chriskin wrote:Ganther wrote:Oχι φιλε, δεν μπορεις να "μαχεσαι" κατα του συστηματος και της σαπιλας, και μετα στην 1η στραβη να το χρησιμοπειεις το ιδιο ακριβως συστημα για να τη βγαλεις ζαχαρη. Aυτο φανταζομαι θελει να πει ο τζολε.
Ετσι απλα ειναι τα πραγματα. Τι ακριβως δεν καταλαβαινεις?
Και για να σου δωσω απτο παραδειγμα, στο στρατο γνωρισα μπαχαλακο-αναρχικο πες τον οπως θελεις, οποτε ηταν εξω εσπαγε και εκαιγε (υπερβολη, αλλα με δοση αληθειας) και ηταν το μεγαλυτερο βυσμα που γνωρισα. Αυτο φιλε, ειναι απλα υποκρισια. Και αυτο θελει -πιστευω- να θιξει ο Τζολε. δεν μπορεις απο τη μια να μου εισαι κατα του συστηματος και απο την αλλη οπου βρεις ευκαιρια να το χρησιμοποιεις για να βολευεσαι συντηρωντας το!
ναι ρε παιδια, δεν μπορεις
αλλα που το ξερουμε οτι ειναι ετσι τα παιδια;
δεν μπορω να κρινω αρνητικα ανθρωπο που δεν ξερω - δεν ξερουμε αμα τα παιδια πιστευουν η οχι , και ειναι σιγουρα παρα λογο να κρινουμε αμα τα πιστευουν μονο απο τους γονεις τους.
αντιθετα, ειναι καλο να ειναι πολιτικα ενεργα τα παιδια των κυβερνωντων, ειναι ο μονος τροπος να σταματησει αυτο το ηλιθιο παιχνιδι οικογενειων που γινεται στην ελληνικη πολιτικη.
Προφανώς μιλάμε με αφορμή γνωστά σε μας περιστατικά όσοι αναφερόμαστε στο θέμα (tzole, ganther) και
όχι για όλους τους γόνους αριστοκρατικών οικογενειών. Σίγουρα όμως το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών ανήκει στην κατηγορία της τσάμπα μαγκιάς και στα βόρεια προάστεια που μένω αποδεικνύεται εύκολα καθώς είναι της μόδας η "επανάσταση". Είναι λυμένα τα βασικά προβλήματα (σπουδές, ρούχα, φαγητό, στέγη) και κατεβαίνουν να ψευτοϊδεαλιστούν και μετά επιστροφή στην οικογενειακή θαλπωρή η οποία φροντίζει όπως πάντα για την όποια στραβή. Και μετά απο κάμποσα χρονάκια στη δουλίτσα του μπαμπά θεατές και μέρος του συστήματος που χτυπούσαν παλιά.
Έτσι κι αλλιώς μακροσκοπικά, ένα μέρος της γενιάς του πολυτεχνείου αυτόν ακριβώς τον κύκλο έκανε. Όπως είχε γράψει η Ακρίτα
"Μόλις μπει το Home Cinema από την πόρτα, βγαίνει ο Μαρξ από το παράθυρο" (το βάζω ολόκληρο παρακάτω γιατί είναι σχετικό και έχει ενδιαφέρον). Ε πολλά παιδιά της γενιάς αυτής κάνουν τον κύκλο σε 4 χρόνια και με ideal strom στην εκάλη αντί για 14 χρόνια με ράντζο στα εξάρχεια.
Έλενα Ακρίτα wrote:
ΔΕΣΜΟΙ, ΔΕΣΜΑ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΣ...
Μη χαλάς την καρδιά σου , καρδιά μου...
Αυτή η Τετάρτη -η Μαύρη Τετάρτη- Τετάρτη ήταν και πέρασε. Μια βλαμένη Τετάρτη. Μίζερη, ανέραστη κι εκδικητική. Μια Τετάρτη που σε άγχωσε, που σε τρέλανε, που η καρδιά έφθασε στο στόμα και οι σφυγμοί σου χτύπησαν διακόσια. Μια συμπλεγματική Τετάρτη που έγινε σταρ, στα καλά καθούμενα, μόνο και μόνο γιατί κρατούσε στο τσεπάκι της τη ζώη σου. Το μέλλον σου. Τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ σου. Τις βάσεις και τις βαθμολογίες σου. Τα όνειρα σου. Που σε πείσανε ότι είναι δικά σου. Και σε δέσανε. Και σε δεσμεύσανε. Μη μένεις δέσμιος της δέσμης σου, καρδιά μου ... .
Δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ που το εκπαιδευτικό σύστημα αλλάζει Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, κάθε καινούριος υπουργός, μόλις μπει στο ρετιρέ τις Παιδείας, τον πιάνει μανία να αλλάξει τη διακόσμηση. Πάρτε από 'κεί τον καναπέ, φέρτε πίσω την εταζέρα, ξεκρεμάστε τον πίνακα, αλλάξτε το πορτατίφ, τις λάμπες, τα λαμπατέρ, αλλάξτε τους τα φώτα γενικώς.
Δεν φταις εσύ που η μάνα σου κι ο πατέρας σου επενδύσανε τη μάνα τους και τον πατέρα τους πάνω σου. Που εδώ ο κόσμος καίγεται κι εκείνοι φαντασιώνονται μια μπρονζέ κορνίζα με το δίπλωμά σου πάνω από την κασέλα.
Πώς το πάθανε αυτό; Πότε το πάθανε αυτό και δεν το πήρανε χαμπάρι; Μια χαρά γενιά του Πολυτεχνείου υπήρξαν οι άνθρωποι. Με τα πανό τους, με τα πλακάτ τους, με τον Μαρκούζε τους, με τον Ρομέρ και τον Γκοντάρ τους, με τις προγαμιαίες τους. Είδες καρδιά μου, τι παθαίνει ο άνθρωπος μόλις πατάει τα σαράντα; Παθαίνει μια εξέλιξη. Μεταλλάσσεται ως Πόκεμον. Ό,τι κορόιδευε, τώρα το λούζεται. Ό,τι πολέμησε, τώρα το ασπάζεται. Δηλώνει αστός, φέρεται σαν μικροαστός και ψηφίζει Αριστερά. Άβυσσος η ψυχή του τεχνοκράτη. Μόλις μπει το Home Cinema από την πόρτα, βγαίνει ο Μαρξ από το παράθυρο.
Κι έτσι, για τα προσχήματα, έτσι για ένα άλλοθι στο προχόλ της μέσης ηλικίας κάποιες μνήμες ανασύρονται ενίοτε. Κάποιες σπάνιες συναντήσεις με τους <<παλιούς>>. Τους <<συναγωνιστές>> μην πω καμιά βαριά κουβέντα σαββατιάτικα: << Τι ωραία που ήταν όλα τότε, θυμάσαι βρε; Μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι στη Στουρνάρη, τρέχαμε στις διαδηλώσεις... Τι νόστιμα, τι γραφικά σαν ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη ένα πράγμα. Θυμάσε βρε; Αλήθεια το 'χεις κρατήσει ακόμα εκείνο το χακί αμπέχωνο; Αλήθεια, το 'χεις ακόμα εκείνο το κατακόκκινο όραμα; Μπράβο βρε...>>. Κατάλαβες καρδιά μου;
Αυτός ήταν ο μπαμπάς σου κάποτε. Αυτή ήταν η μαμά σου. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι ολόφωτα, σαν αστραπές στο σκότος και στο έρεβος Μακριά μαλλιά, βλέμμα - αγκαλιά, σώμα χωρίς κυτταρίτιδα. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα, με ρόμπα και τσόκαρο, σβήνουν το ένα τσιγάρο πίσω απ' το άλλο. Και Τετάρτη πρωί, ακριβώς στις δέκα, κάθονται κολλημένοι στην οθόνη, να δουν αν μπήκες εσύ στο Πανεπιστήμιο.
Πώς να μπεις στο Πανεπιστήμιο, καρδιά μου; Πώς; Ποιος σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιάσει βαθμολογία 19,7; Να σου το δώσω και ολογράφως να το εντυπωθείς: Δεκαεννέα κόμμα επτά. Που σημαίνει ότι με 19,6 είσαι για φτύσιμο. Νούλα. Αποτυχημένος. Με 19,6 θα πουλάς εμφιαλωμένα νερά στα φανάρια. Έτσι και αλλιώς, ως επιστήμων, δεν θα δεις προκοπή, καρδιά μου.
Δικηγόρο έχω. Παθολόγο έχω. Καρδιολόγο έχω. Ενδοκρινολόγο, οδοντίατρο, γυναικολόγο, χειρουργό, ορθοπεδικό έχω. (Ψυχίατρο δεν έχω, αλλά που θα πάει...) Τους έχω όλους αυτούς σε όλες τις συσκευασίες. Και σε καθηγητή και σε υφηγητή και σε κάτι πιο λάιτ, άμα μου 'ρχεται βαρύ στο στομάχι όλο αυτό το κρεμασμένο χαρτομάνι στο γραφείο του, όλη αυτή η διπλωματία, το ξένο Πανεπιστήμιο, το ντοκτορά και η διάκριση
Υδραυλικό δεν έχω, καρδιά μου. Στον ηλεκτρολόγο κάνω τάματα να 'ρθει να δει το ρελέ ασφαλείας που τα 'χει φτύσει. Καυστηρατζή δεν βρίσκω. Αυτοί λείπουν από τη ζωή μου. Αυτοί που έρχονται, αν έρθουν, κάθονται ένα τέταρτο, παίρνουν μια εικοσάρα και δεν σου δίνουν και απόδειξη. Και κάθε μισό λεπτό, βαράει το κινητό τους. Ουρές περιμένουν. Ουρές ατέλειωτες μέσα στην κατάνυξη. Τεχνικός μπήκε στο σπίτι μου ή ο Τίμιος Σταυρός;
Όχι, καρδιά μου, δεν σου λέω <<γίνε υδραυλικός>>, επειδή δεν βρίσκω εγώ υδραυλικό. Δεν είναι τόσο ιδιοτελή τα κίνητρά μου. Σου λέω, απλώς, γράψ' την αυτή τη Μαύρη Τετάρτη. Γράψ' την κανονικά. Μπορεί να μη με πιστεύεις τώρα, αλλά κάποτε θα τη θυμάσαι και θα ρίχνεις το γέλιο της αρκούδας. Μπορεί να μην το ξέρεις τώρα, τώρα που τα μάτια σου ναι υγρά ακόμα, αλλά η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να σου κλείνει το μάτι. Δεν είναι η Κηφισίας ο μόνος δρόμος για να φθάσεις Σύνταγμα. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Κι αν δεν είσαι ακόμα σίγουρος ότι καλά και σώνει θέλεις να φθάσεις Σύνταγμα, ότι καλά και σώνει αυτός είναι ο προορισμός σου, δεν πειράζει. Δεν έγινε και τίποτα. Η διαδρομή μετράει, καρδιά μου...
Και όταν δεις το μέρος που θέλεις, μόνος σου θα το καταλάβεις. Θα παρκάρεις και θα βγεις. Θα κοιτάξεις γύρο σου. Θα έχεις φθάσει. Επιτέλους, ύστερα από χρόνια στα θρανία, ύστερα από δέσμες και δεσμά, βάσεις και Βασούλες, ύστερα από απύθμενες ηλιθιότητες, εσύ θα έχεις φθάσει. Εκεί που θέλεις. Εκεί που Εσύ θέλεις. Τελικά. Αρχικά. Καλή αρχή, καρδιά μου. Καλή ζωή.
Και ο bakunin απότι διαβάζω στη wikipedia, ηταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας!
