Λόγια - έτσι απλά

cactus · Post by **cactus** » Wed Feb 14, 2007 3:28 am

Όσο κι αν θέλω να θυμάμαι,
Ό,τι μ' αγάπησε ξεχνάω,
Κι ό,τι με πόνεσε αγαπάω.
Ο πόνος δείχνει οτι ζώ!

Μ.Πασχαλίδης - "Σβήνω τα ίχνη"

Post by P3 » Wed Feb 14, 2007 9:14 am

rigo wrote:Γιάννη τον λένε τον Μποστατζόγλου, δεν τους λένε όλους πια Δημήτρηδες! Και να μην σχολιάσω περαιτέρω..

Καλά ντε... το διόρθωσα!

"Όταν ήμουν μικρός και με ρωτούσαν τι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω, απαντούσα ότι ήθελα να πάω στο φεγγάρι και να φέρω μια πέτρα από εκεί...
Τώρα ξέρω όμως το γιατί... Για να σου τη χαρίσω"!

"Όλες οι ιστορίες αγάπης είναι ίδιες:
Στην αρχή: είσαι για μένα το πάν!
Μετά: γίνε για μένα το πάν!
Και στο τέλος: ... Πάλι εσύ!"

"Φτηνά τσιγάρα", Ρένος Χαραλαμπίδης! (κόλλημα εεεεε???)

gianna · Post by **gianna** » Wed Feb 14, 2007 11:17 pm

''τον θάνατο δεν πρέπει να τον φοβόμαστε γιατί όταν υπαρχουμε εμεις,δεν υπαρχει αυτός ενω όταν υπάρχει αυτός εμεις πια δεν υπαρχουμε''

Επίκουρος

καλο?
το διαβασα σε ενα αλλο φορουμ και μου αρεσε!

TaRaNTuLa · Post by **TaRaNTuLa** » Fri Feb 16, 2007 2:02 am

gianna wrote:Επίκουρος

Κατακουζίνα μεριά;;

gianna · Post by **gianna** » Fri Feb 16, 2007 1:16 pm

τι ενοεις?

sandra · Post by **sandra** » Fri Feb 16, 2007 2:26 pm

Επίκουρος καθηγητής Βυζαντολογίας...Καλά Κωνσταντίνου και Ελένης δεν έβλεπες?Αξέχαστη Καντακουζίνα;-)

gianna · Post by **gianna** » Fri Feb 16, 2007 5:13 pm

lol
οχι κανα δυο φορες το χα δει μονο..

Post by **Sreak** » Fri Feb 16, 2007 10:10 pm

[offtopic]
Πλάκα κανεις????? Απλά δεν γίνεται

[/offtopic]

debbie · Post by **debbie** » Sun Feb 18, 2007 9:27 pm

"Τα όνειρα είναι η βασιλική οδός για το ασυνείδητο"
-Φροϋντ-

Post by **The Punisher** » Wed Feb 28, 2007 10:47 am

Image from Voyager 1, 1990.

We succeeded in taking that picture [from deep space], and, if you look at it, you see a dot. That's here. That's home. That's us. On it, everyone you ever heard of, every human being who ever lived, lived out their lives. The aggregate of all our joys and sufferings, thousands of confident religions, ideologies and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilizations, every king and peasant, every young couple in love, every hopeful child, every mother and father, every inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every superstar, every supreme leader, every saint and sinner in the history of our species, lived there on a mote of dust, suspended in a sunbeam.

The earth is a very small stage in a vast cosmic arena. Think of the rivers of blood spilled by all those generals and emperors so that in glory and in triumph they could become the momentary masters of a fraction of a dot. Think of the endless cruelties visited by the inhabitants of one corner of the dot on scarcely distinguishable inhabitants of some other corner of the dot. How frequent their misunderstandings, how eager they are to kill one another, how fervent their hatreds. Our posturings, our imagined self-importance, the delusion that we have some privileged position in the universe, are challenged by this point of pale light.

Our planet is a lonely speck in the great enveloping cosmic dark. In our obscurity -- in all this vastness -- there is no hint that help will come from elsewhere to save us from ourselves. It is up to us. It's been said that astronomy is a humbling, and I might add, a character-building experience. To my mind, there is perhaps no better demonstration of the folly of human conceits than this distant image of our tiny world. To me, it underscores our responsibility to deal more kindly and compassionately with one another and to preserve and cherish that pale blue dot, the only home we've ever known.

-- Carl Sagan (1934-1996)

O Sagan δεν έζησε να δει αυτήν την εικόνα της Γης όπως φαίνεται από τον Άρη και αποτυπώθηκε από το Mars Global Surveyor το 2003.
Θα του άρεσε πολύ ...

ciao · Post by **ciao** » Thu Mar 01, 2007 4:32 am

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα...

debbie · Post by **debbie** » Thu Mar 15, 2007 8:18 pm

"Courage is the power to let go of the familiar."

Post by **The Punisher** » Mon Mar 19, 2007 7:34 pm

Μια φορα κι εναν καιρο, ηταν ενας Εαυτος. Ο Εαυτος αυτος, ζουσε πολλα πολλα χρονια πανω στη γη μονος του. Ειχε μαθει ολο αυτο το καιρο να παρατηρει τη Φυση γυρω του και να εναρμονιζεται διαρκως με Αυτη. Ειχε μαθει για το Χωμα που πατουσε, πως με το Νερο γινοταν λασπη, που με τον Αερα, θα στεγνωνε η λασπη και θα γινοταν πετρα, με την οποια θα εχτιζε τη καλυβα, μεσα στην οποια θα αναβε Φωτια, για να βρισκει ζεστασια τις κρυες νυχτες του χειμωνα. Για αυτον το λογο, ειχε μαθει να φροντιζει καθημερινα τα Στοιχεια της Φυσης, ετσι ωστε να διατηρει παντα ζεστη τη Ψυχη του.
Ομως με τους αιωνες , ο Εαυτος αυτος επεσε σε βαθια μελαγχολια και οσο κι αν πασχιζε να φροντιζει τα Στοιχεια της Φυσης, το Χωμα, το Νερο, ο Αερας και η Φωτια δε ζεστεναν πια τη Ψυχη του... Ειχε αναγκη απο κατι που θα ηταν ολα αυτα μαζι συγχρονως και που θα εκανε τις δυσκολες ωρες του χειμωνα, να περνουν ευχαριστα,....κατι που να μπορει να του εμπιστεθτει τη Ψυχη του και να τη διατηρει ΠΑΝΤΑ ζεστη....

-Καλη μου Φυση, εγω που τοσους αιωνες σε φροντιζω και προσεχω να διατηρω τις ισορροπιες σου, εγω που καθε μερα προσεχω να διατηρω τα Στοιχεια σου αγνα και καθαρα και να εναρμονιζομαι μαζι σου, κανε τη Ψυχη μου να ειναι παντα ζεστη και εγω θα δεις...θα σε φροντιζω διπλα!

Καθε νυχτα ο Εαυτος εκανε την ιδια προσευχη πριν κοιμηθει και ηλπιζε για ενα Θαυμα..........
.........μεχρι που μια μερα εμφανιζεται στη πορτα του ενας Αλλος!

-Καλημερα Εαυτε! Ειμαι ο Αλλος,...με στελνει η Φυση να σου κανω παρεα τις κρυες νυχτες του χειμωνα, να ζεσταινω τη Ψυχη και τη Καρδια σου, αλλα με τον ορο πως θα με εμπιστευεσαι....
Η καρδια του Εαυτου πηγαινε να σπασει!....Αρχισε με μιας να μην αισθανεται κρυο!...
-Ναι, μπορω,αλλα......Πως?
-Να,....για να καταλαβαινω πως με εμπιστευεσαι, οση ωρα θα ειμαστε μαζι, θα πρεπει να με κοιτας στα ματια, αλλιως......θα φυγω!
-Μα και βεβαια μπορω, εσενα δεν θα εμπιστευτω?....που θα μου ζεσταινεις τη Ψυχη?..Τι αλλο θελω?

Ετσι λοιπον, ο καλος μας Εαυτος, εβαλε τον Αλλο μεσα στη μικρη του καλυβα, και αφου εφαγαν και ηπιαν, αρχισαν να μιλανε για ολα αυτα που τοσους αιωνες ειχαν να πουν, εκαναν μαζι τοσα πολλα και ωραια πραγματα, που ο Εαυτος δεν θα μπορουσε καν να φανταστει! Ετσι, περνουσαν σιγα σιγα οι ωρες, που εγιναν χρονια, που εγιναν αιωνες, με τον Εαυτο και τον Αλλο να κοιταζονται στα ματια, αλλα να παραμελουν να φροντιζουν τη Φυση, μεχρι που η Φυση δεν αντεξε και...πεθανε! Ομως αυτο καθολου δεν ενοχλησε τον Εαυτο, που μερα με τη μερα, η χαρα του μεγαλωνε, γινοταν ικανοποιηση, μεχρι και ευτυχια, τοσο μεγαλη και δυνατη, που σχεδον εκαιγε τη Καρδια και τη Ψυχη του. Μεχρι που το κακο δεν αργησε να γινει.....
Ενα βραδυ, εκει που οι δυο τους κοιταζονταν μεσα στα ματια με τη Καρδια να φλεγεται, για μια στιγμη αιωνιοτητας, μια φλογα φουντωσε αποτομα απο τη Καρδια του Εαυτου, μικρη μα τοσο δυνατη, που εκαψε τα ματια και τον τυφλωσε!!

-Αααααααααχ....τα ματακια μου!...Ποναω!....ΑΑΑλλλλεεεε!......Που εισαι καλε μου να με βοηθησεις?
......και τοτε καταλαβαινει!....Δεν θα υπηρχε πια ο Αλλος στη ζωη του, γιατι για μια στιγμη αιωνιοτητας τον ειχε προδωσει!!!....Ουτε καθαρο νερο υπηρχε πια να βαλει στα ματια του , ουτε θα μπορουσε, ετσι τυφλος, να φροντισει ξανα τη γη!...Ετσι λοιπον, εμενε μονος του τα κρυα βραδια, να ελπιζει πως καποια μερα θα ερχοταν ο καλος του Αλλος να τον βοηθησει στις δυσκολες στιγμες του, με τη καρδια παγωμενη και λειψη, μεχρι που δεν αντεξε και.....πεθανε!
Στο σημειο που πεθανε, μετα απο αιωνες δημιουργηθηκε χωμα, που με το νερο θα γινοταν λασπη.......

credits @ elixir

sandra · Post by **sandra** » Mon Mar 19, 2007 8:01 pm

Καταπληκτικό κείμενο!!!!

debbie · Post by **debbie** » Mon Mar 19, 2007 8:14 pm

Πολύ συγκινητικό...

Post by **The Punisher** » Sun Mar 25, 2007 4:16 pm

A man is like a fraction whose numerator is what he is and whose denominator is what he thinks of himself. The larger the denominator, the smaller the fraction.

—Leo Tolstoy

Κι ένα χιουμοριστικό !

We’ve all heard that a million monkeys banging on a million typewriters will eventually reproduce the entire works of Shakespeare. Now, thanks to the Internet, we know this is not true.

—Robert Silensky

debbie · Post by **debbie** » Sun Mar 25, 2007 5:24 pm

"It is not how much you do, but how much love you put in the doing."

I believe that imagination is stronger than knowledge -- myth is more potent than history -- dreams are more powerful than facts -- hope always triumphs over experience -- laughter is the cure for grief -- love is stronger than death.

Serendipity · Post by **Serendipity** » Sun Mar 25, 2007 7:01 pm

[...]ὡς μικρὸν ὅτε παρῆλθον ἀπ᾿ αὐτῶν, ἕως οὗ εὗρον ὃν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου· ἐκράτησα αὐτὸν καὶ οὐκ ἀφῆκα αὐτόν,[..](Ασμα 3/4)
(=Αφου περασα λίγο πιο περα απ'αυτους ,βρηκα εκεινον που η ψυχη μου αγαπαει΄και δεν τον αφησα...)

[...] θές με ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου, ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὸν βραχίονά σου· ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη, σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος· περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, φλόγες αὐτῆς· 7 ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην, καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν. ἐὰν δῷ ἀνὴρ πάντα τὸν βίον αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐξουδενώσει ἐξουδενώσουσιν αὐτόν[...](Ασμα 8/6-7)

(=Βαλε με,σαν σφραγιδα επανω στην καρδια σου ,σαν σφραγιδα επανω στον βραχιονα σου΄επειδη,η αγαπη ειναι ισχυρη σαν το θανατο΄η ζηλοτυπια σκληρη σαν τον Αδη΄οι φλογες της ειναι φλογες φωτιας,μια ορμητικοτατη αναφλεξη.7 Πολλα νερα δεν μπορουν να σβησουν την αγαπη,ουτε ποταμια μπορουν να την πνιξουν΄αν καποιος δωσει ολα τα υπαρχοντα του σπιτιου του για την αγαπη ,θα τα καταφρωνησουν ολοκληρωτικα..)

Post by **The Punisher** » Tue Mar 27, 2007 12:58 am

επειδή μαγεία δε συναντά κανείς μόνο στην ποίηση ή την λογοτεχνία

[tex]\begin{displaymath}
\displaystyle i^{\displaystyle i} = {(\textstyle e^\frac{\displaystyle \pi \displaystyle i}{2})^\displaystyle i} = \displaystyle e^\frac{-\displaystyle \pi}{2} = 0.2078796...
\end{displaymath}[/tex]

... λίγα "λόγια", έτσι, απλά !

debbie · Post by **debbie** » Sun Apr 08, 2007 6:06 pm

-

Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για την σχέση μεταξύ επιστήμης και πίστης στον Θεό.
Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.
Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.
Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναι
Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους.Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ μου. Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;
Φοιτ.: Όχι.
Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;
Φοιτ.: Ο...Θεός...
Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Αρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Φοιτ.: Μάλιστα.
Καθ.: Λοιπόν, ποιός τα δημιούργησε;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;
Φοιτ.: Όχι, κύριε.
Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;
Φοιτ.: ...Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.
Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.
Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.
Φοιτ: Καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.
Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...
Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;
Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;
Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;
Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.
Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;
Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;
Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.
Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. Αρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.
Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε... Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.

Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN...

-Messes: You hate them. But it's time to face facts. Usually, life itself is plain messy; many times, that's where the beauty comes from. So sit back and try to let this chaos just exist without trying to tidy it up.

debbie · Post by **debbie** » Mon Apr 09, 2007 4:44 pm

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: "Τι είναι το κρυφτό;" Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά, άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει. "'Ένα, δύο, τρία" άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της, οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί."....1000", μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα. Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει.

Serendipity · Post by **Serendipity** » Thu Apr 26, 2007 4:20 pm

Να κάνεις αυτά που νομίζεις πως είναι σωστά, έστω κι αν κάνοντας αυτά πρόκειται να σε κακολογήσουν. Γιατί ο όχλος είναι κακός κριτής κάθε καλού πράγματος (Πυθαγόρας)

Μη φοβάστε τους Η/Υπολογιστές.
Να φοβάστε όταν αντιλαμβάνεστε την έλλειψη τους... (Isaac Asimov)