Μεγάλωσε το αγόρι μας. Έγινε άντρας πια. Κι αντί να βαλαντώνει στο κλάμα μετά από κάθε αποτυχία, κάθε ήττα, κάθε ξεβράκωμα, το αντιμετωπίζει με περηφάνεια. Με ψηλά το κεφάλι. Με αξιοπρέπεια. Και με ροχάλες. Όχι πια δάκρυα Κριστιάνο Ρονάλντο. Γιατί πλέον πρέπει να κλαίνε όλοι αυτοί που σε πίστεψαν. Και όλοι αυτοί που σε πλήρωσαν.
Η πλάκα είναι ότι μερικοί αναρωτιούνται ακόμα ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Αν είναι ο Μέσι ή ο Κριστιάνο. Μας φλόμωσαν οι διαφημιστές, το marketing, οι χορηγοί, το ζελέ στα μαλλιά, τα σκουλαρίκια, οι γκόμενες, οι «λεζάντες» για να μας βάλουν - με το έτσι θέλω - στο ψευδο-δίλημμα. Αλλά εκεί που ξεχωρίζουν τα παιδιά απ’ τους άντρες, στο γήπεδο όπου δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς και να κοροϊδέψει κανέναν, έσκασε η φούσκα του Μεγάλου Πορτογάλου Φούσκα. Ένα κωλόπαιδο που παίζει για πάρτη του, που δεν σέβεται τον κόπο των συμπαικτών του, που σουτάρει απ’ όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, που δεν πασάρει ποτέ, που νομίζει ότι το «μαρκάρισμα» είναι αυτό που κάνουν οι σκύλοι στην περιοχή τους, που νοιάζεται μόνο για τα πλάνα που θα κερδίσει από τον σκηνοθέτη. Που ακκίζεται κάθε φορά που νιώθει ότι η κάμερα έχει στραφεί πάνω του, κάνει πορωτικές γκριμάτσες, σφίγγει τα δόντια, μετράει τα βήματά του, παίρνει το ύφος που θα έκανε την Πάρις Χίλτον και τον Φλορεντίνο Πέρεθ να έχουν πολλαπλούς οργασμούς. Και μετά, τίποτα. Ανεμογκάστρι...
Η Ισπανία κέρδισε την Πορτογαλία με 1-0, που κανονικά θα έπρεπε να είναι 3-0 κι αντί να βλέπουμε την παιχτούρα τον Βίγια, τον Τσάβι, τον Πουγιόλ, τον Σέρχιο Ράμος, εμείς βλέπαμε την κάμερα να ακολουθεί τον Γραφικό. Μπας και κλάψει (πάλι). Μπας και δούμε βουρκωμένα τα αμυγδαλωτά του μάτια (πάλι). Μπας και μας χαρίσει κανένα ενσταντανέ απ’ αυτά που λατρεύουν οι γκόμενες. Οκ, ήταν τραγική η Πορτογαλία συνολικά. Άγευστη, άχρωμη και άοσμη. Ο Κεϊρός, που ήταν πιο φοβισμένος κι από γιαγιά που θέλει να διασχίσει κάθετα τη Συγγρού χωρίς φανάρι, κατέβασε μια ομάδα που μέχρι σήμερα να έπαιζε, γκολ δεν θα έβαζε. Κι έβγαλε και τον Αλμέιδα για να βάλει στην κορυφή τον Γραφικό, λες και θα είχε καμία τύχη ανάμεσα σε Πουγιόλ - Πικέ. Λες κι έκανε τίποτα απέναντί τους στο τελευταίο «classico». Και μετά έβαλε τον Λιέντσον, για να τα κάνει πάνω του ο Κασίγιας. Απ’ τα γέλια...
Ο Κριστιάνο φέτος έβαλε πολλά γκολ στη Ρεάλ. Αλλά από τίτλους, πήρε ένα κουλούρι. 94 εκατομμύρια ευρώ για να πάρεις ένα κουλούρι, είναι κομματάκι πολλά λεφτά. Και δεν γουστάρει τον Ιγκουαΐν, διότι του κλέβει τη δόξα και τον Κακά που είναι επίσης σταρούμπα (αλλά low profile) και όποιον άλλον του «κλέβει» αυτόγραφα που είναι «δικά του». Η Ρεάλ επένδυσε πάνω του πέρυσι, για να της φέρει τίτλους. Κι όταν απέτυχε ο Κριστιάνο, απευθύνθηκε στον συμπατριώτη του Ζοσέ Μουρίνιο, για να διορθώσει τις μουντζούρες και τις ανορθογραφίες. Τα λάθη που πληρώνονται ακριβά - και σε ευρώ και σε χαμένους τίτλους και σε αποκλεισμούς που κάνουν τον κόσμο να γελάει, όπως από την Αλκοκόρν στο Κύπελλο ή τη Λιόν, με το 1/10 του μαδριλένικου μπάτζετ στο Champions League. Λάθη που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, όπως κάποτε που η Ρεάλ είχε την ευκαιρία να πάρει τον Ροναλντίνιο, αλλά προτίμησε τον Μπέκαμ για να πουλάει φανέλες και σώβρακα με τη φίρμα του Κάλβιν του Κλάιν
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο μας έφτυσε λοιπόν. Μήπως ήρθε η στιγμή να τον φτύσουμε κι εμείς; Όχι τίποτε άλλο, για να μην τον ματιάσουμε τον μορφονιό...
Πηγή:
http://www.sport-fm.gr/article/280746
Η αλήθεια για τον μελένιο (σωστός χαρακτηρισμός που χρησιμοποιείται απο συμφορουμίτες και μ αρεσει πολυ!)
