συμφωνώ με τον προβληματισμό σου.. αλλα ας σου παραθέσω κανα 2 σκέψεις μου...Το θεμα σε ολα αυτα ειναι ο ορισμος του να "πετυχω"
Για εμενα μπορει το να πετυχω να ειναι κατι το διαφορετικο απο εσενα! Για εμενα μπορει το να πετυχω να ειναι ας πουμε το να ειμαι ευτυχισμενος στα 30 μου και να εχω μια σταθερη δουλεια με εισοδημα ικανο να τα φερνω βολτα και να μην στερουμαι πολλα(πχ. 1500ευρω), (δεν με νοιαζει η τρελη πολυτελεια) και να εχω και χρονο για τον εαυτο μου
Για εσενα επιτυχια μπορει να ειναι να δουλευεις 9-21¨00 και να καθαριζεις 3.000+/μηνα, και να τα χαρεις οταν θα εισαι 55 και θα μπεις ψυγειο, η να τρως σε εστιατορια με 60 ευρω το ατομο, και να εχεις ενα γαματο σπιτι στο οποιο θα γυρνας μονο για να κοιμασαι... Δε ξερω πως οριζει ο καθενας την επιτυχια, αλλα εχοντας παραδειγματα και στην οικογενεια, επαψα να ειμαι τοσο "φιλοδοξος"
1. τα 1500 ευρώ πως θα τα πάρεις στα 30 σου κ με σταθερή μάλιστα δουλεια ?


2. το concept που περιέγραψες πριν θα στο αντιστρέψω..
δηλαδή είσαι στην ελλάδα στον ιδιωτικό τομέα, εισαι στα 40 σου σε μία άνω του μετρίου δουλειά να καθαρίζεις κ ένα διχίλιαρο (αισιόδοξο σενάριο

έχεις κ 2 κουτσούβελα κ ξαφνικά απολύεσαι..
θα μου πεις ότι κ στο εξωτερικό μπορεί να απολυθείς..
ναι αλλά σύμφωνα με όσα έχουν γραφτεί : α. θα έχεις μία οικονομική άνεση να αντέξεις το χρονικό διάστημα της ανεργίας
β. θα βρεις πιο εύκολα δουλειά
γ. αν απολυθείς εκεί δεν θα είναι επειδή έκλεισε η εταιρία για να ανοιξει στη ρουμανία..
(το κατά πόσο ισχύουν τα α και β , δεν ξέρω .. απλά τα χρησιμοποίησα γιατί σε όλο το τοπικ θεωρούνται ως δεδομένα!)
αυτό που ήθελα να πω είναι ότι ίσως αυτη τη στιγμή θεωρείς(κ εγώ μαζί σου) ποιότητα την "κοινωνική" ζωή , όμως σε 30 χρόνια οι προτεραιότητες μας θα είναι διαφορετικές..
σίγουρα το ζήτημα αυτό ειναι πολυδιάστατο.. έχει να κάνει με τις προσωπικές επιλογές του καθενός,τις φιλοδοξίες του,τις αντοχές του κ,μην το ξεχνάμε, τις συγκιριές..