Λόγια - έτσι απλά

[P3]

Μία απολαυστική συζήτηση είχαν ο εκ των ιδιοκτητών της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, Θανάσης Γιαννακόπουλος, με τον μάνατζερ του Ολυμπιακού, Σταύρο Ελληνιάδη. «Πρόεδρε, πες μας κάτι για τον 'Σάρας'», είπε ο τελευταίος και ο πρώτος απάντησε: «Οποιον παίκτη θέλουμε τον παίρνουμε». Η ανταπάντηση ήταν: «Τότε συγχαρητήρια για τη μεταγραφή του Τεόντοσιτς». Ο σπαρταριστός διάλογος έκλεισε με το αφεντικό των "πράσινων" να λέει: «Εγώ εσένα θέλω στην ομάδα» και τον Σταύρο Ελληνιάδη να απαντά: «Ευχαριστώ, διπλασιάζεις την τιμή μου».

[gianna]

"ειμαι ενα πλασμα αδυναμο,εφημερο καμωμενο απο λασπη και ονειρατα.μα μεσα μου νογω να στροβυλιζονται ολες οι δυναμεις του συμπαντος"

Ν.Καζαντζακης

[debbie]

"Time goes by so fast, people go in and out of your life. You must never miss the opportunity to tell these people how much they mean to you..."

[cactus]

« Είκοσι χρόνια αγωνίστηκα μονάχος
ετοίμασα τον εαυτό μου για σένα
γεμίζοντας ένα σπίτι
αντικείμενα από μία πόλη που φθίνει
κρύβοντας το ήρεμο ευγενικό παιδί
που ήμουν κάποτε
ευλογία ποτέ δεν μου έδωσες
να με χρίσεις, δεσποσύνη μου, ιππότη
κανείς δεν ενδιαφέρθηκε
για έναν καβαλάρη των συννέφων
κίνησα ξεχασμένος στον μαύρο ορίζοντα.
Μοιάζεις αντικατοπτρισμός στην έρημο
προμήνυμα μεγάλης ερήμωσης… »

Μ.Μ. Χαραλάμπους, Σπίτι στα Σύννεφα ,
ο οποίος πέθανε πρόσφατα

[margaritarenia]

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Κωστας Καβαφης-Φωνες

[debbie]

-Τι χρώμα έχει η Λύπη; Ρώτησε το Αστέρι την Κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου Σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε. Απάντησε η Κερασιά.
-Τι χρώμα έχουν τα Όνειρα;
-Τα Όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-Τι χρώμα έχει η Χαρά;
-Το χρώμα του μεσημεριού.
-Και η Μοναξιά;
-Η Μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-Η Αγάπη;
-Η Αγάπη έχει το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού.
-Και ο Έρωτας; Τι χρώμα έχει ο Έρωτας;
-Ο Έρωτας έχει το χρώμα του Φεγγαριού όταν είναι Πανσέληνος.

[marios]

"Η ομορφιά, η αληθινή ομορφιά, σταματά εκεί που αρχίζει η εκφραση της πνευματικότητας..."

Oscar Wilde, "The portrait of Dorian Grey"

[vincent]

"Βαριέμαι, πάμε για κανα καφέ"

Ο Πρώτος Έλληνας Φοιτητής, Στο Πρώτο Ελληνικό Πανεπιστήμιο...

[ciao]

-Who are you? What are you?
-Always hasty to ask the wrong wh-questions.
-Meaning?
-Try asking "how are you?"

Ανώνυμος διάλογος

[mrl]

"Could we change our attitude, we should not only see life differently, but life itself would come to be different. Life would undergo a change of appearance because we ourselves had undergone a change in attitude."
-Katherine Mansfield-

[ciao]

The fear of being free makes you proud of being a slave.

[The Punisher]

The paradox of our time in history is that we have taller buildings but
shorter tempers, wider freeways, but narrower viewpoints. We spend more,
but have less; we buy more, but enjoy less. We have bigger houses and
smaller families, more conveniences, but less time. We have more degrees
but less sense, more knowledge, but less judgment, more experts, yet more
problems, more medicine, but less wellness.

We drink too much, smoke too much, spend too recklessly, laugh too little,
drive too fast, get too angry, stay up too late, get up too tired, read too
little, watch TV too much, and pray too seldom. We have multiplied our
possessions, but reduced our values. We talk too much, love too seldom, and
hate too often.

We've learned how to make a living, but not a life. We've added years to
life not life to years. We've been all the way to the moon and back, but
have trouble crossing the street to meet a new neighbor. We conquered outer
space but not inner space.

We've done larger things, but not better things. We've cleaned up the air,
but polluted the soul. We've conquered the atom, but not our prejudice.

We write more, but learn less. We plan more, but accomplish less.

We've learned to rush, but not to wait. We build more computers to hold
more information, to produce more copies than ever, but we communicate less
and less.

These are the times of fast foods and slow digestion, big men and small
character, steep profits and shallow relationships. These are the days of
two incomes but more divorce, fancier houses, but broken homes.

These are days of quick trips, disposable diapers, throwaway morality, one
night stands, overweight bodies, and pills that do everything from cheer,
to quiet, to kill.

It is a time when there is much in the showroom window and nothing in the
stockroom. A time when technology can bring this letter to you, and a time
when you can choose either to share this insight, or to just hit delete.

Remember; spend some time with your loved ones, because they are not going
to be around forever. Remember, say a kind word to someone who looks up to
you in awe, because that little person soon will grow up and leave your
side.

Remember to give a warm hug to the one next to you because that is the only
treasure you can give with your heart and it doesn't cost a cent. Remember,
to say, "I love you" to your partner and your loved ones, but most of all
mean it. A kiss and an embrace will mend hurt when it comes from deep
inside of you. Remember to hold hands and cherish the moment for someday
that person will not be there again. Give time to love, give time to speak
and give time to share the precious thoughts in your mind.

George Carlin

[marios]

πολύ καλό punisher!!!

Από μένα αυτό που μου ήρθε σαν συμπέρασμα από το πρώτο μέρος του "Θείου Βάνια"(Αντον Τσεχωφ) που ειδα την Παρασκευή(σε όποιον αρέσει το θέατρο, ας πάει, ειναι αρκετά καλή η παράσταση):

"Twenty years from now you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover."

Συνοψίζει αρκέτα την κατάσταση των ηρώων μέχρι εκείνη τη στιγμή και ειναι και μια από τις αγαπημένες μου φράσεις!!!

[debbie]

Ίσως αυτό είναι το ζητούμενο στη ζωή.Η αλήθεια μας να είναι & η αλήθεια κάποιων άλλων.Αλλιώς η αλήθεια μας είναι μία πόρτα που οδηγεί στη μοναξιά...

[*Natasa*]

Gravitation is not responsible for
people falling in love....

Albert Einstein


The greatest happiness of life is the conviction
that we are loved - loved for ourselves, or rather,
loved in spite of ourselves....

Victor Hugo.


We say we love flowers, yet we pluck them.
We say we love trees, yet we cut them down.
And some people still wonder why some are afraid
when they are told they are loved....
Unknown

[zweistein]

giving friendship to one who needs love
is like offering bread to whom dies of thirst

[debbie]

Η σχέση, η κάθε σχέση, δεν είναι ταινία βίντεο για να γυρίζει πίσω και να διορθώνουμε πληγές και λάθη.

Είναι ναρκοπέδιο και κάθε νάρκη που πατάμε βιαστικοί
ή αφηρημένοι ή παρασυρμένοι από την στιγμιαία έπαρση
όταν νιώθουμε πως έχουμε το πάνω χέρι,
κόβει κι από ένα μέλος στον συνοδοιπόρο μας.

Οι καιροί γυρνάνε και δεν είμαστε πάντα κυρίαρχοι,
όπως δεν είμαστε πάντα υπόδουλοι και ηττημένοι.
Και όταν μια νίκη δεν έχει υπολογίσει ίσα και τους δύο,
έρχεται η ώρα που γίνεται ήττα.
Μια σχέση ζητάει να είσαι παρών με όλη σου την ψυχή
για να οδηγήσει στην ευτυχία.

Ανέκαθεν ήθελα κάποιος να μου πει για ποιά αγάπη μιλάει
χωρίς να ακούει την καρδιά του άλλου, χωρίς να την σέβεται.
Για ποιά αγάπη μιλάει και τη φορτώνει με τα δικά του μόνο όνειρα.
Ποιά αγάπη φυλακίζει αντί να χαρίσει φτερά.

Ποιά αγάπη προστατεύει και συμμορφώνει πριν πει
“Γίνε αυτό που εσύ ορίζεις”.
Ποια αγάπη είναι αυτή που είναι τόσο μικρή;
Γιατί εμένα το δικό μου το μυαλό δεν τη χωράει, δεν τη χώρεσε ποτέ!
Ζήστε την, νιώστε την, μα μην τη λέτε έτσι!
Βρείτε μια άλλη λέξη να της δώσετε, γιατί αυτή η λέξη είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη για να την πιπιλίζετε αβασάνιστα.
Αυτή η λέξη σκίζει σιδερένιους τοίχους, σκίζει “εγώ”,
σκίζει ανασφάλειες, σκίζει μαθημένες λογικές προτού βγει στα χείλη!
Δεν είναι ότι περνάει από την καρδιά αγάπη….

Mιά φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν
η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, ο Πλούτος, η Αλαζονεία, η Αγάπη…

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει :
«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος.
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου
και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου»
της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.

«Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
«Γνώση, ποιός με βοήθησε;»
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη.
«Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Πηγή : Faery's

[adam98]

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Πολύ καλό

[fotini]

Mιά φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν
η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, ο Πλούτος, η Αλαζονεία, η Αγάπη…

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει :
«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος.
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου
και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου»
της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.

«Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
«Γνώση, ποιός με βοήθησε;»
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη.
«Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μόνο εμένα μου φαίνεται ότι η Αγάπη σε αυτό το ποίημα είναι λίγο της τελευταίας στιγμής που τα αφήνει όλα για το τέλος ; Κάτι σαν το τζιτζίκα και τον μέρμηγκα ένα πράγμα. Οι άλλοι ετοιμάζαν την βαρκούλα τους και αυτή καθόταν...

[zweistein]

"When did I realize I was God? Well, I was praying and I suddenly realized I was talking to myself."

-Peter O'Toole-

[spiretos]

Πριν ακριβώς 30 χρόνια:

Mail-from: DEC-MARLBORO rcvd at 3-May-78 0955-PDT
Date: 1 May 1978 1233-EDT
From: THUERK at DEC-MARLBORO
Subject: ADRIAN@SRI-KL

DIGITAL WILL BE GIVING A PRODUCT PRESENTATION OF THE NEWEST MEMBERS OF THE DECSYSTEM-20 FAMILY; THE DECSYSTEM-2020, 2020T, 2060, AND 2060T. THE DECSYSTEM-20 FAMILY OF COMPUTERS HAS EVOLVED FROM THE TENEX OPERATING SYSTEM AND THE DECSYSTEM-10 COMPUTER ARCHITECTURE. BOTH THE DECSYSTEM-2060T AND 2020T OFFER FULL ARPANET SUPPORT UNDER THE TOPS-20 OPERATING SYSTEM. THE DECSYSTEM-2060 IS AN UPWARD EXTENSION OF THE CURRENT DECSYSTEM 2040 AND 2050 FAMILY. THE DECSYSTEM-2020 IS A NEW LOW END MEMBER OF THE DECSYSTEM-20 FAMILY AND FULLY SOFTWARE COMPATIBLE WITH ALL OF THE OTHER DECSYSTEM-20 MODELS.

WE INVITE YOU TO COME SEE THE 2020 AND HEAR ABOUT THE DECSYSTEM-20 FAMILY AT THE TWO PRODUCT PRESENTATIONS WE WILL BE GIVING IN CALIFORNIA THIS MONTH. THE LOCATIONS WILL BE:

TUESDAY, MAY 9, 1978 - 2 PM
HYATT HOUSE (NEAR THE L.A. AIRPORT)
LOS ANGELES, CA

THURSDAY, MAY 11, 1978 - 2 PM
DUNFEY'S ROYAL COACH
SAN MATEO, CA
(4 MILES SOUTH OF S.F. AIRPORT AT BAYSHORE, RT 101 AND RT 92)

A 2020 WILL BE THERE FOR YOU TO VIEW. ALSO TERMINALS ON-LINE TO OTHER DECSYSTEM-20 SYSTEMS THROUGH THE ARPANET. IF YOU ARE UNABLE TO ATTEND, PLEASE FEEL FREE TO CONTACT THE NEAREST DEC OFFICE FOR MORE INFORMATION ABOUT THE EXCITING DECSYSTEM-20 FAMILY.

Πηγή: Yahoo!
(Δε μου κόλλαγε να το βάλω κάπου αλλού)

[S.a.kiss.007]

Θέλω να πω ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ στους σχεδιαστές της νέας ιστόσελίδας του Ολυμπιακού!!!
Είναι γεματή στα flash αλλά είναι το λιγότερο πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ καλά!!!


http://www.olympiacos.org/ και επιλέξτε το νέο site Beta.Olympiakos.org