marios wrote:Michelle wrote:Προσωπικά πιστεύω ότι ο κάθε (ενήλικας) άνθρωπος θα έπρεπε να μπορεί να κάνει ο,τι θέλει στον εαυτό του, όσο δεν βλάπτει τους άλλους αρκεί να έχει τη στοιχειώδη ικανότητα να αποφασίσει για τον εαυτό του (δηλαδή εξαιρουμένων περιπτώσεων ψυχικών παθήσεων για παράδειγμα).
Πες το στην οικογένεια αυτών που έχουν σκοτωθεί από ηρωίνη ή (ακόμα χειρότερα) στην οικογένεια αυτών που σκοτώθηκαν ώστε ο ναρκωμανής να βρει λεφτά για την δόση του. Και ακόμα και αν στην αρχή είναι επιλογή, μετά γίνεται αλλίωση στα εγκεφαλικά κύτταρα(αν βρω κάποιο link που να λέει τι ακριβώς κάνουν θα το ποστάρω, γιατί μας το είχαν δείξει σε ντοκυμαντέρ στο σχολείο) και καταντά εμμονή, για την οποία(όπως μπορείς να δεις στις ειδήσεις) μπορεί ο άλλος να σκοτώσει για 20 ευρώ.
PS: Ρίξε ένα άκουσμα στο
Operation:Mindcrime των Queensryche, για να πάρεις μια(καλλιτεχνική) άποψη περί του τι μπορεί να σου προκαλέσουν τα ναρκωτικά(παρότι πιάνει πολύ περισσότερα θέματα το album).
Μα δεν διαφωνώ ότι τα ναρκωτικά, και ειδικά τα βαριά, βλάπτουν πολύ!
Αλλά το κράτος-προστάτης-πατερούλης δεν θεωρώ ότι είναι λύση.
Ο κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του, ζυγίζοντας το ρίσκο και την ωφέλεια που ελπίζει να αποκομίσει από αυτές.
Οι απαγορεύσεις τέτοιου είδους, ουσιαστικά επεμβαίνουν σε αυτή τη διαδικασία, επιβάλλοντας το ισοζύγιο ρίσκου/ωφέλειας που κάποιος άλλος θεωρεί καλύτερο για εμάς. Απλά στην περίπτωση των ναρκωτικών, οι περισσότεροι άνθρωποι (κι εγώ φυσικά!) συμφωνούν με αυτό το ισοζύγιο, οπότε ουδείς θεωρεί την απαγόρευση καταπάτηση κάποιας ελευθερίας, ενώ ιδωμένη ψυχρά και αποστασιοποιημένα, είναι.
Μπορώ να σκεφτώ άπειρα πράγματα που είτε σίγουρα βλάπτουν, είτε έχουν πολύ μεγάλη πιθανότητα να βλάψουν, και αν απαγορευτούν θα υπάρξει έντονη αντίδραση από πάρα πολύ κόσμο. Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να σκεφτείς κι εσύ, οπότε δεν έχει νόημα να αναφέρω παραδείγματα. Το να απαγορεύουμε μόνο αυτά που θεωρούμε εμείς αρκετά επικίνδυνα ώστε να μην πρέπει να τα επιλέξει κανείς, είναι ουσιαστικά επιβολή της άποψης μας πάνω σε άλλους ανθρώπους (όοοοχι δεν θα χρησιμοποιήσω τη γνωστή λεξούλα), κάτι που ευελπιστώ ότι δεν χρειάζεται να τεκμηριώσω περεταίρω τους λόγους για τους οποίους είναι λάθος.
Επιπλέον, πέρα από το παραπάνω, φιλοσοφικό ουσιαστικά, θέμα, υπάρχει και το πρακτικό: Το απαγορευμένο είναι πάντα πιο γοητευτικό.
Τέλος, αν επαναπαυόμαστε στο κράτος-προστάτη-πατερούλη, αμελούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αποτελεσματικά με άλλους τρόπους. Αν κάποιος θέλει να πάρει ναρκωτικά και δεν παίρνει λόγω απαγόρευσης, έχουμε ήδη αποτύχει ως κοινωνία όσον αφορά αυτόν τον άνθρωπο. Το ζητούμενο είναι να μην θέλει, όχι να απαγορεύεται.
Όσον αφορά τις οικογένειες των θυμάτων, αναρωτιέμαι τι ακριβώς προτείνεις. Να απαγορεύεται οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει grief στην οικογένεια μας; Αναρωτιέμαι πώς θα απαγορευτεί η αυτοκτονία πάντως. Ίσως όπως στην Αγγλία του 18ου αιώνα, που τιμωρείτο με θάνατο.
Πάντως είμαστε εντελώς εκτός θέματος. Αν θες να απαντήσεις, απάντησε με pm γιατί το βλέπω να έρχεται το "Moderation Message"
Disclaimer για όσους διαβάζουν μόνο αυτό το ποστ από όσα έχω γράψει στο θέμα: Όχι,
δεν είμαι κατά του μέτρου! Ανέλυσα παραπάνω γιατί.