Σε ευχαριστώ. Πλέον μου λύθηκε η απορία ποιόν είχε στο νού του ο Φιτζέραλντ όταν έγραφε τον Υπέροχο Γκάτζμπυ...DeadEye wrote:Αν περασουν τα μετρα, θα ηταν αν μη τι αλλο , δικαιο να ισχυσουν μονο για τους νεοεισαγωμενους...Δεν γινεται κατα την διαρκεια της φοιτησης να προγραμματιζεις την ζωη σου βασισμενος σε καποια πραγματα και ξαφνικα στο αλλαζει και σου φερνει τα πανω κατω (ειτε κωλοβαρας απο χαβαλε, ειτε επειδη εργαζεσαι)!Το θεωρω απαραδεκτο...Οσο για τα ξενα πανεπιστημια εχω βαρεθει να το ακουω...Μην συγκρινετε αγγουρια με ντοματες ( ή τη μερα με την νυχτα)!Δεν γινεται συγκριση γιατι μιλαμε για δυο διαφορετικους κοσμους( αλλοι καθηγητες , αλλη υποδομη , αλλο συστημα ...)!ΠΩΣ(!?) μερικοι νομιζουν οτι μπορει να λειτουργησει το συστημα αγνοοντας τα θετικα τους στοιχεια και υιοθετοντας τα αρνητικα???(Οποιος ακομα και τωρα συγρινει τα ξενα με τα δικα μας, ή δεν το εχει ψαξει καλα , ή ειναι ξεροκεφαλος και δεν προκειται να αλλαξει ποτε γνωμη και να παει να να νααα!...)
Υποκλίνομαι. Και παω να να να να
Το χειρότερο πράγμα όλων είναι η άγνοια. Το άρθρο 16 επιδιώκεται να αλλάξει όχι για να ιδρυθούν πανεπιστήμια από ιδιώτες αλλά από μη κερδοσκοπικούς φορείς - όπως π.χ. το Ωνάσσειο ίδρυμα στην Ελλάδα. Αυτοί οι φορείς, αποφασίζουν να ασκήσουν ιδρυτική καινοτομία για χιλιάδες λόγους, που έχουν να κάνουν είτε με τη φορολόγηση της περιουσίας, είτε με το μεράκι των εκάστοτε διοικήσεων τους.
Τις τελευταίες ημέρες χάζευα κάποια άρθρα για τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος αποφοίτησε από τη Νομική Αθηνών περί τα 1885-1886 με τον τίτλο του Διδάκτορα. Πρίν από κάποιο διάστημα είχα μια συζήτηση με έναν κοντινό μου άνθρωπο που αποφοίτησε από την ίδια σχολή πρίν από 3 χρόνια με ίδους τίτλους. Ποιός έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι το να αποφοιτήσεις από τη Νομική τότε σημαινε πολλά περισσότερα από ότι σήμερα; Νομίζω κανείς γιατί όλοι περάσαμε από τα ελληνικά ακαδημαϊκά έδρανα και ξέρουμε να διακρίνουμε. Υπάρχει ένα consensus το οποίο διαμορφώνεται ότι πράγματι (κα)τις πταίει στα την Ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης. Το ερώτημα άρα τίθεται απειλητικά για εμάς - το ελληνικό επιστημονικό δυναμικό των θετικών επιστημών, να διακρίνουμε τον καρκίνο από τις μεταστάσεις του - να εξειδικεύσουμε πρώτα το τι θεωρούμε ότι πάει στραβά, και μετά να συζητήσουμε για το τί μπορούμε να πράξουμε στα πλαίσια μιας μοντέρνας εγχειρητικής διαδικασίας, που θα χωρίσει τα χλωρά από τα ξερά χωρίς να κάψει και τα δυο.
Διαβάζω λοιπόν τον Στέφανο Μάνο να γράφει:
Δεν δύναμαι να διαφωνήσω με την παραπάνω περιγραφή του προβλήματος γιατί πολύ απλά είναι όσο αντικειμενική παίρνει.Σκέφτηκα, ότι θα ήταν χρήσιμο να μάθουμε τι βασικούς θεσμούς για την Παιδεία θεσπίζουν τα Συντάγματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η πρώτη διαπίστωση –σε χτυπάει κατακέφαλα- είναι η απερίγραπτη φλυαρία του δικού μας Συντάγματος. 500% περισσότερες λέξεις στο δικό μας Σύνταγμα για την Παιδεία από ό,τι το Φινλανδικό Σύνταγμα. 400% περισσότερες από το Ελβετικό. 100% περισσότερες από το Ολλανδικό ή το Ιρλανδικό.
Άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι, σε κανένα από τα Συντάγματα αυτά, δεν γίνεται αναφορά στους καθηγητές, ούτε βέβαια και στους φοιτητικούς συλλόγους όπως κάνει το δικό μας. Η μόνη αναφορά στα ανώτατα ιδρύματα γίνεται για να εγγυηθεί το κράτος την ελευθερία τους. Τέλος όλα τα Συντάγματα περιορίζουν την παροχή δωρεάν παιδείας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Παραθέτω ένα σχέδιο διατύπωσης του άρθρου 16 που βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με όσα ισχύουν σε ευρωπαϊκές χώρες των οποίων τα πανεπιστήμια διακρίνονται στην παγκόσμια κατάταξη:
1. Καθένας έχει το δικαίωμα στη δωρεάν βασική εκπαίδευση. Τα έτη υποχρεωτικής φοίτησης δεν μπορεί να είναι λιγότερα από εννέα. Η υποχρεωτική εκπαίδευση παρέχεται, όπως ο νόμος ορίζει.
2. Οι δημόσιες αρχές, εγγυώνται σε όλους ίσες ευκαιρίες για τη λήψη κάθε είδους εκπαιδευτικών υπηρεσιών ανάλογα με τις δεξιότητες και τις ανάγκες τους. Διασφαλίζουν επίσης στον καθένα τη δυνατότητα να μορφώνεται χωρίς να παρακωλύεται από οικονομικά εμπόδια.
3. Η ελευθερία της επιστήμης, της τέχνης και της ανώτερης παιδείας είναι εγγυημένη.
4. Τα πανεπιστήμια αυτοδιοικούνται, όπως ο νόμος ορίζει.
5. Με νόμο ορίζονται οι αρχές που διέπουν τις παρεχόμενες από το κράτος και τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης εκπαιδευτικές υπηρεσίες. Καθώς και το δικαίωμα παροχής αντιστοίχων εκπαιδευτικών υπηρεσιών από ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Η λογική της παραγράφου 2 είναι ότι το κράτος μπορεί να δώσει στους φοιτητές, σε όλους ή στους οικονομικά ασθενέστερους, εν όλω ή εν μέρει, για όλη την περίοδο των σπουδών ή για μέρος της περιόδου των σπουδών, τα χρήματα που θα τους επιτρέπουν «να αγοράσουν» τις εκπαιδευτικές υπηρεσίες που προσιδιάζουν στις ικανότητές τους και στις ανάγκες τους. Τα χρήματα θα τα δώσει το κράτος στον φοιτητή. Ο φοιτητής θα επιλέξει το ίδρυμα που θα του προσφέρει τις εκπαιδευτικές υπηρεσίες που του χρειάζονται. Τα λεφτά λοιπόν δεν θα πάνε στο πανεπιστήμιο, αλλά θα πάνε στον φοιτητή. Μπορεί βέβαια, παράλληλα, να υπάρχουν και απ’ ευθείας χρήματα για το πανεπιστήμιο. Φεύγει πάντως η λογική της δωρεάν παιδείας και αντικαθίσταται από έναν θεσμό που θα σπρώξει το πανεπιστήμιο προς τον εξορθολογισμό. Μπορεί το πανεπιστήμιο να προσελκύσει όποιους καθηγητές νομίζει ότι χρειάζεται, με τη λογική να γίνει ένα καλό πανεπιστήμιο το οποίο θα προσελκύει περισσότερους φοιτητές και ούτω καθ’ εξής.
Αυτά θα επιτρέψουν στο αυτοδιοικούμενο πανεπιστήμιο να προσαρμόζεται στις ανάγκες και να έχει την ευελιξία που χρειάζεται.
Δεν διαφοροποιείται σε τίποτα το ιδιωτικό από το κρατικό. Συνυπάρχουν και προσφέρουν εκπαιδευτικές υπηρεσίες σε όλους.
Επισημαίνω ότι αν η επικείμενη Αναθεώρηση περιορισθεί σε όσα πρότειναν οι αρχηγοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και δεν αλλάξει ριζικά το άρθρο 16, η κατάσταση στο μέλλον θα γίνει χειρότερη. Διότι, σημαντικό δεν είναι να μπορούν να δημιουργηθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά να διαμορφωθεί το περιβάλλον που θα ωθήσει το κρατικό πανεπιστήμιο να γίνει καλύτερο.
Η πραγματική αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων και ο δραστικός περιορισμός της παρέμβασης του Υπ. Παιδείας θα αποδειχθεί ότι είναι κρίσιμης σημασίας. Η ανάγκη θα γίνει ακόμη πιο επιτακτική αν και όταν εμφανιστούν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Το ίδιο πρέπει να συμβεί και για το σχολείο. Να φύγουν οι συγκεντρωτικές αρμοδιότητες του Υπ. Παιδείας και να περάσουν πολλές από αυτές στο διευθυντή του σχολείου και τους καθηγητές του. Σε αυτή την αποκέντρωση και την ενδυνάμωση των φυσικών φορέων της εκπαίδευσης οφείλεται εν πολλοίς και η θεαματική άνοδος του Φινλανδικού σχολείου.
Οι περισσότερες αποφάσεις θα παίρνονται από τα πανεπιστήμια ή από τα σχολεία. Η πολιτεία ενδυναμώνει τους δασκάλους, τους δίνει υπόσταση, τους δίνει μια σημασία που σήμερα δεν έχουν και αυτό μπορεί να ενισχύσει το φρόνημα τους σε τέτοιο σημείο ώστε να γίνουν καλύτεροι. Ενισχύουμε τον αυτοσεβασμό και το κοινωνικό κύρος όλων, δασκάλων, καθηγητών αλλά και φοιτητών.
Διαφωνεί κανείς ότι υπάρχει υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ; Προφανώς όχι. Ωστόσο, τα πράγματα είναι πολύ πολύ απλά: δεν δύναται το κράτος να παράσχει όλη τη χρηματοδότηση από μόνο του - θέλουμε και ιδιώτες, μη κερδοσκοπικά ιδρύματα κλπ να δώσουν δωρεές - να δώσουν χρήματα και πόρους στο Ελληνικό πανεπιστήμιο. Στις ΗΠΑ, η ιδιωτική χρηματοδότηση ανερχεται περίπου στο 80-90% της χρηματοδότησης που λαμβάνειουν κατά μέσο όρο τα ανώτατα ιδρύματα. Αυτό δεν κάνει κακό και μπορούμε να το συζητήσουμε de profundis από κάθε άποψη. Η άποψη ότι "οι κακοί ιδιώτες που θα μπούν και θα μας εκμεταλλευτούν" είναι τουλάχιστον βλακώδης. Παιδιά in case we haven't noticed μας εκμεταλλεύονται ήδη - και αυτό γιατί η Ελλάδα είναι ενα απέραντο ολιγοπώλιο στο οποίο δεν εξελίσσονται μόλις 3-4 επιχειρηματικά μπλόκ ανά διακριτό επιχειρηματικό τομέα - και έτσι οι μισθοί μένουν χαμηλά, ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης δεν λειτουργεί αποτελεσματικά, και οι τιμές είναι εξαιρετικά υψηλές. Για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο υπάρχουν 2 δρόμοι. Ό ένας λέει περισσότερο κράτος. Ο άλλος λέει λιγότερο. Ο πρώτος είναι καταδικασμένος να αποτύχει, μέσα από κάθε θετικιστική ανάγνωση - πολύ απλα γιατί δεν είμαστε Νορβηγία ή Ιραν να έχουμε αποθέματα πετρελαίου ούτε Ρωσία για να έχουμε αποθέματα φυσικού αερίου. Είμαστε μια οικονομία χωρίς 2ογενή τομέα και βασιζόμαστε αυστηρά στον τριτογενή τομέα. Τριτογενής τομέας = ιδιωτικός τομέας καθώς οι υπηρεσίες στον 21ο αιώνα παρέχονται σχεδόν αποκλειστικά από ιδιώτες.
Αυτή είναι μέσα από μια υπερβολική απλούστευση η εικόνα που οδηγεί τους αποφοίτους του ΟΠΑ να διεκδικούν πρώτους μισθούς της τάξης των 600 Ευρώ. Στην Αγγλία και τη Γαλλία ποιός είναι ο μέσος μισθός και γιατί; Οι Γάλλοι κάνουν την ίδια συζήτηση αυτή τη στιγμή, θεωρώντας ότι τα πανεπιστήμιά τους έχουν αποτύχει παταγωδώς να ανταποκριθούν στη σύγκριση με τα ιδρύματα της Αμερικής ή το Cambridge και τo Oxford. Και αναζητούν να βρούν λύσεις - μέσα από την αρθρογραφία διαννοουμένων (δες εδώ http://www.lexpress.fr/idees/tribunes/d ... ida=437838)
αλλά και μέσα από την αγωνία γονιών για τα άνεργα ή ειδικά για τα υποαμειβόμενα παιδιά τους.
Στην Ελλάδα πολλές φορές διακατεχόμαστε από ένα πολιτικό dt που μας χαρακτηρίζει. 17 χρόνια μετά την πτώση του τείχους, δείχνουμε να μην έχουμε καταλάβει πως δεν θα έχουμε ίση κατανομή της μιζέριας, αλλά αντίθετα άνιση κατανομή της ευημερίας. Η γενιά μας σήμερα είναι στο δρόμο. Είναι στο δρόμο μεσα από ένα (σωστό) ένστικτο που της λέει ότι κάτι φταίει, ότι δέν θέλω να πάρω 600 ευρώ και να σπουδάζω όλη μου τη ζωή, ότι έχω δικαίωμα και εγώ σε έναν κόσμο που τρέχει με όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες. Η διοχέτευση όμως αυτής της αγωνίας, και η εκμετάλλευσή της από τον πολιτικό κόσμο - από τον Πρωθυπουργό για να απόσύρει το νομοσχέδιο και να πει "ΟΚ, συ είπας, αποσύρω το νομοσχέδιο και δεν το ακουμπάω ξανά" και να γυρίσει πίσω στον ποδοσφαιρικό αγώνα Αγγλία - Τρινιντάντ, τον αγαπητό Πρόεδρο του Συνασπισμού να καπηλεύεται με τις δηλώσεις του την αγωνία του φοιτητικού κόσμου όπως και η Αλέκα που δεν μας είπε όμως με τι λεφτα έστελνε την κόρη της στο Αμερικάνικο Κολλέγιο να αρνείται την ιδιωτική πρωτοβουλία - δεν θα οδηγήσει πουθενά παρά μόνο σε ακόμη τραγικότερα αδιέξοδα όταν η γενιά μας αναλάβει τις τύχες της χώρας. Ο Τρικούπης είχε το θάρρος να αναρωτηθεί "Τις Πταέι" - για να χάσει τις εκλογές από το σαθρό λαϊκιστή Δελληγιάννη. Ο Βειζέλος δημιουργεί την Ελλάδα των 2 ηπείρων και των 5 Θαλασσών - για να χάσει τις εκλογές την 1η Νοεμβρίου του 1920 από τους ανθρώπους που οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτά τα συμβάντα με κάνουν να μη θεοποιώ την εκάστοτε πλειοψηφία - γιατί πολύ απλά και αυτή κρίνεται από την ιστορία - η οποία ως γνωστόν γράφεται από τους νικητές.
)και το ύφος...
