνια πίσω, ασκώ μια μάταιη χημεία· τις εικόνες τις εμφανίζει ο ουρανός - και ποιόν θα πείσω· όταν κοιμάμαι κι ονειρεύεσαι αιώνες, πρώτο μου πρόσωπο κομμένο στους αγκώνες, μαντεύω λίγο ουρανό για ν' αγαπήσω. VΙ. Φτάνοντας, στάθηκε πριν μπει· από τις γρίλιες το ξεχασμένο φως σκορπούσε θαλπωρή έξω στο δρόμο που ξημέρωνε· μπορεί σαν από πλήκτρα τ' ουρανού ν' άκουσε τρίλιες, και σαν το θρόισμα ομήγυρης που χίλιες και μία νύχτες γιόρτασε κι αποχωρεί· κι ίσως φαντάστηκε να σβήνουν οι χοροί, οι τελευταίες - σ' ένα βύθισμα - καντρίλιες. Κάποιο σκοτάδι του σπιτιού τους είχε πάρει, σε κάποιο γύρισμα καιρού είχαν χαθεί· γιατί ανοίγοντας την πόρτα, στο βαθύ που πήρε η ημέρα να χαράζει κεχριμπάρι, είδε μεμιάς όπως αστράφτει ένα σπαθί τη δόξα όλη να 'χει φύγει και τη χάρη. VΙΙ. Ένα συναίσθημα αργό, καθώς τελειώνει κάτι που άρχισε - δεν ξέρω πόσα χρόνια· κι είναι νωρίς ακόμη· νύχτες με τριζόνια θα 'ρθουν πολλές, και πάντα η μνήμη θ' αλλοιώνει. Είναι πολύ νωρίς, κι η μνήμη που αραδιάζει θαμπές μορφές απ' το βιβλίο των νεκρών, αποτραβιέται, σαν σε γύρισμα νερών, μ' ένα συναίσθημα αργό καθώς βραδιάζει. Να 'ναι το σχήμα της θλιμμένης εποχής, να 'ναι το σπίτι στη βροχή που σαν θαλάμη μαζεύει φόβο, κι ο βυθός μιας ενοχής; Κλείνω στο χέρι μου μια παιδική παλάμη, και απαλά μέσα στον ύπνο της ψυχής με νανουρίζει χαμηλόφωνο ποτάμι. VΙΙΙ. Κάποτε γίνεται ο φόβος του θανάτου ύπνος βαθύς και τον σκεπάζει ο Τειρεσίας· σαν νυχτοφύλακας σε ώρα υπηρεσίας που αποκοιμήθηκε στην άγρυπνη σκιά του. Γι' αυτό προσφεύγουμε στη λύπη των ονείρων μ' ένα υπόλοιπο ντροπής κι αθανασίας, κι ο μελανόπτερος επάνω μας σωσίας άλλοτε σκύβει λυρικός κι άλλωτε είρων. Κι όταν βραδιάζει σαν αθώωση του ασώτου, κι ο ουρανός μετεωρίζεται και παίρνει όλο το μέσα της ζωής για να νυχτώσει, είναι επόμενο να στρέφουμε με τόση πνοή στη μαντική του δύναμη, ωσότου ο σπαραγμός του την καινούρια μέρα σπέρνει. ΙΧ. Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι, να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου· μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου, εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι. Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει, δεν θα ρωτήσω αναιδώς, που το κεντρί σου; γονιός δεν θα 'ναι να μου πει, σήκω και ντύσου καιρός να ζήσουμε, παιδί μου, ξημερώνει. Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου, κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη, θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου· δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει, δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου. Χ. Πολλά τα θραύσματα κι ανεύρετα· οι πόνοι δεν έχουν τίποτε να πουν για την πληγή· κάποιο σκοτάδι σου θα είχε διαρραγεί, για να θυμάσαι τέτοιο φως να σε σηκώνει. Και πριν τα λόγια της αγάπης γίνουν σκόνη, πως μεσιτεύουν οι σιωπές κι αυτομολείς στον ουρανό, που καθρεφτίζεται πολύς, και στον αιθέρα που παρήγορα νυχτώνει. Κοιτάς, κι αμίλητος ο έναστρος καθρέφτης, πέρα στη νύχτα, τόσο απέραντα παρών, σε υποδέχεται βαθαίνοντας, και πέφτεις, ο αφανής των κοσμημένων ημερών, με τη βαρύτητα της πρώτης απορίας, εδώ παράμερος, εκεί ψηλά παριάς. ΧΙ. Σου γράφω μέσ' από παράθυρα κλειστά, εγώ που γιόρτασα πολύ με τους απέξω· κι ένα που έστειλες απόψε για να παίξω αγάπης φάντασμα, τι κόσμο συνιστά; Σου γράφω ξέροντας, τα λόγια λιγοστά, κλεισμένα βλέφαρα, σβησμένα μάτια - έξω βραδιάζει δίχως αυτουργούς· σε τι να φταίξω, ένας σωρός θλιμμένη σάρκα και οστά; Μαντεύω πάνω μου το σχήμα τ' ουρανού, και στο δωμάτιο πλανάται κάποιος πόνος: είναι δικός μου, είναι μήπως αλλουνού; Πριν κοιμηθώ σε συλλαβίζω επιμόνως, Αγνή, Νάστια, Καρένινα, μαντάμ Αρνού. Ποτέ δεν έμαθα να ζω τελείως μόνος. ΧΙΙ. Επικρατούσε μια θλιμμένη ποικιλία, εκεί που έδυε το φως των ουρανών, κι όπως στα νύχια σου περνούσες το μανόν, ακολουθούσα μια κρυφή συνομιλία. Θα μας αρκούσε μια γιορτή στη Σικελία, ή μια παρέλαση εφίππων Ουκρανών· μ' όλο το άφωνο βάρος των αδρανών μελών μας πέφταμε νωρίς στην υπνηλία. Αχαρος πίνακας ασήμαντου ζωγράφου· να μας τιμούσε ο Μπονάρ ή ο Βερμέρ, να μη μας έπνιγε η πρόνοια του τάφου. Να 'ταν κι η θάλασσα η πικροκυματούσα, να λικνιζόμαστε στους τόνους του La Mer, κι από τα νύχια ως την κορφή να σε φιλούσα. ΧΙΙΙ. Οι αφανείς ημέρες, πρόθυμα ωραίες, πόσο πιο δύσκολες στη μνήμη από τις άλλες, που τις ακούει το μυαλό να σκάβουν σκάλες, κι επαγρυπνούν μέσα στον ύπνο σαν κεραίες. Κι όμως αυτές αφήνουν φως, στις πιο ακραίες σιωπές του σώματος αργές όπως οι στάλες· μέρες που πέρασαν αθόρυβα μεγάλες, τόσο κοινές που δεν θα γίνουν αγοραίες. Κι όταν ο νους κρυφά τις παίρνει και τις πλάθει, όπως την ψίχα με τις άκρες των δαχτύλων, σκέφτεται κάποτε πως ίσως με τα πάθη που περισσεύουν, όταν θα 'χουν φύγει όλοι, πάνω στην τράπεζα των ξένων και των φίλων, βρεθούν μιας τέχνης του εφήμερης οι βόλοι. ΧΙV. Κι ο ουρανός προς τι τον άρρωστο καιρό, στην τόση ένδεια του τώρα και του πέραν; Πήγαν στον άνεμο προσκυνητές και φέραν εικόνες κόσμου, κι ούτε μια σταλιά νερό. Κι αυτός ο κόπος της ζωής που καρτερώ, κι η τόση πρόγνωση εκείνων που δεν ξέραν; Όσα ποιούμε κατ' εικόνα ημετέραν και θα μιλούσαν, μια φορά κι έναν καιρό; Ο μέγας θόλος ένα βύθισμα θανάτου, ήλιοι, πλανήτες, νεφελώματα που σβήσαν, και γαλαξίες μακρινοί τα όνειρά του. Δεν λέω πέθανε, λέω αποκοιμήθη, μέσα στο έναστρο στερνό του παραμύθι, κι όλα τα πράγματα θα μείνουν όπως ήσαν. ΧΙV. Αυτό το δέντρο κι ο κρυφός κορυδαλλός του κάτι πρεσβεύουν, προ καιρού συμφωνημένο· μα εδώ που κάθομαι αιώνες, δεν προσμένω κανένα μύνημα φυγής ή κάποιου νόστου. Ξέρω, δεν είναι λειτουργοί μεγάλου αγνώστου, να προφητεύουν το κυρίως δεδομένο· θάλλουν ανάμεσα στο ίδιο και στο ξένο, εκεί που ο κόσμος επαφίεται στο φως του. Μα εδώ στο δέντρο που μου δίνει τη σκιά του, ο χρόνος όλος σαν παράδεισος απλώνει, σε μια παράξενη αναίρεση θανάτου· πέλαγος, ψίθυροι, πλαγιές, αγέρας, κλώνοι, επαληθεύουν, κι επιτέλους ανταμώνει ο προ αιώνων μελωδός τη [/b]δέσποινά του.

[proskopos]

Pascal ειναι εξαιρετικο... clopy-pasted...

[stoupeace]

Dio - Strange Highways

Every time I climbed a mountain
And it turned into a hill
I promised me that I'd move on
And I will.

Περισσότερο είναι ο τρόπος που το τραγουδάει αλλά και οι στίχοι μου'χουν καρφωθεί χρόνια τώρα

[zweistein]

δεν μπορείς να τα βάλεις με τους ηλίθιους.
θα σε κατεβάσουν στο επίπεδο τους και μετά θα σε νικήσουν με την εμπειρία τους.